Zwitserland... Het land van Intamin! Van Bolliger & Mabillard! Het achtbaanland bij uitstek zou je denken. Maar helaas, op het gebied van achtbanen die ook daadwerkelijk in Zwitserland opgebouwd zijn valt het aanbod bijzonder tegen. Op deze prachtige nazomerdag sta ik voor de poort van Conny-Land om de enige inversie-achtbaan van het gehele land te doen. En wat is dat voor baan? Een sexy B&M? Nee? Een mooie looping-coaster van Intamin dan? Ook niet? Neen... het is een shuttle loop van het Russische Pax. Dohhh... 🤦♂️
Laat ik maar eens beginnen met een introductie over Conny-Land. Dit park ligt in het gehuchtje Lipperswil in het noorden van Zwitserland, op ongeveer 10 kilometer van de Duitse grens. Hiermee ligt het park ook 10 kilometer van de Bodensee, een prachtige vakantiebestemming op het kruispunt van Oostenrijk, Zwitserland en Duitsland. Ik was bezig met een fietsvakantie waarbij ik een ronde rond het meer gefietst heb, en hier heb ik mijn bezoekje aan Conny-Land simpelweg tussen gevoegd. Als je dit ook eens wil proberen heb ik wel een tip: check eerst even het hoogteverschil tussen Conny-Land en de Bodensee. Ik ben er proefondervindelijk achter gekomen waarom de weg die ik moest volgen 'Bergstrasse' heet. Conny-Land ligt namelijk prachtig in het Zwitserse berglandschap, dus het is met de fiets een uitdaging om hier te komen. Dat bleek ook toen ik mijn fiets ergens kwijt wilde, want een fietsenstalling heeft het park niet.
Onderweg naar het park. Met een scherp oog kan de Space Shot al aan de horizon gespot worden
Conny-Land is in 1983 geopend door het echtpaar Konrad "Conny" en Gerda Gasser. Beide zijn blijkbaar redelijk bekend in Zwitserland en hebben vooral furore gemaakt met hun activiteiten in de circuswereld. Zo is het oudste kerstcircus van het land door het echtpaar opgericht en hebben hun kinderen prijzen gewonnen op het circusfestival van Monte Carlo. Het idee voor Conny-Land ontstond toen het echtpaar gedurende de jaren '70 met een dolfijnenshow de gehele wereld rondreisde. Hiervoor zocht het echtpaar een permanente locatie en richtte uiteindelijk een pretpark op, dat zich vooral zou richten op dierenshows. Later is het park ook uitgebreid met attracties, waardoor het uiteindelijk het grootste pretpark van Zwitserland werd - niet dat ze daarin veel concurrentie hebben. De dolfijnenshow is lange tijd de kern van het park geweest, maar het houden van dolfijnen is in Zwitserland sinds 2013 verboden. De dieren zijn naar andere oorden verhuisd en daarmee is de oorspronkelijke attractie uit het park verdwenen, maar gelukkig zijn er intussen voldoende andere zaken bijgebouwd om voor vermaak te zorgen. Het park is inmiddels onder de hoede van de zoon van het oorspronkelijke echtpaar Gasser, waarmee Conny-Land dus nog altijd een familiebedrijf is. En vandaag gaan we hun park eens ontdekken!
Aankomst in Conny-Land
Het echtpaar Gasser heeft zijn eigen plekje in het park
Al direct bij aankomst maakt Conny-Land een chaotische indruk. Twee attracties scheren over het parkeerterrein heen en enkele andere attracties lijken eerder op de parkeerplaats dan in het pretpark te staan. Ik ben op zoek naar een plek om mijn fiets te stallen en ik kan hiervoor gemakkelijker een gesprek aanknopen met de operator van de Space Shot dan met de kassière. Maar goed, uiteindelijk staat mijn fiets vastgebonden aan een reclamebord en kan ik bij de kassa - waar keihard de tonen van Back to the Future uit de speakers schallen - mijn toegangsticket aanschaffen. Zoals alles in Zwitserland kost dat kaartje veel te veel geld, ik mag er omgerekend zo'n dertig euro voor wegtikken. Ik vraag me ernstig af of het park dat waard gaat zijn...
Eerste indruk van het park: chaos!
