Een confuserende topictitel maar laat het me uitleggen!
NYC = New York City. Deel 3 omdat ik reeds twee maal eerder deze metropool bezocht (in 2012 en 2016). 2 x 6 vlaggen betekent twee maal Six Flags. New England en Great Adventure welteverstaan. En [TR] omdat dit een tripreport is. Van al hetgeen hiervoor uitgelegd!
--
Een paar weken geleden voelde ik plots de noodzaak om nog eens een bezoek te brengen aan New York. De stad (en dan met name het deel Manhattan) voelt net als een goed pretpark. Op elke zoveelste straathoek is iets tofs te zien, de stad is zeer overzichtelijk (het stratenplan met zijn highlights zit misschien nog wel duidelijker in mijn hoofd geprent dan de stad waar ik woon), de stad is zeer makkelijk begaanbaar (te voet of met de metro), faciliteiten (eten, drinken, toiletten) zijn altijd op een steenworp afstand en ieder jaar komt er wel weer iets interessants bij. En zelfs zonder dat laatste hoef ik hier niemand uit te leggen dat vaker naar eenzelfde pretpark gaan een vorm van genieten op zichzelf is, toch? Nieuwe restaurants proberen, aandacht besteden aan dingen waar je de eerste keer niet zoveel tijd voor had, maar even goed je favoriete plekken opnieuw opzoeken, al is het maar om te controleren of alles nog steeds op dezelfde plek staat.
Aandacht besteden aan dingen waar je de eerste keer niet zoveel tijd voor had kwam deze derde keer onder andere in de vorm van Six Flags. Onoverkomelijke verkeersomstandigheden meegenomen ligt op zo’n 3,5 uur autorijden ten Noorden van de stad Six Flags New England, in de staat Massachusetts. En op zo’n 2 uur autorijden ten Zuiden van de stad Six Flags Great Adventure, in de staat New Jersey. Beide parken bevatten hun eigen trekpleister op mijn bucketlist, maar daarover verderop meer.
Dus, resumé: stap zes dagen met me mee, in dit report vol highlights aan de andere kant van de zee. Het rijmt nog ook.
--
Hoofdstuk 1 - Concrete Jungle Where Dreams Are Made Of
Manhattan in zicht!
Ah, de straten van New York. Het voelt goed om weer terug te zijn.
De hoogte van alles blijft elke keer weer indrukwekkend. Hier in Financial District, in het Zuiden.
De beurs!
‘Grab a pizza when you get in the city’ riep een behulpzame medewerker op het vliegveld me nog na. Goed advies van de beste man.
Goed kijken en wandelen, wandelen, wandelen! Hier op de eerste avond weet ik het nog niet, maar ik zal in de komende zes dagen 132 kilometer te voet afleggen.
Miss Liberty vanuit Battery Park. Fijn u weer te zien. Battery Park ondergaat momenteel trouwens een flinke verbouwing, veel hekken overal. Zicht op het standbeeld vanuit hier is schaars.
One World Trade Center. Voor zover ik het kan inschatten is nu écht alles af in dit gebied. De torens samen vind ik persoonlijk een allegaartje, maar een iconisch ding is de hoogste van allemaal omwille van z’n plek natuurlijk al sinds de eerste spade de grond in ging.
En vooruit dat die raampjes op het onderste stuk constant zo open staan is ook fraai gedaan.
De andere kant op, machtig mooi. Zo vet dat veel van die gebouwen in dit deel van de stad al een eeuw oud zijn.
Het stratengrid zorgt toch meer dan regelmatig voor heerlijke doorkijkjes. Hier richting buurstaat New Jersey trouwens.
De metro, ach kan hier ook zo van blijven genieten. Mensen kijken. De geur van de treinen als je de trappen naar beneden wandelt. De deken van warmte die over je heen valt afgewisseld met vlagen van wind op de perrons als een trein nadert. De gedachte dat er zo’n megalomaan netwerk onder de grond zit in een stad die al zó volgebouwd is. Voor een Dollar of 30 kun je met een papieren ticketje zo vaak als je wilt een week lang elke kant op. Het maakt de stad zoals eerder gezegd zó toegankelijk.
Grand Central Terminal. Een van mijn favoriete plekken in de stad!
Times Square. In 2012 voelde ik me als een kind in een snoepwinkel, in 2016 had ik al snel genoeg van de drukte aldaar, nu in 2024 vind ik het weer feest. Je lekker overleveren aan de prikkels. Een kruisje lopen en iedere keer wéer opnieuw diezelfde foto’s maken. Inmiddels is bijna elke vierkante meter advertising hier een scherm.
