Wat genoot ik altijd van die verhalen en foto's van parken van over de hele wereld. Trip reports. Themepark en de Vijf Zintuigen stonden er vol mee. En ooit zou ik er zelf een schrijven, zo beloofde ik mezelf. Het is er tot nu toe nooit van gekomen en waarom weet ik eigenlijk niet. Misschien ging ik ervan uit dat hetgeen waar ik over zou schrijven anderen waarschijnlijk geen moer interesseert.
Toch is die ‘wens’ om ooit zo een ouderwets tripreport te schrijven me altijd bijgebleven, zelfs in de loop ter tijd groter geworden. Immers is het heerlijk dat er nog altijd een klein hoekje internet bestaat waar plek is voor meer dan een oneindige stroom van contextloze social media posts met al dan niet gestolen content zonder bronvermelding. En toen ik vorige maand thuis kwam na een fantastische trip door Oostenrijk dacht ik, waarom ook niet. De parkjes zijn inmiddels van de bucketlist gestreept en nu kan ook door het item ‘schrijven van een tripreport’ eindelijk een dikke vette streep.
Het idee voor deze reis kwam van mijn compagnons @QDude24 en @Quefox_ . Zij waren vooral uit op de coaster credits. Het kan mij weinig bekoren, dat jezelf wurmen in kinderachtbanen, maar als liefhebber van darkrides en animatronics zou ik niks tekort komen in Wiener Prater en Fantasiana. Aangezien er toch al een flinke afstand tussen die twee bestemmingen lag hebben we een route uitgestippeld waarmee we ook nog wat kleinere parken onderweg mee konden pikken. Zes dagen Oostenrijk stonden op de planning!
Om het een beetje behapbaar te houden zal ik dit tripreport splitsen in delen, waarvan dit eerste deel enkel Prater beschrijft.
Dag 1 – Wiener Prater
Maandagvroeg ging de wekker om naar Eindhoven Airport te rijden. Nu heb ik een pesthekel aan vliegen, maar het verliep allemaal relatief soepel en binnen no-time kwamen we aan in het veel grotere Vienna International Airport. Daar stond een huurauto voor ons klaar. Na het melden van ongedocumenteerde schade, dat bleek te zijn gereden door lomp eigen personeel, kon de trip officieel beginnen.
Flughafen Wien
Iemand heeft betaald gekregen voor het bedenken van deze woordgrap
Het was pas een uur of 11 en we hadden tijd zat om alvast even Wiener Prater te bezoeken voordat we hoefden in te checken bij ons hotel. Zo gezegd, zo gedaan, en het bleek ongeveer een half uurtje rijden. Het park ligt midden in de binnenstad dus daar kregen we meteen een indruk van. Prachtige stad is het, met veel water en groen. Parkeren kon bij een aangrenzende parkeergarage waar de tarieven overigens zeer schappelijk zijn.
We kwamen via een zijingang op een verlaten Prater terecht. Het terrein is openbaar toegankelijk en is in feite een permanente kermis, de meeste attracties zijn dan ook in privaat bezit. Wie álles wil beleven (volgens de plattegrond zijn er ruim 140 bezienswaardigheden) moet diepe zakken hebben en krijgt bovendien te maken met puur willekeurig lijkende openingstijden die slecht tot niet worden gecommuniceerd. Het was in ieder geval duidelijk dat hier op een doordeweekse maandagmiddag in april meer gesloten dan geopend is.
There she is!
Mij maakte het niet zoveel uit, ik vond het al heerlijk om hier rond te lopen en foto’s te maken van de unieke combinatie van attracties zover het oog reikt en vredige stilte. Een aantal ‘heavy hitters’ waaronder Gesengte Sau, de Gerstlauer Bobsled, waren wel al geopend en wachtten op bezoekers. Ik liet een automaat een bankbiljet, waarmee ik mijn portemonnee had volgepropt met de voorkennis dat pinnen op de meeste locaties niet mogelijk zou zijn, verorberen en kreeg een zwart-wit kaartje terug waarna ik mocht instappen.
