Het Walt Disney World Resort in Florida. Voor de ene een opgepompt allegaartje vol zoetsappige nepheid, voor de andere een ideale wereld der superlatieven. Ik herken mezelf vooral in die tweede beschrijving. Pretparken hebben me van kleins af aan geïntrigeerd, en Disney levert in dit domein simpelweg een superieure ervaring. Hun parken staan bekend om kwalitatieve attracties, sterk uitgevoerde thema’s en entertainment van topniveau. Genoeg redenen om jaarlijks minstens één internationaal Disney-resort te bezoeken, dus. Helaas dwong corona me om een break van twee (veel te lange) jaren te nemen, maar in 2022 zijn er eindelijk opnieuw mogelijkheden. En de beste plek om een inhaaldosis Disney te krijgen, dat is ongetwijfeld Walt Disney World. Mickey Mouse viert op dit moment trouwens de vijftigste verjaardag van zijn Floridiaanse thuisbasis, dus we zijn erbij tijdens The World’s Most Magical Celebration.
Welkom in het grootste, bekendste en drukst bezochte themapark-resort ter wereld. Walt Disney himself zei ooit ‘Here in Florida, we have something special we never enjoyed at Disneyland…the blessing of size’. Hij bedoelde wellicht niet dat mannen aan de Amerikaanse oostkust groter geschapen zijn dan in Anaheim, maar wel dat Walt Disney World echt absurd groot is. Zowat 110 vierkante kilometer, als ik Wikipedia mag geloven. Dat is ruim veertig keer groter dan het originele Disneyland Resort in Anaheim, 115 keer groter dan Europa-Park en je zou er zowat 382.000 Zierer Tivoli Small coasters op kwijt kunnen. Met andere woorden: Walt Disney World is enorm en er zijn oneindig veel mogelijkheden om jezelf hier te vermaken. Het domein telt vier klassieke themaparken, twee waterparken, de immense uitgaans- en shoppingzone Disney Springs en vijfendertig hotels met in totaal ruim 30.000 kamers. Veel gegoochel met cijfers, I know. Maar zelfs met al die duizelingwekkende getallen blijft het lastig om de omvang van deze plek helemaal te begrijpen. Walt Disney World is bijvoorbeeld zo groot dat je door de ramen van een shuttlebus soms minutenlang naar bossen staart, zonder dat je ook maar één glimp van een pretpark opvangt. Effe pendelen tussen twee parken (Hoppen, zoals ze dat in Disney-jargon zeggen) is daardoor stukken tijdrovender dan in Anaheim of Parijs. Ook de Disney-hotels zijn hier in Florida vaak zo buitenproportioneel dat er meerdere bushaltes en interne shuttleservices voorzien worden. Gi-gan-tisch is het allemaal.
Persoonlijk vind ik zo’n Disney-vakantie het leukst wanneer je de zogenaamde bubbel niet hoeft te verlaten. Verblijven in een van de officiële Disney-hotels levert voor mij dus een aanzienlijke meerwaarde. Tijdens afgelopen tripjes naar Disney World overnachtten we reeds in de Mexicaanse sferen van Coronado Springs en in het gezellige French Quarter. Ook in januari 2022 wil ik graag een hotel op het domein reserveren, maar mijn portefeuille gaat niet akkoord. Aangezien ik deze trip slechts twee weken voor vertrek boek, blijken alle betaalbare kamers namelijk al lang bezet. Er zijn weliswaar nog enkele suites vrij in Disney’s meest luxueuze hotels, maar de bijhorende tarieven doen me duizelen. Ik zoek dus (met enige pijn in het hart) naar een off-site accommodatie en de keuzemogelijkheden zijn enorm. Walt Disney World wordt immers omringd door honderden hotels/motels die allemaal hun graantje van Mickey’s succes willen meepikken. M’n keuze valt uiteindelijk op het Crowne Plaza op Palm Parkway. Niet meteen de gezelligste Crowne Plaza ter wereld, maar de kamers zijn ruim en ik betaal slechts een fractie van wat ik op Disney-terrein zou neertellen. Bovendien is het helemaal niet mijn bedoeling om veel tijd in het hotel door te brengen. Je komt hier voor de themaparken, toch?
