Op het platteland van Hokkaido, ver van alle steden, ligt Rusutsu Resort, het grootste pretpark van Hokkaido – waar de concurrentie met één ander park van redelijke grootte niet heel erg groot is. Met het openbaar vervoer is het zeer moeilijk om het park te bereiken, maar gelukkig pendelen er vanuit Sapporo, de hoofdstad van Hokkaido, in de zomer meerdere bussen naar en van het park. Ruim voor acht uur stond ik in een klein kantoor een eindje van het hoofdstation af om mijn naam af te laten vinken. Voor de pendelbus had ik eerder al een reservering gemaakt. Ik had expres gekozen voor een zondag in de zomerperiode, omdat een pretpark met wat volk erin ook wel eens fijn is. Dat leek vandaag te lukken; twee bussen stonden klaar om mensen naar het park te vervoeren. Na een busrit van rond de twee uren, met zelfs nog een stop onderweg, stopte de bus recht voor de ingang van het park. De pendelbussen, geregeld door het park, zijn trouwens helemaal gratis. Wat een service!
De hoofdingang was niet alleen de ingang voor het park, in het enorme gebouw was ook een hotel, de daarbij behorende faciliteiten, een main street en zelfs een carrousel te vinden. Nadat ik mijn kaartje bemachtigd had, met zelfs nog wat onverwachte studentenkorting, liep ik via de carrousel en de kleine main street naar buiten. Een paar honderd meter verder lag echter het pretpark pas. Alles daartussen was een grasheuvel, wat in de winter een skipiste is. Rusutsu Resort is duidelijk, zoals de naam al verklapt, een resort waar een pretpark slechts een deel is van het geheel.
Hurricane, de Vekoma SLC, was de eerst baan die ik tegenkwam. Ik liep echter door om te beginnen met Loop the Loop. Deze Shuttle Loop van Meisho heb ik in een trip report wel een eens gesloten gezien, dus ik wilde de baan zo snel mogelijk doen. Met een paar minuten wachten zat ik er ook zo in. Het beugelsysteem van de trein was vreemd. Er was een lapbar, maar daarnaast ook een schouderbeugel. Geen comfortabel geheel, maar pijnlijk werd het nergens. De rit zelfs was wat ik ervan verwachtte. De tergend trage weg naar boven geeft een mooi uitzicht over de omgeving, en de rest van de rit is krachtig, met name de looping. Met het moderne achtbaangeweld doet deze baan niet mee, maar toch is het een heerlijk ritje. Gewoon een degelijke, ouderwetse, krachtige shuttle loop.
Naast Loop the Loop was er een andere baan die ik heel graag wilde doen. Ultra Twister is de enige van zijn soort waar het keerpunt is vervangen door een dive loop. Aangezien de normale versies al zeer leuke banen zijn, leek deze baan mij een bescheiden toppertje, typische Japanse madness. Toen ik via de rolband naar het bovenste deel van het park ging, waar deze baan stond, vond ik het al verdacht stil. Bij de baan aangekomen was het vermoeden wat ik gekregen had waar. De baan was gesloten en er hing een koortje voor de ingang van het gebied waar de baan stond. Er was ook geen personeel aanwezig rond de baan, dus een goed voorgevoel dat de baan nog open zou kunnen gaan gaf het mij ook niet. Het enige positieve was dat de baan ten opzichte van de foto’s die ik gezien had een nieuw kleurtje had kregen, maar daar had ik vandaag weinig aan. De baan is de hele dag ook niet meer open gegaan, dus geen Ultra Twister voor mij. Erg balen, aangezien dit mij de beste baan van Hokkaido leek, en zeker één van de redenen om, voor mij als achtbaanfan, de lange reis naar de bovenkant van Japan te maken.
