Afgelopen mei/juni hebben we een rondreis door de USA gemaakt. De ouders van Linda (@SpaceAce) reden met ons mee op de achterbank. Hoewel al op leeftijd kunnen ze achtbanen nog steeds waarderen. Daarom hebben we in deze vakantie een bezoek gebracht aan Cedar Point en Dollywood. We hebben in deze parken het rustig aan gedaan, we zijn er tenslotte zelf al meerdere keren geweest. Vooral de sfeer proeven en de leuke en soepele achtbanen doen.
De volledige blog is hier te vinden: https://usatour2023.wordpress.com/
_Lees ook het verslag van Dollywood: https://forum.pretpark.club/d/3050-tr-dollywood-05-juni-2023
CEDAR POINT
Voor het eerst deze vakantie dat we echt vroeg uit de veren moeten. Althans, voor ons doen is het vroeg. Het is kwart over 7 als we richting de Mac Donalds rijden. De bekende Mc Muffin ontbijt hebben ze hier ook, maar het croissantje wat we er in Nederland bij krijgen, ontbreekt hier. Wel krijgen we een soort aardappelschnitzel erbij (zo’n hashbrowns rosti).
Als het ontbijt erin zit, rijden we richting Cedar Point. Dat is nog geen 5 minuten rijden vanaf de Mac Donalds. Voor mijn ouders is het niet de eerste keer dat ze naar Cedar Point gaan. In september 2018 zijn we daar ook al eens geweest met ze. Wijzelf zijn met zijn tweeën in dat zelfde jaar in de zomer geweest en hadden toen een jaarkaart aangeschaft. Dus toen wij met mijn ouders in september in dezelfde regio een rondreis maakten, konden we het niet laten om weer een bezoekje te brengen aan Cedar Point. Die dag was het ook nog eens ‘bring your friend-day’ waardoor degene die je meenam op je jaarkaart korting zou krijgen.
Maar het was die dag erg regenachtig in Sandusky. Dus toen wij eenmaal bij de kassa voor entreekaarten voor mijn ouders stonden, twijfelden we heel erg. Is het niet zonde om geld uit te geven aan een pretpark waar je de hele dag in de regen zou zijn? Maar toen bleek dat ouderen boven de 62 jaar gratis waren. Ja, toen was die beslissing natuurlijk snel gemaakt. Maar echt veel hebben we toen niet kunnen doen. Uiteraard waren veel banen dicht en om ze in de regen te doen is eigenlijk ook niets. Mijn ouders hebben toen de achtbaan ‘Valravn’ gedaan en mijn vader later nog Millenium Force. Mijn moeder deed toen niet meer mee, want door het koude weer kreeg ze hoofdpijn. Na deze twee achtbanen zijn we wat gaan eten bij Panda Express en toen… toen werd er omgeroepen dat het park ging sluiten door de naderende storm. Dus nee, écht het park beleefd, hebben ze toen niet. Vandaag dus een nieuwe poging. De hemel is knal blauw en het zonnetje straalt hoog in de lucht. Dus storm gaan we vandaag niet krijgen!
Bij de ingang van de parkeerplaats moeten we 30 dollar parkeergeld betalen. Maar dat gaat nog niet zo makkelijk. We zijn blijkbaar erg vroeg, want degene in het hokje heeft niet door dat wij bezoekers zijn en wil onze credit card met haar scanner lezen. Oh, het is een Credit Card zegt ze en dan wil ze het door het apparaat halen, maar helemaal vlotten wil het niet. Ze heeft haar supervisor nodig en roept hard naar de dame in het andere hokje, maar ze hoort het niet. We proberen ook haar aandacht te trekken en pas na een paar minuten heeft ze het door en helpt ze onze parkeermedewerkster. Het blijkt dat we onze pin moeten intoetsen, maar haar apparaat gaat niet los. Martijn stapt daarom uit en gaat bij haar in het hokje staan om zijn pin van de Credit Card in te toetsen. En dan is het gelukt. Mooi.
We rijden de parkeerplaats op en parkeren de auto vrij vooraan, maar als we uitstappen, zien we dat de ingang iets verderop is. Goed, we stappen de auto weer in en rijden richting de ingang.
Het is nog vrij rustig en we mogen het terrein ook nog niet op. Om exact half 9 gaat het gedeelte van de beveiliging open. Omdat Martijn als enige een tas bij zich heeft, laat hij deze checken. Mijn ouders en ik mogen gewoon doorlopen.
Vervolgens gaan we in de rij staan voor de hekken.
Het hek gaat om kwart voor 9 open en bij onze vorige bezoek, toen wij er met ons tweetjes waren in juni 2018, konden we toen maar tot de kabelbaan lopen en moesten we wachten tot 9 uur totdat alles open zou gaan. Maar nu mogen we gewoon doorlopen naar de attracties welke al open zijn voor early entry.