De scene voor de lift bestond uit enkele van de meest lelijke ‘animatronics’ die ik ooit heb gezien. Ik zeg het niet snel, maar soms is niets werkelijk beter dan iets. Daarna volgde een prima ritje maar ik heb achteraf wel getwijfeld of het mijn €5 wel waard was geweest. Gelukkig doemde daar aan de horizon een achtbaan op waarvoor ik nog bereid zou zijn ter plekke mijn spaarpot stuk te slaan om een ritje in te maken.
Het was ’s werelds grootste transportabele achtbaan, de enige echte Schwarzkopf klassieker, Olympia Looping! Wat een prachtige baan is dit toch. Natuurlijk, één ritje à €10 is prijzig, voor 2 minuten plezier, maar in vergelijking met de andere coasters op het Prater echt een steal als het aankomt op kwaliteit.
Bestaat er een beter uitzicht?
Vervolgens heb ik me nog mee laten slepen in de mislukte overdekte achtbaan Maskerade en de aandoenlijke Hochschaubahn. Zeer bijzonder, dat treintje dat door een artificieel berglandschap met tunnels en zeikende kabouters rijdt, en zelfs nog handmatig geremd moet worden. Onder de entree prijkt trots ’70 Jahre’. Met een openingsjaar van 1950 is het dan ook een van de oudste nog werkende achtbanen in Europa.
De Hochschaubahn ligt aan de rand van het terrein en grenst aan een mooi groen park
Ik had de smaak wel te pakken en kon het niet laten om Toboggan, de historische houten glijbaantoren, te beklimmen. De eigenaar is een apart man en blijkbaar was het Take Your Dog to Work Day. Mijn tas én mobiele telefoon (daar werd expliciet om gevraagd) moest ik achterlaten naast een bak hondenbrokken. Of het soms de bedoeling was dat ik geen foto’s mocht maken weet ik niet, maar ik had mijn camera wel nog gewoon bij.
Het eerste deel van de klim gaat makkelijk met een lopende band. Daarna volgt een serie trappen. Eenmaal boven genoten we even van het uitzicht en daarna namen we plaats in de jutezak die we meegesjouwd hadden.
En dan kom je erachter, dit ding gaat hárd! De skim-out (of is dat een waterglijbaanterm?) was, ondanks de scherpe bocht die erin zit met het ogenschijnlijke idee je snelheid te doen minderen, te kort en ik landde met zak en al op de grond. Zelden zoveel lol gehad. Money well spent.
Daarna zijn we langs Megablitz gekomen. Een erg leuke Vekoma MK-700 ofwel family coaster die nog aardig hard gaat. Nu moet ik toegeven dat ik een enorm zwak heb voor zulke ouderwetse Vekoma’s. Ik denk dat het door het ontwerp van die heerlijke retro-futuristisch-achtige treinen komt. De ronde vormen, de felle kleuren, uit de tijd dat achtbaantreinen nog échte treinen waren in plaats van een kaal platform met een paar stoeltjes erop gemonteerd.
Zo mooi de trein, zo lelijk de tape op de neus die vermoedelijk een gesneuvelde koplamp aan het zicht poogt te onttrekken
Eén coach lag verwaarloosd langs de lift. Helaas paste deze niet in mijn koffer
Inmiddels vond ik het wel tijd om een paar darkrides te gaan doen, immers was dat mijn voornaamste reden om mee te gaan. De Große Geisterbahn naast Megablitz was gesloten om gerenoveerd te worden. Jammer, aangezien deze beduidend groter was dan de andere 2 spookhuizen hier en ik erg benieuwd was naar de binnenkant.
De arme animatronic kraai, beroofd van het nut van het leven, zat eenzaam voor zich uit te staren vanaf het balkon van de eerste verdieping
We waren het terrein bijna rondgelopen en er begon langzaam maar zeker meer open te gaan, dus zijn we teruggegaan naar Skull Rock - Fluch der Piraten. Prachtig spookhuis in piratenthema die recent is geopend. Er is verrassend weinig over bekend, nog niet eens de bouwer van het transportsysteem.
