In navolging van het succes van mijn interrailtrip van afgelopen zomer, ben ik er in de meivakantie weer op uit getrokken. Vakantie is erg belangrijk om uit te rusten, dus ik had een kamikaze-actie gepland met 10 bestemmingen in 14 dagen. Veel tijd om op één plek rond te hangen had ik niet, dus deze reis was relatief pretparkloos. Tijdens mijn reis kwam het twee keer voor dat ik op een willekeurig moment opkeek van mijn telefoon en oog in oog stond met een dikke achtbaan aan de andere kant van het treinraampje; eerst Kondaa in Walibi Belgium, en de volgende dag Monster in Walygator Park. Europa Park ben ik ook nog gepasseerd op enkele (tientallen?) kilometers, maar Silver Star heb ik niet kunnen spotten. Waar ik vorig jaar nog zes parken wist aan te doen, was nu Gardaland mijn enige pretparkbestemming.
Via Luxemburg, Luzern en Brescia kwam ik op donderdag 27 april aan in Peschiera del Garda, alwaar ik een hostel had geboekt. Ik deelde de slaapruimte met zeven anderen die leefden als zwijnen, en ook snurkten zoals ik voorstel dat een zwijn dat zou kunnen. Een zwijn met een megafoon in het geval van de al wat oudere man op het bed onder me, die zichzelf tevens omringd had met tweeliterflessen appelsap. Lang leve oordoppen.
Ontmoedigd om enig sociaal contact te zoeken heb ik Peschiera verkend. Prettig plaatsje. Ook leuk dat vanaf sommige plekken Gardaland al duidelijk zichtbaar was.
Wie goed kijkt, kan al een pretpark ontwaren...
Vanaf Peschiera is er een busdienst naar Gardaland. Ik had geen zin in gedoe, en volgens Google Maps kon ik in een halfuurtje naar Gardaland lopen vanaf mijn hostel. Naar de bus lopen, wachten op de bus, in de bus zitten, vervolgens op een parkeerplaats gedropt worden… Is dat nou wel sneller? Het scheelt ook nog eens uitzoekwerk als ik in plaats daarvan gewoon de benenwagen neem.
De route die ik op 28 april koos was in ieder geval vermakelijk; via verlaten onverharde wegen met modderpoelen en een charmant nederzettinkje op de rand van de park kwam de skyline van Gardaland steeds meer in het vizier. Uiteindelijk kwam ik dan aan bij de ingang van het park, alwaar honderden mensen stonden te wachten op het openen van de poorten. Ik had gehoopt op een rustige dag, maar dit beloofde weinig goeds… Het zou inderdaad een drukke dag worden. Ik koos ervoor om meteen maar de B&Ms op te zoeken.
Zoek de achtbaan!
#206 - Raptor
Ik kon de layout nooit echt goed vatten, de baan laat zich moeilijk als geheel op de foto zetten. Des te leuker om nu eens tussen de baan door te lopen en een beeld te krijgen van hoe de layout eruit ziet. Mooi bochtenwerk. Met een kwartiertje kon ik instappen, en de rit stelde niet teleur. Prima baan! Een goeie first drop, een paar fijne inversies, snel bochtenwerk, en botersoepel. Mijn voorkeur gaat doorgaans uit naar grote achtbanen die je eindeloos zou kunnen doen zonder er hoofdpijn van te krijgen, en dit is daar een goed voorbeeld van. Hoog genoeg, snel genoeg, gevarieerd genoeg, maar niet te intens. Mooi gethemed, wel wat kort.
#207 - Oblivion: The Black Hole
Het volledig witte kleurenschema heb ik altijd aantrekkelijk gevonden, en ook in levende lijve vond ik het een prachtige machine om te zien. Oblivion staat bovenop een heuvel, waardoor hij nog hoger lijkt dan hij is. Van alle B&M divers valt ie in de middenmoot, maar in Gardaland voelt hij absoluut aan als een gigantisch ding. Thematisatie is wat minimaler dan bij Raptor, maar het kleurenschema en de thematisatie rond het daadwerkelijke zwarte gat bij de black hole zijn heel aardig. De rit is wederom kort, maar doet wat het moet doen. Heerlijke drop. Wederom een prima baan!
Opvallend: het achterste deel van het park, met daarin Shaman, opende pas om 11:00. Achter Shaman bevindt zich zelfs een deel van het park (met twee achtbanen) wat pas om 12:00 open zou gaan.
Ook relevant: in de nacht voorafgaand aan mijn bezoek had ik een beetje ruk geslapen, waardoor ik een pijnlijke nek had. Goeie reden om geen vekoma-achtbanen te doen, wat ik natuurlijk wel ging doen. Sowieso was ik bekend met de Python en El Condor, en de plekken waar de grootste tikken werden uitgedeeld, dus ik zou de klappen wel kunnen opvangen.
