Een bezoek aan het Efteling Grand Hotel
Het is ergens in maart wanneer het persbericht eruit gaat dat de kamers te boeken zijn, met een speciale code om eerder toegang te krijgen. Mijn vriendin vraagt al de hele ochtend om de code, en als ik hem opstuur komt ze niet veel later beneden dat ik mijn verjaardag en de dag erna vrij moet nemen. De conclusie is snel getrokken. Ze heeft een driepersoons suite met balkon geboekt, inclusief diner bij Mystique.
Met de tijd die verstrijkt begint de voorpret pas echt als we de proefslapers het hotel zien instromen en dat mondjesmaat de eerste verhalen naar buiten komen over on-Hollandse gastbeleving bij het verblijf. Dinsdagochtend vijf augustus vertrekken we naar Kaatsheuvel en rijden richting het resort. De kentekenscanners herkennen de auto en laten ons doorrijden onder de tunnel richting de rotonde van het hotel. We sluiten achter de geparkeerde auto’s, maar we worden direct gewenkt dat we voor de deur moeten parkeren. Dus we rijden weer een beetje door waarna direct onze autodeuren worden geopend. De koffers worden uit de achterklep gehaald en gelabeld. We krijgen de vraag of we gebruik willen maken van valet parking. Dat lijkt me heerlijk, dus na een rondje om de wagen lever ik de sleutels in en wandelen we met een medewerker naar de ingang van het hotel. Daar worden onze koffers doorgereden terwijl we naadloos worden overgedragen aan een gastheer in de lobby. We krijgen een toelichting over hoe de dingen in zijn werk gaan, die we stiekem allemaal al wisten natuurlijk, en mogen daarna direct het park. De lobby heeft ook een eigen toiletblok, dus die wilde ik uiteraard even zien. De warme rode kleur is volledig doorgetrokken hier. Sowieso zijn de kleuren in de lobby heel erg aangenaam. Ze voelen warm en huiselijk, en tegelijk straalt alles toch een bepaalde grandeur uit dankzij de messing (of gouden?) afwerking van bijvoorbeeld de lampen en de liften. De lobby is voor elke liefhebber sowieso een klein paradijs met een aantal unieke attributen. Ook liggen er diverse boeken waaronder Unreasonable Hospitality en The Grand Budapest hotel.
Met onze digitale sleutels op de telefoon opent de wereld van de Efteling zich letterlijk voor je voeten wanneer de hekken opendraaien om je toegang te geven tot het sprookjesbos. Het looppad er naar toe is echt meer dan prima, als je gaat zitten kniezen kan je iets vinden van de hekken voor bevoorrading. Maar de focus ligt er niet op, en dus vind ik het allemaal prachtig. Het is richting lunchtijd inmiddels en omdat we niet teveel willen eten om vanavond maximaal te genieten doen we na een rondje sprookjesbos her en der een los hapje halen.
We spoelen even door naar iets voor drie uur. Om drie uur mogen we namelijk onze kamer op. Dus we wandelen weer terug via het sprookjesbos naar het hotel en nemen de lift naar de derde verdieping. We komen op een deftige gang uit met mooie zware vloerbedekking. We wandelen door de gangen op zoek naar onze kamer. We blijken onze kamer boven de arcade te vinden, en het balkon is het kleine hoekje naast de arcade. We openen de deur wederom met onze digitale sleutel van de telefoon. De telefoon en de deur zijn niet direct vrienden, later leren we hoe je je telefoon het beste kan beethouden om toegang te krijgen. Ik ben overigens wel benieuwd hoe ze dit doen bij mensen die geen smartphones met NFC ondersteuning hebben. Ik vermoed dat men dan alsnog een echt fysiek pasje krijgt.
De zware deur opent en onze koffers liggen in de verte op het bagagerek. We wandelen door de gang, rechts direct het toilet, gevolgd door de badkamer. De badkamer is voorzien van een heel ruim bad, een fraaie wastafel en royale inloopdouche. Dan komen we direct in het sleepgedeelte uit, en links staat nog een bank die dienst kan doen als derde bed. Vanaf die ruimte hebben we ook toegang tot het balkon.