Met €6 wordt hier de hoogste vraagprijs voor reguliere attracties gehanteerd (een Olympia Looping is te ‘gast’ en mag op uitzondering meer vragen) maar gezien alles erop en eraan zit is het toch de moeite waard. Draaiende voertuigen, knappe animatronics, en natuurlijk muziek geleend van een niet nader te noemen filmserie van Disney. Ach, het blijft natuurlijk een kermis in hart en nieren.
‘’Sharky, handjes binnenboord a.u.b.’’
Overigens staan er verspreid over het Prater ook een aantal arcadehallen. Ik was vooral onder de indruk van de enorme hoeveelheid flipperkasten. Die blijven toch prachtig om te zien, vooral zo op een rijtje. Bij één arcade hing de wand zelfs vol met fraaie artworks (voor de kenners backglass). Er is hier duidelijk iemand helemaal weg van pinball.
De Godzilla kast zag er aantrekkelijk uit, maar geen tijd om te flipperen terwijl op iedere straathoek een darkride op me wacht
Een attractie waar ik me erg op had verheugd was Eisberg, een interactieve darkride gethematiseerd naar de polen van de planeet waarop we leven. Maar we gaan toch zeker niet schieten op onschuldige dieren? Nee, het interactieve aspect kwam in de vorm van een grote plastic nepcamera.
Een attractie waarin je foto’s maakt van animatronics? Dat klinkt als iets voor mij!
Maar oei, spijtig om te zeggen, dat viel tegen. Voor een kermisattractie is de afwerking wel oké, maar de animatronics van Hofmann Figuren zijn ongelofelijk goedkoop, de pogingen tot humor ronduit beschamend. De keuze om stomme popnummers af te spelen in plaats van thematisch correcte muziek is er ook een waar ik nog iedere nacht van wakker lig. Het transportsysteem van ETF is wel tof, met die liften. Maar verder, laat deze ijsberg alsjeblieft smelten.
De avond begon te vallen en we hebben nog een handjevol attracties gedaan zoals de Wildalpenbahn. Een rapid, dacht ik, maar dat bootje draaide zo hard als een Rotor en ik heb geen spetter gevoeld. Kotsmisselijk ben ik neergeploft bij een Italiaan waar we de eerste klanten waren (had ik al verteld dat het extreem rustig was?) en naderhand hebben we nog een fotorondje gedaan. Daarna zouden we maar eens op zoek gaan naar ons hotel aan de rand van Wenen.
Ik heb het idee dat ik word gevolgd door dit griezelige beeld. In Nederland kom ik hem overal tegen en nu ook al in Oostenrijk
Dag 2 – Wiener Prater
Huh, Prater, alweer? Dit tripreport is saai! Nee hoor, want er is daar zo gigantisch veel te zien. Hoewel, met de kennis dat er in de ochtend nog weinig te beleven valt, kozen we ervoor om geen wekker te zetten. Rond het middaguur zijn we er op ons gemak heen getuft.
Een rustig begin van de dag was een ritje in de historische Alt Wiener Grottenbahn. Een darkride langs allerhande sprookjesfiguren en andere rare scenes waarvan ik de betekenis niet kon achterhalen. Sommige leken niet te zijn aangepast sinds de opening in 1951 en andere waren dat duidelijk wel.
Weten we eindelijk waar Michel den Dulk zich de afgelopen jaren mee bezig heeft gehouden
Net voor het station is een wissel ingebouwd waardoor de trein achter het station langs gaat en weer terugkeert bij het begin van de rit. Een onverwachts tweede rondje. Niet verkeerd voor €3,50! Bij het uitstappen riep de dame achter de kassa nog iets om dat ik in eerste instantie niet kon verstaan. Toen bleek dat iedereen die een ritje maakt nog een cadeautje mag komen uitzoeken. De rest van de dag heb ik met een plastic slang op zak rondgelopen.
Er waren nog een aantal attracties die ik gezien wilde hebben maar de dag ervoor niet open waren gegaan. Eén daarvan was de enorme walkthrough Blue Planet. Ik ben het gebouw eens helemaal rondgelopen op zoek naar enige vorm van communicatie, hoe cryptisch ook, rond openingstijden, maar zonder resultaat.