Ik begin maar meteen met die ene achtbaan die dwars door het park heen loopt. De baan heet Cobra en da's de tweede baan met die naam die ik tegenkom in een maand tijd. De vorige was de rottige inverted coaster in Tivoli Friheden en ik heb zo het vermoeden dat deze baan in Conny-Land ongeveer van dezelfde kwaliteit gaat zijn. Het geheel, een shuttle loop van de roemruchte Russiche bouwer Pax, ziet er bijzonder krakkemikkig uit. Daarbij spreekt de geschiedenis van de baan ook niet echt vertrouwen uit. De baan zou oorspronkelijk in 2008 openen, maar er waren veel tegenslagen bij de bouw waardoor het uiteindelijk tot 2010 duurde alvorens de baan volledig gereed was voor opening. Hoewel... Toch niet. De baan is later dat seizoen alweer gesloten, volledig afgebroken, de track is nagelopen en bijgeschaafd en uiteindelijk ging de baan in 2011 dan toch echt open. Later zijn ook nog eens de gammele treintjes met gare schouderbeugels vervangen door treintjes die eigenlijk net zo gammel zijn, maar in principe is de Cobra gewoon operationeel en mag hij zichzelf de grootste achtbaan van Zwitserland noemen.
Dit ziet er echt niet gezond uit
Dwars over het park heen!
Zo slecht als de achtbaan er uitziet, zo oogstrelend is het station dat bijzonder sjiek is vormgegeven als een Zuid-Amerikaanse tempel. Na een rij van ongeveer een kwartier - het was vrij druk op deze zomerdag - beland ik op een plaatsje op de achterste rij van het treintje. Eenmaal plaatsgenomen probeer ik de beugel dicht te trekken, maar zelfs op de laagste stand kan ik hier zo'n anderhalve vuist tussen duwen. Gelukkig is de beugel ook voorzien van een systeem van gordels wat me gedurende de rit op mijn plek houdt, maar erg veilig voelt het bepaald niet. De trein wordt rustig achteruit het station uitgereden, haakt met een angstaanjagende schok aan op de catchcar, en klimt dan achterwaarts de meer-dan-verticale lifthill op. Net op het moment dat ik me afvraag waarom dit ook alweer mijn hobby is worden we losgelaten en volgt een rit over een paar heuveltjes, die uiteindelijk eindigen in een veel te krappe looping. Na een stall-op-zijn-kop legt de trein hetzelfde parcours op een veel te rustig tempo achterwaarts af, om uiteindelijk met een enorme herrie tot stilstand te komen in het station (vergelijk het met die oude Schwarzkopf-remmen). Conclusie: De mensen van Pax moeten echt geen looping-coasters ontwerpen. De baan is wel soepel, maar dat is zo'n beetje het enige positieve wat ik dit maffe apparaat wil meegeven. Eén ritje is genoeg voor vandaag.
Het station van Cobra ziet er prachtig uit
De beugel schept niet echt vertrouwen in de ingenieurskunst van Pax
Daar gaan we!
Zoeffff!
Daarmee had ik de grootste attractie van het park meteen afgevinkt, dus was het tijd om rustig een wandelingetje door het park te maken. Het meest opvallend is het plaatsgebrek waar Conny-Land mee te kampen heeft. Het park is nog geen 3 hectare groot en daarmee zelfs kleiner dan het Zweedse Gröna Lund. Desalniettemin wordt ongeveer een kwart van het park in beslag genomen door de ongebruikte Dolfijnenlagune, waardoor de weinige resterende ruimte een allegaartje van over elkaar gebouwde attracties is. En hoewel sommige hoekjes met hun goedkope kermisattracties er echt niet uitzien, is mijn algemene indruk van het uiterlijk van het park eigenlijk niet eens zo slecht. Er is echt moeite gestoken in de decoraties en in de geveltjes, en het is te zien dat het onderhoud hiervan echt met liefde wordt uitgevoerd. Pluspunt voor Conny-Land dus! Ander pluspunt is trouwens het buffetrestaurant waar je je eigen salade en pasta kan samenstellen, om vervolgens gewoon exact af te rekenen hoeveel gram je opgeschept hebt.
Mooi gevelrijtje hoor!
