Ik ben wellicht niet de enige reiziger die zich op voorhand inleest over z’n bestemmingen. En toen ik informatie over onze reis naar Zuid-Afrika zocht, las ik regelmatig over onveiligheid. Het land wordt weliswaar geprezen omwille van zijn unieke natuur, wildlife en gastvrijheid, maar reisgidsen hebben het ook steevast over hoge criminaliteitscijfers. Zeker ’s lands grootste stad, Johannesburg, heeft geen al te beste reputatie. Je zou er bijgevolg voor kunnen kiezen om Johannesburg gewoon te skippen, al is dat in ons geval geen optie. Niet alleen omdat we via deze metropool naar het prachtige Pilanesberg National Park reisden, maar ook omdat Johannesburg de thuishaven van Afrika’s meest legendarische pretpark is. En Gold Reef City niet bezoeken terwijl ik in Zuid-Afrika ben? Dát zou pas crimineel zijn.
Een nachtelijk wandelingetje door Johannesburg, dat is misschien geen strak plan. Toch moet ik toegeven dat we helemaal geen hinder ondervinden in deze zogenaamde city of crime. Met een beetje gezond verstand kom je op de meeste bestemmingen erg ver, en da’s hier in Johannesburg niet anders. We blijven dan ook voor negentig procent van de tijd in Gold Reef City, dat een zestal kilometer buiten het stadscentrum ligt. Hoewel we ons hier op een steenworp van de straatarme township Soweto bevinden, heeft Gold Reef City een behoorlijk hippe uitstraling. Het resort bestaat uit een Vegas-achtig casino, een themapark en twee luxehotels. Dat zijn het Southern Sun Hotel (boven het casino) en het Gold Reef City Theme Park Hotel, dat letterlijk in het park staat. En de nacht doorbrengen middenin een pretpark, dat lijkt ons wel interessant.
Het is donderdag wanneer we inchecken bij het Gold Reef City Theme Park Hotel. En aangezien het park tijdens deze periode enkel vrijdag, zaterdag en zondag operationeel is, heerst er een doodse stilte. Dat is misschien niet ideaal voor de sfeer, maar zo’n godverlaten pretpark heeft natuurlijk wel iets bijzonders. Hotelgasten mogen in alle rust door het hele park kuieren, dus we krijgen alvast een voorsmaakje van al het moois dat ons te wachten staat. Ik word daarbij meteen aangenaam verrast door een hoog themaniveau en perfect gesnoeid groen. Ook het eigenlijke hotel mag gezien worden. Dat hotel bevindt zich in The Village, een themagebied dat me herinnert aan Main Street USA in de Disney-themaparken. De kamers werden geïntegreerd in meerdere gebouwen en het ziet er allemaal erg aantrekkelijk uit. Hoewel de kamers een eerder simpele vormgeving hebben, wil ik het Gold Reef City Theme Park Hotel warm aanbevelen. Iedere kamer heeft trouwens parkzicht en toegang tot het park is tijdens je verblijf onbeperkt inbegrepen.
Zwaar onweer teisterde Johannesburg op donderdag. Onze eerste ontmoeting met Gold Reef City ging bijgevolg gepaard met het nodige klank- en lichtspel. De volgende ochtend ontwaken we daarentegen onder een staalblauwe hemel. We kiezen een zomerse outfit en we maken ons klaar voor een zonnig dagje coasteren. Een vriendelijke receptionist meldde ons dat Anaconda in dat segment de grootste publieksfavoriet is. Na ons ontbijt wandelen we dus in de richting van deze felgroene gigant. We zijn uiteindelijk de allereersten die daar arriveren, zelfs nog voor het park om half tien officieel opent. Dat staat ons toe om wachttijdloos op de eerste rij plaats te nemen. De dag kon niet beter starten.