Het gigantische maar altijd nog gesloten gebouw van Blue Planet
Toen plots kwam er een gedesinteresseerd kijkende man met een sleutelbos op de uitgang afgelopen, draaide het slot open en ging binnen met een zaklamp staan schijnen. Een controlerondje? We hebben vol moed een kwartiertje voor de gesloten blijvende kassa gewacht en zijn toen maar verder gelopen richting de hoofdingang van het Prater.
Onderweg daarheen was hier niet bijster veel te doen. Er staat natuurlijk het prachtige Wiener Riesenrad, maar verder de gesloten flying theatre Vienna Flight, de eveneens gesloten 5D Kino en een log flume die in onderhoud was. Terwijl mijn compagnons een ritje maakten in de wél geopende Dizzy Mouse, een spinning coaster van Reverchon waar ik nooit vrijwillig in zou stappen, kwam ik een leuke bonte kraai tegen waarmee ik een broodje heb gedeeld.
De Super 8er Bahn staat hier ook in de buurt en wordt momenteel afgebroken
De kraai stelde het ontvangen van het stukje brood duidelijk meer op prijs dan mijn aanwezigheid en hopte er als de wiedeweerga vandoor
Aan het centrale plein achter de hoofdingang ligt nog de souvenirshop Spassilisk. De prachtig vormgegeven basilisk boven de entree, die zijn schatkamer vol merchandise ‘bewaakt’, sprak me wel aan. Ook van binnen is de shop erg mooi vormgegeven. Ik, op zoek naar een beeldje van het beest dat me woest zat aan te staren, kwam erachter dat de merchandise lang niet zo fraai is als de winkel zelf en belandde met lege handen weer buiten.
Onder de basilisk is een stukje van een grot zichtbaar, waarvan de ingang was geblokkeerd. Wellicht is dit ooit een walkthrough geweest?
Vervolgens hebben we nog een rondje over het terrein gemaakt om een aantal darkrides te doen. Het Geisterschloss is het oudste spookhuis hier, geopend in 1955. In de gevel zitten maar liefst 2 kassahokjes ingebouwd maar deze zijn niet meer in gebruik. In het centrale hokje is een animatronic mummie geplaatst en ik was wel benieuwd wat die te zeggen had.
Toen kwam de operator, gezeten in het station, al roepend naar me toe dat ik moest doorlopen en bij hem betalen. Dat snapte ik ook wel, en omdat ik geen zin had in discussie ben ik maar snel in een karretje gaan zitten. Ik had mijn wisselgeld nog niet weggestopt, laat staan mijn camera erbij gepakt, en er werd al op vrijgeven gedrukt.
Het spookhuis van binnen is simpel maar doeltreffend. Niks bijzonders maar met toch een paar mooie details, zoals handen uit de muren die toortsen vasthouden langs de optakeling. In hoeverre het decor is veranderd over de jaren durf ik niet te zeggen maar ik had het idee dat een aantal scenes, zoals een met een haaienkop, er niet altijd zijn geweest.
Ik ging voor de streak (mijn compagnons hadden al geen zin meer in spookhuizen) en bezocht vervolgens Geisterbahn zum Roten Adler. Vooral de murals in het station vond ik wel wat hebben. Hier en daar zijn Aziatische invloeden in vooral de verschijningsvormen van de draken merkbaar. In de rit zelf zit ook een toffe marionet van een (dan weer meer traditioneel Europese) draak. Een duidelijk recent toegevoegde projectie van een GIF met dansende skeletten concludeerde een poging tot modernisatie.
Had regelrecht uit het atelier van Joop van den Heuvel kunnen komen
Het laatste spookhuis dat nog op de to-do list stond was Jack the Ripper, geopend in 1997. Een walkthrough vernoemd naar de Londense seriemoordenaar uit de 19e eeuw, maar hoe al die uiteenlopende scenes in verband staan met de persoon in kwestie durf ik niet te zeggen. De scenes zijn erg mooi gemaakt en er lijkt geen einde aan te komen, zodat je je hierbinnen gerust een kwartier of langer kan ‘vermaken’ met het kijken naar animatronics die gemarteld en vermoord worden. Wat een raar concept eigenlijk, spookhuizen.