Crowne Plaza biedt gratis shuttleservices naar de populairste bestemmingen van Orlando: SeaWorld, Universal en Disney. Helaas moet ik meteen melden dat de busdiensten naar Walt Disney World waardeloos zijn. De vroegste bus vertrekt pas na negen uur ’s ochtends (veel te laat om bij openingstijd aan de parken te staan) en daarenboven zijn er tussenstops bij een heleboel andere off-site hotels. Om mezelf frustratie te besparen, laat ik de bussen dus voor wat ze zijn. Gelukkig zijn er voldoende alternatieven. Uber en Lyft blijken hier bijvoorbeeld goed vertegenwoordigd, maar ook Walt Disney World’s Transportation System helpt me (gratis!) een hele stap vooruit. Vanuit Crowne Plaza is het zowat 25 minuten wandelen richting Disney Springs, van waaruit ik met de Disney-bussen verder kan. Ik geef toe dat die laatste optie tijdrovend is en soms een overstap vergt, maar het helpt om enkele dollars uit te sparen.
Tipje voor de pro’s die naar EPCOT reizen: spring in Disney Springs op een rechtstreekse bus naar Disney’s Beach Club Resort, van waaruit je binnen vijf minuten de parkingang bereikt. De leukste route is echter deze: neem de bus naar Disney’s Riviera Resort en stap daar over op de Disney Skyliner. Deze kabelbaan opende in 2019 en ik mag ‘m tijdens dit bezoek dus voor het eerst in real-life bewonderen. Het klinkt misschien gek, maar ik vind het een van de leukste nieuwigheden in Walt Disney World. Kabelbanen geven me sowieso altijd een vakantiegevoel en dat is hier niet anders. Bovendien levert de Skyliner een snelle verbinding tussen Hollywood Studios, EPCOT en een aantal resorts. Het feit dat er dankzij de torenhoge capaciteit zelden wachtrijen ontstaan, is natuurlijk ook mooi meegenomen. Fantastisch ding.
De Disney Skyliner brengt me in sneltempo naar International Gateway, ook wel gekend als de achteringang van EPCOT. Deze toegangspoort is voor vele dagjesbezoekers onbekend, want hij wordt vooral gebruikt door resortgasten. Toch kan iedereen met een ticket en een geldige parkreservering deze ingang gebruiken, wat helpt om drukte aan de hoofdingang van EPCOT te omzeilen. Er is overigens nog meer goed nieuws: International Gateway geeft rechtstreeks uit op World Showcase, het mooiste gedeelte van EPCOT. Deze zone bestaat uit elf paviljoenen die evenveel landen van de wereld uitbeelden. Die paviljoenen bestaan telkens uit boetiekjes vol lokale snuisterijen, restaurants met typische gerechten en straatjes vol authentieke architectuur. In World Showcase spotten we onder andere een Japanse tempel, een Beiers stadje en een schilderachtig Venetiaans plein. En ben je op zoek naar een Franse crêpe of een maaltijd uit de tajine? Baan jezelf dan respectievelijk een weg naar de halve Eiffeltoren en naar de Marokkaanse zone. Het is allemaal ontzettend fotogeniek en gezellig, maar ik kan me best voorstellen dat je World Showcase niet met het woord ‘pretpark’ associeert. Deze gigantische lap grond doet immers veeleer aan een expo denken en op het eerste zicht spot je weinig attracties. Wanneer je een kijkje achter de façades neemt, kom je echter tot enkele verrassende ontdekkingen.
Een van die verrassingen: EPCOT heeft een attractie uit het Europese Disneyland gekopieerd. Op 1 oktober 2021 vierde Walt Disney World zijn vijftigste verjaardag en dat wordt anderhalf jaar lang gevierd. Ter gelegenheid van dat jubileum pronkt het resort niet alleen met aangepaste decoratie en entertainment, maar men opent ook twee gloednieuwe attracties in EPCOT. Een van de nieuwigheden is Remy’s Ratatouille Adventure, een kopie van de belangrijkste dark ride in ons eigen Walt Disney Studios Park. Voor een Europeaan is de ritervaring bijgevolg allesbehalve opzienbarend. De voertuigen, de scènes, de bewegingen… het is allemaal identiek. Zelfs de Franse narratie werd niet aangepast, wat in de Verenigde Staten toch enigszins gek aanvoelt. Het valt op dat de speciale effecten in Orlando (voorlopig) beter werken dan bij ons, maar Ratatouille blijft in mijn ogen een eerder matige ervaring. De schermen zijn te dominant aanwezig en bovendien mist de verhaallijn een duidelijk hoogtepunt.
