Gisteren was ik in Walibi Holland. De laatste keer dat ik dit park bezocht was in 2016: Lost Gravity was toen net geopend, Robin Hood reed nog rammelend zijn rondjes en van Festivalization had nog niemand ooit gehoord. Gisteren was dus een dag van vele nieuwe indrukken en vanwege de vele recente discussies over ons aller favoriete park in de Flevopolder leek het me interessant mijn bevindingen eens op een rij te zetten. Mijn camera was niet mee, dus een wat simpeler tekst-TR dit keer!
Allereerst Festivalization. Iets wat vanaf de introductie tot op de dag van vandaag compleet kapot wordt gemaakt door de online community. Volledig onterecht als je het mij vraagt. Smaak is subjectief, maar Festivalization is kleurrijk, kunstzinnig en geeft Walibi Holland echt een eigen identiteit. Ik kan in Europa geen ander (middel)groot attractiepark bedenken dat op deze manier buiten de hokjes van traditionele theming heeft durven denken. De mainstreet is met slechts een laag verf uniek geworden, het concept past uitstekend bij de meer out-there thema’s van Speed of Sound en Lost Gravity en Wilderness is een bijzonder sfeervol stuk themapark geworden. Alleen bij Exotic vind ik de aanpassingen soms teveel clashen met het oude thema (ik kijk hier specifiek naar de discobol op Los Sombreros), maar over het algemeen ben ik bijzonder enthousiast over Festivalization en de sfeer die het heeft gebracht.
Waar ik een stuk minder enthousiast over ben, waren de operations gisteren. Bij opening was het plan eerst Condor te doen om de altijd lange wachtrij te vermijden, maar die bleek nog gesloten. De botsauto’s aan de overkant waren ook dicht. Een blik in de app leerde dat Goliath ook dicht was, net als Speed of Sound, Express, Merlin’s Magic Castle en praktisch alle flatrides. Walibi Holland opende met vier (VIER!!!) draaiende attracties: Untamed, Lost Gravity, beide banen van YoY en de Crazy River. Hier hoef ik verder geen woorden aan vuil te maken hoop ik.
In de uren daarop werd godzijdank wel het volledig aanbod geopend, op Blast na uiteraard. Waarom men dat ding niet gewoon afbreekt is me een raadsel. Operations bij de achtbanen waren de rest van de dag prima te noemen: waar dat kon werd met twee treinen gereden en de crews bij Xpress en Goliath werkten dusdanig door dat de tweede trein niet hoefde te wachten op de remsecties. Bij Untamed en YoY mag je je eigen beugel niet sluiten, wat toch regelmatig voor verwarring en daarmee vertraging zorgt. Maar overall: prima!
Hoe anders was dat bij de flatrides. Eén medewerker per attractie maakt dat het in- en uitstappen zo. verschrikkelijk. lang. duurt. Het perfecte voorbeeld is G-Force. Na de rit moet de medewerker handmatig het hekje van de uitgang openen, handmatig iedere gondel openen, erop toezien dat iedereen naar buiten is, het hekje van de uitgang sluiten, naar de andere kant van de attractie lopen, handmatig het hekje van de ingang openen, tellen hoeveel lege gondels er nog zijn, zoeken naar één of twee personen in de rij, het hekje van de ingang sluiten, iedere gondel handmatig sluiten naar de operator booth wandelen en op start drukken. Een ritueel van zeker vijf minuten voor een ritduur van twee minuten. En dit gaat bij de meeste flatrides zo en dan hebben we nog niet eens de zeikende bezoekers aangehaald die hun tas niet weg willen leggen. Oké, adem uit…
Hoewel… Zucht. De horeca. Wat een drama. Het park was tot 22:00 open dus we accepteerden de idioot hoge prijzen en wilden in het park eten. Vanwege de verhalen op het forum over het personeelstekort in de horeca van Walibi hadden we ingecalculeerd om niet rondom zessen te gaan eten, maar pas tussen zeven en half acht. Wanneer we om kwart over zeven aan komen bij de Haciënda blijkt er één counter geopend te zijn met een rij die de meandering (voor een fastfoodrestaurant!) binnen overklast, waardoor je buiten al aan kan sluiten. We begrijpen van gesprekken rond ons heen dat het een rij van een uur is. Een uur mensen. We overwogen onze opties. Mission Control was al de hele dag dicht. Bij Cock-A-Doodle-Doo stond een tijdje eerder al een rij die niet korter was dan deze. Zou het bij Yummy Tummy of de kebabzaak bij Lost Gravity beter zijn? Wij hadden geen zin om dat uit te zoeken: we hebben nog een paar uur op krentenbollen en snoep overleefd en hebben om tien uur ’s avonds heerlijk zitten eten op het terras van de Mac in Harderwijk. Dat was nog goedkoper ook. Jammer Walibi.
