Ik was klaar in Window on China en ging door naar Leofoo Village. Vooral doordat Google Maps niet heel goed is als het op het Taiwanese OV aankomt, was het mij niet helemaal duidelijk wanneer de bus richting Leofoo Village langs Window on China zou komen. De afstand tussen beide parken was echter maar iets meer dan twee kilometer en met de bus qua tijd bijna even lang, dus besloot ik te lopen. Via een plattelandsweggetje en vervolgens een grotere weg kwam ik aan bij de lange en brede oprijlaan richting Leofoo Village. Deze majestueuze oprijlaan, lijkend op die van de grotere parken des werelds, was niet geschikt voor voetgangers, dus liep ik maar langs de weg richting het parkeerterrein en de ingang van het park.
Aangekomen bij de ingang van Leofoo Village bleken hier, net als bij Window on China, alle ticket booths dicht te zijn. Op naar de guest service dus. Hier was het wel iets drukker. Okay, er stonden slechts een paar mensen voor me, maar met slechts één medewerker achter de balie ging het niet hard. Toen ik bijna aan de beurt was kwam er ineens een tweede medewerker achter de coulissen vandaan om een tweede kassa open te gooien, dus de wachtende gasten achter mij hadden wat meer geluk. De in eerdere TR’s gerapporteerde buitenlanderskorting, die ik trouwens bij Window on China wel kreeg, was hier niet meer van toepassing. Dat was een kleine bummer. Misschien had ik er naar moeten vragen, maar goed, de grens tussen assertiviteit en onbeschoftheid is naar mijn mening een zeer dunne lijn.
Goed, na deze kleine bummer op naar de eerste achtbaan van het park, althans na het aflopen van de lange laan richting een groot plein, welke in het midden van het park ligt en als hub tussen de verschillende fungeert, waarbij de gebieden ook onderling met elkaar verbonden zijn. Ik ben alvast fan van de lay-out van dit park! De eerste achtbaan die ik deed was gelijk de beste baan van het park en lag in het Wild West themagebied, een charmant themagebied waar een hogedrukspuit en wat schoonmaakmiddel overigens welkom zouden zijn. Screaming Condor is een Intamin Impulse Coaster, een zeldzaam type welke, in dit geval, bestaat uit een launch, een twisted spike en een rechte spike. Een korte baan dus, maar je wordt daarom wel drie keer vooruit en twee achteruit gelanceerd tijdens een enkel ritje.
[url=https://flic.kr/p/2j8nmDb]
Deze achtbaan is niet alleen vrij zeldzaam, maar ook nog eens mooi in de omgeving verwerkt. De baan ligt namelijk half ondergronds, en het plein voor de ingang van de achtbaan versierd wordt door de rechte spike, die in het midden van het plein de grond uit komt en daarmee spectaculair kijkvermaak geeft. Neem daarbij dat het welbekende condorgeluid – wat na research niet eens van de condor blijkt te komen – samen met windgeluiden over het plein te horen is als de rit is bezig zodat mensen weten dat de trein elk moment de spike kan beklimmen, en je kunt wel stellen dat het plaatje als je aan komt lopen perfect is. Hier hou ik van!
Ik was hier echter natuurlijk niet om te kijken, maar om te berijden. Ik liep dus het ingangsgebouwtje in, wat helaas is omgetoverd tot een arcade met allemaal felgekleurde machines, niet passend bij het Wild West thema. Achterin dit gebouwtje bevindt zich de echte ingang van de wachtrij van Screaming Condor, welke gelijk begint met een paar trappen naar beneden, om in een vrij groot wachthok uit te komen, met plaats voor heel wat mensen, maar vandaag gelukkig niet al te vol. Dit wachthok ligt vlak naast het station en de lancering, wat net als het ingangsplein heel wat kijkvermaak geeft wanneer er een trein wordt gelanceerd. Ik ben opnieuw fan van de interactie tussen attractie en infrastructuur! De wachtrij was qua lengte vandaag dus niet al te lang, maar dat over de tijd heb ik het nog niet gehad.
Omdat Screaming Condor zo’n vreselijk geavanceerde achtbaan is, kan de baan elke 10-15 minuten slechts één ritje maken. Daarna moet er gerust / gekoeld / herstart worden – kies zelf de reden maar. Complete onzin natuurlijk, want het is gewoon ordinaire kostenbesparing. Zo wordt een wachtrij van een paar ritjes ineens een wachtrij van 30 tot 40 minuten. Credit waar credit te geven is overigens. Het personeel deed wat binnen de beperkingen mogelijk was om de capaciteit hoog te houden. Steeds als de klok de 10 minuten aantikte werd er een ingeladen treintje afgeschoten, waarbij ook nog eens goed gegroupt werd. Zo was ik zelfs nog een ritje eerder aan de beurt omdat er door het personeel actief naar wachtende single riders werd gezocht.