Als je de Europese versie van Ratatouille deed, kan je zijn Amerikaanse tegenhanger met een gerust geweten overslaan. Het is de nieuwste attractie van Walt Disney World en dat voel je aan de populariteit. Op sommige avonden afficheert men wachttijden van 180 minuten, wat ik voor deze dark ride haast als misdadig wil beschrijven. Ikzelf kan na 'amper' 70 minuten instappen, maar ook dat is ie eigenlijk niet waard. Om deze alinea toch met een positieve noot te eindigen, wil ik echter melden dat Remy’s Ratatouille Adventure prachtig geïntegreerd werd. De attractie past uiteraard perfect in het Franse paviljoen en de toegangspoort (vormgegeven als een klassieke Metropolitain-boog) is erg fotogeniek. Ook lekkerbekken komen aan hun trekken, want het Ratatouille-gebiedje is de thuishaven van een nieuwe crêperie. Qua interieur moet dit pannenkoekenrestaurant zwaar onderdoen voor Bistrot Chez Rémy in Parijs, maar het eten is uitstekend. Een driegangenmenu met een glas cider kost hier 33 dollar. Da’s een goede deal voor een restaurant met tafelbediening in Disney World, lijkt me.
Lange rijen spot ik niet alleen in het Franse, maar ook in het Noorse paviljoen. De headliner van dit gedeelte is namelijk Frozen Ever After, een attractie die gebaseerd is op een van Disney’s meest succesvolle animatiefilms aller tijden. Deze bootvaart naar Arendelle opende in 2016, maar helemaal nieuw was hij niet. Frozen Ever After recycleert het ritsysteem van Maelstrom, een dark ride over Noordse mythologie. Hoewel Maelstrom een trouwe schare fans had, is de huidige populariteit van de attractie duidelijk van een andere magnitude. Frozen Ever After staat al jaren garant voor extreem lange wachttijden en dat is in januari 2022 niet anders. Ik bezoek ‘m twee keer en moet telkens ruim een uur schuifelen in de traag vorderende rij. Dat is vooral te wijten aan Lightning Lane, een betalende reïncarnatie van de voormalige Fastpass. Voor 11 dollar kan je tegenwoordig een versnelde toegang tot deze attractie krijgen en die optie blijkt gegeerd. Lightning Lanes voor Frozen Ever After verkopen als zoete broodjes en zijn tijdens mijn bezoek regelmatig binnen één uur na parkopening uitverkocht. Leuk voor diegenen die het geld willen spenderen, maar het maakt de standby-rijen niet bepaald aangenamer. Zeker na een technische storing komt de gewone rij vaak tot een soort stilstand, omdat men een achterstand van de Lightning Lane moet inhalen. Behoorlijk frustrerend voor de gewone bezoeker, maar het hoort er vandaag de dag bij. Helaas.
Het aanschuiven was weliswaar vervelend, maar ik krijg er een topervaring voor in de plaats. Frozen Ever After bevat enkele van ’s werelds meest overtuigende animatronics en de sfeerschepping is sterk. Daarenboven teert deze ride op enkele onsterfelijke hits, waarvan vooral Let It Go vertaald wordt naar een fantastische dark ride-scène. De uitwerking van Frozen Ever After verdient een pluim, maar verwacht vooral geen reusachtige attractie. Voorganger Maelstrom was nooit bedoeld als een E-ticket, maar wel als een intieme rondvaart met tamelijk kleinschalige scènes. Hoewel die intimiteit ook bij de huidige attractie mooi tot zijn recht komt, matcht de omvang van deze ride niet met de status van de film. Ik hoop dus stiekem dat de twee in aanbouw zijnde kopieën van Frozen Ever After (in Hong Kong en Parijs) een tikkeltje imposanter worden.