Het jammere is dat het personeel hier niets aan kan doen: het is echt het gebrek aan personeel wat het park nekt. En dat meen ik, want gesloten attracties bij parkopening, onnodig lange wachttijden en absurd lang moeten wachten voor eten met een dramatisch prijs-kwaliteitverhouding; dat zijn zaken die je dag een negatieve bijsmaak geven waardoor je minder snel weer terugkomt. Ik hoop echt dat het Walibi Holland lukt om uit de negatieve spiraal te kruipen en meer personeel te vinden, want op deze manier gaat het niet goed.
Zoals net al aangehaald was het park tot 22:00 open als onderdeel van het evenement LekkerGaan, hoewel dat nauwelijks een evenement te noemen is. Een evenement zou een aanvulling moeten zijn op je aanbod. Walibi heeft daarom op het plein voor het reuzenrad twee hoekjes als strand ingericht waarop wat mensen in ligstoelen en hangmatten dronken lagen te worden. Voor de rest was er niemand in dit stukje park omdat iedereen schijnbaar werd weggejaagd door de ongelofelijke teringherrie die van het podium afkwam. Dan heb ik het niet eens over de muziekstijl, maar puur het volume: waarom moet dit zo ongelofelijk hard staan? Ik heb medelijden met het beenhamkraampje die naast het podium stond, want die heeft geen broodje meer verkocht sinds de DJ begon te spelen. If anything haalt dit ‘evenement’ de beleving alleen maar naar beneden. Het park is geopend tot laat en dat is altijd goed, heel goed zelfs, maar buiten dat is er geen enkele reden om specifiek op een woensdag naar Biddinghuizen te reizen.
Was het dan allemaal kommer en kwel in de polder en heb ik een verschrikkelijke dag gehad? Zeker niet! Op alfabetische volgorde mijn bevindingen met de toffe attracties van Walibi Holland:
Condor
Ironisch om te beginnen met een attractie die bepaald niet tof is. De nieuwe treinen zouden deze achtbaan wat soepeler hebben gemaakt, maar mijn hemel: hoe is het in vredesnaam mogelijk dat dit ding nog mag draaien. Je zou denken dat je in twee minuten tijd geen hoofdpijn kan ontwikkelen, maar een ritje in Condor bewijst het tegengestelde. In de wachtrij staan bordjes met dat de achtbaan ‘agressief kan zijn’ en dat je je hoofd tegen de hoofdsteun moet drukken, bij het controleren van de beugels vertelt de medewerker je dat je je hoofd tegen de hoofdsteun moet drukken en als je dan tijdens de rit je hoofd tegen de hoofdsteun drukt, doet het alleen nog maar meer pijn. Vekoma heeft al bewezen mooie layouts te kunnen maken op krappe oppervlaktes, dus sluit Condor en vervang hem door een moderne STC, want de huidige achtbaan kán gewoon niet meer.
Crazy River
Een attractie die ik tot gisteren nooit gedaan had. Lekker lang, met een draaischijf en drie drops. Het is natuurlijk geen Chiapas, maar wel gewoon een ijzersterke logflume. Volgens het bordje in het station kunnen er zes mensen in een bootje en we hebben proefondervindelijk vast kunnen stellen dat er inderdaad zes volwassen in een bootje kunnen! Het was krap, de splash was enorm, ik zeiknat. Kortom: een prachtige herinnering.