Bij binnenkomst staan er twee macarons klaar, een fles water in de koelkast en een fles water op de kamer. Ook ligt de lade gevuld met koffie, thee en chocolademunten. Waar we tijdens de influencerweken zagen dat mensen allerlei handgeschreven briefjes op de kamer hadden om gasten welkom te heten hebben we die helaas niet aangetroffen op de kamer. En ondanks het doorgeven van de geboortedata hebben ze ook niks gedaan met het gegeven dat er iemand aanwezig was die jarig was. Na de vorstelijke ontvangst bij de auto en receptie voelde dit ineens wat killer en zakelijker. En waar we op de foto’s bij de boekingen lekker worden gemaakt met een mysterieuze reiskoffer ontbreekt die ook op de kamer. De koffers worden alleen uitgedeeld op kamers waar kinderen tot twaalf jaar overnachten en is dan tevens gevuld met een pluche kikker van Aquanura.
Enfin, we vinden het allebei jammer dat ze hier iets laten liggen als het op hospitality aankomt. Tijd om de kamer even kritisch te bekijken. En natuurlijk ben ik nu even kritisch om kritisch te zijn, laat ik benadrukken dat zaken wellicht vergezocht zijn voor de meeste mensen die hier gaan overnachten. De stopcontacten naast het bed hebben geen USB outlet. Dat kan een bewuste keuze zijn, maar een USB-C aansluiting naast het bed had ik persoonlijk fijn gevonden, naast het stopcontact. De deur van de badkamer en de kast zijn echt allemaal net aan. Er zit misschien twee centimeter tussen als de badkamer deur helemaal open gaat. Ik voorzie dat hier nog wel wat deurtjes in kasten gaan sneuvelen wanneer kinderen onhandig die deuren open laten staan en de badkamerdeur open zwaaien. Het zitgedeelte/derde bed is echt heel saai en onpraktisch. Het is vooral een bed dat niet is opgemaakt ipv een bank voor de ontspanning. En tot slot, de inkijk is best stevig vanaf het park. Dus even in je boxer door de kamer lopen is geen aanrader tenzij je op looopings en dumpert wilt eindigen. Overigens lijkt het hotel zelf ook te beseffen, maar daar kom ik later op terug.
We genieten desondanks natuurlijk toch even op de kamer van het uitzicht en het balkon en besluiten richting wellness te gaan. Je kan daar ook omkleden, wel zo handig. Dus naar de kelder. Om daar te komen hadden we ruzie met de lift. Je moet namelijk eerst je sleutel aanbieden en dan een etage kiezen. Alleen dan komt de boel in beweging. Eerst een nummer kiezen en dan je sleutel aanbieden brengt dat ding helemaal op hol. Uiteindelijk eindigen we in de lobby, maar weigerde naar beneden te gaan. We hebben een andere lift moeten oproepen om het te fixen. Uiteindelijk eindigen we toch in de Spa en Wellness gang. We wandelen richting het einde in een fijne lichtblauwe tint. We kleden ons om en douchen even snel. We pakken hier trouwens een handdoek mee die hier aangeboden worden. Dan betreden we het badgedeelte. Het is er best druk. Alle ligbedden zijn bezet door mensen en/of door handoeken. Handdoekjes leggen blijft een Hollandse volkssport. We leggen onze handdoeken dan maar even ergens op een bankje aan de zijkant en gaan het diepe bad in. Wat opvalt is dat het best warm, de deuren naar de nooduitgang heeft tijdens ons bezoek ook continu opengestaan. Verder waren er veel kinderen aan het zwemmen. En hier wil ik best even kritisch zijn. Want het wordt verkocht als Spa en Wellness, alleen door de kinderbaden is het ook een mini zwembad geworden. En waar kinderen in water gaan spelen wordt het al snel gezellig druk met veel gespetter en geschreeuw. In zo een kelderomgeving is dat al snel een kakofonie van geluid. En ik heb geen kritiek op spelende kinderen, alleen ik denk dat de term Spa en Wellness, waar bijvoorbeeld ook massages bijgeboekt kunnen worden, voor mensen een andere verwachting schept dan een mini zwembad vol spelende kinderen. De sauna werd trouwens bezet door de pubers in de ruimte en de stoomcabine was buiten gebruik.
