Ik weet nog goed dat ik als klein jongetje voor het eerst op vakantie was in Spanje. Als ik me niet vergis waren we in Calella. Ik kreeg destijds de keuze: PortAventura of een dagje Barcelona inclusief een tour door Camp Nou (het voetbalstadion). Met ongeveer zeven of acht jaar op de teller had ik nog aspiraties om profvoetballer te worden en hoopte ik een glimp op te vangen van Patrick Kluivert of Ronaldinho. Hoewel het stadion een grote indruk maakte, knaagde het ergens toch dat ik niet voor het attractiepark gekozen had.
Twintig jaar later heb ik het niet gemaakt als profvoetballer, maar gaat de wens om PortAventura te bezoeken eindelijk in vervulling. Eindelijk in al die achtbanen die ik normaal op filmpjes zag. Shambhala, Dragon Khan & Red Force, God wat was ik benieuwd. Benieuwd naar dit park dat er zo fotogeniek uitziet. Van tevoren vang je veel op over zo'n park. Helaas ook dat het bekendstaat om zijn trage operations. We gaan het allemaal meemaken in Salou.
Vanuit ons hotel is het zo'n twintig minuutjes lopen naar het park. De eerste dag bezoeken we enkel PortAventura. Hoewel de zon zich weinig laat zien deze dag, is het met 29 graden ontzettend warm en drukkend. Eenmaal daar biggelde het zweet al over de rug en gingen we eerst even zitten. Dat is niet erg met het mooie uitzicht over het meer en af en toe een Furius Baco die langs dendert.
We besloten richting Angkor te gaan omdat we direct toe waren aan wat verkoeling. Hierbij liepen we door Polynesia. Wauw. Ik vind dit een van de mooiste themagebieden waar ik ooit doorheen heb gebanjerd. Het is zo rustgevend en door de bebossing waan je je in de jungle. Er is helaas niet superveel te doen, maar alleen erdoorheen wandelen gaf mij een heerlijk gevoel.
Van Polynesia door naar China waar de achtbanenpracht nog even op zich moest laten wachten. Ook dit gebied kan mij bekoren. Het is mooi vormgegeven en met de mystieke Chinese muziek op de achtergrond klopt het perfect. Dan Angkor zelf. Met vijf tot tien minuutjes waren we door de wachtrij voor deze splash battle. Het is jaren terug dat ik er een deed. In mijn optiek ging ik hier zeiknat uit komen.
Helaas was het tegendeel waar. Pas tijdens het laatste stukje kun je pas echt 'battelen' tegen elkaar. Gelukkig was er een jongetje dat als een ware sniper tekeer ging waardoor we nog enigszins nat werden. Een mooie splash battle, dat wel, al miste het toch wat sjeu in mijn optiek.
Van Angkor door naar het grootste gevaarte van het park. Shambhala. Een megacoaster van B&M die hoog staat aangeschreven. Via de singlerider zit je vrij snel erin, en ik heb deze baan tweemaal gedaan tijdens deze trip. Maakt het de verwachtingen waar? Jazeker. Het was voor mij de hoogste achtbaan waar ik ooit in ging (twee dagen later zou dit record verpulverd worden) en ik merkte dat ik toch wat spanning voelde. Fijn, want dat gevoel heb ik niet meer zo vaak in pretparkland. Links de zee en rechts het park: het uitzicht is prachtig. De coaster zelf is heerlijk. Het brengt een hoop grandeur mee. De elementen voelen groots en de airtime is zalig. Het stukje 'splash' is zowel voor de omringende mensen als de inzittenden erg leuk.
Dragon Khan lieten we nog even links liggen. We wilden eerst eens kijken hoe Sesame Street: Street Mission zou zijn. Allereerst moet ik zeggen dat ik het themagebied leuk vond. Het is totaal anders dan de rest van het park, maar met zijn overdreven cartoony invulling erg geestig. Het aanzicht van het gebouw waarin de trackless darkride huist is al top. Het buitengedeelte van de wachtrij kunnen we overslaan om meteen de voorshow waarin Grover ons het een en ander vertelt te aanschouwen. De animatronic werkt erg leuk, en alle kinderen gaan hier helemaal prat op Sesamstraat. Leuk om te zien.
