De vorige dagen begon ik elke dag met een foto van het mooie landschap waar we doorheen reden op weg naar het pretpark van die dag. Helaas zit dat er vandaag niet in, want het park dat we nu bezoeken ligt ergens aan de rand van industriestad Metz. De industrie- en rangeerterreinen in de buurt van het park zijn nou niet echt fotogeniek te noemen, maar de entree van het park is juist vrij indrukwekkend. Walygator Parc beschikt over een eigen vierbaans toegangsweg die je rechtstreeks vanaf de snelweg naar het parkeerterrein transporteert. Dat doet direct denken aan grote pretparkresorts in Marne-la-Vallée of Rust, maar die status heeft Walygator Parc niet bereikt. Sterker nog, de meeste verhalen over dit park die ik hoor zijn juist bijzonder negatief.
Laten we eerst eens even kijken naar de geschiedenis van Walygator Parc. Ik houd het hier bij een relatief korte samenvatting van de roerige geschiedenis van het park, voor uitgebreide info verwijs ik naar de Franstalige Wikipedia. Walygator is na jaren van zorgvuldige planning in mei 1989 geopend als 'Big Bang Schtroumpf', een park dat volledig gethematiseerd was naar de Smurfen. De ambities lagen erg hoog, getuige de stevige investering die voor het park gedaan werd (ongeveer verglijkbaar met de kosten voor het gelijktijdig geopende Parc Astérix). Dat verklaart ook meteen waarom de aanrijroute naar het parkeerterrein zo groots is opgezet. Er werden voor het openingsjaar 1,8 miljoen bezoekers verwacht; helaas voor het park bleef de teller steken op slechts 700.000 mensen, en het jaar erop brachten nog maar 380.000 mensen een bezoekje aan het park. Eind 1990 was het park zodoende zo goed als failliet en werd het doorverkocht aan de Walibi-groep, waarna het door het leven ging als Walibi Schtroumpf. Door een constante stroom investeringen werd het bezoekersaantal aarzelend opgekrikt naar zo'n 700.000 man rond het jaar 2000, maar daarmee werd de oorspronkelijke doelstelling uiteraard nog lang niet gehaald. Na de komst van de Six Flags-groep, die in de Nederlandse en Belgische Walibi-parken flinke investeringen naliet, veranderde er in het smurfenpark maar weinig. De naam werd gewijzigd naar Walibi Lorraine, maar de smurfen bleven en verdere grote investeringen bleven uit. Het bezoekersaantal zakte uiteindelijk naar een dieptepunt van 250.000 in 2006. Toen werd het park doorverkocht aan twee broers die al aan het park verbonden waren als uitbaters van enkele winkeltjes. Deze kermisbroers werden misschien wel de meest beruchte eigenaren van het park; ze wijzigden de naam naar Walygator, tikten ergens een tweedehands B&M op de kop, maar lieten het park verder nogal verslonzen. Toen er verhalen naar buiten kwamen van witwassen werd het park midden in de zomer van 2012 plotseling gesloten, en later dat jaar failliet verklaard en doorverkocht. De daaropvolgende eigenaar stopte veel geld in onderhoud en renovatie en wist het park weer enigszins stabiel winst te laten maken, alvorens het weer door te verkopen. Sinds 2016 is het park in handen van Aspro Ocio en blijft het een beetje doorsukkelen, met zo'n 300.000 bezoekers per jaar.
Da's een behoorlijk veelbewogen geschiedenis toch? Op deze zonovergoten Tweede Paasdag gaan we maar eens kijken wat voor park er uit al dat gedoe is voortgekomen. En met 'we' bedoel ik nu trouwens vijf personen, want Misha is speciaal voor een dagje Walygator vanuit Nederland overgekomen om onze groep te versterken. De grote vraag voor ons bezoek is of onze ervaring in dit park net zo negatief is als de verhalen ons doen geloven. Ik kan alvast verklappen dat ik het park niet meteen als slecht zal bestempelen. Walygator Parc kent eigenlijk twee gezichten: eentje die best wel tof is, maar ook een bijzonder slechte kant. Daarom splits ik het verslag over Walygator op in twee reports: we beginnen met het opsommen van alle meuk die het park rijk is, en daarna volgt een report met lauter positieve punten. Aan het einde rest aan jullie de vraag welke kant jullie kiezen. Let's go!
