Soms kun je met het schrijven van een trip report lekker lang bezig zijn met het uitstellen van je mening over een bepaald park. In dit geval zal ik maar meteen duidelijk zijn; Dollywood is geweldig. Op zich niet een hele bijzondere mening; iedereen die ik ken en dit park bezocht heeft komt terug met goede verhalen over die ene plek in Pigeon Forge, Tennessee. Maar waarom is dat nu zo? Wat maakt Dollywood nu zo veel beter dan de meeste andere parken?
Tijdens mijn reis door de Verenigde Staten welke ik afgelopen juni maakte met Daan en Pieter maakte, was Dollywood onze vijfde stop. Hiervoor hadden we al het coastergeweld van Cedar Point en Kings Island mogen beleven, een dag mogen bakplaten in het Walibi Holland van de VS genaamd Kentucky Kingdom, en onderdeel mogen zijn van de fantastische HoliWood Nights in Holiday World (Voyage zonder trims, need I say more). Vanuit Santa Claus, Indiana, waar Holiday World zich bevindt, was het een kleine zes uur rijden naar het park van Dolly Parton. Onderweg merk je al snel dat je door de Appalachen heen rijdt; waar het rond Louisville nog matig heuvelachtig was, beginnen zich de bergen pas echt te vormen als je de staat Tennessee in duikt. Home of the Smoky Mountains, en dus het thuis van Dolly.
We maken voor het eerst kennis met het park als we langs het DreamMore Resort rijden. Niet onze verblijfsplek voor de komende nachten, maar al wel een duidelijke toonzetter voor wat ons te wachten staat. Het gebouw en zijn omgeving staan er bijzonder fris bij, en ondanks dat dit relatief recentelijk geopend is – het resort opende in 2015 – voelt de ligging heel erg organisch. Iets verder doorrijden en we komen bij de ingang van de parkeerplaats, waar we gegroet worden door het Dollywood sign. Een kleine 30 dollar verder en we rijden de parkeerplaats op, waar weer duidelijk kenbaar wordt dat dit park midden in de bergen ligt. De plak asfalt waar we mogen parkeren heeft de vorm van een L puur door het terrein waar het ligt, dus mocht je achteraan staan is het al snel een goede 20 minuten lopen naar de hoofdingang van het park. Gelukkig is dit het land van de parkeerplaatstrams, dus met een vriendelijke ‘howdy’ worden we in een kleine tien minuten voor de hoofdingang afgezet.
De voorbode voor het al het moois wat ons te wachten staat!
In tegenstelling tot veel andere parken, is de hoofdingang van Dollywood géén grote blikvanger. Als je aan komt lopen heb je links de kassa’s en de entree zitten, rechts is de volgende bergpartij die het park flankeert. Hoewel de architectuur niet meteen imponeert, is er een ander element wat wél meteen binnenkomt; sfeer. Dollywood weet aan het begin meteen de precieze snaar te raken waarom ik geloof dat mensen hier heel graag terugkomen. Het is een familiair gevoel, zonder gehaast te voelen in welke vorm dan ook. Een beetje het fundament waar ieder park zich aan wil meten; ontsnappen aan de dagelijkse wereld. En dan zijn we nog niet eens het park in. Na de turnstiles kom je terecht in Showstreet, eigenlijk de Main Street van Dollywood. Recht voor je neus is alweer een Dollywood Sign, waarbij voor deze dan een bescheiden rij staat om op de foto te gaan. Hoewel er op dit punt de keuze is om zowel links als rechts te gaan, zal de overgrote meerderheid voor de laatste kiezen door de manier waarop deze straat is opgezet. Wij besluiten dit ook te doen, niet alleen vanwege onze natuurlijke drang, maar vooral om richting Lightning Rod te gaan. Al lopend onder de kleurrijke collectie paraplu’s wordt de sfeerzetting alleen maar beter; niet alleen heeft het straatje fijne gebouwen om naar te kijken, de muziek die gedraaid wordt in combinatie met de bloemenpracht zorgt ervoor dat onze dag eigenlijk al niet meer stuk kan.
