Op het vorige verslag kwamen geen kritieken dus ik ga gewoon lekker door met het posten van TTR's tenzij anders gewenst natuurlijk. Op de tweede dag bezocht ik een klein parkje met een aparte achtbaan, gecombineerd met Yomiuriland. Die eerste omdat ik soms wel een beetje van credithunten hou, en die tweede omdat het eerste bezoek goed was bevallen, er een Gerstlauer spinner stond met leuk thema die ik nog niet had gedaan, en de rest van de attracties ook gewoon top zijn.
Ik ben niet vies van een beetje credithunten. Persoonlijk vind ik het leuker om nieuwe achtbanen te doen, ook al zijn ze soms niet zo groot, vooral omdat je daarmee op nieuwe plekken komt en daarmee weer nieuwe dingen beleeft. Vandaag was zo’n dag, of eerder een dagdeel om precies te zijn. Ik bezocht namelijk Kodomo no Kuni.
Na een flinke metrorit met enkele overstappen eindigend in een pendelmetro kwam ik aan op het station dichtbij het parkje, in een rustiger gedeelte van Tokyo. Een paar minuten wandelen later kwam ik bij de ingang en kon ik voor een paar euro naar binnen. Het was zeer rustig, wat in combinatie met de miezerregen een desolate sfeer gaf. Kodomo no Kuni is trouwens niet zozeer een pretpark, maar meer een ontspanningspark, waar wandelen centraal staat. Voor een lage entreeprijs kun je je vermaken in het verzorgde parkje, met hier en daar wat speeltoestellen. De mechanische attracties kun je doen voor een kleine meerprijs.
Kodomo no Kuni is een vrij groot park. Gelukkig lag de achtbaan volgens de kaart dicht bij de ingang, al was het langer wandelen dan ik had verwacht. Eenmaal in het kleine attractiegebied leek er zich geen ziel te bevinden, maar als snel zag ik personeel lopen die vervolgens de achtbaan testten. Ik kocht een kaartje, liep naar de achtbaan, en nam plaats. Rolling Cycle is qua lay-out een kinderachtbaan, en heeft als gimmick trappers in elke coach. Ik weet niet of deze trappers effect hadden, maar er stond wel druk op, dus wellicht werkten ze, al was het zeer minimaal. Het ritje zelf was verder niet heel speciaal. Bochtje, heuveltje, trick track, bochtje en dat was het. Voor een locatie die vooral fungeert als wandellocatie een leuke aanvulling op het amusement, voor de hele familie geschikt.
Ik had het hele park nog kunnen doorlopen, maar aangezien het park vrij groot was en het weer niet optimaal, koos ik ervoor om het park weer te verlaten. Op dag met beter weer lijkt het me echter zeker een ideale wandellocatie met simpel doch doeltreffend amusement voor de hele familie. Ik ging weer terug naar het metrostation om door te gaan naar Yomiuriland, een ander park wat ik vorig jaar ook al bezocht had.
Na opnieuw een metroritje kwam ik op hetzelfde station aan als vorig jaar, maar ditmaal van de andere richting. Ik nam opnieuw dezelfde kabelbaan, maar ging niet naar binnen door dezelfde ingang. Ik probeerde naar de ticket booth van dezelfde ingang als vorig jaar te lopen maar werd tegengehouden door een vriendelijke Japanse die naar de andere richting wees. Ik probeerde het nogmaals omdat ik dacht dat ze me naar de kabelbaan verwees, maar toen ze met me meeliep zag ik dat de ingang verplaatst was, ook al stond de oude ingang er nog wel, inclusief personeel. Hoe het nou precies zat met twee ingangen waarvan één nieuw – voor mij in ieder geval – blijft me onduidelijk maar kort daarna was ik in ieder geval binnen.
De reden dat ik opnieuw naar dit park was gekomen was vooral voor de enige baan die ik nog niet had gedaan, de vorig jaar gesloten Spin Runway. Dit was dan ook de eerste attractie die ik deed. Naar de attractie lopend en de ingang in zicht hebbend leek het even alsof de attractie weer gesloten was, maar een medewerker stond slechts bij de ingang om wat veiligheidsregels duidelijk te maken. Na een Engels bord met wat veiligheidsregels gelezen te hebben kon ik al snel de wachtrij in, welke mooi gethematiseerd was.
Spin Runway bleek een zeer degelijke spinning coaster te zijn. Het thema, van een kledingfabriek en een soort modeshow, is uniek en leuk gedaan, met vooral een leuke gimmick op de lift hill. De lift hill is namelijk een spiraallift waar je op het scherm met een button een poppetje met een kledingset kiest, waarna je het poppetje met dezelfde knop hoger en lager laat vliegen zodat het poppetje al vliegend de kledingset vangt. Simpel, maar leuk gedaan. Na de lift hill volgt een enthousiaste SPIIIN RUNWAYYY om daarna een soepel en bochten parcours af te leggen. Geen wereldtopper, maar gewoon een lekker baantje met een aardig krachtig, bochtig parcours, degelijke spinning en dankzij de goede uitwerking van het thema en de sfeer een fijne totaalervaring.
Na deze nieuwe attractie was het tijd voor wat herhaalbezoekjes. Bandit was nog steeds dezelf topper als vorig jaar, al de krappe beenruimte en de strakke beugel wel een jammer dingetje. De S&S torens stonden er nog keurig bij en ook de shooter bleef lekker fout, met trouwens een shoutout naar de operator die in zijn beste Engels heel enthousiast de shooter introduceerde en de werking van de shooter uitlegde. Dat soort medewerkers maken pretparkbezoekjes gewoon beter!
