Vrij vroeg ging de wekker om de Shinkansen een stukje naar het zuiden te pakken. Overgestapt op een lokale trein kwam ik aan op station Kojima, in de stad Kurashiki. De stad is blijkbaar bekend om zijn spijkerbroeken, maar ik kwam er niet voor de spijkerbroeken. Ik ging naar Brazilian Washuzan Highland. Ik achtervolgde een moeder met kinderen waarvan ik gokte dat ze ook naar het park gingen, om vervolgens maar te hopen dat ik in de goede bus zat. De moeder en de twee kinderen gingen niet naar het pretpark, maar ik zat wel in de goede bus, wat ik na de bordjes bestudeerd te hebben ook al vermoedde overigens.
Tijdens het kopen van een kaartje streepte de medewerker achter de kassa een paar attracties af die buiten bedrijf waren. Daaronder bevonden zich het torenhoge reuzenrad, wat niet de grootste ramp was, maar ook de Ultra Twister, wat toch wel jammer was aangezien een paar dagen eerder de Ultra Twister in Rusutsu Resort ook al gesloten was.
Aangezien de Ultra Twister, zich vooraan in het park bevindend, bij binnenkomst toch echt gesloten bleek, liep ik verder het park in. Een stukje verderop stond een achtbaan die eruit zag alsof deze elk moment uit elkaar kon vallen. Het roest spatte er vanaf en open leek deze baan zeker niet. Drie keer raden? De baan was open. Ook bijzonder was dat de enige trein die op de baan stond backwards was, welke later op de dag werd vervangen door de stand-up trein die nu nog op de transfer track stond. Een roestige Togo Looper met een backwards trein klinkt over het algemeen niet als muziek in de oren, ook al zijn de Togo’s in Japan over het algemeen aardig goede banen, maar toch ging ik erin.
De kwaliteit van de rit was een grote plottwist, aangezien het één van de betere Togo’s is die ik heb gedaan. De rit was botersoepel en had zowel wat airtime als aardige G-krachten. Dit werd waarschijnlijk ook versterkt door het feit dat de trein backwards was. Ik had het zeker niet verwacht, maar de baan bleek een toppertje te zijn, zeker voor herhaling vatbaar. Of ik gelijk een bisnummertje deed ligt niet meer fris in het geheugen, want verderop stond nog een achtbaan te lonken. Wat vast stond was dat deze baan verrassend goed was.
Iets verderop staand was Chupy Coaster de volgende baan, en met iets verderop staand bedoel ik vooral iets hogerop staand. Dit park is gebouwd op een heuvel, of misschien zelfs wel een berg, wat betekende dat ik honderden treden moest beklimmen, naar de top. Toen ik op de top was aanbeland stond ik vol in het zweet, op deze warme en vochige dag. Toch deed ik deze lichamelijk inspanning een aantal keer gedurende de dag. Ondertussen had zeer wijd hellende bocht om de trap heen weliswaar een langere reistijd, al was deze door de minder steile helling niet zo zwaar als de trap.
De achtbaan zelf was niet heel erg zweetwaardig, qua spanning dan, want naast het feit dat tweederde van de rittijd uit de lift hill bestond, bleek de verdere rit een familievriendelijk doch lomp baantje met een uitgestrekte achtfiguur over het heuvelachtige landschap, met wat bochten en een heuveltje. Airtime was er alleen in op de first drop. Al met al een prima baantje, maar zeker niet iets om voor naar Japan te reizen. Dat werd alleen al bewezen door de boosterwielen in het midden van de rit, welke er zaten voor de zekerheid mocht de trein te weinig vaart hebben.
In dit park staat trouwens zelfs een wereldberoemde attractie. Een tijdje geleden was een filmpje van een zekere fietsmonorail wijdverspreid op Facebook, vooral populair door het prachtige uitzicht. Die fietsmonorail? Te vinden in dit park. Het heeft het park geloof ik niet veel extra bezoekers gegeven, want ik kon meteen instappen. Het uitzicht was echter net zo mooi als de filmpjes beloofden, gewoon prachtig! Qua locatie één van de betere attracties die ik gedaan heb, puur qua locatie.