Na 40 minuten staan we eindelijk vooraan en guess what: technische storing. Zo dichtbij, maar zo ver weg. Het duurt en het duurt, maar na ongeveer een minuut of twintig mogen we dan toch aanschuiven en wat volgt is een enige rit. Het schieten is niet al te intensief, beeldschermen zijn perfect afgewisseld met mooie animatronics, er zit een geinige rode draad in, geureffecten zijn sterk aanwezig en er zit zelfs een verrassend element in. Ik had expres niet teveel gekeken over deze attractie en dat is me ten goede gekomen. Ik vind dit oprecht misschien wel de leukste attractie van het park, en dat had ik niet verwacht. Oké, het schieten gaat mij nooit zo goed af in zulke attracties, maar dit stak echt leuk in elkaar.
Het park is groot en heel erg uitgestrekt. Dat merkten we nogal toen we vanuit het Sesamstraat-gebied naar Mexico liepen voor Templo del Fuego. Na drie jaar (correct me if I'm wrong) kon deze beleving eindelijk weer open. Ook hiervan had ik bewust niets gezien. Het is slechts een aantal uur per dag open vanwege de torenhoge kosten. Het was ongeveer een uurtje wachten, maar het was het zeker waard. Ik ben niet zo weggeblazen als gehoopt, maar het is zeer zeker een unieke beleving binnen pretparkland. Iets met vlammen!
Met al het lange wachten hoog tijd om iets te gaan eten. In The Old Steak House onder het genot van muziek van drie beren. Geinige gimmick. Het eten was oké, niets bijzonders. Goed genoeg om de maag voorlopig te vullen. Met deze volle maag liepen we naar Stampida. Er was maar een van de twee banen open en dat merkte je. We stonden al meer dan een uur en wederom werd er iets omgeroepen over een technische storing. Deze werd gelukkig vrij snel verholpen, maar het duurde en het duurde maar. Op de borden stond 40 minuten. Dat was het zeer zeker niet. Dit wisten we natuurlijk van tevoren, maar bij deze houten achtbaan ervoer ik het voor het eerst als echt vervelend.
Blijkt dan ook nog dat dit een rammelbak eerste klasse is. Het zat niet comfortabel en het deed pijn. Als je hoopt op iets als Troy of Wodan dan valt dit vies tegen. Achter ons zaten Britten die gebruik hadden gemaakt van een Express Pass. Vrij vertaald: 'je zal hier maar meer dan een uur voor gewacht hebben.' Oei. Ze wreven het er onbewust nog even lekker in. Wat een gedrocht.
Alvorens ik naar Dragon Khan ga: zowel Grand Canyon Rapids als Tutuki Splash waren vermakelijk. Met name die laatste zorgde voor een enorme bak verkoeling. Dit was erg welkom. Ik verweef dag twee door dag een wat betreft de kleine attracties. In Magic Fish hebben we het meest gelachen, Silver River Flume was afzien door het weinige comfort, Crazy Barrels en Yucatán waren ruk en Kontiki het mooist gelegen schommelschip ooit.
Dragon Khan dan. Die andere B&M die de skyline van het park zo mooi maakt. Als je in dit gebied loopt hoor je deze draak constant grommen. Ook deze besteeg ik twee keer: een keer ergens achterin en een tweede keer op de frontrow. Ik keek hier enorm naar uit, maar ben toch ietwat teleurgesteld. Het deed echt heel veel pijn. Hierdoor kon ik niet genieten van al het inversiegeweld. Het was echt te heftig voor mij. De tweede dag op de frontrow was wel al iets leuker, maar leuker is niet altijd beter.