Chrysler Building, gelukkig, ze hebben het nog niet weg gehaald.
Bryant Park, nog een van mijn favoriete plekken in de stad, vooral ’s avonds.
Een nieuwe dag. In het gras in Central Park. De laptop is ook mee, want het werk hoeft voor mij op dit moment in het leven niet te stoppen als ik in mijn eentje op pad ben. Ik geef ruiterlijk toe dat het experiment specifiek hier in de buitenlucht slechts 30 minuten duurde en dat de foto een hoog kijk-mij-gehalte heeft, maar hee, kijk mij.
En kijk deze toren dan toch. Die was er in 2016 nog niet. Net als enkele andere ranke ‘latten’ nabij 59th Street die als raketten uit de grond lijken te zijn geschoten in de afgelopen jaren. Ook goed te zien op de vorige foto. Ik vind dit zó tof!
Deze was in 2016 nét nieuw en staat er nog steeds piekfijn bij. Met appartementen van 80 miljoen.
Even koekeloeren bij de vernieuwde Apple Store op 5th Avenue. Vision Pro trekt toch net wat minder bekijks dan verwacht, misschien zijn de Amerikanen inmiddels al gewend. Er zijn wel fraaie zithoekjes ingericht om de dingen te testen, waar ook wel constant toeloop is.
Stukje doorlopen. Niet iedereen zit op een tweede termijn te wachten 🙂
Vrolijke vlaggen zijn er gelukkig ook. Het is onmogelijk om Pride Month te negeren in een stad als deze - op elke straathoek schijnt wel een regenboog.
En de stad ís al zo kleurrijk geworden van zichzelf. Het viel me gisteren op toen ik nog een keer een stukje Bassie en Adriaan in Amerika terug keek: New York leek in de jaren ’90 zo grijs en bruin. Zo algemeen. Misschien zijn video opnamen uit die tijd gewoon minder verzadigd. Of zit het ‘m in de kleding die mensen op straat dragen en de kermis achtige LED banners boven elk eetkraampje. Maar toch heb ik het idee dat als ik nu rond kijk, dat de stad overall meer sprankelt dan vroeger.
Nog maar een keer het summum daarvan dan.
Flat Iron Building, eveneens een van mijn favoriete gebouwen, staat in de steigers. Blijft nog steeds vrij plat, maar zwart kleedt af he.
Hartjes!
Hoofdstuk 2 - Op Adembenemende Hoogte
Op naar Six Flags, maar niet voordat we een huurauto hebben. New York ontbrak nog op de lijst van wereldsteden waar ik zelf doorheen gereden ben en ik vind dat toch wel een toffe ervaring op zich. Je groeit op met de gedachte dat er geen dramatischer mierennest bestaat voor een auto dan een stad als deze, en ja je bent niet de enige, maar als je relaxed de flow van het verkeer volgt dan is er niks aan de hand.
Hoe dan ook, Six Flags! Te beginnen met Six Flags New England. Vanuit New York doorheen Connnecticut en dan nét de grens over in Massachusetts is de rit een goede voor de statenbingo, als dat je ding is.
Laten we het even kort over geld hebben - ga je meer dan 1 dag naar Six Flags in de VS met auto, dan kun je best een seizoenskaart voor álle parken kopen - en het allerbest in de sale (die in mijn geval nog nét liep voorafgaand aan de trip). Het is goed om te weten dat de prijs voor een dergelijke seizoenskaart verschilt per park waar je het koopt, maar exact hetzelfde biedt - in dit geval kostte precies dezelfde pas 119 Dollar als je hem op de website van New England kocht, tegenover 149 Dollar als je hem op die van Great Adventure zou hebben gekocht. Weet dan wel dat je eerst het park moet bezoeken van de website waar je de pas gekocht hebt. Nog een mooie bijkomstigheid van de seizoenskaart die ik kocht, is de gratis all-you-can-drink refill beker. De prijzen voor losse drank in Six Flags zijn van een andere planeet, dus hiermee spaar je een flink pak dollarbiljetten uit.
Hallo Six Flags New England! Mijn hoofdreden om dit park te bezoeken is de trekpleister aan de horizon: Superman, the Ride.