De derde en laatste ride van World Showcase vinden we in de indrukwekkende trappenpiramide van het Mexicaanse paviljoen. Ook hier is het over de koppen lopen, al lijkt een meerderheid van de bezoekers vooral geïnteresseerd in taco’s en Margarita’s. Bij de eigenlijke attractie moet ik amper vijf minuten aanschuiven en da’s een aangename afwisseling na de lange wachttijden van Ratatouille en Frozen. Toch vind ik het ook enigszins jammer, want Gran Fiesta Tour Starring The Three Caballeros verdient in mijn ogen meer krediet. Tijdens deze bootvaart ontdek ik verschillende Mexicaanse bestemmingen en dat blijkt best fijn. Vooral de eerste scène, waarin we langs een tempelsite in de nachtelijke jungle varen, is verrassend indrukwekkend. Daarna wordt Gran Fiesta Tour een soort Mexicaanse It’s a Small World met Donald Duck in de hoofdrol. Het is allemaal ontzettend schattig en genietbaar, maar ik besef ook dat deze ride wel eens in z’n laatste levensfase kan zitten. Er circuleren namelijk geruchten dat Gran Fiesta Tour binnen afzienbare tijd omgebouwd wordt naar een Coco-attractie. Dat zou een honderd procent begrijpelijke move zijn: Coco is een razend populaire Pixar-film en de bijhorende songs leveren de gedroomde basis voor een ijzersterke familieattractie. Ik bereid me alvast voor op wachttijden met drie cijfers.
Wie louter op attracties kickt, is vlug uitgekeken in World Showcase. Wie z’n zinnen op filmvoorstellingen zet, zal echter enkele waardevolle credits scoren. Technologisch ongelooflijk vernuftig zijn de dingen niet: in China en Canada vergapen we ons weliswaar aan een 360°-projectie, maar van 3D of 4D is er nergens sprake. Dat hoeft ook niet, want de beelden spreken voor zich. Met Canada – Far and Wide en Reflections of China maken de desbetreffende landen immers volmaakte reclame voor zichzelf. Ik besef heel goed dat het als doodsaaie kost klinkt, maar oh wat heb ik genoten van dit simpele entertainment. Beide films zitten prima in elkaar en ze gunnen je een welgekomen break, weg van de drukte in het park.
Het is volkomen begrijpelijk dat men de Verenigde Staten een centrale locatie in World Showcase gunde. Evenmin verrassend is het feit dat Disney een staaltje pure vaderlandsliefde voorziet voor haar bezoekers. Als je The Hall of Presidents in Magic Kingdom fantastisch vindt, zal je ook de duimen en vingers aflikken bij The American Adventure. Deze animatronic-voorstelling neemt z’n bezoekers mee op een 30 minuten durende tijdreis door de Amerikaanse geschiedenis. Mijn mening over The American Adventure is tweeledig. Enerzijds ervaart een nuchtere Belg dit als een tenenkrommend tafereel. Wij kennen in ons land geen patriottisme en ik voel dus plaatsvervangende gêne wanneer ik deze verheerlijking van Amerika aanschouw. Anderzijds zit ik een half uur lang met open mond te staren naar de techniek achter het hele gebeuren. The American Adventure zit boordevol briljante animatronics en scènewissels die je doen afvragen hoe ze het in godsnaam klaarspelen. Als je tijdens het afsluitende muziekstuk even je oren bedekt, is er dus heus wel een manier om The American Adventure te appreciëren.
EPCOT fungeert als het festivalterrein van Walt Disney World. Het International Food & Wine Festival (dat telkens van juli tot november plaatsvindt) is zonder twijfel het bekendste evenement uit de reeks, maar ook tijdens andere seizoenen vinden er festivals plaats. Wij maken tijdens deze reis kennis met het International Festival of the Arts, wat vooral ’s weekends veel locals naar het park lokt. Verspreid doorheen het park vinden we kraampjes vol kunst, er worden workshops georganiseerd en er zijn verschillende optredens in World Showcase. We hebben bijvoorbeeld het geluk om een concertreeks van Broadway-sterren bij te wonen in het America Gardens Theater. Namen als Ariel Jacobs en Adam Jacobs doen bij musicalfans misschien een belletje rinkelen, want ze vertolkten hoofdrollen in de Broadway-versie van Aladdin. Het feit dat je zulke talenten in EPCOT aan het werk kan zien, vind ik behoorlijk cool. Gek genoeg zit deze show op zaterdagavond niet vol, terwijl lokale Disney-fans op datzelfde moment maar liefst zeven (!) uur aanschuiven om een Figment-popcornemmer te kopen. Onbegrijpelijk.
