Na mijn laatste dagje werk als operator op bij Lost Gravity was het dan bijna zover, de roadtrip in de USA stond op het punt voor mij te beginnen, met een hoop bucketlist coasters en een hoop toffe parken. Samen met een maat van mij gingen we met z'n tweetjes zo'n 5000 km rondreizen langs de Midwest en East coast.
Op 10 juni was het dan zover, opweg naar Schiphol, we hoefden gelukkig pas rond de middag te vliegen dus we hadden genoeg tijd om nog de laatste dingen s'ochtends te pakken. We vlogen via Schiphol in een directe lijn naar Toronto waar we overigens onze laatste park van de trip zouden doen en daarna terug zouden vliegen. Via de ANWB hadden we een auto gehuurd, wat wel zo makkelijk is aangezien zij als tussen persoon fungeerden. Ik was toen der tijd nog 19 en dus mocht ik überhaupt nog niet rijden met een under-age pakket, mijn reisgenoot was net 21 dus dat kon net. Eenmaal de auto opgehaald te hebben moesten we nog een klein stukje rijden naar Niagara Falls, het was net iets meer dan een uurtje. We verbleven in het Marriott hotel direct naast de befaamde Horshoe Falls en we hadden geluk: we hadden een kamer op een van de hoogste etages mét uitzicht op de watervallen zelf. Dat leverde mooie plaatjes op: 
We verbleven overigens aan de Canadeze kant van de watervallen, omdat we wisten dat we erg moe zouden zijn van de heenreis en dus de volgende ochtend maar langs de grens te gaan.
De volgende ochtend waren we vroeg op, mede te danken aan de jetlag, maar we waren zeker opgewekt; Cedar Point stond namelijk op de planning! Eerst natuurlijk even de grens over en ik moet zeggen dat de fysieke grens oversteken een stuk prettiger en sneller werkt dan door de customs op de vliegveld gaan. De eerste keer dat ik naar de VS ging 2 jaar hiervoor was het namelijk bij Orlando een drama met een wachttijd van ruim 2 uur en een hoop geïrriteerde mensen. In tegenstelling tot Orlando waren we hier maar 20 minuutjes kwijt en konden we onze reis vervolgen.
En toen was het zover.. We kwamen aan bij Cedar Point en de befaamde skyline kwam al in zicht! Eerst moesten we nog even inchecken bij het Express Hotel van Cedar Point zelf wat net voor het eiland zelf ligt. Er is nog een hotel bij Cedar Point, Hotel Breakers, echter is deze een stuk prijziger.
Eenmaal aangekomen op het eiland zelf werden we doorgestuurd naar de parkeerplaats achteraan het eiland. Eerst moet je wel langs een weg aan de rand van het eiland, wat in mijn opinie een van de meest indrukwekkende binnenkomsten is, je rijd namelijk langs banen zoals Millenium Force, Valravn, Blue Streak, Maverick en Steel Vengeance. Het nadeel hiervan is dat je niet door de ingang van Gatekeeper kan, maar daar konden wij mee leven.
Vervolgens gingen wij richting de ingang naast Magnum-XL-200 en daar haalde wij onze Platinum Pass op met daarop
All Season Dining and Unlimited Refills. Dit gaf ons toegang tot alle Cedar Fair parken, en konden wij 2 keer per dag een maaltijd halen en onbeperkt onze bekers refillen en dit goldt ook voor de andere parken. Daarnaast kreeg je nog andere extra's zoals gratis parkeren en early ride time en nog een andere extra maar daar kom ik later op terug.
Nadat we binnen waren keek ik even rond op de app voor de wachttijden en Steel Vengeance had wel iets van 3 uur!! We besloten het geleidelijk aan op te bouwen en liepen rustig een rondje door het park naar onze eerste achtbaan van de trip Gatekeeper
Ik had al banen zoals de Swarm en Flug der dämonen gedaan maar deze was toch wel echt een slagje groter. Wing coasters konden mij niet echt bekoren en dat was voor deze helaas niet anders. Hij was soepel, sierlijk en ziet er imposant uit, echter is totaal niet intens en de airtime heuvels (vgm 2) die erin zitten hebben totaal geen kracht.
