Ze struikelen hier in Amerika al jaren over elkaar heen als ’t gaat om “fake news”, maar er zijn mediabedrijven die als neutraal worden gezien. USA Today is zo’n mediabedrijf en vanwege hun grote bereik houden ze al jaren verkiezingen over wat hun lezers nou zoal de beste zus-en-zo vinden. Ik woon zelf op een half uurtje van Winter Park Resort, wat zich met dank aan die lezers al twee jaar USA Today’s beste skigebied van Amerika mag noemen en ik snap heel goed waarom zij dat winnen. Ik ben na een paar dagen in St. Louis echter op weg naar wat zij verkozen tot het beste pretpark van ’t land: Silver Dollar City!
Dit park is in handen van Herschend Family Entertainment, die ook Wild Adventures in Georgia bezitten en samen met Dolly Parton mijn misschien wel favoriete Amerikaanse pretpark tot nu toe runnen… Dollywood. Ik kreeg op basis van tripreports hier en elders al jaren de indruk dat deze twee parken zich goed laten vergelijken, dus dat belooft mooie Amerikaanse thema’s, lekker vers eten, een prachtige ligging en waanzinnige attracties.
Het is zo’n 3,5 uur rijden om van St. Louis in Branson, Missouri aan te komen. Branson is zo’n typisch Amerikaans toeristenstadje, waar alles is volgebouwd met kartbanen, muziektheaters, lelijke attracties als ’t Titanic-museum, Ripley’s en natuurlijk Wonderworks met hun Witte Huis op zijn kop als voorgevel. Het is wat dat betreft identiek aan Pigeon Forge, Tennessee (waar Dollywood ligt) en Wisconsin Dells (waar je o.a. Mt. Olympus en Noah’s Ark Waterpark kunt vinden). Ik zal me verder over het publiek niet uitlaten, maar laat ik stellen dat ik er op basis van allerlei t-shirts en bumperstickers andere ideeën over de wereld op na houd.
Ik heb in Branson twee nachtjes geboekt, want ik wil me niet door Silver Dollar City hoeven te haasten en het park heeft een zomerdeal waarbij je twee dagen voor de prijs een krijgt èn ze tot tien uur ’s avonds geopend zijn. Ik ga eenmaal rond het middaguur in Branson aangekomen daarom eerst even de twee alpinecoasters afvinken, voordat ik me richting park begeef.
Het doet me altijd goed om een nieuwe attractie druk te zien en ondanks dat ze hard doorwerken met het schoonmaken en wegsturen van karretjes sta ik zeker twintig minuutjes aan te schuiven om de Branson Coaster van Branson Sawmill te doen. Er is van die houtzagerij niets te zijn, maar de Wiegand alpine-coaster met twee lifthills wordt vergezeld door een hoge zweefmolen. De twee ritjes naar beneden stellen helaas niet zoveel voor, maar er zit goeie vaart in. Het kost $15 om een enkele rit te maken, maar een tweede rit kost slechts $8 en je krijgt er dan een digital onridefoto bij. Ik pas, maar de meeste gezinnetjes kunnen die deal niet weigeren. Slim hoor!
Het opvallende station aan de hoofdweg door Branson
Woei!
Aan de andere kant van het dorp is het Branson Mountain Adventure Park te vinden, waar The Runaway Coaster staat. Ook hier staat een serieuze rij, maar wat ik kan zien van de alpinecoaster is alvast Europees-goed. Helaas is deze niet van Wiegand, maar van de Aquatic Development Group en over hun banen heb ik ook tijdens mijn rodeltrip in New England behoorlijk gemopperd. Hoe goed de lay-out en ligging van deze rodelbaan ook mag zijn, de baanovergangen zijn ruw en de speling tussen de kar en de track is dusdanig groot dat ik niet helemaal voluit naar beneden durf te vliegen. Dat was bij de vorige baan die ik van deze fabrikant deed ook al zo, dus het afdoen als toevallig een slecht karretje kan ik niet meer. Natuurlijk is een alpinecoaster waarbij je vreest voor dezelfde gevaren als een ouderwetse rodelbaan extra spannend, maar het is ook vooral niet ontspannend. Ook hier is een tweede ritje voor de helft van het geld ($8 i.p.v. $16), maar aangezien het pretpark lonkt bedank ik vriendelijk.
