Door het gebrek aan foto's passend bij de introductie duurt het even voordat de foto's verschijnen, vrees dus niet, de foto's beginnen na de lange introductie.
Vandaag was mijn eerste volledige dag in Taiwan. De avond ervoor was ik aangekomen in Kaohsiung, qua grootte de tweede stad van het land, en had met moeite mijn hostel gevonden. Leuk feitje, bij binnenkomst in Taiwan ging iedereen al door een temperatuurscanner door een zeker virus uit China. Little did I know wat dat virus uit China een paar maanden later zou aanrichten in Europa en de wereld.
Wat doe je op je eerste volledige dag in een vreemd land? Juist, een pretpark bezoeken. Mijn eerste Taiwanese pretpark werd E-DA World. Waarschijnlijk laat dat bij de meesten niet meteen een belletje rinkelen, maar de kenners zullen weten dat dit de plek is waar de enige Vekoma Hammerhead Stall beland is. Ik ging naar één van de grotere treinstations in Kaohsiung met de goedkope en zeer modern en schoon uitziende metro, om op een busplatform te komen met bussen die er allemaal hetzelfde uitzagen.
Ik kon de bus met het juiste busnummer niet meteen vinden, dus werd het gokken. In Japan was dit door een combinatie van geluk en reiservaring binnen Japan nooit misgegaan, maar Taiwan was een compleet nieuw land. Bij mijn eerste gok werd ik de bus weer uitgestuurd op kordate maar enigszins ongemakkelijke wijze, al was dat waarschijnlijk met de beste bedoelingen want de bus bleek naar het ziekenhuis te gaan, en een buitenlandse toerist heeft daar in de meeste gevallen niet heel veel te zoeken.
Met 50% verstand en 50% geluk ging ik maar in een enorm lange rij staan, aangezien het mij niet vreemd lijkt dat meer mensen naar het E-DA Resort wilden, waarvan E-DA World slechts een onderdeel is. Dit was goed gegokt, maar het leek er wel even op alsof ik de bus niet meer in kon, terwijl deze bus volgens het schema niet heel vaak ging. Ik had echter geluk en was één van de laatsten die de bus in kon, al ging de volgende bus misschien wel sneller dan het schemaatje op het internet deed lijken, want met onbestaande kennis van het Mandarijn kon ik natuurlijk niks lezen en begrijpen.
Goed, volgens Google Maps zou het me meer dan een uur kosten om met de bus bij het park te komen. Ik vernam echter al snel dat Google Maps over het algemeen wel de routes weet in Taiwan, maar dat tijdschema’s en vooral tijdsduur sterk afwijken. Op deze eerste dag was het natuurlijk maar een gok dat het korter zou duren, gebaseerd op logica, wat in het verkeer niet altijd opgaat. Het E-DA Resort ligt immers slechts een paar kilometer buiten de stad, in de middle of nowhere, wat heel slim is, want er zijn maar weinig mensen die zin hebben in een groot en druk resort in de achtertuin, om over uitbreidingsruimte maar te zwijgen.
Na aanzienlijk minder dan een uur reed dus bus het resort in. Omdat ik geen zin had om terug in Koahsiung te belanden stapte ik bij de tweede halte uit. Fout, want dat was nog maar de helft van het resort. Het pretpark lag een paar honderd meter verder, dus mocht ik nog een stukje lopen, langs een rij hotels, grote malls en sportvelden. Zoals gezegd was het pretpark hier maar een klein onderdeel van het grote geheel. Uiteindelijk zag ik de twee spikes van Big Air, de Vekoma Hammerhead Stall me toelachen en wist ik dat ik op de juiste plek was.
Vanuit eerdere trip report wist ik dat de entree van het park in de mall lag, een paar verdiepingen hoger. Het was even zoeken naar de entree van de mall, maar eenmaal in de mall waren de ticket booths al snel gevonden, een paar roltrappen verder. Wel mocht ik nog ongeveer een kwartiertje in de rij staan, wat een teken van gezellige drukte gaf. Als ik nog een uur gewacht had kon ik mijn kaartje met korting krijgen wegens de tijd. Met een eerste rij zichtbare bij de ticket booths al voordat ik in het park was nam echter geen risico’s, want rushen door een pretpark is niet fijn.
Na mijn kaartje te hebben bemachtigd liep ik het park in, om via een indoorgedeelte weer een paar verdiepingen omlaag te gaan, naar de begane grond. Mijn eerste halte werd natuurlijk de Vekoma Hammerhead Stall, al was het nog even spannend of deze open was, want ondanks dat deze niet op de onderhoudskalender stond was hij afgelopen maanden vaak dicht volgens dezelfde kalender, en uit eerdere trip reports wist ik dat mensen deze ride vaak gesloten aantreffen. Eenmaal aangekomen bleek de baan keurig open te zijn. Wel moest er nog gewacht worden op genoeg medepassagiers, waarvoor een minimum van 10 gold als ik het me goed herinner. In de tussentijd legden, na het nagaan of ik toevallig geen Mandarijn sprak, de operators mij de regels uit in hun beste Engels, terwijl een kleiner kind, met zijn kameraad in de rij zonder ouders, tegen mij aan het roepen was in het Mandarijn.
