Vandaag was een spannende dag. Ik zou namelijk naar Osaka reizen om voor enkele maanden te studeren aan een universiteit, wonende in een shared house vlakbij de universiteit. Ik zou rond 16 uur een medewerker van de housing company ontmoeten in Osaka om naar nieuwe thuis gebracht te worden en een huurcontract te ondertekenen. Je bent echter een pretparkfan of je bent het niet, en onder het mom “ik weet niet wanneer ik weer in Nagoya kom” plakte ik ’s morgens voor enkele uurtjes Legoland Japan nog even in de planning. In 2016 was dit park nog niet open en in 2017 paste het niet meer in de planning, maar nu kon ik het park mooi nog even meepakken.
Ik checkte uit in mijn hostel en dumpte mijn bagage in één van de kluizen op Nagoya Station. Zover ik me kan herinneren kostte dit nogal wat moeite, want mede door de Rugby World Cup was het drukker in de stad en waren kluisjes wat schaarser. Nagoya was namelijk het middelpunt in een rondje van een paar steden waar wedstrijden werden gespeeld, al was er in de stad zelf geen speelstadium. Met een lichte vertraging – ook omdat de treinlijn in een uithoek van het station lag - pakte ik de trein richting het havengebied van Nagoya, waar Legoland op een schiereiland te vinden was. Aangekomen in dit gebied bleek Legoland te bereiken door langs een wooncentrum te lopen om in een soort winkelgebiedje uit te komen, wat er overigens goed uitzag. Dit gebied was zo ingericht dat je via een omweg bij Legoland kwam. Begrijpelijk, maar irritant. In ieder geval, met een lichte vertraging kwam ik dus aan bij het park, wat samen met Sealife en het Legoland Hotel een klein resort vormt. Intussen vrij bekend met Japanse parken verwachtte ik zo naar binnen te kunnen. Ik was echter even vergeten dat Legoland een bekend IP is. En wat betekent en bekend IP in Japan? Univeral, Disney … juist, drukte.
Ik mocht aansluiten in een vrij lange rij om een kaartje te kopen, met slechts enkele ticket counters open. Ik was even vergeten dat dit een Merlin park is, maar dit soort praktijken herinnerden mij er meteen aan. Na te lang wachten – zover ik me herinner rond de 20 minuten – en honderden mensen met voorgekochte kaartjes het park binnen te zien gaan mocht ik ook aansluiten in de lange rij om het park in te mogen. Die lange rij werd veroorzaakt door de tassencontrole. Ik had geen tas bij me, maar in het gemanierde Japan is voor de mensen met tassen dringen niet echt netjes, dus sloot ik maar keurig aan. Goed, het duurde even, maar eindelijk was ik Legoland Japan binnen. Met een ticket van tussen de 60 en 70 euro en ongeveer 2,5 uur tijd – misschien zelfs wel minder – werd dit een duur bezoekje, vooral omdat het druk leek, maar zoals ik in het begin al zei, je bent een pretparkfan of je bent het niet.
Zoals vrijwel altijd was de eerste halte een achtbaan. Van de twee stuks in dit park werd The Dragon nummer één die ik deed vandaag. The Dragon is geen onbekende naam in de Legoparken. Er bestaan meerdere versies van deze baan in de verschillende parken, al hebben de nieuwere Legoparken allemaal een Zierer Force Five neergezet, zo ook Legoland Japan. In contrast met de drukte bij de ingang liep ik bij The Dragon zo het station in en kon ik meteen in de achterste helft van de trein plaatsnemen. Misschien helpt het dat The Dragon, of officieel eigenlijk Dragon Coaster, helemaal achterin het niet al te grote park staat, maar ook een capaciteit van twee treinen hielp mee de wachtrij in het begin van de dag kort te houden.
Ik had zowel in Denemarken als in het Verenigd Koninkrijk de equivalenten van deze baan al gedaan. De scenes waren dus niet helemaal nieuw, maar toch blijf ik me verbazen over de bouwkunst van de Lego-engineers. De scenes zijn simpel maar doeltreffend, met een fijne dosis humor erin verwerkt. De achtbaan zelf was wel nieuw voor mij. Zierer Force achtbanen behoren over het algemeen tot het familiesegment, en de lagere nummers, met de Force One als simpel ovaaltje, zelfs tot het kindersegment. De Force Five, het grootste lid van de familie is echter een baan van formaat. Met ruime bochten en een gemiddelde hoogte en snelheid nog steeds een familiebaan, maar wel met flink wat pit en hier en daar zelfs voelbare G-krachten. Een fijne baan dus!
Om de bingo compleet te stellen deed ik gelijk de andere achtbaan, die zich, te vinden een paar meter naast The Dragon, letterlijk in de schaduw van zijn grote broer bevindt: Dragon’s Apprentice. Als kinderbaan met een beperkte capaciteit in een park gericht op jonge kinderen was de rij bij deze baan iets langer. De rij was voor ongeveer driekwart gevuld, waarmee de wachttijd zo ongeveer tegen de 25-30 minuten lag zover ik me kan herinneren. Dat instappers en uitstappers via dezelfde weg naar het perron moesten hielp hierbij niet, aangezien mensen pas de rij uit konden worden gehaald als alle uitgestapten hun spullen verzameld hadden en de attractie verlaten hadden. De baan is iets waar ik kort over kan zijn. Het was gewoon de gemiddelde Zamperla Gravity Coaster, alhoewel iets soepeler dan normaal. Een simpele kinderbaan, en voor mij niet al te spannend.
