Waarschuwing: dit reisverslag bevat alcohol, achtbanen, Max Verstappen, jaloersmakend lekker eten, unieke architectuur, een feest dat je uit de film kent, musea, iets teveel foto's van ondergetekende en van zijn in alle opzichten betere sidekick, een mini pretpark.club meetup, cultureel en historisch werelderfgoed (vanaf de straat en uit een luchtballon), bekende filmlocaties en mijn ongezouten mening over een land dat zoveel meer is dan de vooroordelen. Mexico-Stad zet zichzelf namelijk niet voor niets in de markt als “de stad die alles heeft.”
🎼 Mexico, Mexiiiihiiiiicooooo... 🇲🇽
Ik heb voor allerlei zaken gedeelde lijstjes op mijn iPhone. Boodschappen, klusjes in en om ’t huis, kadoideeën, wensenlijstjes, dromenlijstjes en een bucket list voor reizen. Mexico-Stad stond al een tijdje bovenaan die lijst, maar wanneer? Die vraag werd beantwoord toen ik in februari een mailtje van Formule 1’s ticket partner kreeg dat ik toegang had tot een speciale link voor de allerlaatste kaartjes voor de Grand Prix van Mexico. Soms voelt iets voorbestemd.
Een paar dagen voor de 2022 Formule 1 Grand Prix van Mexico-Stad stappen we in ons nieuwe thuis Michigan op het vliegtuig. Detroit naar Mexico-Stad kan meermaal daags rechtstreeks met Delta en is niet alleen slechts een tijdzone verderop dan ons thuis, maar is een kortere vlucht dan naar Los Angeles. In nog geen vier uurtjes tijd vliegen we noord-zuid over de VS en de Golf van Mexico. Alsof ik nog niet enthousiast genoeg was vliegen we bijna rechtstreeks over ’t circuit tijdens de landing.
Meteen sfeer
Prachtig
Hoe groot de stad ook mag zijn, het is betaalbaar er toerist te zijn. Onze Airbnb in de historische binnenstad is 55 euro per nacht (voor ons eigen studioappartement op loopafstand van allerlei populaire locaties, metrostations en het uitgaansgebied), Uber en taxi's kosten een paar euro om de hele stad door te steken en eigenlijk alleen onze vliegtickets waren prijzig, maar we kozen met F1 èn Dia de los Muertos ook wel de duurste week om er te zijn. Uber of een taxi is trouwens precies wat je er van verwacht: georganiseerde chaos, door gaatjes duiken die niet lijken te passen, rood licht en strepen op straat zijn hoogstens ter aanbeveling en je chauffeur zwaait continu met een of meerdere vingers naar iets of iemand. Je raakt er sneller aan gewend dan je denkt, maar de eerste dagen is ’t tussen de vingers door kijken tot je op de plek van bestemming bent.
Om de hoek bij onze stek
De nationale kathedraal kwam niet ongeschonden uit de aardbeving van 2017 en staat in de steigers
Ons reisplan stelden we samen op basis van allerlei bronnen, maar naast de tips van vrienden die hier al eerder waren staat de aflevering van reisshow Somebody Feed Phil op Netflix die zich in deze stad afspeelt bovenaan. Zodra we onze koffers hebben uitgepakt wandelen we naar een tacotent die bekend staat om de beste “al pastor” (varkensvlees met ananas en ui van een spit) van de hele stad. No kidding. We gaan nog twee keer terug naar El Huequito, zo lekker zijn ze.
Taco's!
Mexico-Stad stond op mijn bucket list voor het eten, drinken, de architectuur en natuurlijk Formule 1 en twee pretparken, maar ook vanwege de kunst en cultuur. Kunst als die van Frida Kahlo en Diego Rivera, in het midden van de twintigste eeuw hèt power couple van de Mexicaanse kunstscene en internationale boegbeelden van het (salon-)socialisme. Frida’s werk zijn vooral fameuze schilderijen, maar Diego’s grote doorbraak zijn muurschilderingen.