Na een klein uurtje verlaten we de Spa weer, kleden ons om en gaan richting Mystique voor een drankje in de bar. We nemen een cocktail en bestellen ieder het trio van bitterballen van kaas, truffel en rundvlees. Ik ben iemand die truffel al snel vind overheersen. Als mensen in Europapark de pasta met truffel bestellen vind ik dat bijvoorbeeld ook al snel te intens ruiken. Dus ik vond de truffelvariant hier ook best stevig. Maar mijn vriendin vond hem wel lekker. Ik was zelf meer fan van de kaas in combinatie met de wasabi mayo.
We nemen het er een uurtje van in de bar van Mystique. De muziek zou ik zelf omschrijven als een Ibiza Lounge playlist. Daar ga ik zelf echt ontzettend goed op, dus ik voel me al snel helemaal thuis in Mystique. De bar zit trouwens volledig aan de voorkant. Vanaf de chefs table begint het restaurant. Als bezoeker van de bar kan je ook niet zomaar in het restaurant gaan zitten. Ook ‘s avonds hebben we daar een paar keer mensen weggestuurd zien worden. En terecht wat mij betreft. De dining experience wil je niet laten verstoren door mensen die alleen wat komen drinken.
Als onze drankjes op zijn gaan we nog even snel het park in, we wandelen een rondje door anderrijk maar vinden het eigenlijk ook lekker nog even op de kamer te zijn. Als we op de kamer komen, blijkt dat het hotel ons ook aan het voorbereiden is geweest op de avond. De gordijnen zijn inmiddels door hun gesloten, het bed is opengeklapt en er ligt een briefje over de prinses op de erwt. We snappen het niet helemaal, maar we denken dat sommige bedden echt een erwt in bed krijgen. We pakken nog even Aquanura mee voor we ons gaan klaarmaken voor een avond bij Mystique.
Het is iets voor achten als we ons weer melden bij de gastvrouw van Mystique. We krijgen de beste plekken van het restaurant toegewezen. Een tafel voor twee met perfect uitzicht op de vijver van Aquanura. Terwijl we worden geplaceerd wordt de kaars aangestoken. Onze gastheer meldt zich aan tafel, we bestellen een aperitief, waarbij we kozen voor de Champagne. De eerste verrassing is dat de bloemen op tafel eetbaar zijn. Daarna krijgen we de menukaart en de uitleg over het concept van de smaakactivaties. Het idee is dat je als tafel kiest voor drie of vier smaken, afhankelijk van het aantal gangen dat je kiest. We hadden hier al gelezen dat men open staat voor experimenteren en je best alles kan bestellen als je wilt. Dus we zeggen gekscherend dat we slecht zijn in keuzes maken en het eigenlijk allemaal wel willen proeven. Onze gastheer is direct enthousiast, waarschuwt wel dat het een lange zit kan worden. Vinden wij natuurlijk niet erg. En dus begint het feest nu echt. We beginnen met een drankje van kersengazpacho met sabayon. Onze gastheer meldt weer en legt uit dat we de twaalf amuses in groepjes van drie gaan krijgen, onder andere vanwege de tijd die het anders kost. En zo krijgen we direct een volle tafel aangeboden met drie amuses.
We smikkelen van het worstenbrood van kreeft, de Zeelandse geelstaart en Quetzalcoatl. Dan volgt het voorgerecht, een kruidentuin met o.a. burrata en een thee van groene tomaat. Ik vond het echt heerlijk fris en heel verrassend om hier ijs geserveerd te krijgen. In combinatie met de groene tomaten thee en de burrata heel smaakvol. De bijpassende wijn was een fijne riesling uit Oostenrijk.