Oog voor detail, houd ik van
Ook de beplanting mag er wezen
De voormalige dolfijnlagune, staat sinds 2013 leeg
Het park heeft nog een aantal vogels in de collectie, zoals deze flamingo's. Hiermee word ook een show opgevoerd, die ik niet bezocht heb
Na de pasta-en-salade-lunch is het tijd voor een paar attracties. Helaas blijkt de bouwkwaliteit van vrijwel alle attracties een beetje te wensen over te laten. De Wildwasserbahn is bijvoorbeeld een boomstammenrivier van Zamperla die er zeker netjes bij ligt, maar toch een beetje moeilijk door de krappe baan gaat die in het park gepropt is. Nog vager is VooDoo River, een soort kruising tussen een rapid river en een splash battle met als climax een drop van een meter of vier. Het park verdient pluspunten voor de originaliteit en aankleding, maar is blijf het allemaal een beetje krakkemikkig vinden. Tijdens mijn wandeling kom ik ook de andere achtbaan van het park tegen, maar deze Cobralino is niet geschikt voor volwassenen - geen bingo dus. Gelukkig is The Mega Shooter, de lokale Space Shot, wel voor volwassenen bedoeld en gewoon ingekocht bij S&S, waardoor ik met een gerust hart kan genieten van het prachtige uitzicht over het Zwitserse berglandschap.
De boomstammenrivier ligt er netjes bij...
... maar wel een beetje opgepropt xD
Splash-Battle-Rapid-River-met-Drop
Hier mag ik niet in. Geen bingo dus
Hier mag ik gelukkig wel in! Mooi uitzicht hoor daarboven!
Een park dat gerund wordt door een circusfamilie kan natuurlijk niet zonder shows. Er zijn nog twee dierenshows in het park te vinden: eentje met vogels (niet bezocht) en eentje met zeeleeuwen (daar kom ik zo nog). Daarnaast heeft het park zijn eigen kasteel-theater welke een paar jaar geleden is omgebouwd tot 3D bioscoop, waar deze dag op gezette tijden de film Looney Tunes 4D vertoond wordt. De film is best leuk en het theater is echt prachtig, maar ik heb toch mijn twijfels bij het Coronaprotocol van het park. Mensen moeten weliswaar een mondkapje op, maar als het personeel gewoon mensen blijft toelaten tot de zaal nokkie-vol zit heeft dat volgens mij weinig zin...
Prachtige zaal voor een 3D-film
Tegenwoordig staat vrijwel elk bezoek aan een pretpark voor mij in het teken van het onderzoek doen naar dark rides, om zo DRdb verder te kunnen aanvullen. De dark ride van Conny-Land bewaar ik voor het laatst, maar als bijvangst bezocht ik ook de lokale 5D Flugsimulator die als show ride een plekje op de website heeft. Deze motion simulator bleek ook weer erg netjes aangekleed en had bovendien gewoon een kwalitatief goed ritsysteem. De vertoonde film (Cosmic Coaster) had misschien totaal niks met vliegen te maken, maar was wel erg tof. Prima attractie dus!
Ook hier weer een mooie façade
Prima simulator dit
Inmiddels was het tijd voor de zeeleeuwenshow. De zeeleeuwenarena, tegelijk ook het verblijf waar de beesten dag in dag uit doorbrengen, bevind zich middenin het park naast het station van de Cobra. Ik heb het echt te doen met de arme dieren die de hele dag in hun kleine bassins rondzwemmen onder de herrie van alle attracties in het park. Ook hier werd de tribune trouwens weer behoorlijk vol geladen - wel weer met mondkapjes op - zodat zo veel mogelijk bezoekers van het drukbezochte park de show konden bekijken. Ik hoopte op een redelijk educatief verhaal maar werd helaas behoorlijk teleurgesteld. De show duurde amper tien minuten en bestond voor het grootste deel uit zeeleeuwen die pirouettes draaien of polonaise lopen op harde muziek. Een vrij beschamende vertoning anno 2020 als je het mij vraagt.
Er werd goed gecontroleerd op mondkapjes (pluspunt) wat meteen een excuus was om de tribune vol te stouwen (minpunt)
Kijk, ik doe de polonaise met een zeeleeuw
Ennn.... Spring!
Een andere blikvanger in Conny-Land is de kabelbaan-attractie Mammut Tree, die van voor tot achter over het gehele park heen loopt. Toch heeft de kabelbaan slechts één station, sterker nog, hij heeft slechts één gondel. Hierin kunnen 16 personen plaatsnemen die in eerste instantie een tochtje over het park heen maken, waarbij ze halverwege dwars door een gigantische holle boom heen gaan. Aan het andere eind van het park stopt de kabelbaan en volgt het karretje dezelfde weg terug, alleen stopt het wagentje nu in de holle boom. De deuren van de boom sluiten, en ineens stelt een diepe stem zich voor als "De Mammut". Vervolgens volgt een kleine show met vuureffecten, waarin het karretje door enkele vreemde technieken ook nog kleine vrije-val- en slinger-bewegingen kan maken. Ook dit voelt weer bijzonder vreemd en krakkemikkig, maar het park krijgt toch pluspunten voor originaliteit en decoratie. Het krakkemikkige gevoel gaat op de terugweg naar het station trouwens nog even door, want het karretje blijkt ook te kunnen schommelen. Zodoende bereiken we schommelend en deinend het station - weer een gare attractie overleefd.