Wat wel stuk kan is Lightning Rod. Ons plan was eigenlijk dodelijk eenvoudig; zo snel mogelijk deze baan doen, en elke rit extra is bonus. Het is veilig om te zeggen dat Lightning Rod het grootste problemenkindje van Dollywood is. De door RMC gebouwde houten/stalen baan wordt sinds dag 1 geplaagd door een breed scala aan issues en storingen. Vandaag zou geen uitzondering zijn; op het moment dat we de wachtrij binnenlopen is het testen nog in volle gang. Omdat de rij nog kort is besluiten we toch te wachten op die rit, want met een geopende rij en een trein die constant aan het rijden is verwacht je dat deze snel open gaat. Kort daarna opent de baan ook keurig, en na een paar ritten staan we voor het poortje om ons klaar te maken voor de eerste rit. Daar waren de Lightning Rod goden het niet mee eens, want precies de trein voor ons besloot een rollback te krijgen. Bij elke andere lanceerachtbaan zou je denken; ach, geen probleem toch, dan lanceer je de trein toch opnieuw? Dat is helaas niet de procedure bij Lightning Rod: na elke rollback moet de trein geëvacueerd worden. Afijn, we besluiten dit proces even af te wachten, mensen zijn er allemaal uit, maar dan wordt het duidelijk dat de trein überhaupt niet meer gelanceerd kan worden. De medewerkers zijn behoorlijk duidelijk; dit gaat wel een paar uur duren. We krijgen keurig een paar fast lanes voor het geval dat de baan iets later opengaat, maar een kleine domper is het natuurlijk wel.
Een beeld wat we nog vaker zouden zien
Omdat we toch even onze achtbaan fix moesten hebben, liepen we terug over Showstreet naar de linkerkant van het park. Dit gebied inlopend werden we meteen weer geconfronteerd met het heuvelachtige karakter van het park. Gelukkig stond er aan het eind van de heuvel een achtbaan die het wel deed; Thunderhead. Deze houten achtbaan is uit de zeer deskundige handen van Great Coasters International (GCI) komen rollen, en was toentertijd de eerste met een station fly-by zoals we deze ook uit Sevenum en Rust kennen. Wat meteen ook opviel was dat ook deze baan zeer recentelijk wat liefde had gekregen; de verse stukken hout waren duidelijk te zien vanuit de wachtrij. We nemen plaats in de comfortabele Millennium Flyer treinen, en wat volgt is één van de betere achtbanen uit de koker van GCI. De baan combineert heerlijk bochtenwerk met vinnige stukjes airtime, en heeft een prima pacing door de gehele baan heen. Niet mijn absolute favoriet qua houten achtbanen – daarvoor hebben zowel Voyage als Mystic Timbers nog een streepje voor – maar een uitstekende goedmaker voor de ietwat valse start in de morgen.
Thunderhead ligt achter deze droptower, die ik niet gedaan heb
Na deze achtbaan proberen we ons geluk verder naar achteren in het park te zoeken. De keuze valt op Wild Eagle, de B&M Wingcoaster van dit park. Deze baan is eigenlijk het centerpiece van het park; de baan staat op de heuvel waaromheen het park z’n rondje maakt. Een gigantische Eagle gemaakt vanuit metaal groet ons, en de kleine 20 minuten wachten welke op het bord staat nemen we graag voor lief. Wachten doen we in een gebouw wat me een zeer specifiek gevoel gaf; een snelle zoektocht op Wikipedia gaf aan dat dit een typisch voorbeeld was van ‘Parkitechture’, een stijl van architectuur die specifiek gericht is om in goede harmonie met de natuurlijke omgeving van een National Park te mengen. Het idee is dan ook om als een Wild Eagle over de Smokies te vliegen, en om eerlijk te zijn voelde ik dat wel! De baan zelf is namelijk absoluut één van de modellen van B&M die gewoon zéér gracieus is. Hoge, uitgestrekte inversies zonder het pittig te maken. Hierdoor neem je de omgeving een stuk beter in je op, en zeker de avondrit die we laten maakten tijdens zonsondergang gaf echt een ongekend gevoel van vrijheid. Dit is een flying coaster zonder in de flying positie te hoeven komen, de Soarin’ onder de achtbanen. Als stand-alone achtbaan zou dit één van de mindere Wing Coasters zijn, maar door z’n setting en locatie schuift deze bij mij naar de hogere regionen. Klasbak dit.
