Zo, gisteren kwamen buurman Tom en ik eindelijk toe aan ons allereerste ritje in Untamed! Na de hype waren de verwachtingen torenhoog... ja, misschien wel zelfs wat té hoog...
Gisteren was het behoorlijk druilerig en zelfs tegen deze achtergrond is het themagebied veel leuker dan ik had gedacht. 'Gezellig nonchalant' blijkt een hit in pretparkland! Als een mens twee tientjes heeft om een zone aan te leggen, dan is dit denk ik één van de meest efficiënte manieren. Enige smet op het blazoen van Wilderness is in mijn ogen de toetakeling van de façade van Merlin's Magic Castle, terwijl de mad house van binnen in betere vorm is dan ik 'm in jaaaren gezien heb.
Untamed doemt voorzichtig uit het gebladerte op en de naar buiten gebankte bocht tussen station en lift is meteen een goeie kennismaking: dit is niet zomaar een houten achtbaan. Om er te geraken moeten we ook niet door zomaar een wachtrij waden: door het gedruil is het zandpad verworden tot een modderig survivalparcours inclusief meertje aan de voet van de waterval, waardoor ieders schoenen besmeurd zijn en het station en de treinen vol modderstreken zitten. Snel een stratenmaker bellen, zo luidt mijn advies!
We nemen na een kwartier in deze ellende plaats in de libelle-achtige trein van Untamed en laten ons verrassen. De spanning bouwt langzaam op tot op de top. De first drop is echt fenomenaal! De eerste inversie - ik vergat hoe het ding heet, het is zo'n belachelijke naam - is fenomenaal! De grote airtime hill is fenomenaal! De turnaround is fenomenaal! Maar oh, bij de double up begint de ellende... Vanaf dat moment wordt Untamed namelijk een soort keverbaan die veel te hard over de rails raast. De kleine heuveltjes en halve bochtjes zijn te krap gebouwd, volgen elkaar te snel op en dragen in 't geheel niet bij aan het plezier dat wij beleefden aan de achtbaan. Sterker nog: de terugweg vanaf turnaround tot station drukte zo'n zware stempel op de ervaring dat we allebei maar matig enthousiast uitstapten. Meerdere herhaalritjes maakten ons iets milder en de eerste helft is werkelijk subliem, maar de hype werd niet volledig ingelost. Natuurlijk is het een kwestie van persoonlijke voorkeuren en zal het voor eenieder anders uitpakken, maar als liefhebber van elegante langgerekte krachtige elementen denk ik dat Goliath nog steeds mijn favoriet in de polder is.
