Wat hebben Carowinds, Cedar Point, Six Flags New England en Holiday Park met elkaar gemeen? Het antwoord: deze parken haalden in 2019 allemaal de top vijf in de categorie ‘Beste Stalen Achtbaan’ van de prestigieuze Golden Ticket Awards. Bij die eerste drie namen klinkt dat geloofwaardig; dat zijn stuk voor stuk legendarische coaster-bestemmingen in de Verenigde Staten. Maar dan staat daar plots dat Duitse familiepark van bescheiden proporties. Een park dat nota bene door de kindvriendelijke Plopsa Group uitgebaat wordt. Wat heeft dat veredelde Plopsaland bij Mannheim in godsnaam te maken met Amerikaanse topconcerns als Six Flags en Cedar Fair? Er is slechts één reden… Expedition GeForce. En aangezien het alweer vijftien jaar geleden is dat ik deze iconische topachtbaan bezocht, was er een goede reden om Holiday Park in drukletters op m’n agenda te noteren. Begin augustus tuf ik tezamen met Aäron van Antwerpen naar de Duitse Pfalz. Onze missie: uitzoeken of Expedition GeForce zijn sterrenstatus nog steeds waard is.
en bordje ‘Ausverkauft’ en een goedgevulde parkeerplaats… dat zijn onze eerste indrukken van Holiday Park op dinsdag 4 augustus. Niet meteen een droomscenario, maar de zon schijnt heerlijk en aan de ingang van het park is er nauwelijks een wachtrij. We gaan dus niet meteen wanhopen, maar we genieten van onze eerste indrukken. Sinds mijn vorige bezoek heeft de inkomzone van Holiday Park een enorme metamorfose ondergaan. Er ontstonden een aantrekkelijke toegangspoort en een overdekte boulevard, met daarachter een levendig dorpsplein vol sfeer. Het feit dat Holiday Park sinds 2010 onderdeel is van de Belgische Plopsa Group, wordt hier trouwens meteen duidelijk. Zowel de sierlijke façades, de dansende fonteinen als de instrumentale Studio 100-muziek doen me instant terugdenken aan Plopsaland De Panne.
Het is vandaag druk, zoveel is duidelijk. Het lijkt dus handig om vlug de topattractie van het park te bezoeken, maar dat blijkt onmogelijk. Wanneer we bij Expedition GeForce passeren, blijkt namelijk dat deze coaster de poorten pas om 12 uur vanmiddag opent. Geen idee of dit elke dag zo gaat, maar het is toch een dompertje. We besluiten daarop om een kans te wagen bij die andere spectaculaire coaster van Holiday Park: Sky Scream.
Deze driedubbel gelanceerde achtbaan deed heel wat wenkbrauwen fronsen toen hij in 2014 opende. Niet zozeer omwille van de ride (dit is een standaardmodel van Premier Rides), wel omwille van de decoratie. Sky Scream heeft namelijk een horrorthema en de wachtruimte is een behoorlijk griezelige walk-though. Tijdens onze 40 minuten durende wachttijd ontdekken we een heleboel geslaagde schrikeffecten en de belichting is erg mysterieus. Origineel en cool, maar niet hetgeen je van Plopsa verwacht. Ook de eigenlijke rit is trouwens best heftig: de lanceringen zijn krachtig en er zitten een aantal pittige manoeuvres in de lay-out. Sky Scream is niet de beste achtbaan ter wereld, maar al bij al is dit een uitstekende thrill coaster voor ieder middelgroot attractiepark.
Fans van draaiende attracties worden in Holiday Park op hun wenken bediend. Het park biedt namelijk een enorme hoeveelheid flat rides, die bovendien vaak netjes gegroepeerd zijn. Een van de clusters is themazone The Beach, een zomerse uithoek van het park waarin de sfeer vandaag opperbest is. Centraal op dit plein staat een cocktailbar (Holiday Park krijgt daardoor automatisch het approved-by-Glenn-label), daarrond liggen een heleboel molens voor uiteenlopende doelgroepen.
De allerkleinsten kunnen terecht bij de vissersbootjes, de iets ouderen kiezen voor Plopsa’s geliefde jetski-molen en Lighthouse Tower. Die laatstgenoemde is een 80 meter hoge Star Flyer met een opvallend lang ritprogramma. We bereiken tot drie maal toe het hoogste punt en hij draait best hard. Misselijkmakend zou ik Lighthouse Tower niet noemen, maar eerlijk… veel langer had die rit voor mij niet moeten duren.
Een andere groepering van molentjes vinden we Air Show ’71, vernoemd naar het openingsjaar van Holiday Park. Je hoeft geen taalwonder te zijn om te snappen dat de luchtvaart hier centraal staat. Dat vertaalt zich naar de brave Red Baron, een antieke molen met luchtballonnen en een origineel gedecoreerde Wellenflug. De publieksfavoriet in het gebied is echter Sky Fly, de beroemde vliegtuigmolen van Gerstlauer. Dit attractietype is momenteel goed vertegenwoordigd in Europa (we komen morgen bijvoorbeeld al een ander exemplaar tegen in Tripsdrill!), maar een ramp vind ik dat niet. Deze semi-doe-het-zelf-ride is immers fantastisch. Ik ben geen waaghals die dertig achtereenvolgende inversies wil draaien, maar stiekem maak ik er wel een sport van om meer omwentelingen te maken dan mijn medepassagiers. Aangezien driekwart van de inzittenden doorgaans niet begrijpt waar deze attractie om draait (pun intended), is dat trouwens best simpel.
