Na een succesvolle zomer qua reizen en pretparken, was ik extra gemotiveerd om in de herfstvakantie ook iets te doen. Een vriendin kwam met het idee om naar Ieper te gaan. ‘Dat is goed’, zei ik, ‘maar dan gaan we ook naar Plopsaland’. Mijn compagnon heeft niets met pretparken, maar er is wel affiniteit met Studio 100. Het plan was perfect. Mijn camera had ik overigens thuisgelaten bij wijze van experiment, het beeldmateriaal is dus volledig afkomstig van mijn telefoon.
De dag begon met de muziek van Ochtendgymnastiek van Samson en Gert als custom wekker. Via een bus (Ieper-Veurne) en een trein (twee haltes vanaf Veurne) stapten we praktisch voor de deur van het park uit. Prima bereikbaarheid! De eerste indruk van het park was goed, maar Belgische omslachtigheid werd ook zichtbaar toen we probeerden om de kluisjes te vinden en in drie verschillende talen van het kastje naar de muur werden gestuurd. Uiteindelijk vonden we de juiste muur met de kluisjes. TIEN EURO? Beetje overdreven, maar Gert’s schoorsteen moet roken.
Mijn achtbaanteller voorafgaand aan de dag stond op 199. De volgende achtbaan zou een mijlpaal zijn. De keuze viel op de K3 Roller Skater, maar deze was helaas dicht. Net als Anubis. En Ride to Happiness. Supersplash zat geen beweging in. Bij de Zierer Tivoli waren de rolluiken naar beneden. 5 van de 7 achtbanen werken niet. Top!
Nummer #200 werd uiteindelijk Heidi the Ride. Ik had er geen hoge verwachtingen van, en deze werden gemakkelijk waargemaakt. Wat een leuk baantje! Ondanks het formaat een middenmotor onder de GCIs die ik heb gedaan.
Draak (#201) is een Mack powered. Best leuk, weinig bijzonderheden te vermelden.
Ondertussen begonnen er een paar andere achtbanen toch te openen. K3 Roller Skater (#202, helaas) was samen met Heidi de langste wachtrij van het park, maar het was natuurlijk de moeite waard. De groot opgeblazen K3-figuren vielen me op. Drie haast exact dezelfde figuren: dezelfde gelaatsuitdrukking en haardracht: twee paardenstaarten aan weerszijden van het hoofd, met als enige verschil de kleur van het haar. Een gelijkenis met de daadwerkelijke K3-bezetting is er niet op de haarkleur na. Hoewel ik K3 als meidengroep niet uitblinkt in diversiteit, vind ik het toch ver gaan om ze te reduceren tot ‘blond, roodbruin en zwart’. Ik vermoed dat ervoor gekozen is om alle drie de figuren uit dezelfde mal te laten komen om kosten te besparen, en dan vooral kosten die gemaakt moeten worden omdat de samenstelling van K3 soms nog wel eens verandert, en de gelijkenis van de figuren daar dan weer aan zou moeten voldoen. Ik mis Karen, Kristel en Kathleen, en het stelde me teleur dat er van dit originele trio in het hele park geen spoor meer te bekennen was. Geen souvenirs, niks.
SuperSplash (#205). Is het een achtbaan? Daar verschillen de meningen over en er is niks saaiers dan discussiëren over definitie van een achtbaan. Veel leuker is het om gewoon in te stappen, te genieten van de verticale (en draaiende!) lift, niet zo nat te worden van de splash, en op coaster-count het bijbehorende hokje af te vinken.
#LikeMe (#203) is een Zierer Tivoli Large. Ik schrijf het wel vaker: ik vind deze banen altijd gewoon leuk om te doen. Ik heb geen idee waar het thema op gebaseerd is, behalve dat het waarschijnlijk een televisieserie is die zich afspeelt op een middelbare school. Het is de algehele sfeer, maar vooral de typische klok aan de muur die bij mij het vakantiegevoel compleet doet verdwijnen (Liampie is in het echte leven docent op een middelbare school, red.). Toevallig had ik in mijn tas nog een stapeltje proefwerken zitten, die ik later op de dag op een terrasje ben gaan nakijken, dankzij de door deze achtbaan opgewekte werkdrift.
Er zijn in de wachtrij ook enkele schermen te zien met enkele personages die om onverklaarbare redenen worden weggejaagd door een boze meneer. Docent? Rector? Stigmatiserend, in ieder geval.
Anubis: The Ride zou helaas niet meer opengaan, de baan wordt opnieuw geschilderd. Het was de achtbaan waar ik het meest naar uitkeek, maar ik ben dit jaar zo goed aan mijn trekken gekomen met achtbanen, dat de teleurstelling geen naam mocht hebben. Hij ziet er leuk uit van achter het hek - goede reden om nog eens terug te komen.
Dicht
DICHT
Ride to Happiness (#204) lonkte al de hele dag, als gigantisch en lomp neergezet middelpunt van het park. Omdat Anubis gesloten was, zou dit de enige topper van de dag zijn. Ik hou van lanceringen, niet per se van achtbanen die achteruit gaan. Een spinning is leuk, maar op deze schaal zou het wellicht eerder gelijkenissen vertonen met een achteruit-rijdende achtbaan en de minder welkome krachten die daarbij op mijn lichaam uitgeoefend zouden worden.