De baan zelf was fantastisch. In de Amerikaanse parken waar dit type ook te vinden is, zijn deze banen meepakkers waar je niet teveel aandacht aan schenkt om door te gaan naar het grotere vermaak. Hier, waar het de beste achtbaan van het park is, merk je wat voor een toppertje het eigenlijk is. De LIM-launches zijn zeer krachtig en het hoogtepunt van de rit, de twisted spike is spectaculair en de rechte spike, met hangtime recht boven een plein vol toeschouwers, is zeer fijn. Een zeer goede baan welke perfect in de omgeving verwerkt is, goed gethematiseerd is, en waar ik rustig tientallen ritjes in had kunnen maken. Topper!
Er was echter nog meer te doen. Een stukje naast Screaming Condor ligt achtbaan nummer twee. Little Rattler is een Vekoma Junior van de grootste standaardvariant, in Nederland bekend uit onder andere Slagharen. Ook waren weer aardig wat wachtenden, maar verder geen rare praktijken om kosten te besparen. Buiten riempjes, welke ik op niet één andere Vekoma Junior heb gezien, waren de operations hier dus prima. Een tijdje later, ik geloof 20 tot 30 minuten, was ik aan de beurt. Veel valt er niet te zeggen over deze baan. Zoals in eerdere TR’s gezegd, zijn Vekoma Juniors fantastische familiebaantjes welke ik graag doe. Zeer leuk dus, en met een charmant stationsgebouw en stukken hout onder de rails om de rails op treinrails te laten lijken een goed gethematiseerde baan. Deze baan had overigens ook een transfer track voor een tweede trein, maar de tweede trein was nergens te bekennen. Een overblijfsel van hogere verwachtingen voor bezoekersaantallen misschien?
Tegenwoordig haal ik meestal eerst de bingo in een park voordat ik de rest doe. Ik sloeg de enorme rapid in het Wild West gebied dus eerst even over, en liep naar het themagebied recht tegenover het Wild West themagebied: African Safari. Onderweg stopte ik nog even bij de zogenaamde fonteinshow op het centrale plein, waar op luide muziek af en toe een enkel fonteintje de lucht in spoot – zeer suf dus.
In African Safari was de laatste nieuwe baan voor vandaag te vinden: Sahara Twist. Deze baan had een wachtrij, maar was bij verre de minst drukke achtbaan van het park. Ik zat er al in na zo’n 2 tot 3 ritjes. Sahara Twist is zoals de naam al verklapt een spinning coaster. Deze door Intamin gebouwde baan is slechts een paar meter hoog, enkele bochten lang en dus beperkt in zijn statistieken. In elke gondel zit een systeem verwerkt om de gondel automatisch recht te houden wat het spinnen beperkte. Dat was jammer, maar verder was het een prima familiaal achtbaantje. Niet al te spectaculair maar ook zeker niet slecht. Twee kapotte coaches en traag werkende poortjes deden mij echter wel denken dat deze baan betere tijden heeft gekend.
De bingo was binnen, maar er staan in dit park meer dan achtbanen. In African Safari was de enige andere voor mij relevante attractie een safari, maar ik wilde eerst de rest van het park ontdekken voordat ik zo’n attractie deed, die meestal wat langer duurt. Ik ging dus naar het naastgelegen gebiedje: Arabian Kingdom. Inmiddels had ik wel zin in wat eten, dus ging ik hier een restaurant binnen. Ik koos voor een maaltijd op papier vergelijkbaar qua kwaliteit met wat ik in Formosan Aboriginal Village had gegeten. Op papier, want het was zeker een goed maaltje, maar het was lauw. Zeer jammer, omdat het voor Taiwan iets duurder dan gemiddeld was, wat logisch is in een pretpark overigens. Goed eten dus, maar de volgende keer heb ik het liever op temperatuur!
Vroeger was er in dit gebied een darkride vergelijkbaar met Indiana Jones in Disney te vinden. Althans, een B-versie daarvan dan. Deze is al een tijdje gesloten, wat samen met een gesloten superloop en een gesloten monorail voor veel gesloten attracties zorgt. Het gebied zelf is prachtig en zelfs Disneywaardig, maar met zoveel voor het hoog al langer gesloten attracties had ik er niet veel te zoeken. Even dacht ik eraan om de 3D-bioscoop mee te pakken, maar ik wilde eerst de betere attracties doen.