Wat ook een first was, waren de betaalde kluisjes, voordeel van Cedar Point is dat je een systeem hebt waar je van kluisje naar kluisje kan hoppen en dat er genoeg terminals staan, maar met die drinkbeker die je krijgt is het vrijwel een verplichting om er een te nemen.
Vervolgens zijn we naar de buurman Wicked Twister gegaan..
Hier stond vrijwel geen wachtrij en hoefden we maar een paar rondjes te wachten. De launch is best snappy en de rit zelf is wel oké, een leuke infill die je eigenlijk wel gedaan moet hebben aangezien er vrij weinig impulse coasters zijn. Wat ik trouwens jammer vond was dat de muziek die in het station draaide die dan ook bij deze attractie hoort, vrij zacht stond. Daar komt dan ook nog eens bij dat een attendant er doorheen gaan praten met een microfoon..
We vervolgden ons rondje naar een andere buurman MaxAir een grote Huss Frisbee, naja groot, naast alle gigantische achtbanen lijkt hij best klein. Leuke molen, daar was het ook mee gezegd.
Daarna was het tijd voor een van de nieuwere banen in het park en dat was ook wel aan de wachtrij te merken. Valravn was toen hij opende de hoogste divecoaster van de wereld en hij ziet er ook gigantisch uit.
Er stond ruim 90 minuten wachtrij en dat was ook te danken aan de grote hoeveelheid mensen in de fastlane. De dispatches waren vrij traag en er stonden vrij vaak 3 treinen achterelkaar gestackt. De enige divecoaster die ik van dit formaat had gedaan was Sheikra in Busch Gardens Tampa en die vond ik echt heel vet. Valravn? Viel tegen en dat kwam maar door één aspect: de beugels. In tegenstelling tot de klassieke over the shoulder restraints van B&M had deze de nieuwe vest restraints. Voordeel is: het is heel soepel, nadeel is: de hele kick van de drop wordt weggehaald omdat je geen bewegingsruimte hebt. Als deze baan deze beugels niet had was hij echt een stuk beter geweest.
Het klinkt wellicht dat ik een beetje negatief ben, dat komt doordat je zo enorm verwend raakt in Cedar Point. Dat komt doordat sommige banen er gewoon letterlijk en figuurlijk bovenuit steken. Eentje die figuurlijk erboven uitsteekt is Maverick een Intamin Blitz coaster.
En man man man wat een baan dit! We hebben er ruim 50 minuten voor moeten wachten maar het was het meer dan waard! De LSM de lift op zorgt ervoor dat je snel boven aan de relatief lage lift komt en vervolgens vol in 95 graden drop wordt geknald wat voor een proportie airtime zorgt. Vervolgens krijg je te maken met bochtenwerk waar je telkens je stoel uit wordt geslingerd afgewisseld met een inversie en een ejector airtime hill, halverwege de rit wordt je afgeremd om vervolgens gelanceerd te worden. Wauw!
In mijn opinie, waar veel mensen het waarschijnlijk niet mee eens zijn, is dit qua baan veel beter dan Taron. Waar Taron veel eentonig bochten werk vertoond is dit gewoon totale chaos met bakken intensiteit. Het enige minpunt wat ik kan noemen is het afremmen voor de tweede launch, ik zou het vetter vinden om direct door de launch te knallen met een versnelling zoals bij Taron.
Daarna was het tijd voor een achtbaan waar ik al zo lang als ik weet naar uit kijk. Door op foto's in coaster boeken te kijken kwam Cedar Point voor mij op de kaart.
Ik heb het dan ook over Millenium Force, wat in mijn opinie een van de mooiste achtbanen is qua constructie etc. Daarbij komt ook nog eens dat de treinen de klassieke T-bars hebben van Intamin welke veel vrijheid geven.