Toen het wel erg lang duurde hebben mochten we uiteindelijk toch plaatsnemen zonder dat er al 10 man aanwezig waren. Goed, in de praktijk kun je Big Air zien als een Heege Butterfly maar dan heel wat maatjes groter. In principe is dat ook wel waar, met als verschil dat Big Air onderaan de drop wat fijne G-krachten heeft en, nog beter, tijdens de rit heel veel floater artime. Wat mij betreft is Big Air dan ook zeker geen wereldtopper, maar wel een fantastische baan van het type waar ik rustig de hele dag in zou kunnen zitten. Een hele fijne baan die in veel parken zeker niet mis zou staan.
Overigens wil ik, ondanks dat ik weinig technische kennis heb, ook de techniek nog even benoemen. Big Air werkt met een catcher, vergelijkbaar met het mechanisme van de Vekoma Boomerang. Na de eerste drop gaat de catcher echter omhoog, om, als de trein weer op de eerste spike is, rustig aan de trein te haken en soepeltjes verder omhoog te gaan. Voor mij een fascinerend stukje techniek om te zien, vooral omdat het zo soepel gaat. Wel jammer dat het draaimechanisme van de trein niet meer werkt of is uitgezet, want dat was ook zeker interessant geweest om te zien en te ervaren.
Voor de volgende achtbaan mocht ik weer omhoog. Ik liep naar de achterkant van het niet al te grote park, om in een enorme indoorhal te komen met vier verdiepingen aan attracties. Via een serie aan roltrappen ging ik naar het dak van de indoorhal, waar de Roof Junior Coaster te vinden is. De naam doet een kleine kinderachtbaan vermoeden, maar met een middelgrote spinning coaster staat er op het dak van de indoorhal toch nog wel een baan van enig formaat. Met een wachtrij van rond de 15 minuten was deze baan heel wat populairder dan Big Air.
Effectief gegroept werd hier wel – zo werd ik met een gezinnetje van drie in een karretje gezet – maar met twee operators, die steeds heen en weer moesten lopen tussen instap- en uitstapperron om karretjes in en uit te laden, kon het sneller. Dat laatste ging overigens wel zeer systematisch. Een karretje wegsturen, een ander ingeladen karretje laten staan, twee karretjes uitladen, om daarna het andere ingeladen karretje weg te sturen en weer twee nieuwe in te laden. Herhaal en ga door. Goed, het ritje zelf kan ik kort over zijn. De lay-out is de grote versie van de standaard Fabbri Spinning Mouse, net als, bijvoorbeeld de spinning coaster in Gardaland. Geen ride die op vele fans kan rekenen maar ik vind het best degelijke achtbanen. De spinning is niet slecht en de lay-out is net wat anders dan de standaard spinnende muis, wat leuk is voor de variatie. Voor mij dus een leuke meepakker en misschien zelfs wel leuker dan standaard spinnende muisjes.
Het achtbaangeweld beperkt zich in deze indoorhal niet alleen tot het dak. Ook in de kelder is achtbaanvermaak te vinden. Hiervoor moest ik naar de tweede verdieping, waar het station van achtbaan nummer drie te vinden is. Dark Ride is, ondanks de naam, geen dark ride. Deze coaster, die een wachttijd van zo’n twee tot drie ritjes had, is een Vekoma Junior Coaster. De baan is best aardig gethematiseerd, met een stijl vergelijkbaar met Journey to the Center of the Earth, maar dan natuurlijk een extreme budgetversie hiervan. De rit zelf is zeer leuk en misschien wel enigszins vergelijkbaar met Vogel Rok. Een aardig snelle, soepele en fijne familieachtbaan met in vergelijking met Vogel Rok een klein beetje meer airtime, wat meer thema en een lift hill aan het einde van de rit in plaats van aan het begin, omdat je immers vanaf de tweede verdieping start en vanaf daar meteen naar beneden gaat.
Goed, we gaan weer een verdieping omhoog. Op de derde verdieping is een Flying Theater te vinden, Feeling Taiwan genaamd. Ondanks dat de rij niet heel vol stond mocht ook hier een paar ritjes worden aangeschoven. Met een rit die iets meer dan vijf minuten duurt en één theater is de capaciteit immers beperkt. Na een voorshow met wat veiligheidsinstructies en wat beelden van wat de rijders te wachten stond mocht ik plaatsnemen op de vliegende bank. De versie in Fuji-Q Highland was me drie jaar eerder goed bevallen, maar de versie in Cinecittá World was vrij matig, vooral door de vreemde film. Gelukkig viel dit exemplaar in dezelfde categorie als eerstgenoemde. De film was niet overal even scherp, maar met beelden van al het moois wat Taiwan te bieden heeft en een goed vlieggevoel was Feeling Taiwan helemaal goedgekeurd.