De entree van het park. De oplettende kijker ziet alvast drie gesloten attracties op het bord staan, waaronder een Schwarzkopf flatride en de Space Shot
Bij het hele parkbezoek blijft die bijzondere voorgeschiedenis aan het park kleven. Zo vinden we direct achter de parkentree een heuse main street, die duidelijk bedoeld is om vele gasten te verwelkomen. Maar als die gasten wegblijven voelt zo'n straatje meteen ook erg leeg aan, zeker als een deel van de winkeltjes ook nog eens gesloten blijkt te zijn. Tel daarbij het verveloze uiterlijk van de gebouwen op en je snapt dat het welkom nou niet bepaald de eerste indruk achterlaat die je als park wil geven. Het enige lichtpuntje in dit straatje is het mini-museum, met een mooie maquette van het oorspronkelijke Big Bang Schtroumpf.
De eerste indruk van de mainstreet: ooit groots opgezet, maar de glans is er nogal vanaf
Best wel levenloos eigenlijk; deze foto is met parkopening gemaakt, zo'n beetje het drukste moment voor een mainstreet
Toffe maquette in het Walygator-museum
We beginnen ons bezoek met helemaal naar het achterste deel van het park te lopen. Hier staan immers de twee grootste achtbanen van het park. Voordat we daar zijn lopen we over de brede paden door het uitgestrekte groen, waarbij we onder andere een gesloten (en duidelijk niet onderhouden) theater en een paar kleine attracties passeren. Uiteindelijk komen we aan op een uitgestrekt kaal plein waar in de verte Monster, een gigantische B&M-inverted coaster, ons al opwacht. Voordat we bij Monster zijn lopen we echter al tegen een andere achtbaan aan: de derde Big Apple van deze reis. Die hebben we voor de verandering eens als eerste achtbaan van de dag meegepakt, dan kunnen we straks tenminste 'bingo' schreeuwen in een minder beschamende achtbaan. De baan zelf stelt uiteraard weinig voor, dit is wellicht de meest trieste Big Apple die ik ooit gezien heb. Het meest vreemde is echter dat deze baan in 2007 geopend werd en daarmee de eerste kinderachtbaan van het park was. Let wel: we hebben het dus over een park dat van oorsprong volledig draait om smurfen, maar desalniettemin geen enkele kiddy had staan.
Dit vind ik dan wel weer grappig: informatie over de bomen die in het park staan. In dit geval dus een schietwilg
Sfeertje op het plein....
De lokale kiddy-coaster straalt zo mogelijk nog minder sfeer uit. Been there, done that
Uiteraard zijn we na deze enerverende achtbaan-ervaring doorgelopen naar Monster, maar daar zal ik straks meer over vertellen. Ik spoel nu even door naar de derde achtbaan die we tijdens ons bezoek gedaan hebben. Vlak om de hoek bij Monster vinden we immers de ingang van Anaconda, de lokale houten achtbaan. De ingang van de baan, onder een reusachtige afbladderende slang van papier-marché, blijkt de poort te zijn naar een aangename wachtrij tussen de bomen. Dit is overigens ook meteen de enige attractie waar we deze dag zullen aanschuiven in een wachtrij, verder was alles walk-on. In de wachtrij vallen overigens ook meteen een paar negatieve punten op: allereerst de grote vlaktes asfalt met extra onkruid, waar blijkbaar vroeger een veel langere wachtrij liep, en ten tweede de loeiharde muziek die hier (en in een groot deel van het park) gespeeld wordt. Als we langzaam richting het station schuifelen komen er bovendien achter dat het personeel, dat sowieso maar één treintje beschikbaar heeft op deze ellenlange achtbaan, het noodzakelijk vind om voor vertrek nog een eindeloze entertainment-act op te voeren. Êtes-vous prêt?! schreeuwen ze, gevolgd door een niet-zo-enthousiast Ouiiii..... zucht. Johan heeft het enige juiste antwoord hierop: "I'm sorry, I don't speak Baguette".
