De volgende TR is wellicht interessant voor hen die definitief gesloten parken interessant vinden. Misaki Park heeft de deuren gesloten in 2020, wat, gebaseerd op een enkel bezoek in 2017 waarover ik hieronder schrijf, niet heel erg verbazingwekkend is. Wel is het jammer, want vooral de stokoude jet coaster was een heel erg leuk baantje, erg verbeterd door de prachtige uitzichten.
Origineel had ik van plan om een stukje onder Osaka een fiets te huren en op wat eilanden verbonden door fietsbruggen te fietsen, vooral voor de pittoreske uitzichten en landschappen. In het toch wel iets koudere Hokkaido zweette ik me tijdens een fietsdagje echter al te pletter, dus sloeg ik het fietsen in de warmere regio van Osaka over en had ik geen plan. Ik sliep uit en kwam bij het maken van plannen als achtbaanjager toch al snel bij wat credithunten uit, ook om de gesloten banen eerder deze reis een beetje goed te maken.
De eerste halte vandaag werd Misaki Park. Dit park, eigenaar van dezelfde maatschappij die ook de trein- / metrodienst die onder andere de halte naast het park bedient, was met de reistijd van rond een uur een aardig eindje uit Osaka verwijderd. Ik heb echter geen hekel aan reizen via het spoor, en had zelfs nog een korte conversatie met een Duitser die in de Verenigde Staten had gewoond en gereisd, inmiddels al jaren in Japan woonde, en vandaag een begeleider was tijdens een uitje van een Japanse zomerschool voor jonge kinderen die Engels leren. Altijd interessant om de verhalen van andere mensen te horen.
Goed, aangekomen bij het park was een entreeticket zo bemachtigd. Ik liep eerst wat rond, kijkend of er ook ergens ticketmachines voor attractietickets waren, maar alleen in een gebouwtje vlakbij de ingang konden deze gekocht worden. Ik kocht een aanbiedingsbedrag aan tickets, wat qua prijs onder een wristband lag, waarmee ik de drie achtbanen en het reuzenrad kon doen. Ik kreeg een enkel kaartje, waar een bedrag op staat en waar na elke ‘transactie’ bij een attractie via een apparaat wat het kaartje en de inkt daarop heel heet maakt, om vervolgens het gecorrigeerde bedrag erop te drukken. Een systeem wat ik nog nooit had gezien, maar wat plastic / papierverspilling tegengaat, vooral aangezien bij de uitgang een box stond waar je de gebruikte tickets kon deponeren.
Na eerst maar eens mijn meegenomen ontbijtje genuttigd te hebben, werd het tijd voor de eerste achtbaan. Ondanks dat het personeel, bestaande uit vooral oudere mensen, vooral aan het schoonmaken en met elkaar aan het praten was – goed om te zien trouwens dat in Japan ouderen middenin de samenleving staan en werken op plekken zoals pretparken – was het ook zeer alert. Bij de eerste achtbaan was personeel present, en later bij de tweede achtbaan kwam er gelijk personeel aanlopen toen ik richting de ingang van de baan liep. New Wild Mouse Coaster is één van de zeven banen gebouwd door Hopkins, waar de andere zes zich in de Verenigde Staten bevinden, en ziet er met ruime bochten en een hoekig uiterlijk apart uit. Toch is het ritje zeer degelijk. De ruime, bijna ongebankte bochten zijn enigszins lomp, maar in combinatie met scherpe heuveltjes en meer snelheid dan ik van tevoren had verwacht, was dit een veel beter baantje dan het uiterlijk mij deed vermoeden. Grappig baantje om gedaan te hebben!
De volgende baan was het kinderbaantje, staand vlakbij de New Wild Mouse Coaster. Qua uiterlijk lijkt dit op zo’n typisch decenniaoud kinderbaantje van een Amerikaanse achtbaanbouwer. De baan is echter gebouwd door een Japanse bouwer en is ‘slechts’ 30 jaar oud, maar de rit komt op hetzelfde neer. Een niet al te spannende baan met wat lompe heuveltjes zonder heel veel snelheid, maar wel perfect voor kinderen. Dat ik buiten de doelgroep val bleek trouwens voor de rit al, aangezien ik moeite had om de beugel over mijn benen heen te krijgen.
De laatste nieuwe baan die ik in dit park kon doen was een stukje verderop te vinden, langs de waterparkingang – vandaag toch wel wat populairder dan het pret- en dierenpark – en bergop. Ook bij de Jet Coaster kon ik gelijk instappen en had ik de trein voor me alleen. De rit was heerlijk. Niet wild, niet supersnel, niet hoog, maar gewoon een fijn ritje wat gedeeltelijk het terrein volgt, door de bossen vliegt en fijne uitzichten geeft over de naastgelegen zee. Qua genietbaarheid scoren dit soort baantjes bij mij zeer hoog, ondanks dat het familiale baantjes zijn. Het is het type familiebaantje waar je gewoon lekker een uurtje in zou kunnen zitten, genietend van de omgeving en het ritje. Het vriendelijke personeelslid was trouwens ook top bij deze baan, zelfs even een kort praatje makend. Dat voegt zeker wat toe aan een pretpark. Overigens bleek de baan met zijn zestig jaar oud één van de oudste banen van Japan te zijn. Zo blijkt maar dat oude banen goede ritjes kunnen geven!