Eat My Dust
Wat is het punt van dit achtbaantje? Drako vervangen I guess? Jammer genoeg vond ik Drako leuker. Ik snap de keuze niet goed om dit ding te bouwen. De coaches zijn ook zo lomp groot dat de doelgroep nauwelijks over het randje kan kijken. Wel ben ik groot fan van het gebiedje wat hier gecreëerd is. Het is een verassend sfeervolle plek gebleken om te lunchen of gewoon even te zitten en de waterspeelplaats is fantastisch om te aanschouwen. Ook complimenten voor de toiletunit.
El Rio Grande
Rapids zijn nooit stom, maar El Rio Grande schuurde gisteren wel een beetje tegen saai aan. Er zit eigenlijk geen afwisseling in de rit en effecten zijn er nauwelijks. Aan het ritverloop valt natuurlijk weinig te veranderen, maar het zou de attractie goed doen als er wat extra elementen in of naast de baan geplaatst worden.
Goliath
Nog zo goed als altijd, maar is wel ingehaald door nieuwere achtbanen. Voor de airtime stap je tegenwoordig beter in Untamed. De hoogte blijft in Nederland nog speciaal, maar 46 meter is nou ook weer niet zo hoog dat ik er nog kriebels in mijn buik van krijg. Ik merkte dat ik liever in Piraten zou zitten, maar desondanks is Goliath nog steeds een ontzettend majestueuze achtbaan die een simpele goede rit levert.
Lost Gravity
Niet mijn type achtbaan, maar wel stom leuk met een fantastische first drop. Het viel me op hoe goed de attractie erbij ligt. Strak in de verf, werkende effecten, een mooi begroeide omgeving en het thema blijft uniek en goed uitgevoerd. Een visueel pareltje.
Merlin’s Magic Castle
Mijn vorige bezoek stond het volume te laag waardoor ik nauwelijks iets meekreeg van de gesproken tekst, maar dat was gisteren een stuk beter. Vermakelijke voorshow die de tand des tijds goed doorstaat en de humor trekt zich door tot in de hoofdshow. Jammer dat de illusie verbroken wordt door de meedraaiende sterrenhemel en het ‘ondersteboven’ stilhangen aan het einde van de rit, want anders was dit echt een banger van een madhouse.
Speed of Sound
Nooooo, what have they done to you? Geen onderhoud in ieder geval. De kleuren zijn vaal, de onboard audio is stuk en de lichten in de tunnel doen het ook niet. Het enige wat dan overblijft is een oude rammelende dertien-in-een-dozijn-achtbaan. Speed of Sound heeft hoognodig wat aandacht nodig.
Spinning Vibe
Vrij zeldzaam attractietype dat ik nog nooit had gedaan, ondanks dat er de laatste paar jaar wel eentje op mijn thuiskermis in Tilburg heeft gestaan. Maar verassend toffe en lange rit, deze sla ik tijdens volgende bezoeken niet over!
Tomahawk
Een flatride die eruit ziet alsof hij met buurman Drako wacht op de sloop. Saillant genoeg kwam er na drie slagen plotseling een bijzonder slecht geluid uit de arm. Ik hoor mezelf zeggen ‘da’s niet goed’ en zie toevallig dat de medewerker al met de telefoon aan haar oor staat. Na een minuut of tien was de TD er om het platform naar zijn thuispositie te draaien en konden we eruit. Ergens jammer: zo dichtbij een echte evacuatie uit een attractie ben ik nog nooit geweest!