Wie of wat is Figment? En wat maakt dit figuurtje zo bijzonder dat zijn popcornemmer het meest gegeerde voorwerp binnen Walt Disney World wordt? Ik zoek het uit bij Journey into Imagination with Figment, de attractie waarin het paarse draakje een hoofdrol vertolkt. En ik moet toegeven… hij is schattig en hij tilt deze dark ride duidelijk naar een hoger niveau. Deze rondrit gaat over de menselijke zintuigen, maar haalt zijn kracht vooral uit een catchy themasong en de lachwekkende tussenkomsten van Figment. Ondanks het feit dat de ride z’n gezegende leeftijd begint te tonen, blijft het in mijn ogen een vermakelijk tussendoortje. Het feit dat er zelden of nooit een lange rij ontstaat, is mooi meegenomen.
EPCOT is op dit moment in volle transformatie. World Showcase ontvangt daarbij enkele Disney-touches, maar het zwaartepunt van de metamorfose ligt in het noordelijke parkgedeelte. Daar vond je vroeger Future World, maar die zone was – hoe tegenstrijdig het ook klinkt – een soort ode aan het verleden geworden. Het gebied werd gedomineerd door grijze bunkers en kil beton, dus van gezelligheid was er geen sprake. Daarom lieten Disney’s Imagineers het concept van Future World varen. Sinds vorig jaar spreekt men immers van drie nieuwe gebieden: World Discovery, World Celebration en World Nature. World Celebration moet het nieuwe middelpunt van EPCOT worden, maar is op dit moment een enorme bouwwerf. Vanuit de monorail zien we dat de werken nog in een beginfase zitten, dus we zullen ongetwijfeld nog een aanzienlijke periode met lelijke constructiehekken moeten leven. Hoewel het op dit moment geen flatterend gezicht is, ben ik ervan overtuigd dat EPCOT enorme stappen voorwaarts zet. Concepttekeningen tonen een vernieuwde lay-out vol groen en dat is exact hetgeen dit park nodig heeft.
In World Nature zijn er momenteel geen opfriswerken, maar ook hier is de tand des tijds voelbaar. Het belangrijkste paviljoen van deze zone is qua uiterlijk namelijk in de jaren ’80 blijven plakken. Ik heb het over The Land, een gigantisch gebouw waarin meerdere attracties geïntegreerd werden. De centrale hal doet me vermoeden dat ik in een ouderwetse vestiging van Lunch Garden belandde, maar gelukkig scoren de eigenlijke attracties beter. Awesome Planet is bijvoorbeeld een prettige filmvoorstelling vol National Geographic-achtige natuurbeelden. De vertelstem houdt het lekker luchtig, al worden we tegen het einde met de neus op de klimaatveranderingsfeiten gedrukt. Ook Living with the Land heeft een educatieve ondertoon. Deze bootvaart legt de focus op (moderne) landbouw en doet dat op een bijzondere manier. Na de inleidende dark ride-scènes varen we immers dwars door enkele hypermoderne serres. Nooit gedacht dat je een pretparkattractie over irrigatiesystemen en kweekplantjes zou vinden? Wel… EPCOT bewijst dat alles mogelijk is.
De blikvanger van The Land is niet die vaartocht door plantenkassen. Neen, het leukste adresje in dit paviljoen is Soarin’ Around The World. Ooit stond deze attractie garant voor wachttijden van meer dan een uur, maar dat tijdperk lijkt inmiddels voorbij. Enerzijds is dat te danken aan de toevoeging van een derde zaal, anderzijds heeft Soarin’ helaas wat aantrekkingskracht verloren. Flying theaters zijn namelijk lang niet meer zo uniek als twintig jaar geleden, toen Disney het concept presenteerde. Het feit dat men zelfs binnen Walt Disney World al een doorontwikkelde variant bouwde, toont aan dat de gloriejaren van Soarin’ helaas achter ons liggen. Toch zal je me nooit horen zeggen dat dit een slechte attractie is. Wel integendeel. Soarin’ blijft een toffe ervaring met prachtig beeldmateriaal en een magistrale soundtrack. En hoewel de bestemmingen wel heel willekeurig gekozen lijken, levert Soarin’ een weergaloze ode aan de schoonheid van onze planeet. Fix overigens wel even een plaatsje in de B-gate en vraag bij voorkeur naar de eerste rij. Anders moet je wellicht genoegen nemen met een kromme Eiffeltoren en een misvormde Taj Mahal.