Na wat eten te hebben genuttigd met het prachtige uitzicht op de achtergrond pakte ik de drop tower mee. Ook deze attractie vertoonde weer een prachtig uitzicht, al was de drop niet heel heftig. Dit park moet het toch wel hebben van zijn locatie, is waar ik achter kwam. Ik keek ook nog even of het reuzenrad echt dicht was, omdat het wel draaide, maar monteurs, zo leek het, waren hier druk bezig. Jammer dus!
Dit park heeft op het handjevol bovengenoemde attracties na niet heel veel interessants staan. Er staat nog een speeltuin, een handjevol flatrides, waarvan sommige gesloten en één langzaam maar zeker overwoekerd met vegetatie, en nog een enorm reuzenrad en de Ultra Twister, helaas dus echt gesloten vandaag. Ik deed dus nog wat extra rondjes op de al eerdere gedane attracties, en vooral op de Star Jet, omdat ik zeker nog tot één uur in het park wilde blijven. Ook deed ik een fotorondje, waarbij ik zag dat het park naast een waterpark ook nog wat andere totaal willekeurige attracties heeft, zoals een rolschaatsbaan. Terug naar het vorige millennium!
Waarom wilde ik zo graag tot één uur in het park blijven? Dat is omdat de sterattractie van het park, Star Jet, na een sluiting van een halfuurtje opnieuw open ging, ditmaal met de stand-up trein op de baan. Ik pakte dus enkele ritjes mee op de stand-up trein, welke net zo’n wild ritje gaf als de achteruitgaande trein. Ook de stand-up versie gaf zowel aardig wat G-krachten als, nog beter, airtime! Op verschillende momenten werd je van de vloer afgehaald om hangend in de schouderbeugels terecht te komen. Airtime op een Togo Stand-Up is zeer lomp, maar zo geniaal! Dit soort baantjes zijn precies de reden waarom ik off the beaten path parkjes graag mee pak. Je komt banen die zonder enige verwachting toch goed zijn.
Ik ging terug naar de entree. Daar bevindt zich trouwens een enorm plein waar entertainers met een Zuid-Amerikaans uiterlijk een uitgebreid, interactief programma hadden met onder andere een bingo en een sambashow – een zeer stereotyperend geheel voor de paar minuten die ik ernaar heb gekeken. Het was even zoeken hoe ik het park kon verlaten, want dit bleek via de souvenirshop te moeten gebeuren.
Brazilian Washuzan Highland heeft met een toch wel verrassend goede looping coaster, een prachtige locatie en prachtige uitzichten een paar zeer goede elementen als park. Het park heeft echter liefde nodig, wat vooral verfbeurtjes en ander visueel onderhoud betekent. De gesloten Ultra Twister is daarbij een voorbeeld van hoe het wel moet, aangezien deze er, ook al was de achtbaan helaas gesloten tijdens mijn bezoek, zeer goed bijlag. Ook zou wat meer aanvulling in het attractieaanbod zeker niet slecht zijn. Toch heeft het park zeker potentie en is het zeer interessant om te bezoeken als fan, al is wat conditie zeer welkom met de vele trappen!
Ik was mooi op tijd voor de bus terug naar het station. Het was echter verwarrend dat er maar één halte voor het park was, geen tegenovergestelde halte dus. Wat bleek, de buslijn maakt het rondje slechts in één richting. Dit gooide potentieel roet in mijn plannen, aangezien ik de trein, en daarmee de bus naar New Reoma World misschien zou missen. Gelukkig bleek dat ik me geen zorgen hoefde te maken, want de bus maakte ook een stop achter het station. Deze kwam net een paar minuten vroeger kwam dan de stop voor het station, wat de minuten waren die ik nodig had om de trein makkelijk te kunnen halen en zelfs nog wat tijd over te hebben.