Zoals het zestien meter brede "Droom van een zondagmiddag in ’t park Alameda Central", een werk dat op wonderbaarlijke wijze de enorme aardbeving van 1985 doorstond. Het hotel eromheen was verwoest, maar de muurschildering stond nog in de lobby en werd door experts ingekapseld, opgetild met hijskranen en verplaatst naar een toegewijd museumpand aan het plein dat is afgebeeld. We nemen ’t in ons op, wandelen door sfeervolle straatjes door onze nieuwe omgeving voor de komende tien dagen en eten bij restaurant Amaya, waar vooral de drankenlijst indruk maakt. De tequila blanco, vermouth, hibiscusthee en habanero bitters met wormzout maken de beste cocktail die ik ooit dronk.
"Droom..."
Cocktail
Je kunt de Nederlander wel uit Nederland halen, maar sommige dingen zitten toch in je. Neem fietsen. Het is de eerste ochtend in Mexico en we doen meteen een fietstocht door de historische wijk Coyoacan, waar Frida Kahlo opgroeide en haar huis tot museum is verworden. Voeg daar nog de oudste kerk van Mexico-Stad aan toe, sfeervolle pleintjes en steegjes, smakelijke churros en tostadas en we vermaken ons meer dan uitstekend. Met ons ticket voor het Frida Kahlo Museum kun je op dezelfde dag ook nog ’t Museum Anahuacalli binnen, waar de collectie die Diego River verzamelde van Meso-Amerikaanse historische stukken te zien is. Een uniek gebouw dat een waanzinnig uitzicht combineert met een modern gebouw dat toch historisch aandoet.
Fietsen!
Straatjes!
Frida's blauwe huis en tuin
Diego's museum
Waanzinnig interieur ook
Een dag later is het meteen tijd voor Formule 1. Op vrijdag is er vrije training en we proberen voor het eerst de metro. Die blijkt uitstekend: makkelijk te oriënteren, veilig en spotgoedkoop. Van A naar B, ongeacht de afstand en ongeacht hoe vaak je van trein wisselt, voor $5 pesos. Da’s een kwartje. We pakken de metro richting onze stop aan het circuit. Onze tickets zijn in ’t magische Foro Sol-stadion, waar tienduizenden fans het hele weekend dansen, juichen en zingen. Er komen is goed geregeld, maar eenmaal binnen blijkt even iets gaan drinken of eten geen optie. Een verplichte prepaid-betaalpas is de enige geaccepteerde betaalkaart en de rij voor zo’n kaart is meer dan een uur. Daar beginnen we niet aan en na de eerste vrije training, waar we niet alleen Max Verstappen en Sergio Perez kunnen toejuichen maar ook Nederlander Nyck De Vries zien in de Mercedes van George Russell, is ’t snikheet in de zon.
Er staan minstens twee Limburgers op deze foto
Ik opper een idee dat goed wordt ontvangen: we hebben een reservering in een toprestaurant vanavond, maar als we de F1 vandaag laten voor was het is, hebben we de tijd om snel te shoppen en wat credits te scoren voor dat etentje. We springen in een Uber richting het Las Antenas-winkelcentrum aan de zuidoostkant van de stad. Een moderne shopping mall die zo in Amerika had kunnen staan, maar met een unieke twist: op het dak staat Kataplum! Dat is een familiepretpark met drie prima credits.
In een vlog over Kataplum! noemde Coaster Studios het park lachend al eens “Fun Spot Mexico” en da’s niet onterecht. Er staat een compleet nieuw pretpark (alles werd in 2018 neergezet) aan achtbanen en flatrides voor het hele gezin aan een drukke weg midden in een stad, inclusief een Vekoma Suspended Junior Coaster van ’t model dat ook Fun Spot Orlando staat (en als Kvasten in Gröna Lund) met als tof extraatje dat de first drop over de rand van het dak duikt. Ik heb mazzel: alle achtbanen zijn open, inclusief de wildemuisbaan Carros Locos en de koddige Chu-Chu familietrein die het halve park rondrijdt als een soort achtbaan-monorail. We zijn binnen een uur rond en ‘t dagticket is iets meer dan 9 euro. Wat een fijne bingo is dit.