De Keverbaan in Meli Park, Georgia Scorcher, Big Grizzly Mountain Runaway Mine Cars, Escape From Madagascar en Desafío. Dat zijn de eerste achtbanen die ik op vijf verschillende continenten deed. Vandaag wordt Anaconda het zesde – wellicht ook allerlaatste – lid van dit selecte clubje. Deze inverted coaster werd gebouwd door het Zwitserse Giovanola. Een wereldberoemde constructeur is dat niet, maar hun producten stralen wel klasse uit. Anaconda doet me zelfs aan B&M denken: het tracktype is gelijkaardig en de lay-out vertoont duidelijke overeenkomsten met die van de Batman-banen. Zelfs qua comfort en thrill kan Anaconda zich moeiteloos met de gemiddelde B&M meten. We beleven vanochtend een verrassend soepele rit, die bovendien nog eens heerlijk intens blijkt. Vooral de hoge helix (die rondom een imposante rots gedrapeerd werd) en de twee afsluitende corkscrews bevatten heel wat g-krachten. Anaconda is in mijn ogen dus een achtbaan van wereldniveau. Gold Reef City maakte het geheel trouwens nog perfecter dankzij de aankleding. Hoewel Anaconda niet zwaar gethematiseerd is, leveren de exotische vegetatie en de aanpalende waterpartij namelijk een fotogeniek plaatje. Enkel de kleurcombinatie vind ik bedenkelijk. Hoewel dat groen best mooi is, oogt het nooit leuk wanneer men de rails en de supports in dezelfde kleur schildert.
Met zes coasters is Gold Reef City overtuigend de achtbaanhoofdstad van Afrika. We moeten bijgevolg niet ver zoeken naar onze volgende credit. Dat is Runaway Train, een bijzondere powered coaster. De baan wordt gekenmerkt door een opvallend kort treintje, een verbazend lang circuit en een passage door een soort grot. De rit heeft z’n minpunten: het indoor-gedeelte is bijvoorbeeld zwak gethematiseerd en een tweetal bochten zijn veel te fel gebankt. Toch stappen we beiden met een brede glimlach uit. Runaway Train is namelijk fijn, net omdat dit geen standaard achtbaan is. Vele powered coasters bestaan louter uit wat flauwe helix-bochten, maar hier zit beduidend meer variatie in. Bovendien bevat Runaway Train ook een tikkeltje mysterie: het openingsjaar is onbekend en er is discussie over de constructeur. Wikipedia noteert Mack Rides, maar Roller Coaster Database bevestigt dat niet. De baan voelt ook niet echt aan als een Mack powered coaster, als ik eerlijk ben.
Over Wikipedia gesproken… ik raadpleeg regelmatig de Nederlands- en Engelstalige versies van deze website, maar in het Afrikaans is het zo mogelijk nog leuker. Deze versie beschrijft zichzelf als die vrye ensiklopedie wat deur enigiemand verbeter en uitgebrei kan word. Als je vervolgens doorklikt naar de pagina over Goudrifstad, lees je over de vele pretritte die het park te bieden heeft. Er zijn mallemeules, maar tijdens zomerdagen kan je ook verkoeling zoeken bij de waterritte. Een van die waterattracties is Log Ride. Deze boomstammenbaan werd verweven met de tracks van Runaway Train en dat creëert leuke interactie. Hoewel Log Ride er tamelijk oud uit ziet, is het een prima familieattractie. De baan bestaat uit een lang vaarkanaal doorheen het groen en beide afdalingen zijn best nat, wat ik in het klimaat van Johannesburg als positief ervaar. Geduld is echter vereist, want de capaciteit van Log Ride ligt dramatisch laag. Men laat slechts om de twee minuten een bootje vertrekken, waardoor de wachtrij vreselijk traag opschuift. Hoewel er slechts een handvol mensen voor ons staan, zijn we hier dus makkelijk een half uur kwijt.
Qua attracties presteert Gold Reef City voorlopig meer dan behoorlijk. Als het op de horeca aan komt, hebben we echter wisselende ervaringen. Gisterenmiddag lunchten we bij Barney’s Restaurant & Bar, en dat was een meevaller. We werden gastvrij ontvangen en de keukencrew toverde een delicieus Thais slaatje op m’n bord. Naar pretparknormen was het bovengemiddeld lekker, maar vandaag is de ervaring helaas heel wat minder rooskleurig. De bediening op het terras van Golden Nugget is immers klungelig en onze pizza’s blijken wel erg karig. Jammer.
Criticasters beweren vaak dat themaparken fake en kinderlijk zijn. In sommige gevallen is dat correct, maar Gold Reef City koppelt ook een authentieker kantje aan de hele pretparkervaring. Het domein staat bijvoorbeeld vol met oude mijnapparatuur en antieke treinen. Heel cool om te zien, maar de highlight in deze categorie is ongetwijfeld de zogenaamde Underground Mine Tour Experience. Zoals de naam van het park reeds doet vermoeden, bevinden er zich een hele reeks goudaders onder de oppervlakte. Het park werd opgebouwd rondom een echte mijn, waarin tegenwoordig rondleidingen georganiseerd worden.