Na een kort treinritje later was het zoeken naar de bus welke mij naar New Reoma World zou brengen. Deze was niet erg moeilijk te lokaliseren, dankzij de kleurige bestickering met parkelementen welke op de bus te vinden was. Omdat dit een resort is waarvan het pretpark slechts een deel is van het geheel, en ik slechts voor een dagdeel heen wilde en niet voor een paar dagen, vroeg ik voor de zekerheid maar even of ik mee kon zonder enige vorm van reservering. De buschauffeur begreep me echter verkeerd, en begon in geuren en kleuren te vertellen over alles wat het resort en het pretpark te bieden heeft. Nadat ik mijn vraag wat specificeerde bleek gelukkig dat ik zo mee kon rijden. Ik had erop gerekend dat ik de betaalde buslijn naar het park had moeten nemen, maar deze resortbus was dus gratis, sneller en ging in de avond ook nog een paar keer terug naar dit treinstation. Mooie service dus!
Een busrit van een halfuurtje later stond ik op de parkeerplaats van het park om via een roltrap naar de ingang van het park te gaan. Ik kocht een kaartje en kreeg er een kaarthouder bij. Dat leek eerst een beetje vreemd, maar aangezien entree zonder attractietoegang ook een optie was, bleek de je kaartje, die je in de kaarthouder moest stoppen, een alternatief voor een wristband. Kom maar op dus, met die felroze kaartjeshouder!
De eerste attractie werd, hoe voorspelbaar, de achtbaan het dichtst bij de ingang, Vivace. Deze achtbaan van zoals het leek Japanse makelij had een bochtige, mijntreinachtige lay-out met een passende, gethematiseerde trein, al was dat samen met de buitenkant van het station ook het enige wat gethematiseerd was. De rit was niet heel spannend, maar wel soepel en vooral gewoon familievriendelijk, met een plezant parcours en hier en daar wat G-krachten. In het familiesegment lekker gemiddeld.
Ik liep verder het park in om uit te komen bij de Lady Bird Coaster, welke zelfs een korte wachtrij had van zo’n tien minuutjes. Efficiënt werd hier wel gewerkt, aangezien je na het wachten eerst je spullen in een kluisje moest doen om daarna nog enkele karretjes te wachten voor je beurt. De wachtrij bleek niet vreemd, want naast de zeer lage capaciteit was de baan in principe gewoon een uit de kluiten gewassen kinderachtbaan. De baan had twee grotere drops, en voor de rest scherpe bochtjes en korte dropje. Daarmee vulde de baan het gat tussen de kinderachtbaan en de twee grotere banen in het park. Voor mij een lekker lomp, fout ritje maar verder niet veel bijzonders, maar voor dit park een perfecte baan met het oog op het publiek van dit park. Het was oppassen voor de eindrem overigens, want die was best fel.
Een Japans park is geen Japans park zonder groot reuzenrad. Anders gezegd, ook hier was weer een enorm reuzenrad te vinden, en ditmaal wel geopend, in tegenstelling tot het exemplaar eerder vandaag. Het reuzenrad gaf een mooi uitzicht over het park en de omgeving, waarbij opviel dat het best wel een mooi en sfeervol park was. Zo leek het van boven in ieder geval. Heel anders dan het gemiddelde Japanse park. Ook de omgeving was mooi, maar als typische Nederlander vind ik elke omgeving met wat reliëf mooi, dus heel kritisch ben ik daar waarschijnlijk niet in.
Ik moest vervolgens mijn schaamte even opzij zetten om de kinderachtbaan te doen. Er gingen namelijk alleen kinderen in, wat wel eens anders is in Japan, en de hoogte was vrij minimaal, waar de lay-out ook niet echt spannend was. Gelukkig ging de baan slechts één rondje. Credit, en door.
De laatste nieuwe achtbaan van vandaag werd Space 2056. Ik ging, zo bleek, op het juiste moment de rij in, want bezoekers werden maar eens per kwartier toegelaten tot het gebouw, en dat moment was toevallig net toen ik aan kwam lopen. Het gebouw was simpel maar effectief gethematiseerd naar een ruimtebasis. Voordat er iets interessants gebeurde werden eerst alle regels en dergelijke voorgelezen. Niet heel ongewoon in Japan. Vervolgens ging iedereen één van de twee liften in, waar een filmpje werd getoond welke vertelde dat je nu de ruimte enterde. Een raket en een lift is qua gevoel niet heel erg te vergelijken, maar het idee was wel leuk gedaan. Een beetje volgens het idee van Journey to the Center of the Earth, maar dan de budgetvariant.