Niets te zien van de track, behalve dat ie ver de bossen in gaat
Bijna tijd om in te stappen
Na het volgen van een bergweggetje dat me herhaaldelijk doet vermoeden dat ik verkeerd zit kom ik ineens op het grote kruispunt voor Silver Dollar City aan. Ik draai de parkeerplaats op en vind een plekje dat niet dichter bij de ingang had kunnen zijn dan dit. Oké, van de gratis opties dan, want tussen mijn auto en de ingang ligt nog driehonderd meter aan licht bezette parkeergelegenheid waar je voor $15 kunt staan. Aangezien ik al vier uur in de auto zat vandaag strek ik met plezier de beentjes.
Dit pretpark riep al een paar weken met trots dat hun Covid-19-regels “nog strenger zijn dan Disney World” en dat lijkt wel te kloppen. Maskers op in alle situaties, je temperatuur wordt bij binnenkomst gemeten, het maximale aantal verkochte tickets per dag ligt naar schatting op een kwart van de normale capaciteit en in de attracties wordt tussen iedere groep minstens een rij opengehouden. Helaas rijden de achtbanen ook allemaal maar met een enkele trein om interacties tussen publiek en personeel te beperken en het te poetsen materiaal overzichtelijk te houden. Dat zorgt hier en daar voor behoorlijk storende situaties.
(De foto’s van de twee dagen heb ik voor dit verhaal beetje door elkaar gehusseld, dus als je denkt “wat een raar licht ineens”, dat kan.)
Ik slaag voor de gezondheidscheck met vlag en wimpel, krijg daarom een polsbandje om, loop door de mooi groene ingang naar binnen en zie meteen de eerste gesloten attractie. Marvel Cave is vanwege de pandemie niet open, dus een kans om de attractie te zien waarmee het hier allemaal begon zit er dit bezoekje niet in. Ach ja, des te beter om meteen richting een achtbaan te lopen.
Jeej, welkom
Deze kant op, ja?
Wat is 't heerlijk groen hier
De eerste achtbaan wordt Wildfire, een schitterend gelegen B&M sitdown looper met vijf inversies. Hier wordt het frustrerende seatingsysteem meteen duidelijk, want denk even met me mee wat er gebeurt als je drie groepjes van twee personen en een eenling (ik) gaat verdelen over de volgens je regel dat er tussen iedere groep een rij open moet blijven. Twee mensen frontseat, rij open, twee mensen op rij 3, rij open, twee mensen op rij 5, en omdat het toch geen zak uitmaakt zit ik als eenling backseat. Een trein van Wildfire heeft 32 plekken en er mogen zeven mensen instappen. Zeven.
Dit was mijn trein, maar ik geloof dat ik niet meer dan twaalf mensen in een trein heb gezien in die twee dagen en dan sta je dus met pak ‘m beet honderd mensen te wachten voor een B&M met normaal gesproken uitstekende capaciteit en dat duurt dan een half uur. Wildfire is wel een prima achtbaan, maar waar mijn vrienden het stiekem de leukste achtbaan in het park vinden, vind ik de minste van de grote vier coasters. Waar die andere drie stuk voor stuk uniek zijn is Wildfire vooral bijzonder door de ligging en niet door de lay-out, die bestaat uit standaard inversies en wat bochten.
Genoeg te zien in de wachtrij, zoals deze vliegmachine boven het winkeltje bij het uitgang
Sorry, ik stond steeds bij Wildfire met tegenlicht, maar u snapt dat ie mooi ligt
Ik vervolg mijn weg door het park naar de volgende achtbaan. Powder Keg opende in eerste instantie als Buzzsaw Falls, maar die watercoaster faalde jammerlijk en werd al snel met veel meer track door S&S omgebouwd tot een unieke lanceerbaan. Ik verwachtte een baan die meer voor ’t hele gezin zou zijn, maar de flitsende lancering en agressieve airtime op de eerste heuvel zijn toch wel een tandje heftiger dan dat. Wat ik na het goeie bochtenwerk wel minder vind is de lifthill, die is hergebruikt van de waterbaan en eigenlijk alleen maar wordt gevolgd door een laatste grote drop en bocht alvorens je de rem in duikt. Dat is gek genoeg bij nog een andere baan in dit park het probleem. Het gaat daardoor een beetje als een nachtkaars uit, maar jemig, wat is die lancering goed.
De meeste achtbanen liggen nogal vanuit de kern van 't park richting het bos, dus dit is mijn enige degelijke foto van Powder Keg: de rij was niet leeg, ze groepen je voor dit punt
Het thema van Silver Dollar City is trouwens… Silver Dollar City. Een dorpje in de bergen waar door de bewoners hard gewerkt wordt (met echte meubelmakers, wapensmeden en dergelijke) en de verhalen rond de attracties allemaal met elkaar verweven zijn. Wildfire is de naam die een uitvinder geeft aan de brandstof waarmee hij tracht te vliegen en Powder Keg is de lokale opslag van buskruit waar alles misgaat.