De meerprijs van 50 rand (ongeveer 2,75 euro) is verwaarloosbaar, dus er zijn weinig redenen om deze belevenis niet uit te testen. We praten bovendien niet over een saai museum, want we worden met een originele mijnlift naar een diepte van 75 meter vervoerd. Daar volgt een korte gegidste wandeling doorheen donkere rotsgangen. Hoewel je slechts een klein deel van de eigenlijke mijn (die zich tot 3.293 meter onder grondniveau uitstrekt!) te zien krijgt, beschouw ik dit als een van de absolute must-do’s in Gold Reef City. Onze gids vertelt een heleboel interessante weetjes, de mijnschacht is imposant en het is daar beneden heerlijk koel.
Je vindt in Gold Reef City niet één, maar twee originele mijntorens. Het tweede exemplaar is onder coasterfans overigens wereldberoemd, want hierin werd Tower of Terror geïntegreerd. Maar terwijl er bij de Underground Mine Tour volop bedrijvigheid is, merken we bij toren nummer twee een doodse stilte op. Onze vrees wordt werkelijkheid wanneer we zien dat de toegangspoort van Gold Reef City’s meest beruchte attractie afgesloten is. Op zo’n moment geraak je natuurlijk lichtelijk in paniek. Je zou immers maar eens naar Zuid-Afrika reizen en daarbij Tower of Terror moeten missen! Een vriendelijk personeelslid verduidelijkt gelukkig dat er nog wat last-minute reparaties gebeuren, maar dat de baan later vanmiddag wel openen moet. Pfiew, dat is een hele opluchting.
Themagebied Dizzy Heights bevat logischerwijs twee attracties die met hoogte spelen. Dat zijn Tower of Terror en het 45 meter hoge Giant Wheel, dat er vlak naast gebouwd werd. Als amateurfotograaf is een ritje op dat reuzenrad natuurlijk een godsgeschenk. Het staat ons toe om een panoramische blik op Gold Reef City, het casino en de skyline van Johannesburg te werpen. Van bovenuit valt nogmaals op dat het vele groen dit park echt naar een hoger niveau tilt. Helaas merken we ook dat de nabijgelegen Kiddies Corner schraal afsteekt ten opzichte van de andere parkgedeelten. Deze zone is minder attractief, minder gezellig en (vanuit volwassen standpunt) ook minder boeiend dan de rest van Gold Reef City. Je vindt hier kermisachtige kinderattracties, een lelijke hal vol trampolines en een stationnetje van de parktrein. Het feit dat de operatoren van Shongololo ons twee keer wegsturen, is ook een onverwachte tegenvaller. Ik ben doorgaans niet de persoon die Wacky Worms doet om z’n achtbaanteller omhoog te jagen, maar voor deze Afrikaanse credit wilde ik graag een uitzondering maken. Helaas... zonder kind kom je er niet in.
Hopelijk hebben we meer succes in themazone Lost Reef, waar we een knalrode Zierer-achtbaan aantreffen. Je kent deze Duitse constructeur misschien vooral als de leverancier van kleinschalige familieachtbanen. Toch heeft het bedrijf ook enkele rollercoasters met een maatje meer ontwikkeld. In 1995 leverden ze bijvoorbeeld de 700 meter lange, 24 meter hoge Super Dragon aan Navel Land in Fukuoka. Het park kende echter geen lang leven, want na drie jaar was het sprookje al voorbij. Gold Reef City zag een mooie kans en liet Super Dragon richting Zuid-Afrika emigeren. Hier draait hij tegenwoordig zijn rondjes als Jozi Express, een ode aan de koosnaam die locals voor Johannesburg gebruiken. Maar net zoals Jo’burg zijn scherpe kantjes heeft, zo is ook Jozi Express een ietwat ruwe ervaring. Ondanks zijn uitgestrekte lay-out en de comfortabele trein deelt deze baan namelijk enkele rake klappen uit. Een ware marteling zou ik het niet noemen, maar ondanks de onbestaande wachtrij is één ritje toch echt voldoende.