Ik had er zo lang naar uitgekeken, maar had mijn verwachtingen door andere TR's al enigzins aangepast. Millenium Force viel namelijk redelijk tegen. Doordat ik Goliath in Walibi dusdanig vaak heb gedaan verwachtte ik ook dit keer weer een steengoede first-drop, wat ook het geval was, maar ook veel ejector, wat helaas bij Millenium Force afwezig is. Als je geluk hebt krijg je een bak met floater maar dat is het dan ook. De layout is erg uitgestrekt en bestaat vooral uit een paar overbanked bochten, twee tunnels met daarin uitgestrekte bochten en vervolgens wat floater airtime hills. De lengte is goed, het gevoel van snelheid is geweldig, maar de elementen doen deze baan gewoon tekort. Toch is het een baan waar menig parken jaloers op zullen zijn. Echter zou ik deze baan niet plaatsen boven het blauwe monster in de polder.
Vervolgens viel de avond al snel en toen stond er ons, als platinum pass houders, iets te wachten waar wij erg naar uitkeken. Na sluitingstijd en toen het park leeg was kregen wij nog een uur de tijd om in Magnum-XL-200 en in Top Thrill Dragster te gaan. Dat lieten wij ons natuurlijk geen tweede keer zeggen en besloten om naar Top Thrill Dragster te gaan. Na even te hebben gewacht tot het park leger was konden we, op vertoon van onze pas, dan eindelijk erin.
Plaatsgenomen op de front row was het dan zover, je rolt het station uit naar een van de meest intimiderende lanceringen. De constructie van de tophat prachtig verlicht, welke fungeert en hetzelfde afgesteld is als de startlichten. En dan hoor je het brullende geluidseffect van een dragster en schiet je weg naar 193 km/u in 4 seconden. De lancering is krachtig en lijkt maar niet op te houden, vervolgens schiet je 128 meter de lucht in om vervolgens weer naar beneden te donderen. Wat een sensatie! Nog een keer!
In het begin was het nog vrij druk bij deze ERT, maar dat liep al snel terug, waardoor ik nog een flink aantal rondjes kon doen. Mijn reisgenoot was moe en haakte op een gegeven moment af terwijl ik nog even door ging. Op een gegeven moment was het wel genoeg geweest en besloten we terug naar het hotel te gaan, veel meer naast Magnum was er ook niet te doen, want volgens mij eindigde de ERT met een storing.
De volgende ochtend hadden we nog genoeg op het programma staan, we hadden namelijk het paradepaartje van het park nog niet gedaan Steel Vengeance. We besloten om weer de parkeerplaats op te zoeken achterin het park om de early ride time te pakken op SV. Helaas zagen we al dat er een trein onderaan de lift stond, leeg, terwijl de early ride time al begonnen had moeten zijn en bij de ingang werd dit bevestigd.. Het schijnt dat Steel Vengeance kampt met veel constructionele issues. Dan maar eerst ergens anders heen.
Ik weet niet meer precies waar we heen zijn gegaan, maar volgens mij was het weer tijd voor een rondje Maverick. Vervolgens gingen we voor nog wat interessante credits. Allereerst Gemini, de blauwe kant was alle dagen dicht, dus hebben we uiteindelijk alleen de rode kant gedaan, prima baan! Vrij soepel en redelijk wat airtime. Helaas racede hij dus niet. Je merkt overigens wel dat het bij de oudere banen een stuk rustiger is, dit gaat overigens niet op voor Millenium Force en TTD ten opzichte van bijvoorbeeld Gatekeeper.
Ik ben trouwens niet echt een credit jager, ik ben meer van het zoveel mogelijk berijden van mijn favoriete banen in het park. Daardoor hebben we verschillende banen overgeslagen zoals Iron Dragon, Cedar Creek Mine Ride, en de kiddies. Eentje die we zeker niet over hebben geslagen is Corkscrew, een icoon in mijn optiek. Het is tevens mijn eerste Arrow coaster met de klassieke arrow treinen. De rit is te doen, maar natuurlijk niet bijzonder.
Ook Magnum XL-200 stond op de To-Do list. De baan is een beetje ruw maar dat is ook te verwachten aangezien hij in 2019 30 jaar oud was. De baan heeft lompe airtime en transities en dat maakt hem vrij vermakelijk eigenlijk. Als je erin gaat kies dan in de eerste coach de tweede rij!