Boe zegt de slang! Daar is dus de entree van Anaconda
Maar goed, uiteindelijk zitten we dan in de achtbaan. En niet zomaar een achtbaan, bij zijn opening in 1989 was Anaconda de grootste houten achtbaan van heel Europa. Nog steeds zijn de 36 meter hoogte en 1200 meter baanlengte bijzonder indrukwekkend, al scoort Anaconda verder bijzonder slecht in de gemiddelde achtbaan-toplijstjes. Johan en Menno, die het park eerder bezocht hebben, vertellen ons dat de baan toen een ontzettende ruggenbreker was waarvan de trein bovendien half gevuld was met zandzakken om te zorgen dat hij überhaupt het parcours volledig zou rondgaan. Die zandzakken zijn na een retrack gelukkig niet meer nodig, en ook de rit blijkt tegenwoordig gewoon soepel te verlopen (al vindt Menno duidelijk van niet). Maar betekent dat dan dat Anaconda een goeie achtbaan is? Nee, dat zeker niet. Hoewel de hoogte van Anaconda erg indrukwekkend is doet de baan totaal niks met de snelheid die hij hierdoor opbouwt. De lay-out bestaat uit een lange reeks flauwe heuveltjes waar de trein werkelijk overheen kruipt, waardoor er totaal geen pit in de baan zit. Uiteindelijk is het wel een geinige familiebaan, maar het is gewoon ontzettend jammer dat een potentieel zo toffe woody zo weinig waarmaakt. Dit is zo'n beetje de eerste woody die ik als 'slecht' bestempel zonder dat dat iets met zijn souplesse van doen heeft, maar puur te wijten is aan de saaiheid van de rit. Gemiste kans.
Indrukwekkend is hij zeker, zo'n berg hout blijft altijd tof om te zien
Overzichtje van de baan. En meteen een sfeerbeeldje van de achterkant van Walygator Parc
Kedeng-kedeng
Onride-groepsselfie #4
Schuin tegenover Anaconda vinden we de eerste waterattractie van het park: een boomstammenbaan. Lekker orginieel: het is de vierde boomstammenbaan die we dit weekend tegenkomen, in het vierde park van het weekend, en ook nog eens de vierde met slechts één drop. Net als in Fraispertuis betreft het hier een exemplaar van Soquet, en ook hier veroorzaakt de drop dus een gigantische splash. Het merkwaardige is echter dat de inzittenden daar niks van meekrijgen. Met onze gewichtsverdeling verwachtten we eigenlijk een enorme nose-dive (het was mooi weer, dan kan het), maar daar kwam niets van in. Sterker nog, we werden nauwelijks nat van deze boomstam. Dat was toch een lichte teleurstelling.
Het station van de boomstammetjes ziet er best netjes uit
Splash!
Hiermee hebben we alle attracties in deze hoek van het park in betrekkelijk korte tijd afgevinkt. We struinen dus maar op ons gemakje door het park heen en lopen binnen bij een paar attracties die ons leuk lijken om even mee te pakken. Hierbij is het vandaag wegens werkzaamheden helaas niet mogelijk om de Südseewellen, een heuse Schwarzkopf Orbiter mee te pakken. Ook de Space Shot blijft gesloten, maar aangezien de volledige top van deze attractie ontbrak leek het me een strak plan om die aan de grond te houden. Een attractie waar we wel in zijn gestapt is de monorail, van waaruit we zo'n beetje het halve park kunnen bekijken. Hierbij vallen twee dingen op: het enorme geschud van het monorailtreintje en de grote asfaltvlaktes die verraden waar vroeger flatrides gestaan hebben. Gelukkig rijden we daarnaast ook gewoon over een paar mooie stukjes Walygator heen; altijd mooi om dat van boven te zien.
De monorail dus, best een tof vervoermiddel om het park eens vanuit een andere hoek te bekijken
Mooi uitzichtje ook
Beetje jammer dat je ook dit soort dingen ziet: hier stond ooit een flatride
Rond etenstijd wilden we een redelijk uitgebreid menuutje scoren bij een groot restaurant dat sinds een paar weken eruit ziet als een Saloon; het voormalige Smurfendorp wordt dit jaar omgebouwd tot westerndorp. Sterker nog, daar waren ze tijdens ons bezoek (op Tweede Paasdag!) nog volop mee bezig. Het restaurant bleek alleen zo overvol dat we even zijn doorgelopen om een uurtje later terug te keren. Dat bleek geen goede keuze: inmiddels waren bijna alle gerechten uitverkocht, en terwijl we op het terras onze halflauwe maaltijd zaten weg te werken werd achter ons het restaurant alvast gesloten; om half twee 's middags! Bestellen bleek overigens ook een opgave op zich: de rest van de groep had gevraagd om een Engelse vertaling van de mogelijke gerechten, waarop het dienstdoende personeelslid eindeloos begon te zoeken naar haar enige collega die een woordje over de grens sprak (let wel, we bevinden ons op een uurtje rijden van de grens met Luxemburg en Duitsland). Toen ik aanbood om wellicht nog iets uit het Frans te vertalen werd dat afgewimpeld; ze was nu eenmaal op zoek naar een Engelssprekende collega, dus dan zou ze die vinden ook! Uiteindelijk kwam ze aanlopen met een oudere vrouw die de menukaart in het Duits begon te vertalen... Nu ja, auch gut, das verstehen wir auch. Danke schön. Ofzo.
