*Kleine disclaimer vooraf: aangezien ik op dit tripje veel te weinig foto’s heb gemaakt, zitten er ook wat foto’s van onze eerdere bezoekjes in dit tripreport.
Afgelopen weekend was het eindelijk zo ver: samen met Cas (mijn zoon van bijna 13) mocht ik naar Phantasialand. En niet zomaar, nee, we hadden een reservering bij de Society of Explorers. Ik was zelf nog maar een paar maanden geleden in Hotel Charles Lindbergh geweest, maar voor Cas was dit een compleet nieuw avontuur.
Klein nadeel: het was 3 uur rijden, dus stond de wekker om 05:30 zodat we om 06:00 in de auto konden zitten. Kenners, wetenschappers én overspannen collega-ouders weten natuurlijk dat pubers biologisch niet in staat zijn tot functioneren. Maar deze ADHD-vader met een dwangmatige planningsstoornis en een flinke dosis FOMO kan daar prima omheen. En trouwens, Cas kon ondertussen prima bijslapen.
Na een korte tussenstop bij de eerste Duitse McDonald’s (altijd een goed chantagemiddel bij een puber) kwamen we rond 09:00 aan bij het hotel. Natuurlijk eerst even een foto van de ingang schieten.
Bij het inchecken werd het Cas ook pas echt duidelijk dat we midden in Rookburgh zouden slapen: “Wauw pap, die achtbaan gaat hier echt vlakbij.” Wacht maar tot straks, dacht ik.
Snel inchecken en het park in! Om de dag rustig te beginnen kozen we voor Das verrückte Hotel Tartüff.
Zulke madhouses zijn Cas’ favoriet, ik vind de bewegende trappen altijd een uitdaging, maar hé, je doet wat voor je kind. Het viel me trouwens op dat er steeds meer onderdelen niet werkten en dat dit bij elk bezoek verder afnam.
Vervolgens gingen we op muizenjacht in Maus au Chocolat.
Schieten met zware slagroomspuiten op muizen is een flinke workout, maar wel met veel plezier.
We waren inmiddels toe aan een achtbaan en liepen richting Crazy Bats. Onderweg kwamen we langs het speelgedeelte “Auoras”, waar Cas eerst een kwartiertje klom en gleed, had ik mooi de tijd voor een bak koffie.
Daarna de coaster in: waar er 25 minuten wachttijd op het bordje stond, zaten we in 10 minuten met onze VR-brillen op in de langste indoorcoaster van Europa. Ik had deze baan eerder bereden als “Temple of the Nighthawk”, en in coronatijd zonder thematisatie. Maar de VR maakt de toch tamme, net iets te lange baan voor mij en Cas echt de moeite waard.
Op weg naar Winja’s Fear verleidden een paar kinderattracties Cas tot korte ritjes in Wolke’s Luftpost en Der Lustige Papagei.
Uiteindelijk genoten we van de nieuwe 4D-show Die 3 Mausketiere. Het theater is fris en modern, de beelden haarscherp, al was het verhaal iets verwarrend voor niet-Duitstaligen.
Rond 13:00 tijd voor Bratwurst. De rij leek langer dan de gemiddelde wachttijd bij Taron, maar gelukkig ging er een tweede loket open. Helaas werden er tegelijkertijd ook mensen vanaf de andere kant toegelaten, waardoor we alsnog achteraan belandden. Uiteindelijk hadden we onze Bratwurst toch in handen. Met volle magen was het tijd voor het serieuzere werk: F.L.Y. Dankzij versnelde toegang vlogen we al snel op onze buik langs onze hotelkamer; dat gevoel van vrijheid blijft fantastisch.
Hierna naar Black Mamba. Cas koos het trappetje, ik nam de iets uitdagendere route en vloog helaas op mijn enkel, tot hilariteit van voorbijgangers. Uiteindelijk stond de echte wachttijd op 40 minuten, maar dat kon de pret niet drukken tijdens deze geweldige B&M‑inverted rit.
Taron was de volgende op het lijstje, wat een baan! Airtime, snelheid en die tweede launch:
Misschien wel de beste baan die ik ken en het ultieme bewijs dat een coaster niet altijd inversies nodig heeft om fantastisch te zijn. Daarna nam ik een nat pak in Chiapas, waarna Cas besloot dat ik met kletsnatte kleding nog een keer door Hotel Tartüff moest strompelen.
Het was genoeg voor dag één, dus gingen we na het ophalen van de kamersleutels naar onze cabine in de C-Sectie op -1, vlak bij de launch. Fantastisch uitzicht, en Cas juichte nog even de aeronauten toe.
We hebben ons even opgefrist en omgekleed in droge tenue en zijn vervolgens naar Uhrwerk gegaan voor ons gereserveerde diner. Wat fijn trouwens dat dit bij de reservering inbegrepen was. Helaas was het eten al op voordat ik bedacht dat ik nog foto’s wilde maken, maar de Steak Tartaar en de burgers smaakten goed.
Het dessert, en dan met name de appelpudding, vonden we niet heel lekker (droge pudding met waterige vanillesaus).
Na het diner namen we de lift naar de 4e verdieping van de B-Sectie voor een prachtig uitzicht over één van de mooiste themagedeeltes van Europa. Toen de zon volledig verdwenen was en de lichten aan gingen, maakten we nog een exclusief rondje door het gesloten Rookburgh. In het donker is dit gebied magisch en lichtelijk onheilspellend, volop fotomomenten.
Moe maar voldaan doken we onze comfortabele bedden in.
Dag 2 begon met een heerlijk ontbijt in Uhrwerk. Nadeel: de tafels staan erg dicht op elkaar, wat voor mij als mensenschuw type toch wat ongemakkelijk voelde.
Met een flinke autorit voor de boeg stonden nog drie achtbanen op de planning: Taron, Winja’s Force en een laatste rit in F.L.Y.
Na het ontbijt direct naar Taron, en 20 minuten later vlogen we alweer door Klugheim. Het blijft een fantastische baan! Zeker een plek in mijn top 3 achtbanen waard.
Daarna naar Winja’s Force, al blijven wij Fear leuker vinden. De rare effecten zijn aanwezig, maar voelen geforceerder dan in Fear (stukje achtbaan, stop, effect, stukje achtbaan).
Het laatste ritje van de dag: F.L.Y.! Helaas lag Das verrückte Hotel Tartüff weer op de route, dus mocht ik voor de 4e keer in twee dagen mezelf door het hotel bewegen, waar opnieuw meerdere effecten niet werkten.
Na een laatste vlucht langs onze hotelkamer kwam ons 2-daagse avontuur tot een einde.
Het is fantastisch om dit soort avonturen nog steeds samen met Cas te beleven, en we kijken uit naar ons volgende tripje.
Bedankt voor het lezen, en excuses voor de enorme lap tekst!