In Fire In The Hole word je meegenomen in de historie van Marvel Cave en de nacht dat een lokale groep rauwdauwers genaamd de Baldknobbers het naastgelegen mijndorp kwamen platbranden. De indoorachtbaan die begint met een aantal powered-secties en eindigt met een paar heuvels en een behoorlijk natte splash gaat wel heel rap langs de vele scenes, maar dat voorkomt volgens mij dat je kunt zien dat de details uit 1972 wel een opknapbeurt kunnen gebruiken. De attractie doet sterk denken aan Blazing Fury in Dollywood en loopt als een zonnetje, maar veel herhalingswaarde heeft ie voor mij dan weer niet.
Fire In The Hole!
Mijn vrienden zijn, omdat zij terug moeten richting St. Louis en ik verder ga richting Kansas City, met hun eigen auto gekomen en als we elkaar in ‘t park treffen is ’t tijd om te eten. Werkelijk ieder restaurantje ziet er bijzonder smakelijk uit en we kunnen maar lastig kiezen. Uiteindelijk valt de keuze op cayun frietjes, gebakken kip en ik bestel nog een verse corndog (die voor mijn neus wordt gemaakt door een Nathan’s hotdog in deeg te dippen). Het wordt allemaal zeer snel klaargemaakt, maar is ook bijzonder vers en daardoor weinig vettig.
We benen vlotjes door ’t park naar de achtbaan waar ik waarschijnlijk het meeste naar uitkeek en na amper twintig minuutjes aanschuiven stappen we in Outlaw Run. Dit was de eerste echt eigen achtbaan van Rocky Mountain Construction – die geen ombouw was van een bestaande baan – en ondanks dat de lay-out, snelheid, inversies en waanzinnige finale echt fantastisch zijn schrik ik een beetje van de baanovergangen. Je kunt hier en daar vluchtig zien dat die onderaan de meeste drops al eens vervangen zijn en delen van de baan doen denken aan Guus Meeuwis: kedeng kedeng, kedeng kedeng. Het is een waanzinnige coaster en omdat ie een beetje afgelegen in het park ligt vallen de rijen mee en doen we deze het vaakst, maar ik heb RMC’s gedaan die aanzienlijk soepeler zijn. Waarschijnlijk hebben ze van Outlaw Run een boel geleerd.
Saddle up, boys!
Stel je toch voor dat je instapt en niets weet over de lay-out...
Het begint inmiddels donker te worden en na zonder echt lang te wachten een ritje te hebben gemaakt op de Giant Barn Swing doorkruisen we het park op weg naar de laatste achtbaan die ik hier dolgraag wilde doen. Je vraagt je misschien af waarom ik nog niet heb gebabbeld over de gigantische nieuwe investering waar ik nu al twee keer langs ben gelopen (als je ’t park beetje kent), maar daar kom ik zo aan toe.
Ik ben zo dol op deze machines en hun heerlijke airtime
Time Traveler kent niet zo heel veel thema, maar het verhaal gaat opnieuw over een uitvinder (en klokkenmaker) die probeert een tijdreismachine in elkaar te zetten. Jij bent een genodigde op die ene dag per jaar dat zijn laboratorium te bezoeken is en komt terecht in het experiment dat hij met zijn dochter samen wil uitvoeren. De baan zelf is een inmiddels fameuze en geliefde Mack spinning coaster uit 2018 met een bijna verticale eerste drop rechtstreeks het stationsgebouw uit het dal in, gevolgd door onder meer drie inversies en twee lanceringen. Ik weet dat ik een baan fantastisch vond als ik hardop lachend de remmen in vlieg en dat is hier zeker weten ’t geval, want Time Traveler is echt briljant en iedere rit die we maken is weer zo anders door het draaien dat dan weer het ene element en dan weer ’t andere element het beste moment van de baan is.
Als je aankomt lopen bij Time Traveler hoor je continu over alle muziek het nerveuze tikken van klokken
First drop en zoveel zalige spaghetti
Wat mij betreft de beste coaster van 't park
Het begint inmiddels echt donker te worden en we zien dat Mystic River Falls eindelijk draait. De nieuwe rapid river van $23 miljoen dollar stond tot nu toe herhaaldelijk stil, maar ze hebben ‘m weer aan de praat en we sluiten snel aan. Helaas is het ook nu niet van lange duur en terwijl we de wachtrij verlaten zien we dat ’t personeel begint met de zoveelste evacuatie van de innovatieve draaiende lifttoren.
