Hey! Ik ben Glenn, ik ben dertig jaar en ik woon in Stabroek, een pittoresk dorpje tussen Antwerpen en de Nederlandse grens. Wie me kent, weet dat ik m’n vrije tijd het liefst vul met pretparkbezoekjes. Of een pretpark in België of aan de andere kant van de planeet ligt, dat maakt me niet uit. Ik wil er geweest zijn. De Paasvakantie is daarbij altijd een magisch moment. Pretparken starten aan hun nieuwe zomerseizoen, dus het is een ideale periode om er op uit te trekken. En dat doe ik normaal ook… maar dit jaar verloopt niet alles naar wens.
April 2020 stond al maandenlang in mijn geheugen gegrift. Op maandag 6 april zou ik in Schiphol aan een stevige reis beginnen. Ik zeg wel: zou. De huidige ontwikkelingen hebben daar een stokje voor gestoken. Mijn eerste voetstappen in Chili en een bezoek aan het plaatselijke pretpark Fantasilandia moeten dus noodgedwongen wachten. Bovendien zou die reis me ook naar New York City brengen. Vanuit de stad wilde ik pretparken als Six Flags New England, Six Flags Great Adventure en Luna Park ontdekken. Maar helaas. Vliegen is haast onmogelijk en de seizoenstart van alle pretparken werd drastisch verlaat. Abort mission.
Thuisblijven is de boodschap, maar geef toe… dat is met zulke lenteachtige weersomstandigheden moeilijk. Daarom zorgde ik voor een last-minute noodoplossing: een bezoek aan Lockdown Land, een gloednieuw pretpark ten noorden van Antwerpen. De poorten openden officieel op vrijdag 13 maart 2020. Deze gebeurtenis werd in het hele land gevierd met uitbundige Lockdown Parties en vanaf zaterdag 14 maart was Lockdown Land ook voor het grote publiek toegankelijk. Tijdens het openingsweekend werd gevreesd voor enorme drukte, al kwam die er niet. Belgen stelden hun bezoek aan Lockdown Land massaal uit en ze staken de grens met Nederland over. Een restaurantbezoek in Sluis, een winkelmiddag in Breda of een terrasje in Maastricht werden algemeen verkozen boven een bezoek aan het nieuwste Belgische pretpark.
Anderhalve week later draait Lockdown Land echter op volle toeren. Wanneer ik het park betreed, beland ik meteen in de eerste themazone: China. ‘Waar het allemaal begon’ prijkt er in grote letters op de gebouwen. Het gebied staat vol typisch Aziatische tempeltjes en daarin vind ik allerlei horecagelegenheden. Ik zie Corona Canteen, Pandemic Pub en sportbar Olympics 2021. Helaas lijkt het er op dat alle restaurants en cafés vandaag gesloten blijven. Enkel afhaalcentrum Wuhan Delights opent de deuren, al zegt de lokale specialiteit (rauwe vleermuis) me persoonlijk niks. Dat wordt honger lijden.
Parkmascotte Lockdown Luk staat me glimlachend op te wachten.
Op het einde van de Chinese boulevard staat de blikvanger van Lockdown Land. Neem dus snel je smartphone, open Instagram en maak een selfie bij het enige echte Toilet Paper Castle. Dit reusachtige bouwwerk, ook wel bekend als het Kasteel van de Hamsterende Prinses, is schitterend. Dat geldt niet alleen voor het exterieur, maar ook voor het interieur. Binnenin dit paleisachtige gebouw vinden we souvenirwinkels met lege rekken en grijpmachines met levensnoodzakelijke producten. Ten slotte werd er ook een 3D-bioscoop geïntegreerd. Daarin draaien afwisselend de films ‘Het is maar een griepje’ en ‘Blijf in uw kot’.
Een beetje verder ligt themazone American Anxiety. Helaas sta ik hier voor een gesloten deur, want het management heeft beslist dat we minstens 30 dagen niet binnen mogen. Dat is geen fake news, maar wel erg jammer. Dan maar naar Abandoned Airport, een enorme Escape Room. Ik ben normaal geen fan van Escape Rooms, maar in Lockdown Land hoort zo’n opsluiting er natuurlijk gewoon bij. Het verhaal van Abandoned Airport is trouwens best knap: je wordt gedropt op een verlaten Indonesische luchthaven en moet van daaruit naar België reizen. Uiteraard proberen regeringen en vliegmaatschappijen daar een stokje voor te steken, dus stalen zenuwen zijn vereist.
