Nu de dagen weer korter worden, beginnen voor ons de dagen van kunstmatig licht weer.
Dit bedoel ik zeker niet negatief, want ondanks dat ik allergisch ben voor donkere, korte dagen, worden deze dagen de laatste jaren voor ons opgeleukt door de verschillende lichtfestivals in dierenparken en andere dagattracties.
Zo kwam er dit jaar voor ons een nieuwe speler bij.
Uitgelicht speelt zich af in het Openluchtmuseum te Arnhem, en omdat wij al jaren trotse bezitters zijn van een Museumjaarkaart, was het voor ons een praktisch gratis te bezoeken evenement.
Bij binnenkomst kregen we drie muntjes om in te ruilen tegen bekers op de vele horecalocaties die dit museumterrein rijk is. Na het oplopen van de straat na de hoofdingang werden we geplaatst in een wachtrij van tien minuten. Dit had op zich iets duidelijker aangegeven mogen worden, maar al gauw werd duidelijk dat er, omwille van de doorstroom, iedere tien minuten een stroom bezoekers werd doorgelaten om de route te bewandelen samen met de nachtwaker, die ons met hulp van de meldkamer en door middel van projectie door het verhaal heen loodst.
Dan het verhaal: er is een indringer gesignaleerd in het Openluchtmuseum, en met behulp van de nachtwaker gaan wij op zoek. Op deze tocht komen we langs verschillende gebouwen die ofwel de geschiedenis van het museum vertellen, of het verhaal vertellen van de opa van de nachtwaker, die hier vroeger nog gewoond heeft voordat dit museum een museum werd.
De projecties zijn op zich leuk om naar te kijken. Het verhaal is af en toe wat warrig, omdat er eigenlijk drie verhalen verteld worden: het verhaal van het museum, het verhaal van de Nederlandse geschiedenis en de zoektocht naar de indringer.
Toch konden we zeker genieten van de prachtige projecties op de mooie gebouwen die hier tentoongesteld staan, maar onherkenbaar zijn in het donker, ondanks dat we hier toch vaker zijn geweest.
Tussen de projecties en verhaalvertellingen is er gelukkig ook genoeg moois te aanschouwen, omdat alles prachtig is uitgelicht en de weerspiegeling in het water hier ook aan bijdraagt.
Aan het einde van de tocht, na zo’n anderhalf uur, kom je tot een eindverhaal waarin eigenlijk uitgelegd wordt dat de indringer al die tijd een hert was dat zich door het museum heen bewoog (vandaar dat we hem niet konden vinden).
Hierna hadden we de mogelijkheid om terug te keren naar het stukje “Zaanse Schans”, waar we nog konden genieten van de nodige versnaperingen. Echter, met een autorit van nog anderhalf uur naar huis voor de boeg, besloten we dat het mooi was geweest en zijn we thuis lekker ons bed in gedoken.
Het volgende evenement dat op de planning staat voor ons, zijn “De Lumineuze Nachten” in Kasteel De Haar.
Hier zijn we vorig jaar ook geweest, en ook dit was een groot succes. Ik ben benieuwd hoe dat dit jaar gaat bevallen op herhaling!