Schommelen in een kabelbaan... juistem
Het karretje bereikt de Mammut Tree
De laatste attractie van het park vinden we aan de uiterste rechterzijde, ingeklemd tussen de dolfijnen- en de zeeleeuwenlagune. Via een sfeervol laantje bereiken we de onheilspellende (maar mooie!) poort richting Lost World - Dino Attack, een heuse dark ride. Het park heeft zelfs moeite gestoken in een (vrij dun) achtergrondverhaal, wat via tv-schermen in het instapstation verteld wordt. Wij worden als bezoekers namelijk geacht om dinosauruseieren te verzamelen door erop te schieten. Door op de eieren te schieten behaal je punten, en na het uitstappen kan je zien wie de meest succesvolle eierschieter van jouw wagentje was. De dark ride beschikt dus over een interactief systeem, en maakt verder gebruik van de bekende Jeeps van Zamperla als ritsysteem. Best wel origineel om dat voor een dark ride te gebruiken, maar voor de verandering voelt de orginaliteit van het park nu eens niet gaar of krakkemikkig aan. Sterker nog, ik vond Lost World een best toffe attractie. De hele rit vind plaats in één grote ruimte, dus je ziet wel veel wanden en ook het plafond is in het zicht, maar de aankleding in de hal is prima en de rit heeft een fijne ritduur. Uiteindelijk is dit toch mijn favoriete attractie van het park en de enige attractie die ik meermaals gedaan heb.
Entreepoort richting de dark ride
Het station, mooi in het groen
De Jeepjes van Zamperla voldoen prima als ritsysteem
Ook vanbinnen een netjes aangeklede attractie
Dat was dan een middagje Conny-Land. Het park heeft mij op sommige punten positief verrast en valt op andere punten dan weer behoorlijk tegen. Om positief te beginnen was ik echt verbaasd hoe mooi het park zijn attracties aankleedt. Oké, er zijn ook punten waar drie attracties boven elkaar op een betonvlakte staan, maar er zijn meer dan genoeg plekken waar het park echt moeite heeft gestoken in het aanbrengen van decoratie en daar dan ook bijzonder goed in slaagt. Het is duidelijk dat er liefde en aandacht in het uiterlijk van het park gestoken wordt, toch iets waarin je het familiebedrijf voelt.
Daar staat tegenover dat de keuzes voor de attracties vaak nogal bedenkelijk zijn. De kwaliteit van de meeste attracties is erg laag, waardoor ik bij vrijwel geen enkele attractie de behoefte voelde om nog een ritje te maken. Ook de zeeleeuwenshow, toch wel de hoofdattractie voor het park, vond ik bedroevend slecht. Bedenk daarbij ook dat die arena het dagelijkse verblijf van de zeeleeuwen is - dat kan echt niet meer. Daarnaast helpt het niet mee voor het uiterlijk van het park dat alles zo krap op elkaar staat, waardoor alles nogal chaotisch aanvoelt. Zeker omdat het deze dag redelijk druk was voelt het park al snel erg vol aan.
Conny-Land is een sprekend voorbeeld van een park wat je krijgt als een circusfamilie met liefde en aandacht een pretpark runt: alles is verzorgd, decors zijn prima, er zijn shows te vinden, maar het is soms een beetje een allegaartje en er ontbreekt een oog op de kwaliteit van de aangeschafte attracties. Alles bij elkaar is het park te klein en ontbeert het kwaliteitsattracties om echt zijn € 30 entree waard te zijn, maar ik zou Conny-Land absoluut geen slecht park durven noemen. Ik heb deze dag soms hoofdschuddend naar een vage attractie staan kijken, om drie stappen verder weer vol verbazing een mooi gedecoreerd stationsgebouw te bewonderen. Als ik mijn pretpark-nerd-bril even afzet en niet nadenk over hoeveel beter de attracties hadden kunnen zijn zie ik een park met een afwisselend attractieaanbod dat met aandacht onderhouden wordt. Ik begrijp best dat dit een fantastisch uitje voor gezinnetjes is en ik vond het tof om hier een paar uurtjes rond te lopen. Maar toch, als ik een tip mag geven... koop de volgende attractie gewoon eens bij andere Zwitsers in, en geen Russische of Italiaanse troep.
Een laatste blik op Conny-Land. Tschüss!!
