Deze zomer heb ik in mijn eentje 2,5 week met de trein door Europa gereisd. Veel steden, veel pretparken. Ik heb er in één ruk in stream-of-consciousness-stijl bescheiden TR’s van geschreven. Ik heb foto’s gemaakt met zowel mijn inmiddels stokoude Sony Cybershot uit 2009, maar wanneer ik een grote hoek wilde hebben heb ik mijn telefoon gebruikt - evenals wanneer ik me lui voelde. Veel leesplezier of -ergernis.
Deel 1 - Holiday Park
Deel 2 - Tripsdrill
Nigloland
Informatie over de Nigloexpress, die een paar keer per dag vanuit mijn verblijfsplaats Troyes naar Bar-sur-Aube pendelt om mensen van en naar het tussengelegen Nigloland te brengen, is zeer schaars. Ik heb bevestiging gekregen over het bestaan van de bus door de klantenservice op facebook te benaderen. Ik kreeg in het Frans antwoord, want niemand spreekt Engels. Bij de bushaltes zijn geen aanwijzingen te vinden dat de bus bestaat. Het was dus even spannend, maar gelukkig kwam ik bij de halte enkele Franse jongeren tegen die ook op weg waren naar Nigloland. Dat stelde mij gerust, en de bus kwam inderdaad! Voor een euro mag je instappen. Prima prijs, zeker als je weet dat de busrit gewoon drie kwartier duurt.
Mijn eerste indruk: het park ziet er netjes uit, en volgens mij wordt het heel druk. Aan een zeer vriendelijke medewerker die net zo goed Engels sprak als ik deed toen ik acht was vroeg ik bij welke attractie de wachtrij het meest zou kunnen oplopen. Krampus, was zijn advies. In een logisch vervolg van dit gesprek begon ik mijn dag bij Alpina Blitz - de topper van het park.
Nigloland heeft historische banden met Mack, waardoor ze eigenlijk allemaal maar Mack-achtbanen afnemen. Ook als ze graag een Intamin willen hebben, vragen ze bij Mack om een namaakversie. Zodoende beschikt Nigloland over een Intamin megalite, maar dan niet van Intamin. De operations waren uitstekend, en de grote meute was nog niet in dit gedeelte van het park gearriveerd. Binnen tijdsbestek van enkele minuten had ik al drie ritten Alpina Blitz op zak. Wat een fijne achtbaan! Airtime, bochten, goeie lengte, en een enorm hoge herhalingswaarde. Dit is typisch één van die banen die zeker niet tam zijn, maar waar je toch zonder misselijkheid of hoofdpijn uitstapt ongeacht hoeveel ritjes je er al op hebt zitten.
Krampus Expédition is de meest recente toevoeging aan het park, een Mack water coaster met een mooi thema. Het park is ambitieus, laat het hier zien. Éénmaal is genoeg voor mij, maar ik heb nul klachten.
Descente en Schlitt' is een muisbaan. Het is een muisbaan. Altijd leuk. Noisette Express is een prima kiddiecoaster met een geinig uitgevoerd hazelnotenthema en hate to love (of love to hate?) irritante muziek.
Al deze achtbanen staan achterin het park. Voorin het park, blijkbaar het oudere deel, is het lekker groen, en qua paden ietwat verwarrend. Hier vind je onder anderen een log flume, en een bijna volledig aan het zicht onttrokken powered coaster, wat voor mij de langste wachtrij van de dag met zich meebracht - de drukte die ik aan het begin van de dag had verwacht, was inmiddels gearriveerd. In de wachtrij voor Gold Mine Train kreeg ik nog mot met een vader die zijn kinderen niet onder controle had. Ze liepen al een halfuur in mijn personal space. Er stond er een op mijn voet, en af en toe voelde ik een duw tegen mijn tas als ze weer aan het stoeien waren. Ik bedacht enkele passief-agressieve tactieken: heel langzaam doorlopen, of heel plotseling stoppen, of misschien af en toe abrupt me omdraaien, zodat mijn rugtas mijn personal space als een soort bezem zou schoonvegen. Fijne fantasieën, maar de serieuze intentie om semi per ongeluk kleuters met een met een abrikozen verzwaarde tas tegen het hoofd te meppen had ik niet. De kans om mijn snode plannen in te praktijk te kunnen brengen had ik toch niet, want toen ik een stoot tegen mijn bovenbeen kreeg zei ik er iets van. “Stop” tegen de kinderen, en vervolgens wat woorden tegen de vader. Dat werd niet gewaardeerd. Guess what: irritante kinderen waardeer ik ook niet. Dit is geen boeiende anekdote, maar ik heb niks boeiends over Gold Mine Train te zeggen.
Goed zoeken naar de mijntrein
Er was nog een achtbaan: Spatiale Expérience. Een indoor Mack met een spiraallift. Mijn eerste van dit type, dus het liftmechanisme met een grote draaiende cilinder alleen al vond ik een wonderlijke ervaring. De hal ziet er aan de buitenkant vreemd uit. De thematisering in de wachtrij en het station waren aandoenlijk op een low budget manier. In de hal van de achtbaan hingen planeten en rotsblokken. Welkome oriëntatiepunten, want als de hal helemaal donker had geweest had ik er met nog meer blauwe plekken uitgekomen. Niet de meest comfortabele rit, maar ik respecteer de achtbaan.
Met een ritje in het reuzenrad voor het uitzicht en de foto’s, en nog een paar ritten Alpina Blitz (ook nu weer vlot in- en uitstappen!) sloot ik de dag af. De Nigloexpress pikte me op van de parkeerplaats (ook nu weer zeer schaarse informatie), en ik vervolgde mijn rijs richting Pareis.
Eindoordeel: park met ambitie, potentie, en competentie. Het is leuk om een park zich te zien oprichten, zoal Toverland dat de afgelopen decennia ook heeft gedaan. Ik denk dat Nigloland nog lang niet klaar is. Verder heb ik ook geen klachten, behalve de gebrekkige informatievoorziening rondom de Nigloexpress, en het feit dat niemand Engels spreekt - maar dat is een probleem op nationaal schaalniveau.