Met de bingo binnen liep ik door het park, langs de brandweerattractie welke ik niet kon doen omdat ik alleen was, om de darkrides Lost Kingdom Adventure en Submarine Adventures te doen. Die eerste is een shooter met een Egyptisch thema, waarbij je op expeditie gaat in een tempel en kan schieten op mummies, andere in de tempel levende wezens en allerlei objecten. Leuk aan deze shooter, welke in vrijwel alle Legoparken te vinden is, zijn de makkelijk raakbare doelen en de effecten die sommige doelen laten afgaan. Voor mij geen onbekende ride, maar het blijft een leuke shooter.
De andere darkride, Submarine Adventure, was ook geen onbekende. Zoals de naam al verklapt stap je in een onderzeeër om langs Lego-objecten en levend dieren onder water te varen. Opnieuw niet onbekend, maar opnieuw een leuke attractie. Overigens hadden beide darkrides een rij van rond de 15 minuten, wat zeker niet slecht was. Er wordt wel eens geklaagd dat Legoparken knip- en plakwerk zijn. Dat is bij deze darkrides zeker waar, maar ik moet toegeven dat het fijne rides zijn, en dat ik het niet erg vind deze rides op meerdere plekken tegen te komen.
Wegens tijdgebrek liep ik de Jet Ski voorbij, om weer terug te komen in het ingangsgebied. Ik dook het Miniland in, zoals overal het pronkstuk van Legoland, om te genieten van de vele bouwsels van Lego, veel herkennend, veel beweging ziende en zoals in elk Legopark veel humor in de bouwsels spottend. Mijn laatste Minilandervaring in Legoland Windsor was een ervaring van meer gebrekkig onderhoud en verkleuring dan ik van Lego verwachtte – al was et nog steeds een mooi miniland. Hier lag het Miniland er echter keurig bij, waarschijnlijk door de nieuwheid van het park maar daarnaast vast ook door het keurige onderhoud.
Vervolgens deed ik de Observation Tower, om een mooi overzicht over het kleine park te krijgen. Het gaf een mooi overzicht van de lay-out van het park zelf, waarbij mooi te zien was hoe het Ninjagogebied als een soort lang pad langs The Dragon was geplakt, als latere uitbreiding, en ook de locatie van het park, wat buiten het vrijetijdsgebied toch meer industrieel is.
Als laatste deed ik de Flying Ninjago, welke aan het einde van het doodlopende pad ligt wat het Ninjagogebied vormt. Deze Gerstlauer Sky Fly was net iets verkort in wachttijd volgens de borden, waardoor ik hem nog net kon meenemen. Voor een populair park als Legoland heeft een dergelijke ride natuurlijk een veel te lage capaciteit, maar met een paar rondjes wachten, was de wachttijd niet dramatisch. Het leuke van deze rides is natuurlijk het over de kop krijgen van de gondel, maar dit krijg je eigenlijk alleen effectief voor elkaar met de gondels aan de linkerkant. Hier werd ik helaas niet ingedeeld, dus moest ik me tevreden stellen met steeds bijna over de kop gaan maar net te weinig wind in de vleugels van mijn gondel krijgen om dat ook daadwerkelijk voor elkaar te krijgen. Een jammerlijk ritje dus, al zijn het wel leuke attracties.
Misschien heb ik ergens tussendoor The Dragon nog een tweede rondje gegeven, maar misschien ook niet – hier laat mijn geheugen me in de steek. Daarnaast wilde ik de Factory Tour eigenlijk nog doen omdat ik deze nog niet in een ander park gezien of gedaan had, maar de rij leek te lang te zijn, dus besloot ik het park te verlaten zodat ik op tijd weer op het hoofdstation van Nagoya was, om de Shinkansen naar Osaka te pakken.
Legoland Japan was een fijn parkje. Natuurlijk, het park is klein en ik behoor niet tot de doelgroep, maar de paar attracties die voor mij het bezoeken waard zijn en daarnaast ook het miniland zijn zeer mooi gemaakt, en daar gaat het ook om in een Legopark. Niet de snelle, spectaculaire attracties, maar het prachtige thema, de humor in het thema en de familiaal goed in elkaar zittende rides. Wellicht de duurste uren die ik ooit in een pretpark heb doorgebracht, maar wel fijne uren. Vervolgens ging ik naar Nagoya Station, om via Shin-Osaka en enkele metrolijnen ruim op tijd – zelfs bijna een uur te vroeg - op Toyonaka Station aan te komen, in de stad Toyonaka waar ik door een medewerker van de housing company werd opgepikt om naar mijn shared house te worden gebracht welke de komende maanden mijn thuis zou worden.
Ik kwam er nadien pas achter hoe weinig foto's ik in dit park heb gemaakt. Qua foto's was het dus een beetje behelpen bij het maken van deze TR.