Na deze ronde krijgen we een paar snede zuurdesem brood aangeboden en blijkt onze kaars tevens de boter te zijn. Overigens lof voor de boter. Die is meermaals verwerkt waardoor het goed geklaarde en op smaak gebrachte boter is. Door het smelten van de warmte in de vlam heeft de gesmolten boter direct een hele aangename rooklucht ontwikkelt. Na het brood volgt de volgende serie van amuses;
Het koninklijk ei, een gerecht dat ons even liet terugdenken aan een vergelijkbaar recept bij De Nieuwe Winkel in Nijmegen voor ze hun sterren verdiende. Daarna volgde de vijf zintuigen, waar al je zintuigen worden geprikkeld en tot slot de de gestoomde paddestoelen. Hiervoor kwam er een groot bad met gedroogd ijs, waar de amuse in verdween om vervolgens bevroren geserveerd te worden op flinke stukken houtskool, bestrooid met “de sneeuw” zoals die ook in Brasserie 7 gevonden kan worden. Het effect van koud ijs aan tafel dat lekker staat te roken in combinatie met het serveren op de ruige structuren van steenkool en de grijze look van de amuse maakte dit qua presentatie de spectaculairste van de avond. Misschien ook omdat het zonlicht op dat moment echt heel fraai licht gaf.
Na dit trio was het tijd voor het tussengerecht. Een schitterende roos van kobucha met coquille en een boullion, waarvan ik ben vergeten waar die van gemaakt was. Hier werd een frisse rosé bij geserveerd. Ook dit was echt heel lekker. Mooie smaken, mooie structuren, schitterend opgemaakt.
En daarna gaan we vrij snel door naar de volgende drie amuses. We beginnen met paling van het huis, Anuras parel gemaakt van chocolade en de groentesnoepjes. We hebben een amuserend gesprek met de gastheer over de groentesnoepjes en welke groente erin zaten. De biet was overduidelijk, de wortel en de knolselderij had niet iedereen goed. Ik zeg niet wie, maar ik zat goed ;-) sowieso nog even een dik compliment voor onze gastheer deze avond. Een man die horeca in z’n haarvaten heeft zitten. Haarfijn aanvoelde als we hem nodig hebben, open stond voor onze feedback bij een aantal gerechten en ook het commentaar van de chef weer terug kwam brengen als we dat hadden doorgegeven. Ik kan enorm genieten van een avond dineren in de juiste setting, alleen dat valt of staat voor mij tevens met de gastheer of vrouw aan tafel. En deze meneer verdient een enorme pluim met het gemak zoals hij zijn gerechten en wijnen staat te presenteren. En zijn collega’s die hielpen bij het uitserveren deden overigens niet voor hem onder, perfect gastgericht en altijd bezig om jouw avond tot een onvergetelijke avond te maken. Sowieso valt op dat alle gerechten zijn gebouwd op regionale producten en duurzaamheid. Amerikaanse rivierkreeft, duurzame tonijn, overal zit een goed verhaal bij waarom het is verwerkt in de gerechten.
Terug naar het diner, waar we aan het hoofdgerecht gaan beginnen. We krijgen diverse bereidingen van rund met oa geitenyoghurt. De rode wijn die erbij komt ruikt best stevig, maar bij de eerste slok valt op dat die heel prettig wegdrinkt bij het geserveerde gerecht. De stoof van rund was onze favoriet, zo vol met krachtige smaken. En wat mij betreft ook precies genoeg, want dit stukje was zo krachtig dat een bord vol teveel had geweest.
Zo zitten we inmiddels al ons vierde glas wijn en 12 gerecht in 90 minuten. Kortom, de keuken had het tempo er best stevig in zitten. We vragen om heel even het tempo naar beneden te brengen. En zo krijgen we onbedoeld een aangename break van drie kwartier omdat we ook de Aquanura show van kwart over tien konden bekijken. Omdat we even een break namen werden onze glazen rood weer aangevuld, wat voor mij dat typische is dat je zoekt wanneer je dit soort restaurants bezoekt. Zorgen dat de gast z’n glas wijn heeft, zonder direct met je toetsen op de kassa te slaan.