Bovendien worden af en toe nog nieuwe scenes toegevoegd. Meest recent in, als ik het goed heb, 2015. ‘’Neu: Untot’’ staat nog altijd op de gevel, wat bijna 10 jaar na dato wel eens aangepast mag worden. Het is een scene met oprecht akelig uitziende poppen die hun ingewanden aan je laten zien en wat al niet.
Na nog een grotere scene van een nachtelijke stad volgt een ritje omlaag met een vervloekte lift (die middels een oneindig voorbij-scrollend doek de illusie geeft tientallen meters te zakken) en daarna een heuse Haunted Swing! Dit ‘Action House’ is een van de weinige Haunted Swings gebouwd na de opening van de eerste moderne Madhouse, en de illusie is dan ook lang niet zo sterk. Een uitzonderlijk detail wel is de implementatie van een dubbele trommel waarmee een diepte-effect wordt gecreëerd achter de vensters.
Inmiddels stond nog maar één attractie op mijn to-do list: Blue Planet. Ik kon niet wachten om te checken of deze al open was en ik had geluk, de kassa was bemand. De walkthrough begint met een octogoonvormige lift die al draaiend stijgt, waarin op de wanden videobeelden van dinosauriërs worden geprojecteerd. Klinkt tof maar de uitwerking valt tegen. Laten we het maar beschouwen als een langdradige en inhoudsloze voorshow.
Maar dan gaan de deuren open en om met John Hammond te spreken: ‘’Welcome to Jurassic Park!’’ De decors zijn erg mooi gemaakt, alsof je door een kloof loopt bewoond door talloze dinosauriërs. Ditmaal stellen de animatronics van Hofmann niet teleur. Allen hebben volledig anatomisch correcte lichtgevende ogen en ook in de vloer zitten zulke ogen die je dient te volgen om je weg te vervolgen.
De Dimetrodon zit veilig achter slot en grendel
Wat volgt is de Dino-Tour, een soort simulator in de vorm van een bus waarin we worden opgesloten. We hebben geen andere keus dan om op een van de bankjes plaats te nemen. De animatronic chauffeur voorin begint zijn tour, draait zich om en blijkt een soort monsterkop te hebben. Vervolgens worden we aangevallen door een of andere dinosauriër, die enkel te zien is aan de linker voorkant van het voertuig. Ik zat helemaal rechtsachter en heb er weinig van meegekregen.
Boe!
Binnen no-time stonden we weer in het volgende stukje walkthrough. Ter compensatie heb ik hier ruimschoots de tijd genomen om alles rustig te bekijken. Het is dan ook een schitterende scene met vulkanen, misteffecten en vechtende dinosauriërs in de verte. Middels een touwbrug steek je een meer over waarna je nog wat beesten tegenkomt.
Foto’s doen de schaal en sfeer van deze scene geen eer aan
Na nog een paar gangen en een ritje in een lift met schrikeffecten terug naar begane grond, kwamen we bij de uitgang. Voor mij is dit absoluut een spreekwoordelijke verborgen parel (want het gebouw is niet te missen) van Wiener Prater!
Niet omdat we beslist geen cultuurbarbaren zijn, maar puur vanwege het feit dat we alles wat we wilden zien hadden gezien, besloten we om de rest van de middag een wandeling door Wenen te maken.
Kathedraal. Van kalksteen, niet staal
De enorme Volksgarten grenzend aan het paleis van Hofburg
Het was inmiddels donker geworden en ojee, wat vervelend, de auto stond nog bij Prater. Aangezien we toch in de buurt moesten zijn hebben we nog een ritje in Olympia Looping meegepakt.
Zelfs in de avond was het nog praktisch uitgestorven
Want zeg nu zelf, wat is nu een betere manier om 2 dagen Wiener Prater af te sluiten dan met een nachtelijk ritje Olympia Looping? Ik had me in ieder geval kostelijk vermaakt en keek alvast erg uit naar wat Oostenrijk nog meer te bieden zou hebben.
Of ik ook zin ga hebben om werkelijk een deel 2 te schrijven weet ik nog niet, maar voor nu kwam er een Dimetrodon met een lange snuit en die blies het verhaaltje uit. 😃