In het naastgelegen gedeelte waren gelukkig meer attracties geopend. South Pacific was het volgende themagebied en was net als de andere parkgebieden weer prachtig gethematiseerd, met als centrale punt in dit gebied een meer. De eerste halte werd Pagoda’s Revenge, waar boven de entry sign een neergestort vrijevalbakje op het dak ligt. Opnieuw een leuk detail! Pagoda’s Revenge is een Intamin droptoren. De hoogte is beperkt, maar ietwat verlengd door de ondergrondse ligging van het station. De toren zag er ondanks de beperkte hoogte wel imposant uit door enorme top van de toren, wat, geloof ik, een top van een totempaal moest voorstellen. Qua rit deed de toren precies wat ik verwacht van een Intamin. Ondanks de beperkte hoogte een heerlijk pittige drop. Intamin blijft de topper onder vrijevalbouwers!
De volgende ride werd de hoofdattractie van dit gebied. Het centrale punt van dit themagebied is zoals gezegd een meer, en dat meer huist de Mighty Mountain Log Flume, vernoemd naar de (neppe) bergen vanwaar de drops plaatsvinden. Voordat ik de rij ingang, kocht ik eerst een poncho omdat ik niet soaked wilde worden en ik mijn poncho uit E-DA World vergeten was. Jammer van de paar euro’s, maar met een giraffenprint was het wel een zeer hippe poncho. Ook deze ride was één van de populairdere attracties. Hierbij werd ik opnieuw niet geholpen door de capaciteit. De meeste log flume hebben een constant lopende band, maar bij deze ride werden er steeds twee karretjes stilgezet, uitgeladen, doorgerold naar het instapstation en opnieuw stilgezet, om mensen in te laten stappen. Met maximaal vier mensen, maar vaak twee, per boot was daarnaast de capaciteit ook niet al te groot, en het aantal bootjes op de baan kon hoger.
Goed, na een aardig tijdje, zover ik me herinner iets meer dan 30 minuten, wat bij normale log flumes ongeveer de helft was geweest, was ik aan de beurt. Door gewichtsverdeling werd er door het personeel moeilijk gedaan over wie waar moest zitten. Het personeel had als plan om een kind voor mij te laten zitten, en een moeder daarmee qua zitplek te scheiden van het kind. Achterlijk natuurlijk, en de moeder en ik wisselden al gauw gewoon van zitplek. De log flume zelf was prima. Het thema was fantastisch en de baan was goed alhoewel ietwat traag. Over het algemeen was de log flume wel een tandje minder dan de flumes in Formosan Aboriginal Culture Village en Farglory Ocean Park. Dat is echter zeker geen schande, want de exemplaren in die parken hoorden bij de betere log flumes ter wereld, naar mijn idee.
De laatste ride die ik in dit gebied deed was Deep Sea Adventure. Deze ride is vergelijkbaar met een Zamperla Air Race, maar dan net iets anders, en waarschijnlijk heel wat jaartjes ouder. Bouwer? Geen idee, misschien toch wel Zamperla? Wie wel eens een Zamperla Air Race heeft gedaan is het misschien wel met mij eens dat dit zeer leuke thrillrides zijn. Dat gold ook zeker voor dit vergelijkbare exemplaar. Wat meehielp was dat deze ride overdekt was, waardoor je dicht bij het dak aankwam wanneer de ride over de kop ging. Met daarnaast voor een pretpark een heel aardig ritprogramma helemaal goedgekeurd dus.
Hierna kwam ik weer terug in het Wild West themagebied. Hier wilde ik de rapid ride nog doen. Voordat ik de rij betrad, werd ik door een medewerker gewaarschuwd dat de ride zeer nat was. Ik had een poncho, maar wel vriendelijk bedoeld! De rij hier was zeker niet lang, en met negen man per boot had ik binnen een paar minuten aan de beurt kunnen zijn. Had kunnen zijn, want de boten werden hier per groep gevuld, zelfs als er makkelijk nog een groep in de bot paste. Niet erg, want het was niet smoordruk bij deze ride, maar de rij werd er iets langer door.
Wat echter wel ietwat vreemd was, was dat ik als single rider niet met de groep voor mij in de boot werd gezet. In plaats daarvan zou ik in de volgende boot worden gezet, maar toen bleek dat de groep achter mij allemaal dames waren, moest ik een bootje extra wachten, om weer met de groep daarachter ingedeeld te worden. Vreemd. Het leek wel alsof ze niet wisten wat ze aan moesten met een mannelijke solorijder. Alsof ik als solobezoeker überhaupt iets kan beginnen tegen een groep als ik kwade bedoelingen had? En waarom moet ik dan een boot extra wachten en niet de dames? De wachttijd kan me niks schelen, het ongemakkelijke gevoel wel.