De rit was bijzonder, vooral de eerste paar elementen zijn behoorlijk desoriënterend op een wonderlijke manier. De lanceringen zijn leuk, en de finale met enkele zeer snel genomen heuveltjes mag een grande finale worden genoemd. De achtbaan wordt absoluut nergens saai! Wel heb ik het idee dat ik de achtbaan een stuk leuker zou vinden als er een gewone trein op stond. Nu kwam ik er toch licht duizelig uit. Dat het aan hebben van een jas met het verrassend warme weer hierin een rol zou spelen, bleek uit mijn derde en laatste ritje, die toch een stuk comfortabeler was. Een flink deel van de rit was het treintje per toeval ook nog eens naar voren toe gericht, en dit waren mijn favoriete momenten.
Eerder op de dag raakten we in gesprek met enkele Nederlandse jongetjes, die vertelden over dat er een man was die al 2023 keer in Ride to Happiness was geweest. Tijdens mijn derde ritje kwam ik de beste ‘man’ (een jonge knul) tegen. Een wonderlijk figuur. Witte capuchon van zijn Ride-to-Happiness-hoodie over zijn hoofd, telefoon in de hand met daarop afwisselend een teller waarop hij het aantal ritjes op de achtbaan bijhield (inmiddels 2049) en een selfie met een pseudo-bekende Vlaming (van tik-tik ofzo?). Iedereen binnen een straal van 20 meter moest horen hoe vaak hij al in de attractie was geweest, en wie hij vandaag in het park was tegengekomen. Als Fort Knox een gesprek was, dan zou het hem nog lukken om in te breken. ‘Hoe vaak ben jij al in Ride to Happiness geweest?’ ‘Dit is mijn derde keer’ ‘Kijk, ik ben al zo vaak geweest!’
Ik zat niet zo op het communicatieve eenrichtingsverkeer te wachten, dus in eerste instantie was ik in het station een andere kant op geslagen. Toen ik zag dat hij bij het achterste karretje net zo lang moest wachten als ik bij het tweede karretje, besloot ik me toch bij hem te voegen en een gesprekje aan te knopen. Ik tel ook achtbanen! Leuk, zou je denken. Hoe vaak was ik al in Ride to Happiness geweest? Drie keer. We hadden het over Phantasialand en Parc Asterix. ‘OzIris? Daar ben ik 300 keer in geweest. ‘Black Mamba? Daar ben ik 500 keer in geweest.’ Ik kreeg de vraag hoe vaak ik al in deze achtbaan was geweest. Drie keer.
Luidkeels en met handgebaren telde hij af naar het tot stilstand komen van de binnenrijdende trein, het openen van de poortjes, het wegrijden, de lancering, de eerste val, en de tweede lancering. De voice-over die in het station een verhaaltje vertelt over de weg naar geluk, werd perfect synchroon gedubbeld. Ik vind het concept achter de attractie pretentieus, maar het is fijn dat er in ieder geval één iemand intens gelukkig is geworden van deze achtbaan. Bij het verlaten van het station heb ik hem snel gedag gezegd, maar op de trap werd ik alweer ingehaald door een witte schim, sprintend naar de ingang. Op naar rit 2050. Onverwoestbaar, deze jongen. Aanstekelijk enthousiasme. Moge er nog vele ritten voor hem volgen.
Helaas had ik geen tijd meer voor een vierde ritje, want er moest een trein naar Gent gehaald worden. Maar ook dit is een reden om terug te komen.
Er waren natuurlijk ook nog andere attracties. Het Bos van Plop is best leuk. Ik vroeg me af waarom alle figuurtjes zo klein waren, maar het zijn natuurlijk kabouters, en die zijn per definitie klein. Ik verwijt het mezelf dat het twintig jaar heeft geduurd voordat ik me dit goed realiseerde, maar ik verwijt het studio 100 dat ze de illusie nooit goed hebben neergezet. Kabouter Plop was in mijn hoofd altijd net zo groot als een gemiddelde homo sapiens - zo niet nog groter. Er is een charmante kinderboerderij met onder anderen geiten en appelbomen. Ik zag ergens ook nog een dikke spin. In de indoorhal met Maja-thema is een matjesglijbaan en kun je op de foto met Maja de bij. Had ik graag gedaan, maar ik had geen zin om ervoor te wachten. Het piratenschip was het dieptepunt van de dag. Hoofdpijnmachine.
Majaland
Maja
Oja, de Tik-Tak-attractie was geniaal in zijn stupiditeit. Sloom drijvende bootjes die langs opengeklapte boeken komen, met daarop een bewegend balletje of een onafgemaakte puzzel met de afbeelding van een konijn. Als climax voerde de attractie langs het iconische huisje met de schapen, waar een bewerking van de titelmuziek te horen was.
Wát een theming!
Vanuit Holiday Park deed ik mijn belastinaangifte. In Plopsaland De Panne heb ik een paar proefwerken nagekeken.
Heb ik nog slotopmerkingen? Melk.