In 2002 adverteerde Six Flags Holland met deze baan om hun nog in aanbouw zijnde coaster Goliath bekend te maken aan het Nederlandse publiek. Ik wist al dat ik achtbanen cool vond, maar deze baan was andere koek. Het was nog nét voordat internet in mijn omgeving echt groot werd, je informatie van wat er te doen was op de wereld kwam via TV en zulks had ik nog nooit gezien. Ik was weggeblazen door de 30 seconden op TV en als er 1 aanwijsbaar moment is voor mij waarop ik door had dat dit ‘wereldje’ helemaal het einde was, dan was het wel de start van de hype rondom dit rood met blauwe gevaarte. Ik was geïnspireerd, maakte meerdere tekeningen van dit soort hoge lifthill achtbanen, topte elk RollerCoaster Tycoon park vanaf dat moment af met een dergelijke unit en de achtergrondmuziek van de commercial werkte als een hondenfluitje op me.
Toch heeft het tot aan dit moment geduurd totdat ik de specifieke baan in het echt zou zien - we zijn maar liefst 22 jaar verder inmiddels. Ondanks de in retrospect altijd hoge ratings die de baan gehaald heeft binnen de fan community, werd door de komst van internet en mijn zoektocht naar het grootste en hoogste aldaar de Goliath figurant namelijk altijd wat overschaduwd. Maar tót aan dit moment dus. Vrijwel geen wachtrij, instappen, frontseat, het uitzicht wordt met de meter indrukwekkender. Bijna bovenaan kan ik het niet laten om in mijn hoofd de voice-over van de reclame nog eens mee te mompelen. ‘Op adembenémende hoogte… wie, durft ‘m te verslaan.’ De first drop volgt en de rest van de rit is feest. Ik probeer in stilte ervan te genieten maar halverwege kan ik een juich toch niet onderdrukken. Over deze achtbaan is geen woord teveel gezegd. 10/10. Alles is goed aan deze coaster!
Hoera! Deze baan heeft praktisch alles wat je van een dergelijk type coaster mag verwachten. Hoogte, lengte, snelheid, soepel op elke meter track maar wel krachtig, airtime op de heuvels, onnavolgbaar bochtenwerk in de tweede sectie, een tunnel, bunnyhops aan het eind. Uiteindelijk doe ik hem drie keer (voorin, achterin en midden). Zelfs zonder mijn persoonlijke band met deze baan zou het met alleen al deze achtbaan op zak een goede dag zijn.
Ok, op naar de rest van het park, waar ik me eigenlijk helemaal niet echt goed in heb verdiept. Ja, meer achtbanen doen. Er staan nog tien andere banen, waar ik van toe moet geven dat éigenlijk alleen de RMC op de achtergrond hier, die ik ook twee keer doe, echt noemenswaardig is. Verder heeft het park een (zoals hier te zien is) standaard Vekoma Boomerang, SLC (dicht), een toffe klassieke houten achtbaan uit 1941 (landmark), een trillerige B&M floorless, een leuke Gerstlaurer spinning, zo’n onfcomfortabele S&S free spin, een wilde muis en twee kinderbaantjes.
Het is heel rustig in de wachtrijen (ik heb een goede dag uitgekozen aan de hand van queue-times.com) en zo rond een uur of 15.00 mis ik alleen nog de wilde muis en zierer kinderbaan - als plots uit de speakers klinkt dat omwille van naderend onweer de attracties tijdelijk zullen sluiten. Ik zie persoonlijk niet zo heel veel onheil in de lucht boven het park zelf, dus als na drie kwartier met weinig verandering van het wolkenpak op verre afstand nog steeds alles dicht is, besluit ik dat ik mijn tijd zinniger kan besteden met NYC om de hoek. Zoals gezegd is mijn dag al geslaagd na de fenomenale Superman, the Ride… en ok, op een vierde rit had ik halverwege de dag nog wel geanticipeerd, maar hey, het is allemaal best zoals het is.
Nog een blik op de meer dan iconische lifthill dan maar, tabée en bedankt voor het vermaak, vandaag en de afgelopen 22 jaar!
More flags, more fun! Six Flags Great Adventure biedt zich aan. Voor mij heeft dit park toch altijd wel een beetje als het tweede grote Six Flags park uit de VS gevoeld, na Six Flags Magic Mountain.
En zo ziet het er ook uit - op de parkeerplaats wordt al duidelijk dat alles hier groot is. Het zal niet als een verrassing komen dat Kingda Ka hét letterlijke hoogtepunt van de dag zal moeten worden - met 140 meter boven de horizon is het nog steeds ’s werelds hoogste achtbaan en, nu Formula Rossa er blijkbaar al een half jaar uit ligt (ik zag het ook per toeval online afgelopen week) is het ook weer ’s werelds snelste achtbaan met een lancering van 206 km/h in 3,5 seconden. Ik zie de baan tot groot geluk al testrijden vanaf de parkeerplaats, dus go!