We lopen dus als eerste naar de Wild Mouse toe. Deze achtbaan is nieuw sinds dit jaar, dus moeten we nog afvinken op ons coasterlijstje. De muis is nog niet open, maar er heeft zich al wel een rij gevormd buiten de reguliere rij. Wij sluiten dus netjes aan in de rij. Maar het duurt lang voordat ze de rij open gooien.
Ja, hallo… early entry = early entry hè! Om 9.20 uur vinden we het wel welletjes en besluiten we om richting Gatekeeper te lopen. Deze achtbaan draait al wel volledig. We moeten onze tas opbergen in een kluisje. Deze kost 3 dollar of, als je voor de hele dag in het gehele park steeds een kluisje wil hebben, 12 dollar. Deze laatste optie kiezen we, aangezien we vandaag vást nog wel meer achtbanen gaan doen waar we een kluisje voor nodig hebben.
Het is nog vrij rustig en binnen vijf minuten zitten we al een karretje. Voor mijn ouders is het de eerste keer dat ze zo’n type achtbaan doen. De achtbaan is van het type ‘wing’, dat betekent de karretjes naast de baan hangen.
De rit verloopt erg soepel. Heerlijke baan! En dat vinden mijn ouders blijkbaar ook, want ze willen nog wel een keer. Doen we nu de andere kant van de achtbaan. Het is inmiddels iets drukker, maar de wachttijd mag geen naam hebben. Nu mogen we plaatsnemen op rij 1 en 2. Ik vraag aan m’n ouders of ze wellicht voorin willen en dat willen ze wel. Alhoewel mijn vader nog wat twijfels heeft. Maar vooruit, ze gaan er gewoon voor! Maar ook nu is de rit gewoon heel prima bevonden, al is het vanaf de eerste rij wel een stuk winderiger, dus ook wat kouder.
Nadat we twee keer in Gatekeeper zijn geweest, zien we dat de muis het inmiddels doet, maar dat zich daar nu een lange rij heeft gevormd. Omdat het reeds ook al 10.00 uur is geweest, is het park nu ook voor iedereen open. We besluiten om maar verder te lopen en de muis-achtbaan later op de dag te doen.
We komen uit bij Valravn, de dive achtbaan welke mijn ouders dus al in 2018 ook gedaan hebben. Je kunt hem het beste vergelijken met de Baron in de Efteling. Maar dan vele malen hoger en langer.
We moeten hier een minuut of 20 wachten en dan nemen we plaats op de derde rij. Ook deze baan is helemaal prima. Als we richting de uitgang lopen, zien we dat er ook foto’s gemaakt zijn tijdens de rit. Je kunt ook voor de hele dag een pas kopen waarmee je de gemaakte foto’s bij elke achtbaan kunt downloaden. Deze kost 40 dollar. Best een behoorlijk bedrag, maar we delen hem natuurlijk met twee stellen. Dat scheelt wel. We krijgen een pasje die we kunnen gebruiken bij de fotopunten. En Gatekeeper dan, daar hebben we nu dan geen foto van? Dan blijkt dat alleen Gatekeeper vandaag geen onride foto’s heeft, maar alle andere achtbanen wel. Prima.
Dan besluiten we om met de kabelbaan te gaan. Het is helaas maar een klein stukje, maar je ziet zo een klein stukje van het park op een andere hoogte. Ook leuk. Helaas mogen we niet met z’n vieren in één bakje, maar worden we verdeeld in 2 aan 2.
Na de kabelbaan willen we naar Millenium Force lopen, maar we zien dat de stoomtrein klaar staat om te vertrekken. Laten we daar maar eens in gaan. Zelf hebben we in al onze Cedar Point bezoekjes nog geen ritje gemaakt met deze stoomtrein.
Het is in principe maar een klein rondje door het park met nog een stop bij Frontierland. We besluiten om daar ook uit te stappen en dan Steel Vengeance maar te gaan doen. We moeten nu niet alleen de tas, maar ook onze mobieltjes én portemonnees en eigenlijk álles uit je zakken halen en in een kluisje stoppen.
Het is een dertig minuten wachten in de wachtrij voordat we door een metaaldetector moeten lopen en dan blijkt dat Martijn ook zijn fotopunt pasje in een kluisje op moet bergen. Gelukkig staan er bij de detector ook kleinere gratis kluisjes. Wij wachten netjes op Martijn in de rij zodat hij zijn pasje op kan bergen. Maar hij moet daarna wel weer in een rij aansluiten bij de metaaldetector. Als hij daar door heen is, moeten we nog een goed tien minuten wachten voordat we plaats mogen nemen in een treintje.