De volgende ochtend hebben we meer geluk en we kunnen eindelijk instappen. Wat mij een beetje teleurstelt is dat het verhaal dat in de wachtrij wordt verteld eigenlijk niet voorkomt in de attractie. Die kritiek had ik elders ook al gelezen en gehoord, maar na een wachtrij vol kaarten van grotten die volgens de legende aansluiting moeten vinden op de Mystic River volgt er weliswaar een prachtige aangeklede rit met een tof liftsysteem en een spectaculaire drop, maar die grot kom je onderweg niet meer tegen. Je zou bijna denken dat de kale betongang richting de lift bedoeld was als grot, maar dat om budgettaire redenen daarvan af is gezien.
Zoveel mooie kijkhoeken op de baan
Kijk uit!
's Avonds echt een plaatje hoor
Hoe dan ook, de rit is wel echt fenomenaal en je kunt heel dicht bij vele prachtige fotomomenten komen. Ik ben ook razend enthousiast over het naastgelegen smokehouse, waar op echt hout allerlei smakelijke vleesgerechten worden klaargemaakt. Het is niet goedkoop, maar een lekker bord spareribs voor $20 is ook weer niet heel gortig. Het overdekte terras is perfect om op afstand van andere gasten, maar naast Mystic River Falls, alles lekker op te peuzelen.
Het prachtige smokehouse
Hun nog prachtigere aanbod
Is dit niet 't prachtigste terras om je ribbetjes lekker op te peuzelen?
De rest van de ochtend breng ik door met als doel mijn bingo te halen en de attracties te zien die ik tot nu toe miste. Dat betekent een bezoekje aan het kinderdeel dat naar de Wereldexpositie van 1904 is gethematiseerd en daar de kinderachtbaan even doen. Er is gelukkig niemand anders, want het is weer geen beste credit hoor.
Naast Time Traveler ligt ook Thunderation, een meer dan spectaculaire mijntrein die niet soepel maar wel echt hard lachen is. Je duikt meteen vanuit het station de eerste drop af en knalt loeihard door een ruwe helix en over allerlei baanstukken die niet best op elkaar aansluiten. Als je beneden in ’t dal eenmaal tot stilstand wordt gebracht volgt een ellenlange lifthill terug naar boven, de grootste drop die in de baan zit… en dat is ‘t. Ik had toch nog iets meer finale verwacht, maar net als bij Powder Keg sta je na de benodigde lifthill toch al snel weer stil. Zonde, maar Thunderation is vermakelijk en omdat er de hele dag geen enkele rij staat pikken we ‘m nog een paar keer mee.
Ik vervolg mijn rondje door ’t park en ontdek in Fireman’s Landing dat ook hier zo’n veel te korte S&S lanceertoren staat. Deze is wel een stuk mooier aangekleed dan in Holiday World. We ontdekken midden in het park ook Flooded Mine, de enige trage darkride in het park. Hier vaar je met meerdere aan elkaar geschakelde bootjes door koddige scenes in een overstroomde mijn en onderweg kun je een revolver in je handen punten scoren en dingen in werking zetten. Dit moet een vrij oude interactieve shooterdarkride zijn en door het ritsysteem is ’t vermakelijk, maar ook niet veel meer dan dat. Stel je een soort El Paso Special uit Bobbejaanland voor, maar dan vanuit een bootje.
Shhhh, niemand heeft me erin gezien
Het prachtige Fireman's Landing
Onder dat afdak het korte buitenstukje van Flooded Mine
Ik zei toch: El Pase Special met bootjes
De rest van de dag doe ik waar de rijen meevallen nog een tweede, derde of vierde ritje op de betere achtbanen en attracties, waaronder een waanzinnig donkere nachtrit op Outlaw Run. Het park is in de avonduren echt fijn uitgelicht en bijzonder sfeervol. Er is tijdens de Moonlight Madness weken ook nog eens iedere avond een mooi vuurwerk rond de klok van negen. Dat heb ik de eerste avond gemist, dus de tweede avond zit ik met een ijsje klaar en het valt niet tegen.
De sfeervolle Splash Battle
Als ik na bijna achttien uur en twee dagen in Silver Dollar City wegrij weet ik niet of ik het eens ben met de lezers van USA Today. Het is een fantastisch pretpark met gave achtbanen, veel sfeer, goede horeca en een heel compleet aanbod aan attracties, maar ik vind de achtbanen in zusterpark Dollywood nog net wat beter en als je van darkrides houdt staan er in Florida en Californië nog wel een paar parken waar je beter aan je trekken komt. Dit is absoluut een van de leukste, fijnste en beste pretparken van Amerika, maar het allerbeste? Nee, dat niet.
Up next: Worlds Of Fun en de lange reis naar huis!