We moesten ook nog onze B&M bingo halen dus hadden we dat maar snel gedaan. Eerste op het lijstje was Raptor. Een hele toffe invert die we nog een paar keer hadden gedaan tijdens ons bezoek.
Ook de floorless conversion Rougarou moest nog gedaan worden. De baan is nog best aardig, ik heb echter nog geen stand-up kunnen doen dus ik kan geen uitspraken doen of dit nou een verbetering is of niet.
Na de B&M bingo te hebben gehaald was het tijd voor dé achtbaan van het park. Steel Vengeance, met een wachtrij van bijna 2 uur! Na bijna 2 uur in de brandende zon te hebben gestaan was het dan zover, maar eerst nog even een bizar iets. Sinds dit jaar, 2019, mag je wel je telefoon mee naar binnen nemen de wachtrij en attractie in. Voordat je het station betreed moet je door een metal detector heen en vervolgens krijg je een stempel op je hand op basis van het feit dat je een telefoon bij je hebt of niet. Vervolgens wordt er een rij voor je uitgekozen en mag je absoluut niet zelf kiezen, terwijl de fastlaners dit wel mogen..
De rit zelf? Ik kwam er razend enthousiast uit, de airtime, de knotsgekke elementen, de soepelheid en de lengte van de baan maken dit direct mijn #1. Direct uit het station krijg je al te maken met een paar kleine airtime pops gevolgd door een steen goede drop van 90 graden en daarna kon ik het niet meer volgen. Dit ding blijft maar door rammen.
Het grootste nadeel: de gigantische wachtrij en dat is te danken aan de hoeveelheid fastlaners, wat begrijpbaar is. Maar de operations waren echt drama. Ik heb in 2019 vanaf juni tot augustus full-time bij Untamed gestaan en wij kregen de treinen een stuk rapper weg. Bij Steel Vengeance is het een ander verhaal; je stapt in en je moet eerst je telefoon in een zip-tasje onder je stoel doen, dit kost tijd. Vervolgens moet je het riempje dicht doen en komt de eerste controle. Vervolgens kruizen de attendants elkaar, er begint er namelijk een van achter met de riem controle en eentje van voren en ze komen elkaar in het midden tegen. Als de een al klaar is moet die wachten in het midden tot de ander er is, vervolgens geven ze een vreemde high-five en gaan de beugels controleren en ze worden ook oprecht boos als je hem al dicht hebt gedaan! De keren dat ik heb gekeken bij Steel Vengeance stonden er elke keer 3 treinen achterelkaar te wachten, wat de mid-course vrijwel zinloos maakt op deze manier. Ik snap oprecht niet dat ze dan voor een in- en uitstapstation hebben gekozen.
De laatste dag regende het veel wat ervoor zorgde dat het rustiger was, ook bij Steel Vengeance. Helaas kwam het net voordat we in het station stonden keihard te regenen. De hele attractie stil uiteraard en iedereen stormde het station in om te schuilen. Dit was niet de bedoeling, geen idee waarom niet, maar hierdoor konden we wel aansluiten in de rij voor front-row. Nadat de regenbui na een halfuur weg was getrokken konden we dan front-row instappen. Helaas was de baan redelijk afgekoeld en was de rit een stuk minder heftig, jammer, maar een reden om terug te komen in Cedar Point.
De een na laatste avond zijn we ook eerder terug naar het hotel gegaan door het extreem slechte weer, wat als gevolg had dat Gatekeeper gestalled was en de volgende dag de hele dag dicht was.
De laatste baan die we nog gedaan hadden was Blue Streak, een klassieker. De rit is alleen zeer ruw en de treintjes waren wel erg krap vergeleken met andere woodies.
Al met al hebben we een zeer toffe tijd meegemaakt in Cedar Point. Misschien hadden wij dit park beter tot het einde kunnen bewaren omdat we echt verwend zijn geraakt hier. Het volgende park op de planning was dan ook Kings Island.
Bedankt voor het lezen! Dit is een van mijn eerste Trip reports, mocht je feedback hebben hoor ik het graag!