Tijdens Aquanura is onze tafel weer keurig opgeruimd, klaar voor laatste serie amuses. We krijgen Zeeuws spek, de suikerspin en gepettos pizza. Van deze drie vond ik het Zeeuws spek het lekkerste. Daarmee hebben we alle twaalf de amuses gekregen en rest ons slechts het nagerecht. We krijgen opnieuw een kaart met vijf desserts aangebonden. We grappen even dat we deze ook alle vijf willen proberen. Maar dat had ik sowieso niet getrokken, want alle amuses proberen is fantastisch, maar stiekem ook wel veel. Met de steentjes kunnen we kiezen wat we willen. We kiezen allebei voor de frisse vijver.
We krijgen een bijpassende dessertwijn met tonen van perzik. Die weer terugkwamen in het gerecht zelf. We genieten van ons dessert en daarmee zit het diner erop. Voor mij is de avond altijd pas afgerond na een kopje koffie met friandises. Uiteraard is dat hier niet anders. En zo komt er om half twaalf nog een karretje voor gereden die zo uit Willy Wonka’s chocoladefabriek had kunnen rollen. We krijgen ieder vier friandises aangeboden, met uiteraard de koffie.
We genieten nog even na in een inmiddels uitgestorven restaurant, waar in de bar overigens nog wel mensen zaten. Maar we waren de laatste in het restaurant toen we iets na middernacht opstonden om af te rekenen. De prijzen zijn online wel te vinden inmiddels, maar voor degene die het willen weten hebben we inclusief fooi ruim vierhonderd afgetikt. We vragen om de keuken te bedanken, die nog bezig waren met schoonmaken. Ze roepen de nog aanwezige brigade naar voren zodat we zelf de complimenten kunnen overbrengen. Tevreden gaan we naar de lift, tijd om lekker te gaan slapen.
We komen op de kamer terug en kruipen onder de lakens. Het voelt alsof je met je bips in de wolken bent gaan liggen. Het ligt boterzacht. We hadden het raam nog openstaan, alleen dan komt de parkmuziek best wel stevig je kamer binnen. Die moesten we noodgedwongen wel dicht doen. We hebben heerlijk geslapen, hoewel we allebei ook best wel warm hebben gehad tijdens de nacht. De isolatiewaarde is prima op orde denk ik.
Als ik om zes uur wakker schiet van een volle blaas kan ik het niet laten even naar buiten te gluren (in m’n boxer, life goals), waar de groendienst in de verte al bezig was. Zo een park zien opstarten is gewoon magisch als liefhebber. In de ochtend doen we lekker rustig aan. Ik geniet van een koffie op het balkon met uitzicht op de entree. Na het douchen gaan we richting ontbijtbuffet in Brasserie 7. Onze eerste kennismaking met dit restaurant. We worden vriendelijk ontvangen en naar een tafel begeleid aan de voorkant, bij de serre. Het viel me op dat de voorkant van het restaurant en de serre door het daglicht allebei anders aanvoelen. Het ontbijt is heel uitgebreid met verschillende bereidingen van ei (hard en zacht gekookt, scrammbled), American pancakes, genoeg broodkeuzes en beleg. Ik denk wel dat het ontbijt nog heel Hollands aanvoelt op basis van de keuzes die er nu zijn. Ik denk dat men op termijn misschien wel meer gaat opschuiven om bijvoorbeeld de Britse gasten beter te voorzien. Uiteraard staan de bubbels ook koud. Ik vind dat zelf altijd een beetje overdreven bij je ontbijt, maar het vond gretig aftrek.
Na het ontbijt is het tijd om nog even de laatste spullen te pakken, en onze koffers in te leveren voor de checkout. Onze bagage krijgt een nieuw labeltje. De dame vraagt of alles naar wens is geweest. Ik besluit de stoute schoenen aan te trekken, en toch eens te informeren naar “het koffertje”. Ik leg uit dat ik heb gehoord dat het alleen voor kinderen is en probeer haar te overtuigen dat ik ook een groot kind ben, maar bovenal een liefhebber van het park en dit souvenir ook graag wil kunnen aanschaffen. Ze kan niks voor me betekenen op dat moment, maar krijg het advies het nog eens te vragen als ik naar huis ga. Dan is het tijd voor een volle dag Efteling, want vanavond eten we nog in Brasserie 7.