In het bovenste gedeelte van het park is Ultra Twister de enige achtbaan, dus ik maakte de afdaling naar onder, helaas sneller dan verwacht. Mountain Coaster, de lokale jet coater, wat de volgende baan werd, bleek de populairste baan van het park. De wachttijd was echter niet heel lang, dus al gauw kon ik plaatsnemen. Dit was zeker niet de beste jet coaster die ik heb gedaan, maar het was een prima familiaal baantje. De transities van recht naar bocht en andersom waren echter niet heel soepel, maar dat is meestal geen sterk punt van typische Japanse jet coasters. Toen de trein echter het uitstapstation binnen reed, – ja, voor een vreemde reden heeft deze baan, die maar één trein heeft, een apart instap- en uitstapstation – kreeg ik na het stoppen van de trein de beugel niet open, als enige in de trein. Lichte paniek natuurlijk, want ik maar een paar zinnen Japans. Met één woord en wat gebaren had een medebezoeker gelukkig door wat er aan de hand was, en de operator kwam er al gauw bij. De operator pakte een schroevendraaier, frutselde wat aan de achterkant van de beugel, en open was de beugel. Zo simpel is het, als je niet vast zit tenminste.
Gelukkig bleef ik vandaag niet zonder Togo-achtbaan, want de stand-up achtbaan was wel geopend. Dit model is gelijkwaardig met de baan in Yomiuriland, met als enige verschil dat hier geen schuifplatform en dus ook geen zittende trein is. De ritervaring was gelijk met de baan in Yomiuriland. Drop, looping, helix, bochtje, en dat was het. Een leuke baan om te doen, zeker omdat het stand-up is en Togo de beste stand-up banen maakte, maar verder niet heel bijzonder.
Inmiddels was ik aanbeland bij het echte afvinkmateriaal. Mad Mouse was de eerste baan in die categorie. De naam doet vermoeden dat dit een rasechte wild mouse is. Niks is echter minder waar. Mad Mouse is een familiebaantje van een paar meter hoog, bestaand uit scherpe, lompje bochtjes, korte afdalingen en vrij harde remmen. Zeer fout, maar leuk voor de lijst.
Nadat ik onderweg nog even stil had gestaan bij een combinatie van een straatgoochelaar en een acrobaat, wat leuk was om te bekijken en wat het park bovendien meer leven geeft, was Hurricane was de volgende afvinker. Deze SLC zat zo strak in de verf, dat zelfs de loopvlakken van de wielen nog niet te zien waren op sommige plekken. Dit exemplaar was net als de SLC in Mitsui Greenland één van de betere exemplaren die ik heb gedaan. Zo soepel als een B&M werd het nergens, maar de baan was zeer plezant en met een dergelijke soepelheid valt pas te merken dat een SLC best wel een goede baan kan zijn met een sterke lay-out. Helemaal goedgekeurd dus, en daarom vandaag ook meerdere keren bereden. Wat overigens opviel was dat de baan ergens in de middag een halfuur dicht ging, waarna de operators een soort technische controle deden. Dit had ik nog nergens eerder gezien, en veel veiliger wordt de baan er denk ik niet op, tenzij er ineens een acuut mankement is waarbij de veiligheid in gevaar komt.
Vlak achter Hurricane is Corkscrew te vinden. Bij deze Corkscrew was zo weinig leven, dat ik me stevig afvroeg de baan wel open was. Het bleek echter gewoon aan het gebrek aan mensen te liggen. Deze specifieke baan van het klassieke model van Arrow qua rit geen uitblinker. Niet opvallend soepel, maar ook zeker niet opvallend ruig; gewoon een prima ritje.. Dit soort klassiekers kan ik altijd wel waarderen, vooral omdat de ritkwaliteit nooit echt slecht is. Het blijft ook daarnaast het model waar de hergeboorte van de inversie is begonnen. Bij deze attractie waren geloof ik ook slaapmaskers te koop voor een paar honderd yen, net als bij de SLC. Om de rit spannender te maken. Bij de gemiddelde B&M, oké, maar bij een Vekoma SLC en een Arrow Corkscrew laat ik het toch aan me voorbij gaan.