We vliegen (pun nogmaals intended) rechtstreeks door naar het Wikingerdorf, de volgende themazone op onze route. De grote impuls voor deze zone volgt pas in 2021, want dan openen er twee nieuwe attracties. Een verrassende keuze maakte de Plopsa Group helaas niet. Er verrijst een nagenoeg exacte kopie van Wickieland, dat je misschien kent uit De Panne. Hoewel die uitbreiding geen punten voor originaliteit verdient, zal het qua populariteit ongetwijfeld een schot in de roos worden. Disk’O Coasters zijn in elk pretpark geliefd en de Splash Battle zal ’s zomers wellicht wat drukte wegnemen bij andere waterattracties. Vandaag zou dat alvast geen overbodige luxe zijn: Wickie Splash heeft immers van ’s ochtends vroeg tot parksluiting een wachttijd van 75 à 90 minuten. Verfrissing zien we zeker zitten, maar die lange rij niet. Deze boomstammenbaan met drie afdalingen en een achterwaarts vaargedeelte wordt dus overgeslagen.
Ook de pas geopende DinoSplash heeft rond de middag een wachttijd van meer dan een uur, dus we besluiten om vroeg te lunchen. Verbazend genoeg is het enorme Italiaanse restaurant Casa Palatina zo goed als uitgestorven, waardoor we binnen no-time ons bordje krijgen. Onze Jägerschnitzel is naar pretparknormen zeer smakelijk, maar dat mag ook wel. Holiday Park hanteert immers de klassieke Plopsa-prijzen en die zijn ehm… allesbehalve laag.
Dark rides horen bij een dagje pretpark. Daarnaast zijn dark rides ook ideaal om rustig te bekomen van je maaltijd. We stappen dus binnen bij Burg Falkenstein, een nogal beruchte attractie. Deze middeleeuwse rondrit verdient namelijk een NSFW- of KNT-classificatie. Voor wie niet met deze termen vertrouwd is, zeg ik het graag als volgt: opgepast, erg vrouwvriendelijk is deze attractie niet en er werd zelfs een portie naakt geïntegreerd. Net zoals Sky Scream, is Burg Falkenstein bijgevolg een attractie die je maar moeilijk met de Plopsa-spirit kan rijmen. Toch is het een sfeervolle dark ride met een origineel thema en grootse scènes. Van mij hoeft ie dus zeker niet te verdwijnen, wel integendeel.
Plopsa runt tegenwoordig overdekte themaparken in België, Nederland en Polen. Daarnaast opende ook De Panne een eigen indoorgedeelte. Het was dus een kwestie van tijd vooraleer ook Holiday Park een overdekte parksectie kreeg. Toch is dit geen simpel copy/paste-gedrag, want het in 2018 geopende Holiday Indoor ziet er helemaal anders uit dan zijn soortgenoten. Er werd niet gekozen voor een overkoepelend thema, maar de hal werd gevuld met verschillende characters.
De opvallendste attracties zijn weggelegd voor de – mij volledig onbekende – serie Mia and Me (een slingerende molen), Heidi (een carrousel met houten dieren) en het schattige draakje Tabaluga. Tabalugas Achterbahn is een moderne Zierer-achtbaan, net zoals de versies in Plopsa Indoor Hasselt en Coevorden. Hij is kort, maar verrassend soepel en het thema bevalt uitstekend. We razen dwars door een nachtelijke sterrenhemel en da’s een fijne ervaring. De wachttijd van ruim een halfuur wordt misschien niet helemaal gerechtvaardigd, maar goed… alles voor de credit.
Vlak naast Holiday Indoor ligt de ingang van Majaland, een uitgestrekte kinderzone. Wanneer ik hierdoor wandel, ervaar ik een langgerekte déjà-vu. De bouwstijl, de hekjes, de waterspeelplaats en de attracties… alles herinnert me aan ons eigen Plopsaland. Beschouw dit vooral niet als kritiek, want ik besef dat er slechts een handvol gasten ooit de beide parken zullen bezoeken. Majaland krijgt van mij zelfs een staande ovatie, want het straalt een grandioze schattigheid uit. Prachtig themagebied.
Zo gelikt Majaland er bij ligt, zo simpel oogt Free Fall Tower. Plopsa wist blijkbaar niet wat het met deze 70 meter hoge vrijevaltoren moest aanvangen. De uiteindelijke keuze is helaas niet flatterend: er werden een paar kadertjes van tv-serie Das Haus Anubis opgehangen en that’s it. Verder levert Free Fall Tower natuurlijk een prima (voorspelbare) kick, maar een fris themakleedje zou de attractie geen kwaad doen. Kleine tip: probeer de gondel aan het operatorhokje te bemachtigen, want die verwent je met een briljant uitzicht op Expedition GeForce.