Restaurant! Ziet er best netjes uit van de buitenkant, de western-restyle is nieuw dit jaar
Een van de laatste hoeken van het park die we verkennen is een gedeelte in ruimtevaart-thema. Dit thema kan me eigenlijk zelden bekoren, omdat het meestal nogal steriele en sfeerloze gebieden oplevert. Na alles wat ik tot nu toe van Walygator Parc heb beschreven begrijp je wellicht dat het park nu niet bepaald een ster is in het uitwerken van een dergelijk thema. Dat bewijzen ze hier met verve, want dit plein is bijzonder sfeerloos. De enorme oppervlakte van deze plak asfalt met daarbij de gladde gevel van het showtheater (het enige van de drie in het park die nog in werking is) maken dit tot een bijzonder onaangename plek, zeker als de zon zo fel schijnt als vandaag. Het enige pluspunt is de attractie G-Lock, die centraal op het plein staat. Dit type vliegtuigmolen van Zamperla vind ik een verrassend leuke attractietype, terwijl ik dergelijke ronddraaimachines over het algemeen oversla: tof apparaatje dus!
G-Lock op het kale ruimtevaartplein
Whiee! Opzijnkop!
Tja... er is al bij al veel negatiefs te melden over Walygator. Slecht onderhouden gedeelten, ronduit saaie attracties, sfeerloze pleinen, en grote vlaktes die pijnlijk duidelijk maken dat er vroeger veel meer te beleven was in het park. Dat drukt allemal een behoorlijke stempel op een bezoekje aan het park, maar toch is het echt niet allemaal kommer en kwel. Walygator heeft ook echt een aantal leuke attracties staan en sommige delen van het park zijn uitgesproken sfeervol. Daarom vervolg ik nu juist met een louter positief verhaal over Walygator!
Nog een uitzichtje over een van de meest zielloze delen van het park. Jammer, want theming is zeker aanwezig
Mooi gethematiseerd toiletblok. Met de nadruk op 'blok'
Voor het eerste stukje positiviteit gaan we gewoon verder waar we zojuist gebleven waren: op het ruimtevaart-plein. Vlak aan dit plein staat namelijk nog een achtbaan: het betreft hier een Vekoma-looper met de welluidende naam Comet. Misschien vraag je je af waarom ik in vredesnaam een positief stukje over Walygator aftrapt met een oude Vekoma, maar dit vond ik een verrassend leuke baan. In tegenstelling tot de meeste oude Vekoma's is Comet namelijk een soepele baan, met bovendien een redelijk uniek ritverloop (de enige kopie staat weg te rotten in New Orleans). De combinatie van een looping en twee kurkentrekkers is anno 2019 uiteraard niet meer zo indrukwekkend als dertig jaar geleden, maar toch geniet ik wel van een ritje in deze baan. Of van drie ritjes, zoals we deze dag gedaan hebben.
Daar gaat-ie....
....Loop-the-Loop!!
Kurkentrekkers met ouderwets lange achtbaantreintjes blijven in mijn ogen de meest fotogenieke inversies
De laatste attractie in het ruimtevaart-gedeelte is de lokale parkshow. We zijn hier zonder al te veel verwachtingen binnengelopen, maar de show bleek uiteindelijk verrassend tof. Wel een beetje langdradig (ongeveer drie kwartier waar we zo'n 20-30 minuten verwacht hadden), maar de verschillende acts waren best goed. Het ging vooral om acrobatiek, maar er was ook een soort comedian-clown-achtige gast bij die een paar verrassend leuke acts tussendoor deed. Geinig om mee te pakken dus!
We zitten er klaar voor.... Best leuke show!