Ook vandaag hoop ik een goede dag uitgekozen te hebben qua drukte en na de rope drop op mainstreet dartel ik op vlotte tred naar de ingang van de achtbaan - met slechts een man of 20 voor me lijkt het kat in het bakkie. Maar dan klinkt plots uit de speakers dat het park onverwachts kampt met een lokale power outage en dat tot onbepaalde tijd alle attracties in het park dicht zullen blijven. Wat?! Het is de hele week al 30+ graden en ik kan me voorstellen dat alle airco’s die overal in de ochtend aan worden gezet in de wijde omgeving, makkelijk de boosdoener kunnen zijn. Niks aan te doen. Wachten dan maar, in mijn geclaimde schaduwplekje van de wachtrij - in lotushouding zitend rustig in- en uitademen. Het duurt een uur. Maar dan klinkt er vreugdevol geluid - de treinen maken weer testronden en de wachtrij gaat terug open. Fjiew!
Ik neem geen risico’s en claim meteen de eerst beschikbare rit, backseat. Ik hoor verhalen dat ie voorin het best schijnt te zijn, maar ik riskeer geen tweede power outage. VLAM! In no-time zit de trein op 206 kilometer per uur, knalt de toren omhoog en tipt rustig over het topje. De spiraal naar beneden is ruig, de heuvel die daar op volgt ruim zo ruig - yes! In the pocket! Gelukt. Samen met Formula Rossa in 2023 als snelste en Steel Dragon in 2019 als langste heb ik hiermee de drie klassieke records - hoogste, snelste, langste- op mijn lijst staan.
Op naar de rest van het park dan maar eerst, voordat ik me aan re-rides waag. En ook hier blijkt de dag wederom goed gekozen, omwille van de warmte zullen de meeste bezoekers wel het waterpark verkiezen boven het park - bijna nergens staat een wachtrij. Dat gaat goed!
Green Lantern is een B&M standup, voorheen stond ie in Six Flags Kentucky Kingdom onder de naam Chang. Niks op aan te merken! Soepele en stevige rit.
Datzelfde geldt voor Superman: Ultimate Flight ernaast - weeral een B&M, flying dit keer, soepel en stevig. Vooral de befaamde pretzel loop doet je oren even ploppen onderin, maar vliegen blijft een fijne ervaring.
Great Adventure is best een groot park, met opvallend meer groen dan in New England.
Overall voelt het alsof dit park wat meer tender love and care krijgt dan het zusterpark waar ik gisteren was.
Batman the Ride, lekker rustig 🙂 Dit is min of meer het toonbeeld van de wachtrijen gedurende de hele dag bij de achtbanen.
Nitro is naast Kingda Ka mijn tweede favoriet van het park. Qua layout lijkt deze B&M hyper op een uit de kluiten gewassen versie van Silver Star in EuropaPark, alleen kan ik hier in tegenstelling tot die laatst genoemde geen trilling bespeuren. Ik doe hem drie keer in totaal, wat een plezier.
Jersey Devil Coaster is een nieuw type achtbaan voor mij, een RMC single rail die we binnenkort ook in Walibi Holland mogen verwachten. Capaciteit technisch is het natuurlijk niet zo’n feest als al die B&M’s waar je vier rijen breed zit, maar het in- en uitstappen is nog tamelijk efficiënt uitgevoerd met een doorlopend systeem waarbij de trein nooit stil staat. Slim gedaan. De rit is krachtig, maar ook weer soepel, net als elke houten RMC baan die we inmiddels kennen.
Naast nog twee kiddies, twee indoor coasters (waarvan ik alleen Skull Mountain een honorable mention wil geven omwille van de foute disco muziek en iconische doodskop op de hal) een stalen minetrain, en zo’n zelfde free spinning als in New England, is B&M floorless Medusa de laatste stalen achtbaan van het park.Nóg een B&M die er gewoon heel goed bij ligt ondanks zijn leeftijd en reputatie in andere parken. Strak in de verf en nergens een trilling te bekennen. Way to go Great Adventure! Wat een mooie collectie banen staat hier.