Sensatiezoekers zijn in Lost Reef aan het goede adres. In de nabijheid van Jozi Express staan namelijk een heleboel intense flat rides. Dat zijn onder andere de hypermoderne vliegtuigmolen High-Flying Maverick, een schommelschip, een Break Dance en de ouderwetse UFO, waarbij passagiers tegen de rand van een draaischijf geplakt worden. Het draaiende en zwaaiende plezier van deze attracties wordt blijkbaar gesmaakt door de gemiddelde bezoeker, maar ik bekijk ze liever van op de begane grond.
Hoewel het nog maar lente is, tikt de thermometer vandaag vlotjes 34°C aan. De waterattracties van Gold Reef City vormen bijgevolg geen overbodige luxe. We vonden al verkoeling bij de boomstammenbaan, maar ’s namiddags is een tweede portie waterplezier gewenst. Mijn maag zegt nee tegen de Top Spin die z’n inzittenden op een kletsnatte fonteinshow trakteert, maar de raftingbaan zie ik wel zitten. We lopen dus richting themazone Thunder Mountain, waar Raging River Rapids ligt. In tegenstelling tot Log Ride, wordt er hier trouwens wel aan een aangenaam tempo doorgewerkt. Ondanks z’n populariteit beperkt de wachttijd van Raging River Rapids zich dus tot een 25-tal minuten. Vervolgens ontdekken we een rapid river zoals die hoort te zijn. De baan is lekker lang en er zijn voldoende kansen om (drijf)nat te worden. Daarenboven gooit Gold Reef City hoge ogen met de aankleding van deze attractie. Het vaarkanaal werd prachtig in de omgeving geïntegreerd, de vegetatie is schitterend en men zorgde ook voor een donkere tunnelpassage. Als het over rapid rivers gaat, is dit het betere werk.
Er is zowel goed als slecht nieuws te melden. Laat ons met het slechte nieuws beginnen: Shongololo is niet de enige achtbaan die we vandaag mislopen. We merkten vanochtend reeds dat de trein van Golden Loop niet volledig op de rails stond, dus we voelden de bui eigenlijk al hangen. Monteurs zijn een hele dag druk in de weer bij deze klassieke Shuttle Loop en de toegangspoort blijft helaas op slot. Deze outdoor-versie van Psyké Underground (die tijdens een vorig leven in Carowinds stond) zorgt voor lichte teleurstelling, al maakt een andere rollercoaster het gemis een stuk draaglijker. Wanneer we tijdens de namiddag langs de mijntorens lopen, zien we immers een voertuig loodrecht naar beneden donderen. Hierbij het goede nieuws: Tower of Terror is open!
In tegenstelling tot de schachttoren van Gold Reef City’s ondergrondse mijntour, heeft het exemplaar van Tower of Terror niet altijd op deze locatie gestaan. Het gevaarte bevond zich aanvankelijk op een nabijgelegen mijnsite en werd hierheen verplaatst voor de bouw van deze achtbaan. Het was een gouden (pun intended) move, want de schachttoren is tegenwoordig zowat het icoon van Gold Reef City. Dit indrukwekkende bouwwerk domineert de zuidelijke parkhelft en oogst heel wat aandacht van toeschouwers. Voor vele bezoekers blijft het ook bij kijken, want de wachtrij is vanmiddag helemaal niet zo lang. Of althans… zo lijkt het. Met één trein van acht personen haalt Tower of Terror namelijk allesbehalve een topcapaciteit. Het tergend langzame stuk tussen de eindremmen en het station slorpt bovendien elk beetje vlotheid uit de operations. Ik schat dat er ieder uur ongeveer honderd bezoekers kunnen plaatsnemen, dus hou er rekening mee dat zelfs een ogenschijnlijk korte rij hier een tijdrovende aangelegenheid vormt. Gelukkig is het lot ons gunstig gezind. Na amper 25 minuten worden we immers al naar voren geroepen om twee lege frontseat-plekken op te vullen. Dat valt mee.
De ritervaring start met een lang, vlak stuk track. Dat ziet er een beetje awkward uit, maar hier bevond zich ooit de lifthill van Tower of Terror. Ongeveer vijftien jaar geleden werd die echter vervangen door de verticale lift die we vandaag kennen. In mijn ogen is dat een vooruitgang, want die lift werd prachtig in de schachttoren geïntegreerd. We worden binnen no-time naar boven gehesen, waarna de trein een tiental seconden muisstil blijft staan. Als spanningsopbouw werkt dat uitstekend, zeker omdat de drop meteen vanuit de liftkooi wordt ingezet. En aangezien de holding brake (zoals bekend van B&M’s Dive Machines) ontbreekt, knallen we zodadelijk dus direct 50 meter naar beneden.