Van ongekende souplesse naar serieuze lompheid. Dat is de verwachting als je net uit een B&M komt en richting een achtbaan uit de handen van Arrow Dynamics loopt. Deze fabrikant is bekend van eigenlijk wel elke gigantisch lompe looping coasters die in de jaren 80 in de States werden neergezet. Tennessee Tornado is de uitzondering op de regel. Ontworpen door een of andere gast genaamd Alan Schilke, gaat deze baan moeiteloos door zijn elementen heen. Elementen die overigens prachtig gedrapeerd in de vallei liggen, want ook hier maakt Dollywood fantastisch gebruik van het terrein. De aankleding van de baan beperkt zich vooral tot het station en doet denken aan die van je gemiddelde mijntrein. Dat mag de pret echter niet drukken, want dit is een prima achtbaan. De first drop vindt plaats in een tunnel, de loopings zijn fraai en hebben een beetje funky banking, de Immelman is verrassend pittig en vlak voor het einde zit een brutale pop met airtime als je voorin zit. Een lekker vlammend baantje welke we later tijdens ons bezoek nog graag een keer deden.
Over vlammen gesproken, Dollywood is ook het thuis van maarliefst twee achtbanen welke een vuurthema hebben. Of nou, vuurthema, vooral het bestrijden van vuur als brandweerman/vrouw staat centraal. De omgeving van Dollywood is een hotspot voor vele bosbranden welke zijn littekens meer dan vaak achterlaten op zowel zijn omgeving als zijn inwoners. Bij zowel Firechaser Express als Blazing Fury eert men de gevallen helden die de omgeving van Pigeon Forge al jaren veilig houden. Beginnend met Blazing Fury, wat de oudste achtbaan in het park is. Of nou, achtbaan, hoewel coaster-count dit gewoon als achtbaan classificeert hult deze attractie zich vooral in een darkride sausje. Blazing Fury brengt je als fire fighter langs verschillende brandende taferelen en trakteert je aan het eind, spoiler alert, met een leuke kleine drop. Blazing Fury is absoluut geen hoogvlieger op zowel achtbaan als darkride gebied, maar past dusdanig goed in het park en zijn setting dat ik deze attractie aan iedereen zal aanraden die de poorten van Dollywood betreedt.
De andere vuur-achtbaan van de twee, Firechaser Express, scoort qua achtbaanpunten dan weer een stuk hoger. Dit family coaster model van Gerstlauer valt vooral op door zijn fantastische ligging tegen de berg aan (welke achtbaan in Dollywood niet vraag je je bijna af), maar valt ook op door zijn bijzondere station. Treinen komen achteruit het station in gereden om vervolgens weer vooruit gelanceerd te worden. Door de opzet van deze baan komt het thema bijzonder goed uit de verf, met vooral de ruimte waar je weer achteruit gelanceerd wordt als hoogtepunt. Wat mij betreft zijn deze banen het beste wat uit de Gerstlauer catalogus kan komen en Dollywood heeft de beste. Topper!
Een achtbaan uit de Gerstlauer catalogus waar ik dan wat minder fan van ben is Mystery Mine. Geopend in 2007 was dit één van de eerste Euro-Fighters en ja, dat is te voelen. Qua ritervaring op de baan zelf geeft Mystery Mine een rit weg die vooral doet denken aan Typhoon in Bobbejaanland qua lompheid. Gelukkig om de pijn te verzachten heeft Mystery Mine wel de beschikking tot een fantastisch goed uitgewerkt thema met een heerlijke soundtrack, waardoor het toch een waardige attractie vormt in het arsenaal van Dollywood. De baan is zeker ’s ochtends onverminderd populair, maar we kwamen erachter dat in de middag de rij al snel slonk tot een keurige 10 minuten. Dus een tip, doe deze baan vooral richting de avond.