De laatste onbesproken achtbaan is ook een fan favorite - El Toro. Deze houten prefab baan gooide tijdens de bouw al hoge ogen en heeft sindsdien altijd constant hoog gestaan in de fan rankings. Het kwam voor mij als een verrassing dat de baan halverwege de dag open ging - ik had van horen zeggen dat ie al wekenlang eruit lag - maar hey snel instappen dan maar! Ik moet bekennen dat ik hem momenteel te heftig vind. Halverwege de rit was ik bang dat mijn nek en hoofd het zouden gaan begeven - geen hoofdpijn aan het eind van de rit, maar je krijgt rake klappen in elke dip en tijdens het bochtenwerk wordt je lijf alle kanten uit gesmeten. Leuk voor het lijstje, maar 1 rit is voldoende.
Mijn camera en ik boffen - de freefalls en Kingda Ka droppen tegelijkertijd. Zoals het hoort! De freefalls sla ik zelf over - ondanks de iconische plek voel ik me tegenwoordig niet meer zo comfortabel in dit soort vrije val constructies tijdens de lange tocht naar boven - maar Kingda Ka doe ik uiteindelijk nog twee keer extra, waaronder frontseat. En dat is echt fantastisch. Wat een wind, wat een uitzicht op de wokkel naar beneden toe. Klasse!
En zo komt ook de tijd in Six Flags Great Adventure tot een einde. Als afsluiter een inmiddels klassiek plaatje uit het park. Met coasterbingo op zak (voor zolang het nog duurt, de volgende Vekoma achtbaan staat alweer bijna op het punt om te openen daar) en meerdere re-rides op de beste banen is dit weer een zeer geslaagde dag gebleken. Zes van de zes vlaggen!
Hoofdstuk 3 - You Can’t Catch Me New York
Terug in New York! In 2016 kwam ik per toeval al in het atrium van Oculus uit, een architectonisch kunstwerk van Santiago Calatrava als onderdeel van de transportation hub onder World Trade Center. Toen stond ik nog niet zo stil bij het vernuft, men was ook nog de laatste hand aan het geheel aan het leggen - maar nu kan ik het in vol ornaat aanschouwen.
Erg indrukwekkend en typisch Calatrava. Niet alleen qua looks maar ook qua uiteindelijke kostenplaatje dat ver over budget is gegaan (4 miljard!).
Maar dan hedde wel wat. Jaarlijks maken zo’n 20 miljoen mensen gebruik van deze hub, waar trein, metro en shoppingcenter ondergronds op elkaar aangesloten zitten.
Aan de overkant van de weg mondt het complex uit in het oudere Brookfield Place en komt het geheel weer bovengronds.
Maar de hoofdingang is dus gesitueerd aan de andere kant van het WTC terrein en stelt een uit kinderhanden opvliegende vogel voor.
Manhattan ’s avonds. Noeste arbeid! Zo typisch steeds, die stoom die her en der uit de putten naar boven stijgt.
En weer terug overdag. Love de drukte.
In de bieb 🙂
Een bezoek aan New York is niet compleet zonder een wandeling over Brooklyn Bridge.
Na al dat asfalt blijven die eerste meters over het klakkende hout een beleving!
Tevens pluspunten voor het uitzicht waar je op getrakteerd wordt.
Nieuw Amsterdam.
En daar waar ik in Six Flags New England niks zag van het onweer, sloeg de Twilight Zone in Manhattan wel toe. Knal, bingo!
Nog een keertje doorheen nieuwe plekjes in Central Park.
En High Line Park! Ook een aanrader.
Straatspeeldag op een deel van Columbus Avenue.
De kinderen nemen het ervan - het is een verzengende 35 graden vandaag.
Daarom besluit ik mijn heil dit laatste dagdeel te zoeken in Museum of Natural History, waar de airco lekker giert.
In 2012 al eerder bezocht, maar dat is toch alweer 12 jaar geleden. Veel is binnen niet veranderd, maar het blijft een prachtig museum. Zowat elk geschied- of natuurkundig ‘ding’ dat we in ons verkende universum kunnen vinden, is hier tentoon gesteld. Met de klassieke diorama’s vol opgezette dieren als hoogtepunt wat mij betreft.
Een van de gezelligste straatjes van de stad ligt om de hoek van mijn hotel - Stone Street. Sfeertje!
En dan nog een laatste blik op de wolkenkrabbers (eerste keer dat ik dit woord in dit tripreport gebruik!) in de zuidpunt van Manhattan.
Het was mij wederom een waar genoegen. Als het aan mij ligt kom ik over enkele jaren weer buurten in deze heerlijke stad. En dan enkele jaren later weer. En weer. New York is een wereldstad waar ik me thuis voel en ik hoop dat ik enig iets van mijn enthousiasme op jullie over heb weten te brengen! 🙂
Bedankt voor het lezen!