Over de tweede dag gesproken: toen was eerst Ferrari Land aan de beurt. Laat ik vooropstellen dat ik werkelijk niets met Ferrari of andere auto's heb. Toch heb ik geprobeerd bepaalde dingen zo positief mogelijk te beoordelen, maar zonder roze bril is dat toch wat lastig. We besloten vandaag met temperaturen die opliepen tot 33 graden wat later naar het park te gaan omdat we na een dagje alleen maar aan het zwembad van het hotel gelegen te hebben erg vermoeid waren. 😅
Met een lange wachttijd voor Red Force sloten we eerst aan bij Flying Dreams. Een Flying Theatre zoals Voletarium in Europa-Park. Tot dusver was dat de enige die ik tot nog toe gedaan had. Het wachten was weer eens verschrikkelijk. Net zoals het vervolg in de voorshows en zelfs wanneer je eindelijk plaatsneemt. Alles duurt zo godvergeten lang en daardoor had ik er al weinig zin meer in. Ik zat ook nog eens helemaal aan de buitenkant: niet de beste plek. Ik vond het beeldscherm wat pixelig en het voelde niet altijd even synchroon. Voletarium is echt stukken beter.
Toen we de rij zagen voor Red Force besloten we onze ziel te verkopen. We haalden een Express Pass. Ik schaamde me een beetje toen ik de hordes mensen voorbijliep, maar we konden wel direct instappen. Een aantal dagen voordat wij dit beest bestegen, is er nog een of andere debiel op deze achtbaan geklommen in de vroege ochtend om er vervolgens vanaf te parachutespringen. Zonder zekering en al: ik vond de achtbaan zelf al een tikje eng, laat staan klimmen. Bleh.
Ik keek hier denk ik nog meer naar uit dan Shambhala. Vroeger met Rollercoaster Tycoon vond ik het het leukst om deze achtbanen te maken. Natuurlijk vooral uit luiheid, maar ik vond het er zó tof uitzien. Red Force zag er ook heel vet uit. Het is zo'n gigantisch bouwwerk. Het is niet voor niets de hoogste coaster van Europa. En uiteraard de snelste.
We zaten helemaal achterin, wellicht niet de leukste plek, maar dat mocht de pret niet deren. Met wat gezonde spanning in het lijf vertrokken we dan. De 20 seconden van de vakantie waar we het meest naar uitkeken. Het is werkelijk niet te omschrijven wat voor een gevoel er door je lichaam giert tijdens deze lancering. Het geeft een enorme kick met daaropvolgend een korte blik op het imposante uitzicht om daarna weer met een rotvaart naar beneden te denderen. Dit stukje voelde niet geheel soepel aan, maar wat maakt het nog uit. Eindelijk kon ik deze bad boy afvinken. Nog steeds weet ik niet zo goed wat ik ervan vind? Door de lange wachttijden zijn we er maar een keer in gegaan, en ik vond het ontzettend tof, maar het is zo'n korte beleving die echt aan me voorbij leek te gaan. Ik vond het in elk geval de meest unieke rit van de trip en sluit 'm toch een klein beetje in mijn hart.
Nadat we op de tribune voor de achtbaan nog wat filmpjes schoten, schoten we erna omhoog in een van de torentjes onder de noemer Thrill Towers. De bedenker van deze naam verdient ook een Nobelprijs. Deze torens zijn met 55 meter vrij hoog, maar staan in schril contrast met Red Force die er pal naast staat. Toch vond ik dit duizend keer enger. We gingen erin omdat we onze verkochte ziel wel optimaal wilden gebruiken. Buiten Mystery Castle in Phantasialand (puur omdat die in het donker staat) sta ik tegenwoordig niet meer te popelen om in zulke attracties te stappen. Voorheen was ik meer onbevangen maar ik vind dit echt doodeng. Eenmaal boven hield ik me zelf voor dat het uitzicht in elk geval mooi was. Dat was het dan ook. Verder is dit voor mij zelfkastijding. Ik kan jullie ook alvast vertellen dat ik grote broer Hurakan Condor in PortAventura met liefde (en op een gekke manier ook een beetje verdriet) heb overgeslagen.
We gingen nog in Maranello Grand Race en Racing Legends. Vooral die laatste is niet om over naar huis te schrijven. Ondanks de voorsteekpasjes sta je ellenlang te wachten. Nogmaals: als je verzot bent op auto's zal dit geheid geweldig zijn, maar ik vond het drie keer niks. Snel door naar het hoofdpark.