De laatste nieuwe achtbaan die ik hier vandaag kon berijden was Go Go Sneaker. Dit was een iets grotere versie van de eerder bereden Mad Mouse, met wat lompe bochtjes en heuveltjes, en bij deze baan ook scherpe bochtjes vergelijkbaar met een Wild Mouse. Een grappig baantje en leuk om te doen, maar zoals de meeste banen in dit park zeker geen baan waarvoor je speciaal naar Japan hoeft af te reizen.
Nabij Go Go Sneaker was ook de transportband naar boven, dus ging ik nog een keer naar boven om tegen beter weten in zeker te zijn dat Ultra Twister echt gesloten was, wat het geval bleek te zijn toen ik boven was. In dit bovenste gedeelte zijn echter meer attracties te vinden. Het reuzenrad en de paratrooper met zitjes die over de kop gaan was ik al in meerdere parken tegengekomen, maar toch heb ik ook hier beiden meegepakt aangezien ze altijd weer vermakelijk zijn, en, alsof de berg zelf nog niet genoeg uitzicht gaf, gaf het reuzenrad natuurlijk een mooi uitzicht. Een andere maffe attractie boven op de berg is trouwens een eendenrace, waarbij bezoekers geld kunnen inzetten op een bepaalde eend, waarbij ze een prijs krijgen als die eend wint. Hier ging ik, als levende attractie ook nog op foto met twee Japanse jongedames, iets wat me door vergelijkbare ervaringen vorig jaar niet vreemd was.
Wat naast het reuzenrad en de aparte paratrooper ook boven op de berg stond was een Intamin Freefall van de eerste generatie, genaamd Heartbeat. Dit soort exemplaren zijn vrij schaars tegenwoordig, helaas toch wel, want ze geven de betere vrije val ervaringen. Dit exemplaar was echter helemaal operationeel, dus heb ik gelijk maar twee ritjes op het apparaat meegepakt. Het blijft toch een tof systeem hoor, zo’n vrije val met uitrollen op de rug, al blijft het pendelsysteem om het karretje terug het station in te krijgen toch enigszins lomp. Het was overigens mogelijk om hier een water cup challenge te doen door een gevulde water cup mee in de attractie te nemen, maar ik voelde er weinig voor op vrij nat te worden. Toch was het een vermakelijk aanzicht om de vrij natte attractiegangers terug te zien komen wanneer ze een water cup hadden meegenomen.
Ook onder aan de berg bevinden zich in dit park vele klassieke flatrides. Net als in Hokkaido Greenland en eigenlijk heel veel Japanse parken zou een beetje vernieuwing echter geen kwaad kunnen, maar toch is het al met al zeer solide. Eén van de twee rides van de hele verzameling die ik heb meegepakt is Top Gun, de topspin. De rit was gewoon lekker gemiddeld, niet heel bijzonder maar ook niet heel slecht. Een spannend elementje is echter wel dat het apparaat heel erg schudde en trilde, inclusief de staanders. Ik ben te weinig thuis in het flatridewereldje om iets zinnigs over Moser Rides te zeggen, maar mijn gevoel zegt me dat een Huss toch iets degelijker is. Naast de topspin heb ik ook het vliegen tapijt meegepakt. Aangezien de naam van dit apparaat Fliegender Teppich was, is het niet moeilijk om te raden dat dit model waarschijnlijk uit Duitsland komt, waarschijnlijk tweedehands. De attractie gaf zover ik me herinner een lekker krachtig ritje, met op het hoogtepunt van de rit fijne airtime. Zeer leuke flatride om te berijden!
Bij het schreven van deze trip report valt het me op hoe veel ik eigenlijk heb overgeslagen. Dit is het geval voor veel flatrides, maar ook voor attracties als het spookhuis, de openlucht shooter ‘darkride’ waarbij je Afrikaanse dieren ‘neer moet schieten,’ de log flume, en zelfs de shot tower. Dit kwam deels door storingen in het park. De log flume en de shot tower hebben er vrijwel de hele dag uitgelegen, en de openlucht shooter ‘darkride’ ook een aardig tijdje. Verder is een spookhuis is niet helemaal mijn ding. Ik neem aan dat de storingen gewoon toevalligheid was, want er zou toch wel iets mis zijn met het onderhoud in dit park als een paar grotere attracties er in deze mate uitliggen. Gelukkig was het attractieaanbod groot genoeg om de storingen op te vangen. Overigens heb ik ook het circus overgeslagen, wat er voor de zomer stond opgesteld en gratis te bezoeken is. Ik blijf toch meer een achtbaanfan, en minder een showmens.