Na wat gegeten te hebben ging ik de indoorhal weer uit. De meeste attracties in deze hal waren wat standaard kinder- en familieattracties, en in de kelder, waar ik overigens niet eens geweest ben, waren een hoop VR-attracties te vinden. Vooral die eerste categorie was vandaag populair – denk aan een volle wachtrij voor de botsauto’s, wat zo’n 30 tot 40 minuten is - maar ik sloeg ze zonder twijfel open. Ik deed liever nog een achtbaan, met de laatste baan die ik nog moest doen als volgende halte. In een souvenirshop vlakbij kocht ik eerst even echter eerst even een poncho, want de laatste ride, genaamd Flume Ride, was een waterachtbaan.
Flume Ride is eigenlijk gewoon een Shoot the Chute, maar wat kleine hopjes tussen twee lift hills in maken dat deze baan een niet al te snel maar toch significant achtbaandeel heeft, vergelijkbaar met de gemiddelde Mack SuperSplash. In het station aangekomen was de wachtrij niet lang. Eerst gokte ik op een wachtrij van twee of drie ritjes, maar door oplettende operators en gasten die me op de operators attendeerden heb ik niet langer dan twee minuten in de rij gestaan, omdat ik als single rider mooi met andere mensen een bank kon delen. Credits voor de operators van dit park in dat aspect, want al kon het soms iets sneller, er werd wel effectief opgevuld in dit park.
Goed, dan de rit zelf. Het achtbaangedeelte tussen de twee lift hills was niet al te snel en niet heel spannend, maar duidelijk achtbaanwaardig. Noemenswaardiger was de splash, welke door de hoogte van de drop zeer groot was en best lang doorklatterde. Ik was in ieder geval blij met mijn poncho. Overigens wil ik ook het thema nog even noemen, want met een reusachtige driekoppige draak en een station gethematiseerd als schip was ook hier het thema weer in orde. Al met al een prima waterattractie.
De rest van de dag is een beetje een vaag, dus daar ga ik niet-chronologisch doorheen. Buiten de besproken attracties heb ik nog één andere nieuwe attractie gedaan, en dat was de Haunted Ship walkthrough. Geen idee of dat de echte naam was overigens. Deze walkthrough was een soort spookhuis zonder acteurs, maar wel met een creep sfeertje en zeer goede thematisatie. Omdat het, denk ik, ook enigszins familiegeschikt moest zijn waren er verder ook geen uitgebreide schrikeffecten te vinden. Echter, als dit is wat het park kan met thematisatie, dan kan ik niet wachten tot ze een keer een volwaardige dark ride neerzetten.
Gedurende de dag was er ook nog een parade. Of, ik dacht dat het een parade was. Toen de parade begon bleek deze uit een blik aan acteurs en één kar te bestaan. Wel stond dit geheel steeds stil om te dansen met wat showelementjes. Omdat iedereen deze kleine parade volgde, deed ik dat ook maar. Ik had toch genoeg tijd. Uiteindelijk kwam de parade uit voor de ingang van de indoorhal, waar op het grote plein al een podium stond. Ik kon het verhaal niet helemaal volgen, want de acteurs waren een mix tussen Alice in Wonderland-, Paas- en Kerstfiguren, maar het zag er wel goed uit. De kerstman lag eerst zondering beweging in zijn stoel en kwam na wat dansjes en trucjes pas tot leven, dus misschien was dat het verhaal? De kerstman wakker maken? In ieder geval, het zag er vrolijk uit, was een leuk geheel en vooral de kinderen genoten zichtbaar. Fijn entertainment dus. En ik kreeg ook nog een snoepje van een acteur. Bonus!
Naast walkthrough en show heb ik vooral extra ritjes gedaan. Ik heb Dark Ride nog een keer gedaan, net als Feeling Taiwan, en heb vooral heel wat rerides op Big Air gedaan. Je weet immers nooit of je hier ooit weer komt en of Big Air dan operationeel is. Natuurlijk, het is geen baan voor de top 20, toch is het wel een hele fijne baan dankzij de G-krachten onderaan de drop en de heerlijke floater airtime.
Al met al heb ik een fijne dag gehad in E-DA World. Ten eerste was ik natuurlijk blij dat Big Air geopend was. Ik had in Rusutsu Resort, in het noorden van Japan, al eens meegemaakt dat de topper van het park dicht was tijdens mijn bezoek, en dat is niet heel fijn, maar het kan natuurlijk gebeuren. Verder was E-DA World gewoon een heel fijn parkje. Qua grootte was het niet het grootste park, qua attracties niet het meest indrukwekkende, maar het is wel zeer mooi gethematiseerd, de sfeer is fijn en de attracties die er staan zijn van goede kwaliteit. Helemaal goedgekeurd dus!
Na mijn parkbezoek ging ik nog even op zoek naar het reuzenrad, waarvan de ingang ergens in de mall te vinden is. Het lukte me echter niet echt om deze te vinden en eenmaal gevonden waren er losse tickets nodig, voor zover ik begreep, terwijl ik eerst dacht dat het bij het pretpark in zat. Ik ging dus maar weer naar beneden en pakte de bus – waar nog wel een flinke rij voor stond – terug naar Koahsiung, en ging, met tussendoor nog een eetstop, terug naar het hostel.