Diner is bij Rosetta. Net als El Huequito ook uit de aflevering van Somebody Feed Phil. De chef heeft een bakkerij èn dit restaurant, dat door experts in de top 100 beste restaurants ter wereld wordt geteld. Het stelt niet teleur en dat ’t aan een prachtige weg in een historisch pand ligt helpt mee. Het voelt alsof Diego en Frida ieder moment binnen kunnen lopen.
Winkelcentrum
Credit 1!
Vakwerk uit Limburg
Die drop gaat over de rand!
Chu-chu!
Beetje regen, beetje sfeer
Rosetta stelt niet teleur
Zaterdag is kwalificatiedag op het circuit, maar ook de avond van de Gran Desfile Dia de Muertos. We togen via metro naar het circuit, zien Max Verstappen pole position pakken, rennen terug naar de metro, kleden ons om en zijn net op tijd om de grote parade voor Dia de los Muertos te zien. Grappig feitje: deze parade was te zien in de openingsscène van de Bondfilm Spectre, maar de parade bestond niet zoals te zien in de film en dat vond de stad eigenlijk wel een gemiste kans. Dus nu is ie er, sinds een paar jaar, inclusief grote floats geïnspireerd door de floats te zien in de film. Het staat kilometerslang rijen dik, maar gelukkig zijn wij lang en is de gemiddelde Mexicaan dat niet. Wat fantastisch om dit een keer te kunnen zien.
Hup Max! Vamos Checo!
Parade!
Net de film
Fijn dat iedereen zo klein is
Paar miljoen kijkers, no big deal
De volgende ochtend ben ik al vroeg wakker. Het is racedag! Onze Red Bull- outfits gaan weer aan en als we aankomen bij de track is ’t grote gerucht inmiddels bevestigd: niet alleen gaan we de race zien, maar achteraf is in het stadion waar we zitten in een show van Martin Garrix. Wat een feest. Wat een sfeer ook, zeker omdat lokale favoriet Red Bull het goed doet. Max Verstappen wint en Mexico’s held Sergio Perez haalt ’t podium. Uiteraard wandelen we na de race de baan op om even lekker te dansen op de hits van Garrix.
Viva! Viva! Viva Mexico!
Red Bull haalt een dubbel podium
We maken vrienden
Genieten was 't!
Na afloop eten we in de binnenstad, omdat we het centrale plein, de Zocalo, graag ook in de avond willen zien. Dit is ’t plein waar in de Bondfilm de spectaculaire knokpartij in de helikopter is. Er staan Dia de los Muertos-versieringen uit het hele land en iedereen is na de parade uitgelopen om foto’s te maken van elkaars kostuums. Het voelt als een fijne avond Carnaval in een stad ergens in zuidelijk Nederland. Zo gemoedelijk, zoveel gezinnetjes, overal muziek.
Prachtig hier
We slapen op maandag uit. Het fijne van tien dagen in een stad is dat je steeds comfortabeler wordt met het openbaar vervoer, de taal, de omgeving en dat je na vier volle dagen nog steeds bijna een week hebt om nog veel meer te zien. Vandaag staat iets heel bijzonders op ’t programma. Dia de los Muertos is namelijk niet zo zeer een dag ter ere van de doden, maar een week. Op deze maandag, 31 oktober, elders in de wereld het gerelateerde Halloween, komen de zielen van kinderen terug en zetten veel Mexicanen hun ofrenda in elkaar. Een ofrenda is een altaar van bloemen, eten en kleinigheidjes met foto’s van de overledenen, dat je helpt hen te herinneren, waardoor ze langer in het hiernamaals blijven en een plek hebben om als ziel een dag per jaar terug te keren. Dat is een beetje versimpeld, maar wie Disney’s Coco keek heeft een aardig idee van wat de traditie is.
Wij vieren de feestdag in Xochimilco. Daar wordt al eeuwenlang in een moeras op door mensen gebouwde akkers en kanalen veel van de groente en fruit verbouwd die uiteindelijk in de stad gegeten worden. Dit is UNESCO werelderfgoed en wij touren de velden en kanalen met een groep vrienden die we hebben gevonden op Airbnb Experiences. Daar kun je samen met locals een stad of plek ontdekken, vaak ver weg van het typische toerisme. Wij stappen in de stad in een busje met gids Sergio en zo’n vijftien andere gasten van over de hele wereld. Het plan is simpel: meer leren over de chinampas (deze unieke akkers), bootje varen, een diner eten op locatie en achteraf een begraafplaats bezoeken.