En nu we het toch over Expedition GeForce hebben… Hoe zou deze internationaal geroemde rollercoaster anno 2020 presteren? Jammer genoeg moeten we vandaag behoorlijk lang aanschuiven om het antwoord te krijgen. ’s Namiddags slingert de rij tot ver voorbij het naambord, wat resulteert in een wachttijd van een uur. Het probleem zit vooral in de bedroevend trage operations. De zitjes hebben zowel gordels als heupbeugels, wat een aanzienlijke controle vergt. Daarnaast lijken sommige passagiers niet te snappen dat hun mondmasker ook tijdens de rit gedragen moeten worden en/of dat hun GSM helemaal niet mee hoeft. Op de koop toe is de tweede trein van GeForce in geen velden of wegen te bekennen. #onetrainopssuck zou ik op zulke momenten willen Twitteren. Anyway… in het beste geval wordt er één trein per vijf minuten gedispatched en dat is op zulke uitverkochte dagen eigenlijk onaanvaardbaar.
Is Expedition GeForce de tergend traag schuifelende wachtrij waard? Ja, dames en heren, dat is hij zeker. Wanneer we backseat zitten en met een rotvaart die eerste afdaling nemen, besef ik namelijk opnieuw waarom deze hobby zo fantastisch is. GeForce heeft alles wat je van een steengoede achtbaan mag verwachten. De airtime is briljant, het snelheidsgevoel ligt constant hoog en we worden met brute kracht door de talrijke bochten gesleurd. Een bescheiden rammeltje herinnert ons aan het feit dat deze knaller ondertussen al bijna twintig jaar meedraait, maar storend is het niet. Wat me wel stoort, is dat armoedige stationnetje. De huidige overkapping is weliswaar een verbetering ten opzichte van het openluchtperron van vroeger, maar Plopsa… een coaster als Expedition GeForce verdient echt beter. En brengen jullie trein twee dan ook meteen terug? Dankjewel.
We vullen de rest van onze middag met een wandeling omheen Holiday Parks schilderachtige meer (waar trouwens een goed verstopt schommelschip staat) en we maken bisnummertjes bij Sky Scream en Expedition GeForce. Voor we het goed en wel beseffen, galmt er door de speakers dat Holiday Park bijna gaat sluiten. Er is gelukkig nog tijd voor één afsluitende attractie en dat wordt DinoSplash. Deze rapid river wordt gepromoot als nieuw, maar dat is hij niet helemaal. De attractie opende als Donnerfluss en staat er al sinds 1984. Het principe van deze semi-nieuwigheden bestaat ook in Plopsaland De Panne, waar dit jaar een gelijkaardige transformatie plaatsvond bij de boomstammenbaan.
Ik vind het enigszins misleidend om dergelijke rides als nieuw aan te prijzen, maar ik moet tegelijkertijd toegeven dat het resultaat voortreffelijk is. DinoSplash baadt in een zoo/museum-achtig sfeertje en dat werkt. Bovendien zijn de dino-animatronics imposant en de attractie bevat een aantal goeie stroomversnellingen. Het is dus een puike rapid river en het publiek smult ervan. De rij slingerde zelfs een hele dag tot tientallen meters buiten de toegangspoort. Kort voor sluitingstijd kunnen we gelukkig na 25 minuten reeds inschepen, pfiew.
Terwijl het park leegloopt en zich klaarmaakt voor een nieuwe – wellicht alweer uitverkochte – dag, rijden Aäron en ik naar ons hotel. Dat doen we met een positief gevoel, want Holiday Park maakte een goede indruk. Ik herinnerde me Holiday Park als een gedateerd familiepark waarin toevallig een ijzersterke achtbaan verzeild raakte. De tijd leek er stil te staan en Expedition GeForce was letterlijk de enige valabele reden om hierheen te komen. Plopsa heeft tijdens het voorbije decennium echter wonderen verricht. Vandaag ontdekte ik namelijk een volwassen pretpark met een verscheiden attractieaanbod, prima thematisering en een heel aangename sfeer. Er is nog steeds ruimte voor verbetering, vooral wanneer we over operations en personeelsbezetting praten. Maar toch kreeg ik zelfs op deze drukbezochte zomerdag waar voor m’n geld. Klagen doe ik absoluut niet.
Het is dinsdagavond en ik kan met een gerust geweten zeggen: ja, Expedition GeForce is nog altijd briljant. En ja, er zijn tegenwoordig zelfs nog andere leuke redenen om Holiday Park te bezoeken. Toch was dit nog maar een voorsmaakje, want het hoofddoel van onze tweedaagse trip ligt zowat 80 kilometer oostelijker. Ben je klaar voor een portie Gerstlauer-gekte en twee gloednieuwe Vekoma’s, allen overgoten met een dikke saus van Deutsche Gemütlichkeit? Zet je dan schrap, want we gaan morgen naar Erlebnispark Tripsdrill. Spaß!
Wordt vervolgd