Over de loop van de dag heb ik naast de topspin vele achtbanen en ook de Intamin Free Fall nog een keer gedaan. Mountain Coaster, Mad Mouse, Loop the Loop, Hurricane, Standing Coaster, Heartbeat en misschien zelfs nog wel Go Go Sneaker; allemaal kwamen ze nog één, of zelfs meerdere keren aan de beurt. Standing Coaster ging zelfs twee rondjes achter elkaar toen ik nog een bisnummertje deed. De trein voordat ik erin zat was zeer enthousiast en drong aan op nog een rondje wat de operator gaf, en bij ons rondje dus herhaalde. Wat mij betreft de goede manier van operations met de rust die in het park heerste. Kijken naar de drukte en wat de bezoekers willen. Zoals te zien aan het rijtje deed ik Corkscrew niet nog een keer: toen ik er langs liep was de baan gesloten. Of dat was voor een toevallige middagpauze of voor een andere reden, geen idee.
Wat nog een aparte paragraaf verdient is de kabellift. Zoals gezegd is Rusutsu Resort in de winter een skiresort met skipistes. Eén kabellift houden ze in de zomer open, welke niet voor skiërs bedoelt lijkt te zijn, maar vooral voor uitzichtgenieters. Zeker weten doe ik dat niet, want ik heb geen verstand van alles wat met wintersport te maken heeft, inclusief skiliften. In ieder geval, boven op de berg was het fijn vertoeven. Er is een klein altaartje voor weet ik wat, een klein eettentje wat trouwens wegens lunchpauze niet open was toen ik me boven op de berg bevond en op een gedeelte van de berg waren mensen aan het paragliden. Dat was echter niet waarvoor ik naar boven was gekomen. Het uitzicht was dat wel. Het uitzicht was prachtig en het was een fijn rustmomentje weg van het pretpark, al was dat natuurlijk ook niet druk vandaag. Ik genoot van het uitzicht, maakte wat foto’s en ging weer naar onder. Een goed ding is dat de kabellift gewoon bij de wristband in zit, daar kan Hamanako Pal Pal, een later park op de trip, nog wat van leren, aangezien het daar zover ik het begrepen heb niet het geval was.
Na een fijn dagje Rusutsu Resort ging ik met de bus van vijf uur weer terug. Ik had van tevoren de bus van negen uur ’s avonds gereserveerd met het idee dat ik genoeg tijd zou hebben als het druk zou zijn, maar ’s ochtends had ik al gauw door dat ik die tijd niet nodig had. Gelukkig deden de dames bij de receptie niet moeilijk over een verandering naar een eerdere bus; er waren nog genoeg plekken vrij. Om zeven uur stond ik dan ook weer in Sapporo. Ik at nog wat en wandelde en zat nog even op een bankje in Odori Park, het park middenin de stad waar de Sapporo TV Tower zich ook bevindt, wat tijdens mijn verblijf in Sapporo één van mijn favoriete plekken in de stad is geworden.
Rusutsu Resort is een fijn park. Het park heeft een ruim attractieaanbod, bevindt zich op een prachtige locatie en biedt goede service met diensten als de gratis pendeldienst. Ook dit park kan misschien een paar nieuwe attractie gebruiken, maar dat weerhield me er zeker niet van gewoon om een heerlijk pretparkdagje te hebben in dit park. Waar het park trouwens wel mee mag stoppen is met het op enthousiaste wijze noemen van de frase “be happy” bij het starten van iedere attractie. Ik word er niet meer of minder happy van, en ik betwijfel of het bij andere bezoekers wel werkt. Toch hoop ik hier zeker nog eens terug te komen, al is het alleen maar om Ultra Twister, waar ik op deze dag alleen maar naar heb kunnen staren, echt te doen.
