Deze zomer heb ik in mijn eentje 2,5 week met de trein door Europa gereisd. Veel steden, veel pretparken. Ik heb er in één ruk in stream-of-consciousness-stijl bescheiden TR’s van geschreven. Ik heb foto’s gemaakt met zowel mijn inmiddels stokoude Sony Cybershot uit 2009, maar wanneer ik een grote hoek wilde hebben heb ik mijn telefoon gebruikt - evenals wanneer ik me lui voelde. Veel leesplezier of -ergernis.
Deel 1 - Holiday Park
Deel 2 - Tripsdrill
Deel 3 - Nigloland
Parc Astérix
In tegenstelling tot de vier voorgaande parken, is Parc Astérix een hoofdbestemming op zich. Dit is dan ook het enige park dat ik niet had gekoppeld aan een interessante stad. Want nee, Parijs doet mij niks. Gelet op de pendelbus van en naar het vliegveld die PA aanbiedt, had ik een romantisch low budget hotelletje geboekt op het vliegveld. Sowieso een verademing na alle hostels: eindelijk een GOED bed, en een GODDELIJKE douche. Schijten met de deur open. EasyHotel, aanrader!
Op de bewuste ochtend maakte ik nog een vermakelijke fout. Charles de Gaulle 1 (treinstation) is blijkbaar niet hetzelfde als Charles de Gaulle Terminal 1. Ik moest bij Terminal 3 zijn, maar ik was net bij Terminal 1 door de bus afgezet. En Terminal 1 was tijdelijk gesloten in verband met renovaties. Een imponerend betonnen ufo-vormig gebouw, bewaakt door brede mannen in kogelwerende vesten. De mannen bleken zeer behulpzaam, en zodoende werd ik door de security door een verlaten vliegveld geëscorteerd naar de metro die mij vliegensvlug naar de juiste plek wist te brengen. De bussen zaten vol, maar reden af en aan waardoor er niemand achterbleef. Twintig minuten rijden, een tientje voor een retour. Acceptabel. Ondanks de omweg kwam ik zonder vertraging aan bij het park.
Wetende dat het augustus is, met mooi weer, en dat PA bekend staat om drukte en wachtrijen, had ik mezelf de luxe van een fastpass gegund. Hiermee kon ik alle grote attracties éénmaal via de uitgang betreden. In de ochtend kun je nog wel eens korte wachtrijen aantreffen, dus ik hield mijn fastpass op zak en betrad B&M Invert OzIris (#179) via de reguliere wachtrij. Prachtige baan, en prachtige wachtrij!
De hiëroglyfen zijn voor ontwerpers een eindeloze mogelijkheid om grappen aan te brengen, dus je hoeft je in deze wachtrij niet te vervelen! De muurdecoraties bereikte in het station een hoogtepunt, mijn inziens. Oordeel zelf.
De wachtrij was een uitstekend begin van de dag, de achtbaan maakte deze nog beter! Net zoals ik eerder al over Alpina Blitz schreef… De achtbaan is absoluut niet tam, maar leidt niet tot hoofdpijn of ander ongemak. Strakke, lange layout. Zelfs over de trim brake bij de uitgang van de loop kan ik niet klagen, want deze zorgt voor een geinig G-krachtmomentje. De tunnel met nevel is lekker verkoelend. De drop voor de tweede zero-g-roll trekt je heerlijk vlot de diepte in. Twee van mijn favoriete momentjes! Mijn favoriete achtbaan van de trip tot nu toe. Later op de middag zou de single riders rij opengaan, waarmee ik zo snel kon instappen dat ik de fastpass eigenlijk niet meer nodig had - slechts later op de middag hadden genoeg mensen de single riders rij ontdekt om de fastpass een handige optie te maken. Ik heb er best wat ritjes op zitten, en had er graag nog meer gemaakt. <3 OzIris!
Fotogenieke baan.
Na mijn eerste ritje OzIris besloot ik om eerst wat meters te maken alvorens tot herhaalritjes over te gaan. De naastgelegen Zierer Tivoli Medium (SOS Numérobis) (#180) was de eerste halte. Een Zierer Tivoli is altijd leuk. Ik was gewend dat de trein in het station altijd afremt voordat het tweede ritje begint, maar daar doet men in PA niet aan. Op volle snelheid vliegen we het station door, en ik moest me schrap zetten om op dat tempo de ongebankte bochten tussen station en lift te doorstaan. Opmerkelijk!
Trace d’Hourra (#181) was de eerste attractie waarbij ik dankbaar gebruik maakte van mijn fastpass. Ik sloeg de lange rij over en kon meteen plaatsnemen in deze Mack Bobsled, die toch wat langer en groter was dan ik me had voorgesteld. Leuk ding. Mooi uitzicht op de achtbaan die volgend jaar opent, die denk ik toch wel wat meer dan een ‘leuk ding’ zal worden. Goede reden om terug te gaan…
Teruglopend richting de ingang kwam ik een aantal waterattracties met lange wachtrijen tegen, die ik maar oversloeg. Op naar Pégase Express (#182), een avontuurlijk Gerstlauer-baantje met lancering, lifthill, een stuk achteruit, en watereffecten. De baan is lang, de operations chaotisch. Mijn fastpass werd niet eens gescand. Helaas verliep mijn QR-code nog voordat ik ‘m een tweede keer via de fastpass kon doen (ONETHISCH!!!), want de baan is zo leuk dat ik hem graag nog eens had gedaan!