De tour en ’t diner zijn fantastisch, maar pas echt bijzonder is dat ze een ofrenda hebben gebouwd om samen deel te nemen aan de feestdag. Vooraf werd namelijk gevraagd om een foto in te sturen van een overleden familielid of vriend die je zou willen herdenken. In mijn geval is dat mijn vader, die een prachtige plek op het altaartje krijgt. Het is heel gek hoe aangrijpend ’t is. Het is enerzijds onze traditie niet, maar anderzijds… het idee dat iemand voortleeft zolang je ze in gedachte houdt is universeel en Mexico heeft om dat idee heen toevallig een prachtige feest voor iedereen. Ik voel me welkom.
Aan ’t einde van het diner snijden we samen bloemen en zetten we boeketten in elkaar. Die zijn voor op de begraafplaats in het dorp waar onze gastvrouw, van wie de boerderij is, woont. De opdracht is simpel maar niet minder ontroerend: vindt een graf waar nog geen bloemen liggen en kaars staat en praat tegen ze. Lees en zeg hun naam. Zo geven we hun ziel namelijk samen, zo wil de traditie, weer extra tijd. In eerste instantie voel ik me een beetje opgelaten, alsof we er niet thuis horen, maar als zelfs de manager van de begraafplaats en gezinnen die er zijn om hun verloren kinderen ons komen begroeten voelt dat anders. En zo vierden we het leven, de dood en Halloween op een begraafplaats in het platteland van Mexico. Ik verwerk het met een laatste glaasje tequila in de bus naar huis.
Stukkie lopen door de velden
Prachtig om te zien
Ons diner en altaar
Pap
Fijn dat dit van ons werd gevraagd
Gelukkig bleek het niet teveel tequila, want op dinsdag staat wel een heel erg leuke dag op de planning. Toen ik op PPC namelijk eerder dit jaar schreef dat ik in Mexico-Stad zou zijn kreeg ik elders een berichtje van @Aurelius. Die had ik al veeeeeel te lang niet in ’t echt gezien en bleek ook deze week in Mexico-Stad. Wat samen te doen was snel besloten: Six Flags Mexico!
Daar blijkt het bij aankomst niet te druk, maar draait wel alles met één trein. Als we iets na openingstijd binnenlopen gaat de rij voor Superman el Ultimo Escape net open. Dat is een van de twee coasters die we hier per se willen doen, dus we stappen snel in. Het is de eerste rit van de dag en na de eerste paar bochtjes staan we plots stil in de remmen voor de lifthill. Na een paar minuutjes komt een jongedame aanlopen. “Sorry, dipje in de stroom. Ik kom even de beugels een extra keer checken.” Niet bepaald een veilig gevoel, maar iedereen zit goed vast en de trein rolt vooruit. De lifthill werkt echter niet mee en we staan onderaan nog wat langer stil. Uiteindelijk begint ook de ketting te draaien en maken we een waanzinnige rit mee. Wat een gave Morgan is dit. Dikke airtime, stevig bochtenwerk, goed tempo en nog best soepel. Terug in ’t station is de rij leeg, want ze willen toch nog even alles nakijken. Hier komt ie: we hebben ‘m de rest van onze tijd in het park niet meer open gezien. Bizarre mazzel.
We lopen door naar die andere achtbaan die we per se willen doen: Medusa Steel Coaster. Ooit een houten baan van CCI, maar na pas 13 jaar al omgebouwd door RMC en sinds 2014 een stalen beest op houten supports. De baan stelt absoluut niet teleur. Ik heb een groot deel van de RMC’s in Noord-Amerika inmiddels kunnen doen en deze kan zich meteen met de beste. Geweldig tempo van begin tot einde, heerlijk afwisselend en lekker raggen. Onderhoud kan wat beter en de tweede trein zag ik niet, maar we kunnen ‘m afvinken. Half uurtje binnen en de twee must-do’s hebben we. Lekker.