Hier deden we wat rerides, eerdergenoemde kleine attracties en verder was het voornamelijk strompelen en veel zitten om wat te eten en te drinken. Enkel Furius Baco bleef nog over als zijnde grote attractie. Hierover hoorde ik enkel horrorverhalen. Het zou rammelen aan alle kanten en daardoor een verschrikkelijke rit weggeven. Nou, hier komt dan mijn onpopulaire mening: ik vond het eigenlijk best wel heel leuk. We zaten helemaal vooraan. Het stukje voorafgaand aan de launch vond ik alleraardigst en met name de launch zelf vond ik heel vet. Ik heb niet echt pijn ervaren, misschien alleen bij het afremmen. Of het nu komt doordat mijn verwachtingen heel laag lagen of omdat ik het gewoonweg leuk vond: I don't know. Het viel me in elk geval heel erg mee. Als ik nu zeg dat ik hiervan meer genoten heb dan van Dragon Khan word ik vast voor gek verklaard, maar het is toch echt zo. Daar heb ik veel meer pijn ervaren.
We hebben in het park, naast de eindshow, ook nog twee andere shows meegepikt. Een van de Sesamstraat-shows wilde vriendinlief graag zien, en wie ben ik dan om nee te zeggen? Het ging over recyclen en daarmee is voor mij de kous af. Mijn Spaans is niet bijster goed dus ik kon het totaal niet volgen en op een grappige grumpy Oscar na was dit toch echt niet aan mij besteed. Logisch ook, het is een kindershow.
Bang Bang West daarentegen was een hele leuke show. Slapstick van de bovenste plank en dus veel humor. Tel daarbij de toffe stunts op en je hebt echt een leuke show waarbij het publiek razend enthousiast was. Normaal sla ik shows snel over, maar blij toe dat we hier zijn aangeschoven. Echt genoten.
Dan rest nog de parade en de eindshow. Die parade stelde niet zoveel voor, maar ik vond de eindshow erg indrukwekkend. Ik had verwacht dat het een Aquanura met wat vuurwerk zou zijn, maar het was echt prachtig. De manier waarop de gebieden vertegenwoordigd worden was schitterend. Projecties, vlammen, fonteinen, flyboards: het was er allemaal. Ik heb weinig vergelijkingsmateriaal als het gaat om eindshows, maar ik was erg onder de indruk. Het decor is natuurlijk ook grandioos.
Al met al kan ik met een glimlach terugkijken op ons avontuur in PortAventura en Ferrari Land. De slechte operations en het aansmeren van Express Passes kloppen met de verhalen die ik ervoor gehoord of gelezen had. Af en toe maakte mij dit wat chagrijnig, maar omdat ik dit van tevoren al wist had ik er in de meeste gevallen vrede mee. Ferrari Land stelt naast Red Force niet veel voor. Her en der ziet het er prima uit, maar het is zeker geen volwaardig park.
PortAventura is werkelijk schitterend om in rond te waren. De thematisering ligt bij de meeste attracties op een hoog niveau en ook alle gebieden zijn geweldig aangelegd. Dat ik het zo mooi zou vinden had ik van tevoren niet gedacht, maar het idyllische meer bij Meditterània, het wonderlijke Polynesia, het mystieke China, het stoere Far West, het cartoony SésamoAventura en het sferische Mexico zijn stuk voor stuk mooie c.q. leuke gebieden.
Door de ruime openingstijden hebben we het park in twee dagen vrij makkelijk kunnen doen, ook al hebben we wat attracties overgeslagen. Toen ik iets langer dan twee jaar geleden opnieuw verliefd werd op themaparken wilde ik constant van attractie naar attractie hoppen. Naarmate ik wat vaker ga leer ik dat ik het eigenlijk veel fijner vind om me ook onder te dompelen door enkel in themagebieden te lopen en wat vaker een hapje te gaan eten. Ook hier heb ik dat als een stuk relaxter ervaren. Dit is überhaupt niet het park waarin je lekker achtbanen kunt kwanten, dus dan kun je maar net zo goed rustig aan doen.
Het is geen park waarop ik verliefd ben geworden zoals op Europa-Park, dus de behoefte om gauw terug te gaan is er niet. Toch vind ik dit een must-do voor iedere liefhebber en hoop ik zelf over een jaar of tien dit park nog eens te begroeten. Adios!