Tof ding, wel een beetje een kale boel
De buurman is ook een familie-achtbaan, maar dan duidelijk gebouwd in een ander tijdperk. Een Zierer met een onopvallende layout en lage capaciteit, gethematiseerd naar het Minoïsche paleis Knossos, waarvandaan Ikaros zijn noodlottige vlucht begon. Vol D’Icare (#183) is gelet op de rit de lange wachttijd (geen fastpass helaas) niet waard, zeker als je alleen bent en je de kans hebt dat je een vreemde tussen je benen moet verwelkomen (die dans ontsprong ik gelukkig). Maarja, het is een credit, dus dan maakt het allemaal wat minder uit!
De fastpass kwam weer van pas (haha, van pas, snap je?) bij Goudurix (#184) - een joekel van een baan gebouwd door Vekoma in een manische bui, met de reputatie van een martelwerktuig. Als je gemarteld gaat worden, doe ik dat liever zonder eerst een uur in de brandende zon te staan. Heel fijn vond ik de baan niet, op sommige plekken werd je toch goed door elkaar geschud. Waar dat niet het geval was, was het een snelle, avontuurlijke achtbaan. Zowel de vreugde als de pijn tijdens de rit waren van korte duur.
Hels. En prachtig om te zien.
Desondanks was het na Goudurix tijd voor een pauze. Ik ontdekte enkele leuk gethematiseerde straatjes (deels indoor!), waar weinig attracties te vinden waren. Bekend met de Asterix-strips ben ik niet, maar ik vroeg me af waarom er een klein Parijs-themagebied te vinden was… Al is dat zeker niet het enige anachronistische gebied in het park. Ik heb ‘s middags vooral veel rondgelopen en genoten van mijn broodje kip (ook hier geen fastpass, dus twintig minuten wachten), omdat ik wat moed moest verzamelen voor Tonnerre 2 Zeus.
Best leuk gedaan
Ook best leuk gedaan
Tonnerre de Zeus (#185) had in mijn hoofd altijd de reputatie van een wereldtopper, maar die populariteit had misschien meer de vorm van enkele prominente fans die met regelmaat hun liefde voor de achtbaan verkondigden, dan een internationale consensus over de kwaliteit van de baan. Mijn voorgevoel zei dat het een ruwe ervaring zou kunnen zijn, ondanks de recente aanpassingen door de Gravity Group. De fastpassrij was dicht om vreemde redenen (de app werd ineens Frans), dus ik ging in de normale rij staan. Slecht besluit. De achtbaan bleek kapot te zijn. Volgens de sunk cost fallacy bleef ik staan, en heb zeker een uur in de brandende zon staan wachten. Ik nam uiteindelijk achterin de trein plaats. Lekkere layout, maar minder airtime dan ik had gehoopt, en ook meer gekneusde ribben dan ik had gehoopt. Later op de dag deed ik nog een ritje om het zeker te weten, en bij de uitgang trof ik iemand aan die daadwerkelijk gewond uit de attractie was gekomen. Een meisje dat geshockeerd haar ribben vasthield, een vriendje met een empatische arm om haar schouder, en een medewerker aan de portofoon erbij. Geen idee hoe het is afgelopen, maar ik voelde me daarna minder aanstellerig. Niet mijn favoriete achtbaan van het park.
Helaas is de baan haast onfotografeerbaar vanaf de grond
Meestal doe ik weinig attracties buiten de achtbanen om. Bijna was ik in de log flume gestapt, maar de mensen kwamen er dusdanig nat uit dat ik er op het laatste moment vanaf zag. Het bestaan van de madhouse was ik bijna vergeten, maar gelukkig kwam de attractie toch nog op mijn pad terecht. In mijn ervaring zijn madhouses altijd een soort horrorattracties met een hoop blabla, maar PA heeft hier een komische saus over de attractie heengegoten. Geen voorshow, geen gelul, gewoon een leuke attractie! Verfrissend.
Entertainment lijkt in het park goed geregeld te zijn. Ik heb een hekel aan entertainment, maar ik bleef toch even staan om een kerel van een hoge duikplank te zien donderen, en in mijn tocht naar de uitgang werd ik opgejaagd door een grote parade met een heerlijk aanstekelijk kitscherig Keltisch deuntje. Ik bleef toch maar even staan.
Eindoordeel: toppark. Fantastisch charmant aangekleed, zelfs als je niets met de strips hebt. Mooi breed aanbod, al kan er nog een topachtbaan bij (dat is volgend jaar opgelost). Operations zeer wisselend. Ik ben van plan terug te komen.
Cuisine
Hieronder nog wat slotfoto's van achtbaangeweld.