Het park ligt er goed bij met veel Dia de los Muertos aankleding. We maken een rondje en pikken de Dark Knight mee, de Vekoma Rollerskater met hilarisch stoer Superman-thema en vinden op een groot plein de andere toppers. Dat mag tussen aanhalingstekens, maar omdat ze in Mexico misschien niet beter weten staan er stevige rijen voor de Boomerang en SLC. Als deze Boomerang niet modelnummer 01 was had ik ‘m overslagen, maar de eerst gebouwde Boomerang wil ik toch wel doen. Hij valt alleszins mee, maar een half uur wachten is het toch niet waard. Wonder Woman, de S&S Freefly die in 2018 opende, is maar paar minuten aanschuiven, dus waarom niet, maar bij de SLC staat 35 minuten op de borden. Dat oogt optimistisch en de rij is deels in de brandende zon. Met andere plannen later vandaag wandelen we door naar de Justice League-darkride (die net als elders toch best oké is) en doen we de Zierer-baan en spinnende Gerstlauer. Jeetje, paar uur binnen en acht van de negen credits easy peasy op zak.
Ik doe ’t niet snel, maar we vertrekken zonder de SLC te doen. Je ziet de mensen gewoon in ’t rond rammelen, de rij schiet niet op, er staat maar een trein op de baan. We geloven we ’t wel, mede omdat mijn stiekeme doel toch bereikt is: ik had dit jaar nog 11 achtbanen nodig om mijn 750ste credit te doen en met drie coasters in Kataplum en acht van de negen in Six Flags is dat precies gelukt.
Ienieminimeeting
Sfeer!
De enige rit met gasten van de dag 😅
Woei!
Beest!
Best een prima Boomerang
Echt goed aangekleed voor de feestdag
Mark gaat zijn weg en we beloven elkaar plechtig dat de volgende meet-up niet weer tien jaar op zich laat wachten. Wij lopen naar onze volgende Airbnb Experience: met de chef van een patisserie gaan we leren churros te maken. Dat blijk je, inclusief gepeperde chocoladeganache om te dippen, gewoon thuis te kunnen doen. Een toffe workshop is ’t en we gaan achteraf nog wat taco’s wegwerken met nieuwe vrienden uit de churro-groep.
Jummie
We hebben als we wakker worden nog drie dagen in Mexico-Stad. Dat voelt als veel te weinig, want tot nu toe is ’t fantastisch. Ik voel me nergens onveilig, het eten is heerlijk, de mensen zijn zo vriendelijk en er is zo eindeloos veel te zien en te doen.
Woensdag besteden we grotendeels in Parque Chapultepec. Hier staan meerdere musea van internationale faam, ligt een dierentuin en stond tot voor kort ook een serieus pretpark, maar zoals algemeen bekend ontspoorde de Dreier Looping en vielen er doden, met de sluiting van het park als gevolg. Ook de houten racer Montana Rusa uit 1964 wordt helaas met harde hand weggehaald en Hellendoorn scoorde Ridderstrijd uit de inboedel van dit park.
Wij bezoeken hier eerst het Nationale Geschiedenismuseum van Mexico, dat gelegen is in het kasteel op de heuvel midden in het park. Veel stoffige schilderijen van Spaanse expedities, maar ook een paar prachtige historische wapens die de geschiedenis van het land beïnvloed hebben. Het kasteel zelf is ook de moeite waard met zowel historische als nieuwere muurschilderingen.
We lopen de heuvel weer af en vinden onze weg naar het misschien wel meest geliefde museum van het land: het Antropologiemuseum. Hier liggen de schatten van de Maya’s, Azteken en andere Mexicaanse voorvaderen en wat is ’t gaaf. Niet alleen de perfecte inleiding voor onze plannen van morgen, maar ook magisch om dè Zonnesteen te zien en meer te leren over deze historische volkeren op de plek waar ze ook leefden. Het museum is een beetje meer van hetzelfde, maar als hetzelfde razend interessant is, waarom ook niet?