Wanneer het moment er eindelijk is, heb ik nog weinig tijd om na te denken. De afdaling is pijlsnel en levert heel wat kriebels, maar lijkt ook in een fractie van een seconde voorbij. De ondergrondse passage zal ik echter niet vlug vergeten, want die is gevuld met brute kracht. Hoewel de g-krachten al beduidend getemperd werden ten opzichte van vroeger (oorspronkelijk haalde Tower of Terror maar liefst 6,3G), zie ik sterretjes terwijl het voertuig zich door de tunnel boort. Dat gebeurt helaas niet al te soepel, waardoor ik de remsectie met gemengde gevoelens bereik. Enerzijds is er de euforie die je voelt bij het behalen van een legendarische credit. Anderzijds merk ik dat de afgelopen tien seconden me een bescheiden hoofdpijntje bezorgden, omwille van gebrekkig comfort. Tower of Terror leverde weliswaar een ervaring van mythische proporties, maar of deze baan rechtstreeks mijn top tien binnenwandelt? Neen, dat niet. Zelfs een notering in de top honderd lijkt me uit den boze.
Een tweede rit op Tower of Terror is niet noodzakelijk. Wanneer blijkt dat we voor sluitingstijd echter bisnummertjes op Anaconda en Runaway Train kunnen maken, doen we dat met veel plezier. Anaconda blijkt backseat zelfs nog intenser en de bizarre mijntrein doet ons nogmaals luidop lachen. Nadien is er bovendien tijd voor nog een extra attractie, en die is minstens even hilarisch. Rondvaart Lazy Boats werd knap vormgegeven met rotsen en tunnels, maar het is vooral het tempo dat ons bij blijft. Het gebrek aan tempo, om precies te zijn. Bij deze familieattractie liggen de bootjes namelijk doodstil in het vaarkanaal te dobberen. Pas wanneer passagiers zich tegen de kant beginnen voort te duwen, komt er enige beweging in. Je kan deze ride dus op twee manier bekijken. Óf je steekt zelf de handen uit de mouwen, óf je beleeft een attractie waarbij de snelheid in meters per uur uitgedrukt wordt.
De dagjesmensen sijpelen het park uit, de rust keert terug in het Gold Reef City Theme Park Hotel. En wij? We blikken terug op een fantastische dag. Gold Reef City bekleedde al enkele jaren de koppositie in mijn imaginaire pretparken-waar-ik-ooit-heen-wil-lijst. Dat had het park niet louter te danken aan Tower of Terror, maar ook aan de exotische locatie en aan het themaniveau, dat op foto’s meer dan behoorlijk leek. Ik mag vandaag concluderen dat die plaatjes geen vertekend beeld schetsten; Gold Reef City is inderdaad prachtig. Het park geeft een verzorgde indruk en er is terecht veel aandacht voor het verleden van deze plek. Talrijke displays geven duiding over de voormalige goudmijn en die onderaardse rondleiding is uniek. Ook qua attracties verdient Gold Reef City een pluim, want het aanbod werd mooi uitgebalanceerd. Dankzij de spectaculaire achtbanen en de hoeveelheid flat rides definieer ik Gold Reef City vooral als een bestemming voor thrill seekers, maar eigenlijk komt de hele familie hier aan z’n trekken. Een dark ride (al dan niet in mijnthema) zou het park nog wat completer maken en ook een water coaster lijkt me een ideale uitbreiding, al miste ik vandaag niks.
Had ik ooit gedacht dat ik achtbanen op zes continenten zou doen? Had ik verwacht middenin een Zuid-Afrikaans themapark te logeren? Had ik durven dromen dat Giovanola met B&M kan concurreren op de markt van inverted coasters? Drie keer is het antwoord neen. Op 5 november 2021 kwam daar echter verandering in, en dat maakt me euforisch. Gold Reef City overtrof de verwachtingen, maar ook Zuid-Afrika blijft hoge punten scoren. En weet je wat het allerbeste nieuws is? We zijn nog geeneens op de helft van onze reis. Na een tweedaagse in Pilanesberg en een dagje coasteren in Gold Reef City, reizen we morgen namelijk verder naar Kaapstad. Wordt dus vervolgd in de Moederstad van Zuid-Afrika. Tot binnenkort!
Meer foto's vind je op mijn website Roller Coaster Traveller.