Wat opviel was dat door het hele park heen overal High & Low thematisatie te vinden was. Ik dacht eerst dat dit een soort band was, maar research na het bezoek vertelde mij dat het een soort film is, of een filmreeks? Geen idee. Op veel plaatsen in het park waren banners en muziek van de franchise te zien en te horen, en een grote betonplaat die er het vorige jaar nog niet lag werd gedeeltelijk gebruikt voor een museum of misschien ook wel experience – wel tegen een meerprijs, dus door mijn niet bezocht vooral omdat de franchise mij totaal onbekend is. Erg subtiel was het thema in ieder geval niet geïmplementeerd, maar het zal vast geld in het laatje brengen.
Ook deed ik wat attracties die ik vorig jaar niet gedaan had. Het reuzenrad sloeg ik vorig jaar over door de hitte en het gebrek aan verkoeling in het reuzenrad, maar nu was het iets kouder en kon ik het park zonder overmatige hitte van bovenaf bewonderen. Wat opviel in reuzenrad was de mooie ligging van het park, wat ook vanaf de lift hill van Bandit te zien is. Vanuit beide attracties is de skyline van Tokyo namelijk perfect te zien, vooral omdat het park op een heuvel gesitueerd is. Naast het reuzenrad deed ik ook een schommelschip dat over de kop ging. Voor mij als doorgewinterde fan geen extreem spannende of nieuwe ervaring, maar gewoon een leuke meepakker, zeker aangezien de versie in Slagharen, wel van een andere bouwer, helaas al jaren weg is. Verder deed ik ook de fietsmonorail. Ik zag dat er wat verhogingen en verlagingen in zaten, iets wat ik nog niet eerder had gezien en dus even wilde uitproberen. Vanuit het perspectief van een credithunter zou dit zomaar en undef kunnen zijn. Niet dat ik deze categorie meetel, maar deze fietsmonorail ging wel op eigen kracht omhoog en omlaag, een twijfelgeval dus. Zeker omdat op de punten waar de monorail wat scherper omlaag en omlaag ging, het trapmechanisme niet leek te werken.
Een attractie die dit jaar gesloten leek te zijn was Momonga, een achtbaan met een sit-down en stand-up trein. Geen grote ramp, maar toch wel een leuke baan om mee te pakken. De baan leek gesloten voor regulier onderhoud en er werd zichtbaar gewerkt aan de ketting en de remmen, maar richting het einde van de middag ging de baan toch ineens open. Tijdens het gesloten zijn van de baan stond er telkens een medewerker met een bord voor de ingang, wat toch netjes was. Zou dat betekenen dat het toch een storing was? Ik had het geweten als ik degelijk Japans kon lezen of spreken. In ieder geval, de baan ging open en ik kon mijn ritje maken. Alleen in de sit-down versie echter, want om een of andere reden werd de stand-up kant niet gebruikt, al leek er visueel gezien niks mis met de trein.
Richting het einde van de middag kwam ik een Amerikaans jongetje tegen van een jaar of 13. Hij was alleen, half Amerikaans en half Japans, en ging deze zomer voor een paar weken naar school in Japan, terwijl hij in Amerika woonde. Hij kwam bijna elk jaar in Japan en bezocht Yomiuriland dan ook elk jaar, soms meerdere keren. Met hem heb ik een paar attracties gedaan, waaronder Spin Runway, welke ik door de dag heen enkele herhaalritjes heb gegeven, net als Bandit trouwens, en de rapid gethematiseerd naar noedels, welke ik eigenlijk eerst van plan was over te slaan omdat het niet superwarm was. In de laatste werd ik een beetje nat, maar gelukkig niet zo nat dat het koud werd. Ook de rapid bleef geniaal met de aparte thematisatie naar noedels. Ook deed ik met hem de karretjesattractie waarbij je zelf kan sturen, gas geven en remmen. Het is echter gaan karting, want het gaat niet heel snel. Bij deze attractie was er ook een spel waarbij je figuurtjes op papiertjes moest tellen onderweg. Ik zat er totaal naast, maar de Amerikaanse jongen had de attractie al zo vaak gedaan dat hij precies wist hoeveel het waren. Zijn beloning, een of ander snoepje, mocht ik hebben. Smakelijk!
Ook al had ik Yomiuriland vorig jaar al bezocht, toch was het leuk om een herhaalbezoek te brengen. Niet in de minste plaats voor Spin Runway, welke gewoon heel leuk is om te doen, maar ook voor de rest van het park – met een naar mijn mening zeer goed attractieaanbod. Leuk is ook om de verbeteringen in het park te zien. De andere ingang ziet er net wat verzorgder uit, in wat dode stukken van het park staan nu enkele nieuw kinderattracties, en de rest van het park ligt er verder ook goed bij. Het High & Low-thema is niet helemaal mijn ding en vond ik eigenlijk ook een beetje uit de toon terwijl het wel door vrijwel het hele park te vinden was, maar als het geld in het laatje brengt is het geen vreemde beslissing. Bovendien is zoals het op mij overkwam tijdelijk. Het zal waarschijnlijk wel een tijdje duren voor ik weer in dit park kom, maar wel ben ik benieuwd hoe het park er over heel wat jaartjes uitziet, zeker aangezien de huidige uitbreidingen toch wel vrij goed zijn uitgewerkt.