Na een westerndorpje en een ruimtevaart-plein heeft Walygator Parc bijna de afgezaagde-thema-bingo binnen. Die zou echter niet compleet zijn zonder een heus dinoland, en verhip, na de parkshow lopen we pardoes een jungle vol met dinosaurussen binnen. Voor wie nog twijfelde aan het afgezaagde karakter van dit themadeel knalt hier de overbekende John Williamsmuziek loeihard door de speakers. Maar buiten al die standaardelementen is dit gebied wel ontegenzeggelijk sfeervol. De beplanting doet hier goed zijn werk en weet echt een mooie junglesfeer te creëeren, en de gigantische dino's die hiertussen verspreid zijn voegen bovendien op een best geslaagde manier een prehistorisch sausje toe aan het bos.
In dit gebied vinden we twee attracties: een kleintje is de bekende vliegende fietsmolen van Zamperla, maar de hoofdattractie is een stukje specialer. Dit betreft een heuse rapid die erg mooi tussen het groen werd geïntegreerd. De eerste pluspunten haalt deze baan al direct na het instappen, want voor de verandering zit de lifthill van deze rapid eens aan het begin van de rit: zo moet dat! Tijdens de rest van het vrij lange parcours weet de baan ook nog een paar mooie golven mee te pakken zonder dat er mensen drijfnat uitkomen. Kortom: een rapid precies zoals een rapid hoort te zijn! Het enige minpunt zijn de operations: er worden steeds vier boten verzameld in het station die vervolgens kort na elkaar worden weggestuurd, waarna er weer gewacht moet worden op de volgende batch van vier boten. Ach ja, met de korte wachttijden van vandaag is dat eigenlijk ook geen onoverkomelijk probleem.
Dinoworld... Origineel hoor....
Maar wel mooi aangekleed! De rapid slingert zich prachtig door het bos heen
Echt een tof gebiedje met een goeie attractie. Walygator kan het dus wel!
Misschien wel het meest sfeervolle gebied van Walygator Parc ligt centraal in het park. Hier vinden we een enorme vijver die sfeervol omringd wordt door bossen; een prachtig uitzichtje om langs te lopen. De vijver zelf wordt verlevendigd met een bootjesattractie die langs verschillende scènes vaart die langs de vijver opgesteld staan. Hoewel ik het heel tof vind dat een park wat er zo slecht voor staat deze relatief saaie en dure attractie nog altijd behoudt, moet ik tot mijn schande bekennen dat wij hem tijdens ons bezoek hebben overgeslagen. Dat komt vooral door de tergend langzame snelheid van de bootjes, die de attractie er nog slaapverwekkender doen uitzien dan noodzakelijk is. Jammer, want verder ziet deze centrale vijver er behoorlijk sfeervol uit.
Mooi stukje park dit
Toch is verval nooit ver weg in Walygator... Dit zou zo'n mooi terrasje kunnen zijn
Het gedeelte vlak bij de parkentree is lekker groen, dat maakt het park direct een stuk sfeervoller
Deze mini-flume met bizar steile drop hebben we overgeslagen vanwege de wachttijd: het ding had maar twee bootjes. Hij zag er verder wel tof uit
Buiten een paar sfeervolle gedeeltes en een handjevol prima attracties heeft Walygator Parc ook nog een echte topper in huis. Sterker nog, voor de meeste pretparkfans is Monster zo'n beetje de enige reden om dit park te bezoeken. Hij is in elk geval niet te missen, want in vrijwel het gehele park is de typische B&M-brul van dit beestje al te horen; instant kippenvel! Monster is een Inverted Coaster die door de kermisbroers die het park toentertijd bestuurden tweehands is overgekocht uit Japan. Hij doet in elk geval zijn naam eer aan, want dit beest is maar liefst 40 meter hoog en zijn 1200 meter lange parcours sleurt de berijders in totaal 6 keer over de kop. Maar het meest bizarre is het verhaal achter deze baan; zo zou hij eigenlijk nog geverfd en gethematiseerd moeten worden, maar dat is nooit gebeurd. Het station en de transfertrack hebben nog altijd geen dak, waardoor de treinen het hele jaar in weer en wind staan, en de oplettende kijker valt vast al enkele roetsplekjes op de supports op. Maar het meest beruchte is het feit dat de remmen die halverwege de baan zouden moeten zitten nooit geïnstalleerd zijn, waardoor het tweede deel van het parcours met een veel te hoge snelheid genomen wordt.