De lift stopte bovenin het gebouw, waar een achtbaantreintje al klaarstond. Na opnieuw een hele rits aan regels, beugelcontrole en dergelijke startte de rit. De rit viel een beetje te vergelijken met Eurosat, te vinden in het welbekende Europa-Park. Op een lekker, maar niet extreem snel tempo door het gebouw racen, met hier en daar wat interessante momentjes en iets voor het einde en veel te krappe en daardoor lompe bocht met aardig wat G-krachten. De beste baan van het park, en onverwacht toch wel veel beter dan ik had verwacht. Op de begane grond, terug op aarde, was het uitstapstation, wat betekende dat de lift hill door bezoekers werd overgeslagen. Deze was trouwens wel door de dome heen te horen en klonk een beetje als de lift hill van een Big Apple of vergelijkbare kinderachtbaan. De medewerker bij het uitstapstation lijkt trouwens niet de meest interessante baan te hebben op dagen zoals vandaag. Eens per kwartier één of twee treintjes verwelkomen, niet heel zwaar als je het mij vraagt!
Met alle achtbanen gedaan waren alle interessante attracties echter nog niet gedaan. Pal naast Spaceship 2056 stond namelijk Rainbow Bandits, voor zover ik het kon opmaken bij het bekijken van de cartoons tijdens het doorlopen van de wachtrij gebaseerd op een kinderserie. Deze darkride gebruikt een systeem vergelijkbaar met de Peter Pan darkride te vinden in verschillende Disneyparken, wat betekent dat je in een luchtballon door de scénes vaart.
Het verhaal van de darkride was simpel en de naam van de attractie verklapt het al enigszins. Bandieten hebben de kleuren van de regenboog gestolen, en met een groepje helden, waarvan een paar aardig wat weg hadden van personages uit de Wizard of Oz, breng je de kleuren terug. Dit betekende dat de meeste scénes voor het grootste deel uit één kleur bestonden, welke stuk voor ‘teruggestolen’ werden. Het klinkt zeer fout als ik het zo beschrijf, maar de darkride was geweldig uitgevoerd. Het was natuurlijk niet vergelijkbaar met de E-tickets in Disney en Universal, maar er was aardig wat te zien in elke scéne en het was en zeer fijn geheel om te bekijken. Gewoon een heerlijke klassieke darkride met zeer goede thematisatie, een verhaallijn die simpel te volgen is zelfs voor mij als niet-Japanner en vooral een heerlijke ‘feel-good’ sfeer. Totaal onverwacht een waar toppertje van een darkride dus!
Tijdens mijn bezoek deed ik Spaceship 2056, Vivace and Rainbow Bandits nog één of meerdere keren. Hierbij viel op dat Vivace lichtjes op de trein had die bij de schemer aan werden gezet, wat een mooi effect was. Overigens zat het hele park vrij goed in de verlichting, wat ik helaas niet in volle glorie heb kunnen aanschouwen omdat ik het park al verlaten had voordat het volledige duister was ingevallen.
Ook gaf ik Bird Flyer een rondje, een Star Flyer met een mooi uitzicht, een degelijk ritprogramma maar vrij trage dispatches. De operations waren hier vergelijkbaar met de versie in Tivoli Gardens, waarbij meerdere keren gehamerd wordt op het leeghalen van alle zakken.
In de main street was een gebouw wat leeg leek te staan maar wel een meandering had, dus ik ging er maar vanuit dat de tweede darkride van het park, Battle Beast, was weggehaald. Echter, bij mijn een-na-laatste of laatste ritje op Vivace viel mij op dat Battle Beast aangegeven stond. Wat bleek, de attractie was weggedrukt achter allemaal vegetatie, in een dood hoekje van het park. Waar Vivace duidelijk opviel waardoor het niet uitmaakt dat deze in een dood hoekje stond weggedrukt, is deze attractie best wel verborgen opgesteld. Battle Beast bleek een shooter te zijn waarbij je beesten neer moet schieten die, zover ik me kan herinneren, de stad bedreigen. Zeer simpel, maar prima uitgevoerd. Ik had hoger dan een bepaalde score, wat betekende dat ik een beloning kreeg. Dit was een hele mooi sticker van Battle Beast, die ik waarschijnlijk over twintig jaar ergens onderin een la terugvindt.