Na m’n ontsnapping uit de luchthaven zet ik koers naar themagebied Quarantine Quarter. Deze zone bevat bijna alle topattracties van Lockdown Land. Nummer één is Confinement Coaster, een achtbaan die ik tezamen met al mijn vrienden mag beleven.
Nummer twee heet It’s a Small World en die naam spreekt voor zich. Het is een rustige bootvaart die toont hoe snel je de wereld rond kan reizen. Het ene moment ben je nog in de Chinese provincie Hubei, maar even later duik je al op in andere Aziatische landen. De vaartocht brengt ons verder langs Europese, Australische en Noord-Amerikaanse tafereeltjes. Afrika en Zuid-Amerika zijn op dit moment amper vertegenwoordigd in It’s a Small World, maar dat lijkt slechts een kwestie van tijd. Er wordt achter de schermen wellicht druk gebouwd aan nieuwe scènes. Het liedje van deze attractie (Doe nu niet te zot, blijf lekker in uw kot. En heb je verstand, dan vermijd je het strand…) blijft trouwens een hele dag in m’n hoofd hangen.
De derde topattractie van Quarantine Quarter heet Covid-1898. Deze rollercoaster vertelt een behoorlijk gruwelijk verhaal over het einde van de wereld. Het post-apocalyptische thema is werkelijk briljant uitgevoerd. In de wachtruimte spelen bijvoorbeeld voortdurend nieuwsuitzendingen over een virusuitbraak. Hoe verzin je het? De eigenlijke rit is minstens even spectaculair. Men zegt vaak flatten the curve, maar de exponentieel aangroeiende sensatie van Covid-1898 is voor één keer ook prima.
Lockdown Land is een pretpark naar mijn hart. Medebezoekers respecteren mijn persoonlijke bubbel door anderhalve meter afstand te houden en rijen zijn kort. Abandoned Airport, It’s a Small World en Covid-1898 kon ik bijvoorbeeld zonder noemenswaardige wachttijd beleven. Toch is er een uitzondering: familieattractie Vaccine Voyage. Wanneer we het informatiebord aan de ingang lezen, besluiten we dat de wachttijd toch écht te lang is. Jammer, want deze ride had ik ontzettend graag zelf beleefd.
Shows heeft Lockdown Land op dit moment helaas niet. Of althans… er zijn geen shows waarbij je met meer dan twee personen aanwezig mag zijn. De enige uitzondering hierop is het avondspektakel, dat telkens om 20.00 uur plaatsvindt. Ik keek waanzinnig uit naar deze voorstelling en claimde al vroeg een plekje aan Toilet Paper Castle. Wordt dit een Disney-achtige vuurwerkshow? Of een enorme fontein zoals die in Las Vegas en de Efteling? Ik wachtte vol spanning af. Klokslag acht uur gingen dan de lichten uit en volgde… een luid applaus. Ik begreep het eerst niet, maar klapte uiteindelijk ook maar in m’n handen. Is dit een soort lokaal gebruik? Ik snapte er niks van. Hmmm… misschien toch maar eens naar het journaal kijken.
Even later weerklinkt er een audioboodschap door het park. Men vertelt dat de grenzen tussen de themagebieden bijna gaan sluiten. Je moet vanaf dat moment een goede reden hebben om over te steken. Ik wil dat gedoe liever vermijden en haast me dus naar mijn hotel. Ik logeer momenteel in het Lockdown Resort, dat vlak naast het park ligt. Het is een luxueuze accommodatie, maar dat mag ook wel. Een verblijf duurt namelijk minimaal drie weken en de kans is groot dat dit binnenkort verlengd wordt. Maaltijden worden naar je kamer gebracht, elke gast krijgt een gratis Netflix-abonnement en toiletpapier wordt per familiepak aangeleverd. Meer kan ik echt niet wensen in zo’n hotel.
Is Lockdown Land een bezoekje waard? Ab-so-luut. Het park heeft veel ruimte, het wordt niet overspoeld door buitenlandse toeristen (ze geraken er niet) en er staan enkele unieke attracties. Ik genoot met volle teugen van het aanbod, ik had veel respect voor het werkende personeel en ik kan het aanstekelijke liedje van It’s a Small World maar niet vergeten. Er zijn dus ergere plaatsen om wekenlang opgesloten te worden. Een waardige vervanger voor die reis naar Chili en New York, zoveel is zeker. Zou ik je aanraden om hier binnenkort heen te komen? Ja, meteen. Maar dan wel op deze voorwaarde: doe het alleen.
Wordt (hopelijk zo snel mogelijk) vervolgd in een ander pretpark.
Met dank aan Robert Bogers voor de hulp met Photoshop.