#208 - Shaman
Oftewel de Python II, inclusief retrack. Maar dan in het groen, en met een gapend gat in het midden waar tot voor kort Sequoia Adventure stond. Ik was hier al snel na 11:00, waardoor ik niet lang hoefde te wachten. Ik wist mijn nek goed te beschermen tegen klappen. Ik zette me vooral schrap voor de ingang van de eerste kurkentrekker, berucht uit de Efteling, maar dit bleek geen probleem. Gek genoeg was de overgang van de eerste naar de tweede kurkentrekker wel een ruwe overgang. Het voelde alsof mijn hoofd twintig centimeter horizontaal verschoven werd. Met mijn hoofd raakte ik de schouderbeugel, terwijl ik in het station nog had verkend hoeveel bewegingsruimte de moderne beugels mij gaven, waarbij de conclusie was dat ik wel heel veel moeite moest doen om met mijn hoofd tegen de beugels aan te klappen. Shaman zorgde er echter voor dat dit moeiteloos ging (maar niet pijnloos). Afgezien van die ene klap vond ik Shaman een leuke achtbaan met leuke kleuren. Was het de moeite waard? Ja
Rond Shaman wachtte ik tot het openen van het achterste deel van het park. Er begon zich een behoorlijke menigte te verzamelen bij het hekje. Al snel bleek dat ze het allemaal voorzien hadden op de Kung Fu Panda Master, een muisachtbaan. De volgende ophoping van mensen deed zich voor bij de entree van deze achtbaan, want hij bleek niet open te zijn, of in storing te liggen, of iets dergelijks. Ik koos eieren voor mijn geld en liep snel door naar de andere achtbaan in dit gebied:
#209 - Ortobruco Tour
Wat een gare baan! Een pinfari met amper hoogte, en een stuk of zeven lifthills, als je ze zo mag noemen. De baan is lang. Gigantische polyester groenten en fruit vormen de decoratie bij deze baan - ik ben helemaal fan. Het is altijd een beetje genânt om als volwassen man in je eentje in zo’n karretje plaats te nemen, omgeven door gezinnetjes, maar eerlijk is eerlijk: ik heb het naar mijn zin gehad.
Ortobruco is niet fatsoenlijk op de foto te zetten, en ik heb er ook geen moeite voor gedaan.
Toen ik uit Ortobruco Tour kwam deed Kung Fu Panda Master (wat een irritante naam - wat doet Kung Fu Panda sowieso in dit park? Weg met die IP-troep!) het weer, maar de rij was meteen iets van drie kwartier. De wachtrij zou niet verder afnemen die dag. Mezelf een dwarslaesie geven in Shaman is prima, maar drie kwartier wachten op een credit is een brug te ver. Ik kom vast nog wel eens terug.
#210 - Mammut
Nog zo’n baan waarbij ik niet echt een goed beeld had van de layout of de ritervaring! En eindelijk een volwassen achtbaan die niet te kort aanvoelt. Drie lifthills, waarbij de baan elke keer steiler en sneller wordt. In de rotsformaties wacht een kleine thematische verrassing. Mammut is leuk, niets op aan te merken.
#211 - Blue Tornado
Na Mammut ben ik meteen maar in de rij voor Blue Tornado gaan staan. De drang om credits te scoren was groter dan mijn nekpijn, evenals de nieuwsgierigheid naar of deze SLC (met extra helix) wel goed te berijden is. Ik had de indruk dat dit misschien wel de fijnste SLC was die ik tot nu toe had gedaan, even los van mijn kwetsuur. Het blijft een SLC met de nodige tikken, maar dit is niet te vergelijken met El Chiropractor in de polder. Mijns inziens blijft de SLC een van de meest briljante achtbaanlayouts ooit, en bij Blue Tornado kan je mooi om en tussen de baan heen lopen om hem vanuit alle hoeken te bewonderen en te fotograferen.
Natuurlijk heeft Gardaland niet alleen achtbanen. Van I Corsari had ik al eens gehoord, en door vrienden werd ik extra aangemoedigd om de attractie zeker niet over te slaan, maar ook met de mededeling dat er aanpassingen waren gedaan die niet zo positief waren. De attractie zat goed verstopt, namelijk ondergronds. Via een sfeervol trappenhuis daalde ik verrassend diep af naar het station, waar ik na enkele minuten wachten kon instappen. I Corsari is zonder twijfel een bovengemiddeld mooie dark ride, maar niet elke scene was even geslaagd. Sommige scènes waren bijna volledig statisch, op enkele geprojecteerde video’s van Italiaans blèrende piraten na waarvan ik terecht aannam dat dat de minder geslaagde toevoegingen waren. Andere scènes kwamen wel goed uit de verf. Tussen een stadsmuur en een piratenschip door varen terwijl er door vele animatronics druk wordt geschoten met musketten en kanonnen, terwijl er een stuk stadsmuur naar beneden dondert, is best wel vet. Ja, dit soort dark rides zou ik graag meer van zien! Efteling, kom maar door met een Ilias-darkride ofzo.
Ik heb verder qua attracties alleen nog de Flying Island gedaan, want ik bekijk de dingen graag van boven. Een goed moment om even uit te zoomen en mijn algemene indruk van het park neer te pennen. Druk. Over het algemeen best goed geregeld. Thematisering varieert van erg kitscherig (blauwe polyester drakensculpturen mogen ze best weglaten) tot heel prima (zoals rond I Corsari). Complete achtbaanline-up, maar het zou niet verkeerd zijn als er een wat langere achtbaan bij zat (behalve Mammut). Park is erg netjes aangelegd en onderhouden. Schoon. Veel groen en schaduw. Ik geef het een solide 7,5.
Op de terugweg naar mijn hostel heb ik op mijn gemak langs het Gardameer gelopen en een beetje gezeten. Ja, dit is beter dan het OV.
Vriendelijke groet,
Liampie
Verderop staat nog een park... Ook iets voor de volgende keer.