We waarschuwen mijn ouders dat deze baan hard, érg hard gaat. De baan zelf is wederom erg fijn en smooth. En inderdaad, hij gaat erg hard. Af en toe lijkt het alsof we ook uit het stoeltje los komen, maar dat kan natuurlijk niet doordat je goed vast zit met de heupbeugels, maar het gevoel is zo lekker!
Naast Steel Vengeance staat de achtbaan ‘Maverick’. Ook een leuke baan, maar deze heeft momenteel een wachttijd van bijna een uur. Laten we nu maar overslaan. Wellicht dat straks de tijd wat korter is.
We hebben inmiddels wat honger gekregen, dus lopen we richting Panda Express. De Orange Chicken is zó lekker daar. Het is even zoeken hoe we precies moeten lopen, maar uiteindelijk komen we bij Panda Express uit. Er staat een behoorlijke rij buiten. Niet verwonderlijk ook, aangezien het al half 2 is.
We bekijken door de ramen welk menu we graag zouden willen hebben en we besluiten dat we twee aan twee samen doen. Het is een behoorlijk bord tenslotte en om je helemaal vol te eten en dan weer in de achtbanen te gaan, dat lijkt ons geen goed plan. We bestellen twee keer menu 2, dat is met Orange Chicken en Kung Poa Chicken. De Orange Chicken is inderdaad wederom erg lekker. Maar de Kung Poa Chicken is wat aan de pittige kant.
Omdat we net gegeten hebben, willen mijn ouders even rustig aan doen met de achtbanen. Goed plan. We nemen de stoomtrein weer en besluiten nu om het hele rondje te doen, in plaats van uit te stappen bij Frontierland zoals eerder vandaag. De rit duurt zo’n 20 minuten en als we uitstappen, sluiten we aan in de rij van Millenium Force. De wachttijd is circa 45 minuten. Dan kan ons eten nog mooi wat verder zakken. Het eerste gedeelte van de rij is heerlijk onder schaduwdoeken, maar daarna staan we een goed tien minuten nog in de volle zon. Dat is behoorlijk warm.
Dan mogen we instappen en nemen we plaats in het derde karretje van achteren. Ook deze baan gaat wederom erg hard. Geweldige baan!
Omdat mijn ouders voor ons zitten, kan ik mooi zien dat mijn moeder zo af en toe ook de handen in de lucht gooit. Woohoo! Gaan met die banaan! Ja, ook Millenium Force is helemaal toppie!
Daarna duiken we Red Garter Saloon in. Mijn ouders willen graag een Sprite met elkaar delen, maar Martijn en ik hebben eigenlijk wel zin in een biertje. Maar een biertje in Amerika is natuurlijk een behoorlijk biertje.
We gaan in de saloon zitten en genieten rustig van onze Sam Adams Summer Ale. Dan gaan de spotlights aan op het podium en komen zeven jonge muzikanten het toneel op. Het heeft wat weg van een highschool band. Het klinkt best goed, maar het zal de Top 40 niet halen.
De planning is om weer richting Maverick te lopen, maar eerst willen we nog de “piranha”-bootjes gaan doen. Het is daar tenslotte goed weer voor. Maar helaas, de attractie is gesloten. Jammer. Eenmaal bij Maverick is de wachttijd nog steeds niet gezakt onder het uur. Omdat het inmiddels 18.00 uur is, besluiten we om niet in die rij te gaan staan, maar richting de muis te lopen. Die moeten wij tenslotte zéker nog doen, anders kunnen we hem niet afvinken van onze coasterlijst.
Onderweg pikken Martijn, ons pa en ik nog een ritje met de Skyhawk schommels mee. Het hele instapproces duurt langer dan de rit zelf. Jammer, want dat schommelen is zo leuk.
Als we bij de muis aankomen, zien we dat het draaikarretjes zijn en mijn moeder besluit om niet mee te gaan. Ze gaat op een bankje zitten, terwijl wij aanschuiven in de rij. Het is ruim een half uur wachten en dan stappen wij in het karretje. En zoals we al dachten: nog steeds zijn dit soort type achtbanen niet onze favorieten. In sommige bochten ga je abrupt naar links of rechts waardoor je jezelf stoot.
Mijn vader krijgt zelfs wat last van zijn rug. Goed dat we deze baan dan als laatste doen, anders zaten we wellicht de hele dag met pijntjes en kwaaltjes in de andere achtbanen.
We lopen rustig naar de uitgang en lopen wat winkeltjes in en uit. Martijn en ik kopen beide een shirt (Martijn zelfs twee) en twee van die brillentouwtjes zodat je ze op kunt houden in de achtbanen. Zelf hadden we deze natuurlijk al lang (en mijn ouders hadden er twee aangeschaft voor deze vakantie), maar met ‘Cedar Point’ erop is natuurlijk een leuk souvenirtje.