Om even een intermezzo te krijgen van al het achtbaangeweld besluiten we een show mee te pakken. Dollywood bezoeken zonder show te kijken kan natuurlijk niet, en de keuze valt uiteindelijk op Harmonies of the Heart in het Dreamsong Theatre. In een show waar het glazuur letterlijk van je tanden afspringt krijgen we muzikale reis langs het leven van Dolly voorgeschoteld. De opzet is simpel, zes zangers (waarvan twee nichten van Dolly zelf), een bandje en een beamer met daarop beelden van Tennessee. Onze groep bracht de gemiddelde leeftijd in de zaal met ongeveer 40 jaar naar beneden, maar het maakte allemaal niet uit. Deze show was gewoon het hart waar Dollywood voor staat, ik heb genoten van elke seconde en het missen van deze show zou een misdaad moeten worden. Dat je het maar even weet.
Als je dit ziet weet je dat je goed zit
Tijd om de inwendige honger te stillen. We besluiten om eerst voor een loaded fries te gaan welke we vlak bij Blazing Fury halen. Voor slechts 13 dollar plus tax krijgen we een waanzinnig goede portie loaded fries met pulled pork. De hele straat die vervolgens volgt is ook fantastisch, vol met oude ambachten, een kapel en niet te vergeten een bakkerij waar het wereldberoemde Cinnamon Bread te krijgen is. Het valt ons op dat alle horeca voor Amerikaanse begrippen nog prima geprijsd is en qua kwaliteit gewoon een erg hoog niveau haalt. Top!
Dit was dan een portie Mac and Cheese maar ging net zo goed naar binnen
Als je dit ziet weet je dat het Cinnamon Bread in de buurt is!
Is het een vogel, is het een vliegtuig? Nee, het is Lightning Rod die weer operationeel is! Met een rotvaart sprinten we op de ingang af in de hoop nu eindelijk de rit af te kunnen vinken. We leveren onze fastpassen in, worden voorgesorteerd op rij 3 en 4, mogen instappen en sluiten onze beugels. Voor de kenners is er nu nog maar één letterlijke heuvel te nemen voordat we de credit op onze namen mogen schrijven. We vertrekken uit het station, worden verneveld door de waterkoelinstallatie voor een elektrische lancering (heerlijke engineering), versnellen de heuvel op… en we halen het! Dikke opluchting die zich vertaalt in een lekker potje uitschreeuwen op de baan zelf, een baan die trouwens dan een beetje tegenvalt. Lightning Rod doet vooral denken aan Wildfire in Kolmarden qua ligging en locatie, maar weet bij mij niet dezelfde snaar te raken. Misschien was het al het gedoe, misschien ligt het gewoon echt aan de baan zelf. Alle hype die deze baan heeft gekregen voel ik niet, en latere verhalen vertellen mij ook dat deze baan vroeger een stuk harder reed. Afijn, de credit is bijgeschreven, en uiteindelijk zou het voor de twee dagen die we in Dollywood zouden doorbrengen ook de enige rit zijn. 10 minuten nadat we onze rit hadden gemaakt werd de baan gesloten door onweer in de nabijheid van het park, en de tweede dag is de baan ook maar een klein uur operationeel geweest. Ik hoop van ganser harte dat Dollywood nog één investering durft te wagen en het lanceersysteem bij een betrouwbare partij laat reviseren, want deze ellende verdient het park niet.