Goed, dan de rapid. De rapid is één van de langere rapids die ik heb meegemaakt. Qua parcour, boten en station leek het een Intamin te zijn, wat altijd garantie is voor spektakel. Het parcour was prima en de waterval waarvoor ik was gewaarschuwd, wat in werkelijkheid een watergordijn was waar je onderdoor voer, bleek in de praktijk niet al te nat te zijn, waarbij de poncho zeker hielp. Een leuke rapid dus, al vond het gezelschap in de boot een buitenlandse solorijder maar een beetje raar, althans, zo voelde het na een kort gesprekje, wat het ritje een beetje ongemakkelijk maakte voor mij. Parken solo bezoeken is zeker geen common practice, maar dit is één van de weinige keren dat er een situatie ontstond waardoor ik me er ongemakkelijk bij voelde. Een leuke rapid dus, maar overschaduwd door twee jammere incidenten.
Afsluiten doen we met iets goeds. De wachtrij van Screaming Condor was inmiddels iets geslonken, zeker voor mij als single rijder door effectief groupen. Dit zorgde ervoor dat ik in ongeveer het laatste uur voor sluiting Screaming Condor nog een aantal keer heb kunnen doen, omdat ik dankzij de lange wachttijd tussen lanceringen eigenlijk meteen weer aan de beurt was. Door de spikes is er zeker verschil in zitplaats, wat leuk was om te ervaren, van hoger in de twisted spike voorin de trein, tot hoger in de rechte spike boven het plein achterin de trein. Screaming Condor bleef een fantastische baan.
Na een aantal ritjes Screaming Condor bleef ik nog op het plein wachten op een volgende dispatch voor wat foto’s, om vervolgens nog een snel fotorondje te doen door het park – erachter komend dat ik de safari vergeten was te doen - om daarna het park te verlaten. Ik was net iets eerder bij de bushalte dan een grote stroom mensen, wat ervoor zorgde dat ik nog net meekon met de eerstkomende bus terug naar Taipei, om bij hetzelfde metrostation waar ik was ingestapt weer uit te stappen en de metro te pakken terug naar mijn hostel.
Leofoo Village is in de eerste plaats een prachtig park. Je voelt dat er is nagedacht over de lay-out van het park, met verschillende themazones grenzend aan een centraal plein, waarbij elk themagebied een goede mix heeft tussen grote en kleinere attracties – mits allemaal geopend natuurlijk. Het lijkt alsof grootse verwachtingen de basis vormden voor het park, te zien aan de brede paden, grote pleinen, grote wachthokken en attractiekwaliteit, met bijvoorbeeld Intamin als leverancier van meerdere rides in het park. Je voelt ook dat er over de infrastructuur en interactiviteit van themagebieden is nagedacht vanuit het bezoekersperspectief, met als meest sprekende voorbeeld de ligging van Screaming Condor, half ondergronds met een spike die omringt door een plein onder de grond wegkomt als kijkvermaak, waarbij vogelgeluiden de komst van de trein aankondigen. Goede attracties, een hoog themaniveau, fijne details en daarmee een themapark van hoge kwaliteit.
Toch kwam ik hier met een vreemd gevoel weg. Het begon mentaal gezien al verkeerd door een ietwat langere rij bij de parkingang terwijl er maar één kassa open was en een ingecalculeerde korting die er niet was, maar dat is maar een klein detail, welke ik bij een bezoek zonder ergernissen allang was vergeten. In het park ging het echter door, met vreemde operations bij Screaming Condor, de rapid en de log flume, lauw eten en hier en daar aftakeling, te zien aan het Arabische themagebied waar bijna alle rides dicht waren en het matige (visuele) onderhoud aan bijvoorbeeld Sahara Twist en gebouwtjes in het Wild West gebied.
Hierom kwam ik er weg met een gevoel een soort Disneyland bezocht te hebben, wat nooit is uitgemond in een daadwerkelijk Disneyland: grootse plannen en verwachtingen zonder daarvoor uiteindelijk het juiste aantal bezoekers te ontvangen, waardoor de parkervaring verslechtert is. Daarbij overigens de notitie dat verslechtert hier niet slecht betekent. Misschien heb ik gewoon pech gehad, misschien ligt het aan mij, misschien ligt het aan het feit dat ik er als solobezoeker was, maar dat neemt niet weg dat voor mij dit zeker een park met twee gezichten was. Qua attracties, thema en details een fantastisch park, met hier en daar aftakeling en wat vreemde momenten. Als ik echter ooit weer in Taiwan kom zou ik er zonder twijfel weer heen gaan, want ik geloof niet dat deze dag representatief was voor het daadwerkelijke niveau van het park.