Afijn, met al die informatie in het achterhoofd nemen we 's ochtends vroeg plaats op de voorste rij - de enige juiste plek voor je eerste ritje in een B&M Invert. Na de eindeloze lifthill volgt een typische B&M-opeenvolging van inversies die stuk voor stuk lekker krachtig genomen worden, maar pas na de brakerun volgt er echt bijzonder vuurwerk: je merkt echt dat de baan hier sneller gaat dan normaal, wat de kurkentrekkers en de helix net een tikje intesner maken dan anders. Mijn eerste conclusie was dat Monster een heel toffe achtbaan is, sowieso de beste van deze trip, maar dat hij het moet afleggen tegen Black Mamba en Oziris. De baan mist toch een tikje originaliteit en overdonderde mij in eerste instantie niet genoeg met zijn kracht om dat te compenseren. Maar goed, later in de middag kwamen we uiteraard nog eens terug voor een ritje op deze baan, en nu was hij ook nog eens warmgereden! Zeker backseat waren de G-krachten bijzonder hoog, waarbij je zelfs in het bovenste deel van de Cobra Roll nog het bloed naar je voeten voelde stromen. Maar na de niet-bestaande brakerun begint het vuurwerk pas echt: Monster sleurt je door kurkentrekkers nog voordat je doorhad dat je al bij de kurkentrekker was aanbeland, en de helix op het einde doet werkelijk elke bloeddruppel in je lichaam naar je voeten stromen. Wat een idiote kracht bezit deze achtbaan, werkelijk niet normaal! Als Monster zo doorragt vergeef ik zijn simpele lay-out onmiddelijk: dit is gewoon een echte topbaan!
Je moet haast het park uit lopen, maar dan heb je ook wat
Fotogeniek is-ie niet, zo ver van de rest van het park af. En echt mooi durf ik hem ook niet te noemen. Maar wat een topbaan is het!
Daar gaat-ie voor weer een rit vol B&M-power!
De beruchte helix. Fotocredits voor deze actiefoto gaan overigens naar Johan
Dat was hem dan. Ons dagje Walygator zit erop. Rond een uurtje of drie waren we wel zo'n beetje klaar en aanvaardden we de lange terugreis naar ons koude kikkerlandje. We hebben een prima pretparkdag gehad in Walygator, maar toch vind ik het lastig om een eindoordeel over het park te vellen. Het park is groots opgezet en kent echt mooie groene gebieden, wat ik altijd een groot pluspunt vind. Het maakt een wandeling door een pretpark toch een stuk aangenamer. Maar daar staan ook een aantal sfeerloze pleinen tegenover, om nog maar niet te spreken van de grote vlaktes die voormalige attracties aanduiden. Op attractiegebied geldt eigenlijk dezelfde tweestrijd: het park heeft een aantal echt toffe attracties staan, met name de rapid en Monster, maar daar staan ook weer een aantal teleurstellende exemplaren tegenover.
Dus kies maar, is Walygator een puinzooi of een meelijwekkend park. Ik neig naar dat laatste. Je ziet dat het park met de beste bedoelingen is opgebouwd en ook later gepoogd is om het op peil te houden, maar de erfenis van de vreselijk overschatte bezoekersaantallen is gewoon niet meer af te schudden. Alles aan het park is groots opgezet, van het groen tot aan de gekozen attractietypen. Het is gewoon onhaalbaar om dit park goed te onderhouden met het aantal bezoekers dat er nu komt. Dus moddert Walygator maar aan, al dertig jaar lang. En ik zie ook niet hoe dat daar verandering in kan komen, tenzij een of andere miljonair een keer een supergrondige renovatie gaat uitvoeren en daarmee genoeg gasten weet te trekken. Maar zo lang dat niet gebeurt zal het park waarschijnlijk nog jarenlang blijven doormodderen. Best jammer eigenlijk, maar anderzijds staan hier nou ook weer niet zo veel topattracties dat ik het park vaker een bezoekje zou willen brengen. De enige reden om écht naar het park te gaan is Monster, de rest is een leuke (of minder leuke) bijkomstigheid. Dus ondanks dat ik Walygator Parc echt niet zo slecht vind als ik in eerdere verslagen wel gelezen heb, zou ik hier ook niet snel weer terugkomen. Helaas.
Donc alors, mes amis. Dat was dan het uitgebreide verslag van onze Franse avonturen tijdens het afgelopen Paasweekend. We hebben vier pretparken ontdekt, waaronder twee heel toffe exemplaren, en ook nog een rondje over een kermis gelopen. De paaseieren zijn op, de bingo's zijn binnen, het was een topweekend! Dank voor het lezen van dit TR, en tot de volgende! À bientôt!
Hé, da's geen Frans! Tsssss