Beeld ons hier snelwandelend in richting Lightning Rod
Hier was het onweer alweer in aantocht
Gelukkig besloot Dollywood voor z’n laatste twee toevoegingen voor een bouwer te kiezen die een stuk betere reputatie heeft wat betreft betrouwbaarheid. In het nieuwe gebied Wildwood Grove bevinden zich twee banen uit de koker van Vekoma, namelijk Dragonflier en de nieuwe aanwinst voor 2023, Big Bear Mountain. Om de eerste snel af te tikken, dit is een family suspended coaster met dezelfde layout als Orkanen in Farup Sommerland. Nadeel van dit type layout is dat er maar één trein op de baan staat, waardoor de wachtrij al snel oploopt. Gelukkig kunnen we deze baan tijdens de rope drop op de tweede dag zonder een minuut te wachten doen. Nog steeds is dit een prima layout, maar zeker voor parken met meer dan 1 miljoen bezoeker per jaar is het gemis van de tweede trein groot.
Dan, Big Bear Mountain! Zoals gezegd dé nieuwigheid voor Dollywood dit jaar. Naar eigen zeggen de grootste investering die Dollywood ooit gedaan heeft. Wat meteen opvalt, en dat geld eigenlijk voor het hele Wildwood Grove gebied, is dat deze omgeving een stuk kaler is qua vegetatie dan de rest van het park. Het plein voor de attractie zelf doet vooral denken aan een achtbaan in een Cedar Fair park, wat opzich niet erg is, maar voor een park als Dollywood wel wat uit de toon valt. Gelukkig worden in de wachtrij de zaken al een stuk beter. Een goede soundtrack speelt zich af hier, en er wordt een subtiel verhaal verteld over de zoektocht naar Big Bear. Na een kleine drie kwartier wachten nemen we plaats in de fantastisch vormgegeven treinen, die we qua model kennen van o.a. Tweestryd in Wildlands. Dit zorgt ervoor dat de minimumlengte voor deze baan op 1 meter ligt, een meesterlijke zet voor een familiepark als Dollywood. De rit begint met een kleine boost uit het station, een heuvel met een bocht naar links om vervolgens de eerste echte lancering in te duiken. Voor een familieachtbaan als deze is de lancering nog opvallend pittig (er zijn Mack achtbanen met een gevoelsmatige langzamere lancering), en wat volgt is een fantastisch stuk cruisen door het bochtenwerk van Big Bear Mountain. Na dit stuk bochtenwerk volgt de tweede lancering die ons naar een topsnelheid van 77 km/h brengt, waarna we over het entreeplein heen gezwiept worden en we in een eindstuk belanden met vinnige bochten en wat prima floater airtime. Big Bear Mountain is wat mij betreft één van de beste familieachtbanen die er nu bestaat, en het was duidelijk te merken dat deze baan echt een hit is bij het publiek. Mijn kritiek op deze baan blijft beperkt tot het gebrek aan aankleding, en dan voornamelijk de dorre vlakte waar het eerste deel van de baan overheen scheurt. Hopelijk pakt Dollywood dit volgend seizoen aan om iets meer daar mee te doen, want dat zou deze baan helemaal compleet maken.
Beetje groothoek om het plein te vangen.
Alle credits afgetikt? Nee, ik heb Whistle Punk Chaser links laten liggen, in ruil voor extra tijd om te genieten van de atmosfeer van het park. Zoals ik in m’n eerste alinea al schreef, Dollywood is geweldig. Het voelde voor mij een beetje zoals Disneyland origineel bedoeld was, zonder in your face hypercommercialisme zoals de muis dat soms kan hebben. Uiteraard moet ook Dolly een boterham verdienen, en ja je vertrekt wel echt door de grootste Dolly Parton gift shop, maar verder geeft het park je echt het gevoel nog een gast te zijn in haar thuis. Het park combineert authenticiteit met moderne nieuwere attracties en is niet bang om daar een beetje in te schuren, zolang de familievriendelijkheid maar op één staat. Ik heb genoten van mijn twee dagen in Pigeon Forge, en ik hoop zeker nog eens de poorten van dit heerlijke park te betreden.