En we zagen het al bij het ontbijt, het is vandaag heel erg druk in het park. Over dat binnenstromen van mensen trouwens, ik overdrijf niet als ik zes dat 60 tot 70 procent van de mensen niet door de arcade wandelt maar langs de vijver richting anderrijk gaat. Terug naar de drukte; Overal 30 tot 45 minuten wachten. En we zijn allebei stiekem een beetje vermoeid. We zijn al een dag of vijf vrij, in combinatie met de ontspanning van gisteravond in het restaurant schiet het lichaam in vakantiemodus en dat betekent dat we het vandaag lekker rustig aan doen.
We spoelen even de tijd door naar eind van de middag. We hebben pas om half acht gereserveerd, maar willen graag een uurtje eerder. We lopen naar binnen en laten onze reservering omzetten. Daarna gaan we via de hotelpoort naar Biscuit voor wat drinken. Het is rustig in de lobby en besluit nog een keer m’n geluk te beproeven om te zien of ik “het koffertje” toch kan aanschaffen op een of andere manier. Ik leg de situatie opnieuw uit en de dame is heel begripvol, maar legt uit dat ze hier een heel rigide beleid voor moeten voeren. Ik leg uit dat voor een hotel waarbij twee boeken in de lobby liggen over exceptionele hospitality dit de dingen zijn die het verschil kunnen maken. Dus ze gaat toch haar best doe en krijgen we een hand aangeboden van de dienstdoende manager. We krijgen wederom alle excuses, en dat het echt niet mogelijk is. Zo werd onder andere genoemd dat de koffers op marktplaats voor veel geld verschijnen. Persoonlijk vond ik dat een vervelende opmerking omdat ik zelf ook een broertje dood heb aan al die handelaren op marktplaats en ik in dezelfde werd gezet. We komen tot een gezamenlijke conclusie dat exclusieve merchandise in de Efteling nooit gaat werken door de gretigheid waarmee Eftelinggekkies en liefhebbers erop duiken en dat exclusiviteit in service en gastbeleving moet zitten. En dat exclusieve knuffels en koffertjes voor veel geld in de winkel mogen komen. De manager is echt heel begripvol en biedt aan om allerlei andere items mee te geven. En hoewel oplossingsgericht, het is niet waar m’n behoefte ligt en ik dank beleefd voor het aanbod.
Inmiddels is het al bijna half zeven en gaan we aan tafel bij Brasserie 7. Hier is al veel over geschreven op het forum. Ik denk dat ik me goed kan vinden in de dingen die geschreven zijn. We hebben een hoofdgerecht en nagerecht besteld uiteindelijk. Ik denk persoonlijk dat de borden voor het hoofdgerecht te groot zijn voor de manier van serveren. De frietjes komen nu in aparte kommetjes. Gooi die op het bord erbij en het ziet er direct aantrekkelijker uit denk ik. Nu krijg je veel leeg bord voor het oog. Personeel moet hier z’n draai nog wel een beetje vinden, niet alles gaat even soepel of even snel. Aan de andere kant, dit restaurant is echt heel groot voor Efteling begrippen en ik denk dat ze best wat extra bezetting kunnen gebruiken. Dus voor dit restaurant geldt ook dat men even tijd nodig heeft, dan gaat het wel goedkomen. We hebben overigens niet het inlegvelletje gekregen met extra gerechten, die andere afgelopen weekend wel kregen.
Iets voor achten bellen we de receptie van het hotel, we vragen om de auto weer voor te rijden. Die staat over een kwartiertje klaar. We wandelen richting de ingang van het hotel, de auto komt aangereden, de koffers worden er direct bij gezet. We mogen de auto even controleren op schade, tekenen voor overdracht en dan wordt de deur weer net zo hoffelijk opengedaan als toen we aankwamen. We worden door drie man uitgezwaaid terwijl we weer wegrijden. Een ervaring rijker.