De derde scène van Soarin’ gunde ons een kijkje op de haven van Sydney. En wie Sydney zegt, die zegt… Finding Nemo. Toeval of niet; deze animatiefilm vormde de inspiratie voor het nabijgelegen paviljoen The Seas With Nemo and Friends. Het spreekt voor zich dat de oceanen en hun fauna hier centraal staan. Er zijn dus een heleboel aquaria te bewonderen, maar The Seas bevat tevens twee familiale attracties. Nummer één is een kleinschalige dark ride waarin reële aquaria en projecties gecombineerd worden. Nummer twee is Turtle Talk with Crush, een interactieve voorstelling met Disney’s beroemdste zeeschildpad. Het zijn allebei ervaringen die ik niet noodzakelijk als een must-do zou definiëren, maar jonge kinderen denken daar misschien anders over.
Er is absoluut geen gebrek aan dark rides in EPCOT. Er werd zelfs een dark ride geïntegreerd in het icoon van het park: de zilveren bol ter hoogte van de hoofdingang. Die prominente locatie is overigens maar een van de zaken die Spaceship Earth z’n iconische status opleverden. Deze attractie vertelt over de evolutie van communicatie en doet dat op een fantastische manier. De scènes werden groots aangepakt, terwijl Judi Dench’ vertelstem voor interessante achtergrondinformatie zorgt. Een ritje op Spaceship Earth duurt maar liefst een kwartier, maar geen seconde daarvan voelt overbodig aan. Zo lang je deze attractie ’s voormiddags vermijdt, zijn de wachttijden trouwens minimaal.
Is een themapark compleet wanneer het geen achtbaan heeft? Impulsief zou ik daar neen op durven antwoorden. Wanneer ik verder nadenk, besef ik echter dat EPCOT het al veertig jaar zonder rollercoasters redt. En aangezien EPCOT zo ongeveer mijn favoriete themapark van Walt Disney World is, besluit ik dat het ook zonder achtbaan kan. Toch loopt dat achtbaanloze tijdperk op zijn laatste benen. Deze zomer opent EPCOT namelijk Guardians of the Galaxy – Cosmic Rewind, de langste rollercoaster van Florida. Het gebouw van deze nieuwigheid is prominent aanwezig in de EPCOT-skyline en de afmetingen ervan zijn veelbelovend. Maar wat er daarbinnen exact gebeurt? Het blijft momenteel een groot raadsel. Wordt vervolgd.
Cosmic Rewind wordt ongetwijfeld een hit bij de bezoekers van EPCOT. Buitenaards lange wachtrijen of onhandig gedoe met boarding passes; het komt er allemaal aan. Indien je dit niet ziet zitten, kan je ook gaan ruimtereizen bij de buren van Mission SPACE. Deze attractie pronkt met een monumentale façade die rechtstreeks uit een sciencefictionfilm geplukt lijkt, maar er is meer. Binnen belanden we namelijk in een trainingscentrum voor vluchten naar de planeet Mars. En voor die training hebben we nodig: een simulator met centrifuge-functie en de keuze tussen een sissyvariant (Green Team) en het intensere werk (Orange Team). Ik kies natuurlijk voor die tweede optie en neem vervolgens plaats in een claustrofobische capsule. Is Mission SPACE alle commotie waard? Absoluut. Het is een buitengewone thrill ride die me met haar befaamde slingshot around the moon even naar adem doet happen. De g-krachten zijn immens en het totaalplaatje ziet er levensecht uit. Beschouw Mission SPACE dus als een geperfectioneerde simulator, die weliswaar niet voor iedereen weggelegd is. Het hele gedoe rond de functies aan boord vind ik nogal nutteloos en geforceerd, maar verder benadert Mission SPACE de perfectie.