Een eindje verderop, aan het einde van een doodlopend stuk, stond het reuzenrad. Dit was zeker niet het grootste exemplaar in Japan, maar omdat het bovenop de heuvel stond, gaf het mooie uitzichten over de omgeving en over het pret- water- en dierenpark. Dit park had toch wel een mooie locatie, gebouwd op wat heuvels naast de zee.
Vervolgens maakte ik een rondje door het park. Met onder andere maar niet beperkt tot genoeg aanbod in het kinderattractiegedeelte, een treinmuseum, een dolfijnenshow en een Shoot the Chute heeft het park nog aardig wat attracties staan. Ook heeft het park nog een dierentuingedeelte. Ik moet zeggen dat ik steeds minder fan ben geworden van Japanse dierentuinen, vooral door de kleine hokjes, en ik weet ook niet zeker of ik het park wel bezocht had ik als van het dierentuingedeelte af wist. Het gedeelte was echter redelijk voor Japanse standaarden. De dieren hadden niet zo weinig ruimte als ik op andere plekken in Japan heb gezien, dus dat zie ik als een positief ding, al kan het natuurlijk heel erg veel beter. Wel vind ik het trouwens leuk om dieren te bekijken en te observeren, – wat een beetje paradoxaal is – dus wat dat betreft was het gedeelte ook wel weer leuk om te bekijken.
Na het rondje door het park eindigde ik mijn bezoekje. Misaki Park was een leuk parkje om te bezoeken. Het park kan iets meer sfeer gebruiken, maar er staan een aantal interessante rides op mooie locaties en daarnaast is het personeel ook zeer vriendelijk. Voor een kort momentje moest ik even nadenken of ik nog tijd had voor een volgend park, en besloot de gok vervolgens maar gewoon te wagen.
Na ongeveer een uurtje treinreizen kwam ik aan bij de voet van een berg, waar het volgende park bovenop lag. Om boven te komen, is er een, voor mij in ieder geval, speciaal transportmiddel, namelijk een kabelkar. Eén kabelkarlijn brengt je tot ongeveer de helft van de berg, en een volgende brengt je helemaal naar boven, naar Ikoma Skyland. Helaas sluiten deze qua tijd twee soms niet helemaal op elkaar aan en moest ik meer dan een halfuur wachten tot de tweede kabelkar gestart werd, maar uiteindelijk was ik in het parkje aanbeland en daar gaat het om.
Ikoma Skyland is voor volwassenen wellicht niet het meest interessante park. Tot jaren geleden stonden hier vier degelijke achtbanen, maar in 2005 werd de eerste daarvan verwijderd, en in 2012 volgde de laatste. Een paar weken eerder had het park echter de eerste achtbaan sinds jaren geopend, en dus kwam ik die even afvinken.
De achtbaan, die tussen de hoofdmoot van de attracties achterin het park lag, is één van de tientallen SFB Visa Spinning Coasters met een simpel achtfiguurtje. Voor vierhonderd yen, iets boven de drie euro, heb je een kaartje. Ik kon zo instappen en kreeg met mijn medeberijders twee ritjes op het baantje, wat eigenlijk niet zoveel was gezien de lengte van het baantje en de daarbij horende rittijd. Meer was voor mij echter ook niet nodig, want al was de spinning beter dan verwacht, heel spannend was het baantje niet.
Ik liep een rondje door het park, en zag dat het attractieaanbod op zich best groot was, met onder andere een log flume, een spookhuis, een Music Express, een fietsmonorail welke extreme credithunters als achtbaan zouden kunnen classificeren dankzij de kettinglift, een grote versie van een Sunkid Heege Skydive en een kleine versie van zo’n vliegtuigmolen zoals in Blackpool Pleasure Beach. Daarnaast was er ook nog een hele lijst aan andere attracties. Ik dacht ook nog heel even een tweede achtbaan gespot te hebben, maar dit bleek gewoon een treintje met een aparte soort track te zijn. Deze pendelde op en neer tussen het park en de parkeerplaats.
De prachtige locatie bleek overigens ook wel tijdens het rondje door het park; sommige plekken gaven een prachtig uitzicht over de omgeving, wat vooral bestaat uit steden en bergen. Alweer een park met mooie uitzichten dus!
Na het rondje door het park en een zeer kort bezoekje, ging ik met de kabelkar terug naar onderen. Ik had namelijk met een vriend, ontmoet tijdens de eerdere zomerschool, afgesproken en zou het qua tijd misschien niet redden als ik een volgende kabelkar zou nemen, welke bijna een uur later ging. Ik ging dus weer naar onderen met de kabelkar, en was vervolgens op tijd terug in het hart van Osaka voor een gezellige avond.
Ikoma Skyland mag buiten het prachtige uitzicht misschien niet al teveel te bieden hebben voor de gemiddelde achtbaanfan, toch was het dankzij de locatie en de aparte manier om er te komen leuk om te bezoeken. Naast de locatie was het voor de rest natuurlijk gewoon ordinair credithunten. Mocht het park echter nog één of meerdere grotere achtbanen plaatsen samen met wat thrillrides, dan zou het toch wel een vrij compleet park zijn wat samen met de locatie toch best wat te bieden zou hebben. De potentie lijkt er in ieder geval te zijn, maar of het ooit groter wordt dan het kinderparkje met een groot attractieaanbod wat het nu is: ik betwijfel het.