En daarmee ga ik een einde breien aan dit lange verhaal. Het Efteling Grand Hotel is oprecht een hotel met Grandeur. De grote deuren, de gastvriendelijkheid en de royale ontvangst, het is wat je mag verwachten bij een hotel in dit segment. De kamer was top, hoewel we baalden dat de ontvangst in de kamer zelf wat kil aanvoelde. Het boek dat op de kamer ligt is bedoeld om daar te laten liggen. Net zoals het ontbreken van de reiskoffer en knuffel als je zonder kinderen arriveert. Had die kamer vijftig euro duurder gemaakt, en dat wel allemaal inclusief gemaakt en het voelt allemaal net even wat rijker aan tijdens je verblijf.
Een ander punt van kritiek dat ik nog niet hebt benoemd is de royale aanwezigheid van de security. Standaard staan er momenteel twee mensen van security bij de poorten van het hotel en staan ze bij de ingang van Brasserie 7. Bij die laatste stond hij ook zo aanwezig dat het even voelde alsof ik een nachtclub in wilde lopen en langs de deurportier moest. Ik begrijp dat men graag de boel veilig wilt houden, maar ik zou een rol in de achtergrond voor deze mensen meer aanmoedigen of ze gewoon de hotel kleding laten dragen. Want in alle verfijnde gastvrijheid voelt de security wat heftig als tegenbalans.
Verder ben ik ongetwijfeld wat zaken vergeten. En als je echt wilt zeiken, in het trappengat zitten al wat beschadigingen bijvoorbeeld. Maar je kan daar prima omheen kijken. Ik ben wel heel benieuwd hoe vandalisme gevoelig de inrichting is. Want sommige dingen voelen fregiel en dat in het hotel waar elke dag kinderen doorheen rennnen.
En ik denk dus dat de Efteling nog heel veel geld laat liggen in dit hotel. Zoals bijvoorbeeld het te koop aanbieden van de exclusiviteititems. Die knuffel met koffer kan je met gemak voor 75 euro in de winkel zetten, en tegelijk bij elke reservering wegzetten ipv voor ieder kind. Ik denk dat je op die manier veel teleurstellingen gaat voorkomen, want veel liefhebbers die komen overnachten zonder kinderen zullen steeds in discussie komen over de exclusieve items die je dan niet krijgt. Voor mij voelde het persoonlijk zelfs als een afstraffing omdat ik bewust geen eigen kinderen wil in m’n leven. Dat klinkt misschien wat heftig, maar voor mij zit dit heel erg in m’n rechtvaardigheidsgevoel. En dat we met z’n tweeën in anderhalve dag 1500 euro komen leegkloppen en dan een discussie hebben over een item van een paar euro inkoop waarschijnlijk helpt ook niet mee. En dat is misschien ook een pijnpunt, het hotel straalt in alles uit dat je hier niks te kort gaat komen en elke stap die niet perfect voelt is daarmee direct een misstap. Gisteravond appte ik een vriendin die vroeg hoe het was en de beste samenvatting is die ik haar stuurde. Het hotel is grandioos, alleen in details kan het nog beter. En dat is voor een hotel dat net drie weken draait en geen vergelijkbare hotels heeft binnen z’n eigenaar al een enorm compliment. Je ziet aan de mensen die zijn aangetrokken in de top van het hotelmanagement men er alles aan gelegen is om van dit hotel een van de beste van Nederland te maken. De funderingen staan als een huis, nu komt het aan op de details.
Een ander punt waar men iets mee mag doen. In de ochtend staat Mystique leeg. In dit hotel zou het echt niet misstaan om als een plus arrangement een ontbijt a la carte aan te bieden en daarmee de a la carte beneden tijdens het ontbijt op te heffen. Ik denk dat hier serieus een markt voor is onder je gasten in dit segment.
Voor degene die tot hier zijn gekomen met lezen, dank je wel! En nu snel een overnachting boeken!
Ps. Zoals je hebt gemerkt stoppen de foto’s eigenlijk na de ochtend. Mijn telefoon is intensief gebruikt dus mijn batterij was helaas leeg toen we bij Brasserie 7 aan tafel gingen.