Het tijdperk van Fastpass+ is definitief afgelopen. Vroeger kon elke gast van Walt Disney World drie gratis Fastpass-selecties per dag maken. Niet iedereen was fan van het systeem, maar mij gaf het een bepaalde gemoedsrust. Twee maanden voor afreis was je immers reeds verzekerd van drie wachttijdloze ritjes op topattracties naar keuze. Nu Genie+ en Lightning Lane het resort ingepalmd hebben, is daar helaas geen sprake meer van. Tegenwoordig is voorkruipen een betalende aangelegenheid, en ik heb tijdens deze reis weinig zin om de extra dollars op te hoesten. Gelukkig bestaan er nog een paar attracties in het resort waar je voordeel kan behalen via de single rider-wachtrij. Een van die attracties is Test Track. De gewone rij puilt uit en men voorspelt een wachttijd van 75 minuten, maar als soloreiziger is het na 5 minuten al speeltijd. Geen slechte deal voor de snelste Disney-attractie ter wereld, toch? Test Track bereikt in zijn outdoor-gedeelte een topsnelheid van 104 kilometer per uur en da’s een indrukwekkende prestatie. Het leukste onderdeel van de attractie is echter de dark ride die eraan voorafgaat. Hier worden verschillende tests uitgevoerd in een surrealistische hightech-omgeving en de uitvoering verdient een duim omhoog. Ik begrijp dus waar Test Track zijn populariteit vandaan haalt en ook ik reken mezelf bij de fans. Dankzij de hypermoderne aankleding past deze attractie bovendien perfect in het EPCOT-verhaal.
Vanaf de late namiddag speelt de meeste actie zich af in World Showcase. De restaurants zitten vol en ook de kraampjes trekken lange rijen. Met een gesterkte maag is het daarna vooral aftellen naar negen uur, het tijdstip waarop men Harmonious presenteert. Deze avondshow ging op 1 oktober 2021 in première en het is een van de belangrijkste nieuwigheden voor het 50ste jubileumjaar. Disney zag de dingen groots: men opteerde voor een voorstelling met projecties, fonteinen, schermen en (heel veel) vuurwerk. Deze elementen worden gecombineerd met beroemde Disney-songs, dus in dat opzicht is Harmonious een vrij typische avondshow. Toch vinden vele fans Harmonious net atypisch voor EPCOT, omdat het Disney-gehalte zo hoog ligt. Eerlijk… ik stoor me daar helemaal niet aan. Harmonious is vrolijk, de muziekkeuze werkt prima en men knalt binnen 20 minuten heel wat indrukwekkende vuurpijlen in de lucht. Deze muzikale wereldreis blijkt vermakelijker dan het alom bejubelde IllumiNations, dat vreselijk leed onder zijn saaie middenstuk. Wat mij betreft is Harmonious dus excellent avondentertainment en vooral de Coco-scène is vermeldenswaardig. Kippenvel.
Harmonious verlicht de avond, maar ook Disney’s Beacons of Magic doen dat. Tijdens dit jubileumjaar vestigt Disney World extra aandacht op de parksymbolen door middel van een lichtshow. Dat gebeurt bij Cinderella Castle (Magic Kingdom), Tower of Terror (Disney’s Hollywood Studios), Tree of Life (Disney’s Animal Kingdom) en hier in EPCOT bij Spaceship Earth. De bol werd voorzien van honderden fonkelende lampjes en die creëren een dromerig tafereel na het invallen van de duisternis. Deze lichtbakens zijn stuk voor stuk prachtig, maar de EPCOT-versie is ongetwijfeld de topper uit de reeks. Het is trouwens leuk dat de lichtshows continu doorgaan, zodat je ze in alle rust kan bewonderen. En wanneer je na parksluiting een laatste keer achteromkijkt naar die helder verlichte bol, besef je dat de Disney-magie na vijftig jaar nog steeds leeft.
Oeps. Dit reisverslag werd langer dan ik eigenlijk verwachtte. EPCOT heeft op het eerste zicht een beperkt aanbod, maar de realiteit blijkt anders. Hoewel de grote topattracties op de vingers van één hand te tellen zijn, valt er in dit park verrassend veel te beleven. Je vindt hier niet alleen een mooi aantal dark rides, maar ook de filmvoorstellingen en de paviljoenen in World Showcase zijn een bezoekje waard. Ik breng tijdens deze reis dan ook drie volledige dagen in EPCOT door, zonder me daarbij een seconde te vervelen. Ondanks het feit dat het park zich momenteel niet in z’n allerbeste gedaante toont, heeft het dus een bijzondere aantrekkingskracht. De sterkte van EPCOT is het feit dat dit geen doorsnee pretpark is. Je bezoekt dit park niet louter voor de attracties, maar ook voor de festivals, de drankjes en het entertainment. Ik vind dit park dus fenomenaal en ik ga er van uit dat de huidige moderniseringen die mening alleen maar zullen versterken. Ik kwam hier graag, ik kom hier graag en ik zal hier in de toekomst graag blijven komen.
Glenn