Ik had er snel nog een rondje Spaceship 2056 ingegooid, waarna ik het park wilde verlaten om er zeker van te zijn dat ik mijn bus zou halen. Door de main street naar de ingang lopend, zag ik echter wat mensen langs de kant van de straat zitten. Het leek drukker te worden in de main street, al was het vandaag vrij rustig in het park. Wat bleek, de parade stond op het punt te beginnen. Voor een seconde dacht ik er aan gewoon weg te gaan, maar omdat parades vrij zeldzaam zijn, kon ik het toch niet laten de parade te bekijken, met het risico om de bus te moeten nemen die meer dan anderhalf uur later ging.
De parade zelf was boven verwachting. De wagens zagen er prima uit, de mascottes van het park en de danseressen waren zeer actief en omdat het rustig was focusten ze erg op het individu, wat betekende dat ik tweemaal het gebaar kreeg om een foto te maken. Wat het echter helemaal compleet maakte was de opzwepende, voor zover ik me herinner volledig Engelse muziek, welke erg opwekkend was. Natuurlijk had de parade bij verre niet het niveau van Disney, maar ik vond het super! Het zorgde ervoor dat ik het park verliet met een vrijwel euforische ‘good feeling,’ en maakte mijn bezoek helemaal compleet. Wat dat betreft is het zeer zonde dat parades vrij zeldzaam zijn tegenwoordig. Hoe simpel ook, het geeft gewoon een extra touch aan een parkbezoek.
Ik wist niet zeker of ik de bus gemist had of niet, dus ik ging het even navragen bij de ingang. Ik maakte eerst gauw nog even wat foto’s van het ingangsgebied, waarna het personeel bij de ingang vrijwel meteen naar me toe kwam lopen om te vragen of ik op de foto wilde bij de twee fotopunten. Zeer leuk voor de herinnering natuurlijk, en zeer attent van het personeel.
Wat echter minder snel ging was het achterhalen van de tijden van de gratis shuttlebus. Misschien kwam het door de taalbarrière, maar het duurde een tijdje voordat het personeel doorhad wat ik bedoelde met de gratis shuttlebus. In de eerste instantie pakte het personeel de tijden voor de betaalde lijnbus erbij, welke andere tijden had. Uiteindelijk kon ik communiceren dat ik de gratis shuttlebus bedoelde, en na wat zoeken had het personeel de tijden zo gevonden. Het bleek dat de bus iets later ging dan ik in gedachten had, welk idee ik ook al vaag had. Ik wist waar de bushalte was, maar toch liep er zelfs nog een personeelslid vanaf de ingang met mij mee om de bushalte aan te wijzen, waarbij hij in zijn beste Engels een praatje met mij hield. Deze extra service was voor mij de kers op de taart van een heerlijk bezoekje. Zo vriendelijk. Een paar minuten later arriveerde de bus, en via deze bus en enkele treinen ging ik terug naar mijn hostel in Osaka, om de volgende dag een vergelijkbare drukke dag te hebben met twee parken.
New Reoma Park is qua gastvrijheid en welkom gevoel één van de betere parken waar ik ben geweest. Ik voelde me zeer welkom als gast, en heb een heerlijk bezoek gehad. Natuurlijk behoren de achtbanen niet tot het neusje van de zalm, maar het park ligt er mooi en sfeervol bij en het attractieaanbod zit voor dit familiepark prima in elkaar, waarbij het park met Rainbow Bandits zelfs een toppertje in huis heeft. Gastvrije parken als deze, welke een ‘good feeling’ achterlaten maken mij als fan blij met mijn hobby. In combinatie met Brazilian Washuzan Highland, welke ook een paar zeer goede aspecten had als park, was dit een meer dan heerlijk pretparkdagje. Wat een hobby is dit ook!