Untamed
De grote jongen. Laat ik beginnen met zeggen dat Wilderness een prachtig gebied is geworden. Het voelt echt als een stuk bos in plaats van een stuk park en dat werkt heel goed met de random, vervallen, verroeste decoraties die bij Untamed staan. En dan de achtbaan zelf: als je het mij vraagt verreweg de beste achtbaan van Nederland. In de middag heb ik hem backseat kunnen doen en werd ik al weggeblazen door met name de snelheid die Untamed vasthoud na de turnaround. Enkele maanden terug deed ik Wildfire in Kolmården, een achtbaan die ongeëvenaard goed als het op locatie uitkomt, maar ondanks de extra hoogte en snelheid misschien niet eens zo goed is als Untamed dat is. Na een reride in de avond (niet eens backseat) wist ik het zeker: ik vind Untamed beter dan Wildfire. Dit is het gooi en smijtwerk waar ik van hou. Vanaf de drop tot de remmen is de pacing perfect: de eerste inversie wordt nog kalm genomen en vanaf daar wordt de intensiteit rap opgebouwd tot de absurde streak aan airtime in de tweede helft van de rit, om daarna te eindigen met die snelle roll laag bij de grond. En de rit is lang, maar niet te lang. Het enige wat Untamed ervan weerhoudt een perfecte achtbaan te zijn, zijn de oncomfortable scheenbeugels.
Xpress: Platform 13
De lancering is nog altijd opvallend sterk, maar de rest van de achtbaan is nog altijd weinig bijzonder. De echte parel is natuurlijk de walkthrough naar het station. Ik was met een aantal pretparknoobs, om het zo maar te zeggen (van het niveau: “Hé Sjoerd, wil je mee naar Walibi?” – “Sure, welke?“ – “Zijn er meerde Walibi’s dan?”) en het was prachtig om de twee die deze wachtrij nog nooit meemaakten voorop te laten lopen. Een scare-actor zou trots zijn op de schreeuwen die het geklop in de kasten veroorzaakten!
YoY
YoY (spreek uit als ‘joj’), de veelbesproken nieuwigheid van het seizoen en een (of eigenlijk twee) achtbanen die Walibi niet nodig had. Laat ik beginnen met de zaken die ik niet goed vind. De routing is verschrikkelijk (een iets breder pad naar Condor is welkom en wáár is het pad naar El Rio Grande??), de entree valt meer uit de toon dan dat ie interessant is en de buitenkant van het stationsgebouw ziet er niet uit. De achtbaan ligt daarnaast op de verkeerde plaats: ze gaan hier immers voor een bijna dezelfde vibe als in Wilderness. Het grootste probleem met de achtbaan is echter de oncomfortabel zithouding en de net vervelende beugel.
Maar dan de positives: de achtbaan ligt er erg goed bij. Ten tijde van de opening was er nog veel kritiek dat het een modderveld was, maar inmiddels is het terrein mooi begroeid en ligt de wachtrij gezellig tussen het hoge gras: het is eigenlijk dezelfde landscaping als bij Kondaa.
Ondanks het exterieur van het station vond ik het interieur dan wel weer te pruimen: wat een lik verf en wat simpele gedecoreerde lampjes wel niet kunnen doen. Operations zijn goed te noemen. Fijn dat je je eigen vakje hebt om je tas in op te bergen en het een-voor-een gaan zitten in een rijdende trein werkt soepel. Alleen het feit dat je niet je eigen beugel mag sluiten is een beetje vreemd.
Beide ritten zijn ook prima, al heb ik met Chill wel een duidelijke favoriet. Thrill is te duidelijk een aaneenschakeling van zes inversies en Chill is meer een achtbaan, met airtime, richtingswisselingen en vooral: flow. Het grote publiek leek het echter niet met me eens te zijn gezien het feit dat de wachttijd voor Thrill steevast het dubbele is dan die voor Chill. De aantrekkingskracht van over de kop gaan blijkt onverminderd hoog te zijn.
Concluderend is Walibi Holland een park met enorm hoge potentie. De line-up is goed en mist alleen wat overdekte attracties. Het park ligt er esthetisch erg goed bij, met over het algemeen goed bijgehouden schilderwerk en een duidelijk actieve groendienst. Het enige grote probleem waar men mee kampt is dat personeelstekort, met name in de horeca. Als men dat weet te fixen, dan staat hier zo’n goed park. Dan komen die bezoekers ook wel weer en dan kan er ook weer een fatsoenlijk evenement gehouden worden. Het is de hoop dat dat doordringt in de hogere lagen van het bedrijf en dat men niet blijft teren op de populariteit van het bestaande aanbod. Want eerlijk is eerlijk: voor Untamed kom ik toch wel terug.