Wat een stad
Kasteel van Chapultepec
Erg Instagramwaardig hier (en misschien de moeite om te vermelden: mondkapjes zijn binnen op veel drukke plekken in Mexico dit najaar en deze winter weer verplicht, inclusief musea)
Antropologiemuseum
Die steen aan de muur kwam ik voor
Deze week is van ‘t ene bucket list-moment naar het volgende. Niet op de bucket list stond om half vier ’s ochtends de wekker horen gaan, maar onze gids van vandaag Jorge staat om stipt vier uur voor de deur voor de trip naar Teotihuacan. Daar liggen de Tempel van de Zon en de Maan, opnieuw UNESCO werelderfgoed en twee van de grootste piramides ter wereld. Wij zien die vandaag op wel een hele gave manier: tijdens zonsopkomst vanuit een luchtballon. Iedere ochtend gaan hier tientallen luchtballonen omhoog met toeristen van over de hele wereld. Niet alleen is dat een prachtige manier om deze tempels te zien, maar al die andere ballonnen maken je foto’s nog mooier. Ik laat de foto’s voor zich spreken:
Wow!
We vliegen!
Sprakeloos hoor
We waren er echt
We wandelen ook nog even rond over het terrein en zien de tempels van dichtbij, maar niets overtreft ze aan de horizon zien en er dan in stilte overheen te zweven. Ik heb in mijn leven veel mooie dingen gezien en gedaan, maar dit is wel een van de allerallermooiste. We wandelen later in de dag nog over wat kunstmarkten in de stad en kopen de souvenirs die we zochten en een paar dingen die we helemaal niet zochten, maar wel per se wilden hebben toen we ze zagen. Gelukkig hebben we nog een half nieuw huis met lege muren.
Vrijdag begint waar de reis ook begon, in de voetsporen van Frida Kahlo en Diego Rivera. We nemen in de ochtend een Uber (drie kwartier in de auto tijdens de spits, kosten: 6 euro) naar hun studio. Heel bijzonder om rond te lopen, mede omdat dit een van de filmlocaties was van de klassieker Frida met Selma Hayek in de titelrol.
De panden
Diego's studio, zoals ie 't achterliet
De rest van de middag winkelen we nog een beetje meer en maken we ons klaar voor de bijzondere afsluiting van deze reis. We hebben een reservering voor twee bij restaurant Pujol. Dit etablissement is de visie van chef Enrique Olvera en je kunt alles over dit restaurant horen in de aflevering van Netflix-serie Chef’s Table. In de lijst van World’s Best Restaurant staan ze momenteel vijfde, al is de prijs een stuk schappelijker dan het merendeel van deze lijst. Het menu is een avontuurlijke blik op Mexicaanse klassiekers, maar met verse groente en lokale vis als middelpunt, net als de iconische “Madre Mole”. Die laatste is een klassiek sausgerecht van duizenden dagen oud en toch vers en nieuw. Het is een magie op je bord.
We zijn er echt
Mole! Oh, deze mole...
Op de laatste ochtend eten we ontbijt op een balkon boven het centrale plein. Ik ga Mexico-Stad missen. Wie in Amerika de televisie aanzet wordt verwacht te geloven dat Mexico een land is dat mensen massaal ontvluchten, maar Mexico-Stad is overduidelijk een plek waar mensen blijven. Dat wil niet zeggen dat we geen armoede hebben gezien, dat ’t geen reis was die me bewust maakte van hoe goed we ’t hebben, dat Mexico geen land zonder grote problemen is, maar wat bij blijft is de vriendelijkheid, de diepgewortelde trots over hun geschiedenis, hun cultuur, hun keuken, hun kunst en hoe onvoorstelbaar gaaf het was.
Zocalo! Gelukkig geen boze Britse spion in een helikopter erboven
Ik zou morgen terugvliegen als ’t kon, maar die SLC laat ik opnieuw voor wat ’t is. 😉
Dank voor het lezen. Reacties worden bijzonder gewaardeerd, vragen beantwoord ik met liefde en extra liefde voor vragen van mensen die nu ineens denken: nou, daar wil ik ook wel heen nu, maar ik heb nog wat tips nodig. 😍
