Nu de klap wat is bekomen van het Spookslot realiseer ik mij dat de laatste paar jaar ik niet een echte Efteling fan meer ben, maar meer iemand die van een periode uit de historie van Efteling lief had. Beetje flauw om dat nostalgie te noemen, maar de grootste aantrekkingspunt zijn altijd de animatronics en het groen geweest die het aankleedde.
Die twee eigenschappen vond ik voornamelijk terug in een ander park waar ik veel liever was, die het beter kon. Om te horen dat Efteling een natuurpark is door vele fans vind ik altijd gek klinken, omdat wat mij betreft een ander park daar veel beter in is geweest. Voor de Efteling ga je naar de exclusiviteit van de vele zelf gemaakte attracties. Het groen hielp bij het aankleden als decor. Zodat je zaken weg kan moffelen of om te versterken.
Een user haalt in zijn reactie op het nieuwe hotel aan dat wanneer je in een attractie stapt, de andere attracties niet ongezien zijn. Maar dat heeft te maken dat de aankleding ook niet langer groen meer is. Het is niet voor niets dat er constant weer geklaagd wordt wanneer er weer er wat bomen gekapt worden. Ondanks dat er wel nieuw bomen er bij komen doet het niets met de leegte. Het ligt er niet aan dat alles vol wordt gestopt, maar dat er een boel groen mist als aankleding.
Spookslot kwam nog uit die tijd dat wanneer je uit het Sprookjesbos stapte je een eind moest lopen om er te komen. Het bos boog over je heen en vormde op een lentedag zware schaduwen. Het pad boog dan naar links alwaar je in de verte gedonder hoorde en af en toe iemand die schreeuwde. En langzaam trok het bos zich open en stond je op het grote plein voor het slot. Het geluid eerder was de Bob.
De plek had zich onheilspellend gemaakt met deze 3 elementen: Het bos wat dichtbegroeid was, de denderde Bob, en het Spookslot waar de ingang pikdonker was. Hier was zoveel ruimte toegewijd aan een omgeving waar er nog niks gebeurde, attractief gezien. Maar de toon was behoorlijk gezet. Je wordt zintuigen worden geprikkeld om te fantaseren wat er gebeurd is. Om de gaten op te vullen over een plek waarvan lijkt dat het al eeuwen hier gestaan heeft.
En wanneer je te bang om er in te gaan kan je langs de zijkant lopen, en word je vooral bevestigd in hoe oud het wel niet moet zijn. Want tenslotte heb je ook bij 'echte' oude kastelen dit soort ontwerpen gezien. En eenmaal aan de achterkant zie je nog meer bomen die zich ontfermen over het kasteel. Er zijn banken waar je kan zitten. De zonnestralen die na een eeuw eindelijk vallen op de grond na het worstelen tussen de bladeren geven een kalmte over het plein. Je hoeft je niet langer unheimlich te voelen en kan even uitrusten. De doden hier zijn echt dood en hebben hun rust gevonden.
Wat veel fans hebben met het herautenplein, was voor mij deze omgeving wel de plek. Het oogde vanzelfsprekend maar met een beetje fantasie kon je je uitleven, als je maar je best deed.
Met de komst van Pandadoos, maar ook de nieuwe entree werd een pad bewandeld (letterlijk en figuurlijk) die afbraak deed aan deze beleving. Een element van die drie werd daarmee weg gehaald. Niet zozeer de attractie van pandadroom, maar de locatie heeft mij altijd tegen gestaan. Want de beleving is nooit meer hetzelfde geweest.
De voorshows die tegelijkertijd ook de wachtrij is, is wat mij betreft de beste combinatie ooit geweest. Daarna is dat alleen nog gelukt met de Vliegende Hollander die net een treetje lager staat. De prachtige ontwerpen van de animatronics en hun functionaliteit om het verhaal te maken is wat mij betreft van het beste niveau. Bang hoef je er niet voor te zijn, maar het roept wel een boel vragen en fantasie op. Dit zijn de wezens uit het sprookjesbos die te donker waren om zich daar te huisvesten. Het is geen andere wereld, maar een verlengstuk op het bos. En keer op keer, was er weer iets te ontdekken. Ook omdat je nooit veel tijd had om alles mee te maken bij een bezoek.
De hoofdshow die zich buiten af speelde in de nacht terwijl je binnen zat, heeft altijd wel geprikkeld. Als bezoeker kende ik het zogenaamde achteraf verzonnen verhaal niet, dus ook hier speelde je eigen fantasie weer de rol. De vlederiken en de drie rechters zijn altijd wel groot favoriet geweest omdat het wezens leken die lol hadden. Tegelijkertijd zoveel misere en de hel kenden, maar ook plezier hadden in het treiteren van mensen. Althans dat was mijn projectie er op. Het geluid (wat toen nog echt luid was) en het licht hielp ook enorm hier aan mee.
De bewegingen van de poppen zijn naar mijn mening niet verouderd. Ze komen uit een andere wereld, waar ook de bewegingen niet naar maatstaven zijn die bij de onze horen. Ze voelen veel echter aan.
Dat mensen nu op hun mobiel kijken, geeft voor mij aan dat dit een attractie is om af te vinken. Ze kennen het al zo goed dat helemaal op concentreren niet meer nodig is. Jammer dat de aandacht er niet op gevestigd is, maar dat geldt ook voor andere zaken. Zoals het Sprookjesbos of gewoon een Vliegende Hollander. De aandachtsspanne van 30 jaar terug is er niet meer. Waarom de Efteling de mobiel ook probeert te stimuleren bij zijn bezoekers begrijp ik dan ook niet. Wat dat betreft valt Disney wel te prijzen (pun intendend) met hun armbandjes. Je zou als attractiepark het juist weer aantrekkelijk moeten maken om ze zelfs een kaart te laten kopen. Iets wat in je handen hebt tijdens je dagtocht is een betere herinnering, dan gekluisterd de laatste updates krijgen op je mobiel.
Met het weghalen van Spookslot zijn er weer een sloot animatronics weg. Wat daarvoor in de plaats komt, zij het animatronics of iets anders, is niet iets wat leeft voor mij. Animatronics van de afgelopen jaren hebben meer een uncanny valley -effect. Het zicht te dicht bij het natuurlijke waardoor het teveel afstoot. Daarnaast word het ook niet in huis gemaakt. De kennis is daarmee ook weg om net voor de deadline nog iets verassends toe te voegen bij zo'n pop. Wat dan nog over blijft zijn de resten bij het Sprookjesbos. Maar daar wordt je ook uit weg getrokken door het zicht van het enorme hotel. Geen aangekleed groen, geen animatronics, er blijft zo weinig over.
Je kan bij deze attractie een boel van jezelf kwijt als het gaat om fantasie. Dat is ook waarom heel veel mensen buiten de fans er zich ook mee bemoeien. De attractie spreekt een rust uit en heeft niets schreeuwerigs, maar is wel intens als je er in gelooft. Het is een attractie die niet perse ter plekke, maar wel later op je inwerkt.
