Wanneer een groep autoliefhebbers over hun hobby praat, begrijp ik daar niks van. En wanneer voetbalfans de match van gisterenavond analyseren, klinkt dat voor mij als Chinees. Maar da’s volkomen normaal. Elke bezigheid heeft immers z’n eigen terminologie en als je er niks mee te maken hebt, lijkt die vaktaal al gauw onbegrijpelijk. In de pretparkwereld bestaat dat ook. Welke occasionele pretparkbezoeker kent bijvoorbeeld de termen B&M of Zero-G Roll? En als zo’n coasterfreak zegt dat ‘die camelback na de overbanked turn best wel wat airtime had’, heb je dan enig idee waar het over gaat? In dit report is ’t mijn doel om zulke onbegrijpelijke taal achterwege te laten. De reden daarvoor is simpel: het gaat vandaag over een park waar we bijna allemaal wel eens geweest zijn. Hou je dus vast voor een verslag uit onze spreekwoordelijke achtertuin. Die achtertuin aan de overkant van de taalgrens, om precies te zijn… Walibi Belgium!
Ik weet niet of veel mensen dat beseffen, maar de maand juli van het jaar 1975 was een gouden periode voor pretparkliefhebbers. Op 12 juli opende Europa-Park z’n poorten in het Duitse plaatsje Rust, een week later ging het Italiaanse Gardaland voor ’t eerst open en nog een weekje later werd Walibi Waver ingehuldigd. Drie totaal verschillende parken in totaal verschillende regio’s, maar ze hebben één ding gemeen: alle drie begonnen ze klein, maar ze groeiden uit tot ware fenomenen. Hoewel Walibi misschien wat kleinschaliger lijkt dan Europa-Park of Gardaland, was dat Waverse park tijdens de jaren ’80 en ’90 toonaangevend voor de Europese pretparksector. De gouden jaren van Walibi leverden dan ook een heleboel unieke, vernieuwende attracties op.
Toch kwam die goede flow kort na de millenniumwisseling helaas abrupt ten einde. In 2001 was er weliswaar de kapitaalinjectie (en de naamswijziging) van Six Flags en twee jaar later opende een schitterende dark ride, maar daarna werd het stil. De oorspronkelijke naam en de bijhorende kangoeroe keerden zonder veel ruchtbaarheid terug en men sleutelde succesloos aan een veredelde skilift. Kortom: er gebeurde weinig waar men trots op mocht zijn en Walibi leek elk jaar minder glanzend voor de dag te komen. Het einde van een tijdperk…? Neen, gelukkig niet. In 2017 kondigde Walibi Belgium immers aan dat er ruim 100 miljoen euro geïnvesteerd zou worden in nieuwe rides en themagebieden. Je mag dat gerust de Renaissance van Walibi noemen en die is momenteel volop aan de gang. Er is bijgevolg meer dan voldoende reden om het allemaal met m’n eigen ogen te gaan bewonderen.
Wie de wedergeboorte van Walibi wil zien, moet daar wel iets voor over hebben. Een ritje over de Antwerpse én Brusselse Ring op ’n maandagochtend, bijvoorbeeld. We arriveren omwille van de files iets later dan verwacht, maar dat lijkt ons geen groot probleem. Walibi is geen pretpark waar we noodzakelijk om 10 uur aan de poort willen staan en we verwachten sowieso een rustige dag. Dat laatste lijkt alvast te kloppen, want rond half twaalf staan er nog maar vier rijtjes auto’s en vijf bussen op de parkeerplaats. Ook rond de inkomzone – een gezellig straatje waarin felle kleuren en exotische touches overheersen – is het heerlijk rustig. Ideaal begin van de dag, als je het mij vraagt.
We beginnen onze dag aan de achterzijde van het park. Dit was altijd een beetje een doodse uithoek van Walibi: zelfs na de komst van Challenge of Tutankhamon leek het grote publiek maar moeizaam z’n weg hierheen te vinden. Daar kwam recent echter verandering in dankzij de opening van Exotic World. Deze nieuwe themazone is namelijk het epicentrum van de huidige uitbreidingsgolf. In 2021 zal hier de hoogste en snelste rollercoaster van de Benelux ingewijd worden, maar ook vorig jaar werd er al een gloednieuwe achtbaan geopend in Exotic World. Die heet Tiki-Waka en het is een familieachtbaan van de Duitse constructeur Gerstlauer. Banen van deze bouwer worden door pretparkfans zelden bejubeld, maar eerlijk is eerlijk: als het over zulke familiale rollercoasters gaat, levert Gerstlauer uitstekend werk. Dat is bij Tiki-Waka niet anders. Er zit namelijk een leuke flow in deze baan en bovendien glijden de karretjes met een buitengewone souplesse over de rails. Hoewel dit niet de ultieme sensatie is, vind ik het alvast een van de beste rollercoasters van Walibi. Dat is mede te danken aan het bijhorende thema, want de Polynesische decoratie oogt fris en doordacht. Sterker nog: dat prachtige stationsgebouw lijkt zo uit een Disney-themapark geplukt. Knap werk, Walibi.
Vallen Polynesië en Egypte aan elkaar te linken? Op het eerste zicht zou je denken van niet. Toch deed Walibi een geslaagde poging om de gevel van Challenge of Tutankhamon beter bij de rest van Exotic World te doen passen. Maar zelfs zonder deze aanpassingen zou ik weinig problemen met de clash tussen beide thema’s hebben. Challenge of Tutankhamon is namelijk te goed om er een kwaad woord over te zeggen. Tijdens deze interactieve rondrit moeten we een heleboel Egyptische griezels uitschakelen door middel van laserpistolen. Da’s fijn en het levert ons – mits een voldoende hoge score – een ererondje door de fonkelende schatkamer op. Toch zou ik je willen aanraden om dat pistool ook eens gewoon in z’n houder te laten zitten. Door je aandacht niet op dat schietspel te focussen, merk je namelijk pas hoe sterk de scènes van deze attractie uitgewerkt zijn. Nergens in België zal je een andere dark ride (de officiële benaming voor dit attractietype) vinden die zo’n schitterende totaalervaring biedt als deze. Mis Challenge of Tutankhamon dus niet, ook al is z’n locatie een beetje afgelegen.
Nick is geen grote fan van waterattracties en ik zou mezelf ook niet als een waterrat definiëren. We maken echter graag een uitzondering wanneer de temperatuur boven de 25 graden klimt, zoals dat vandaag het geval is. Na onze prijzige doch lekkere lunch, wandelen we dus binnen bij Flash Back. Deze log flume – boomstammekes, op z’n Vlaams – is qua thema helemaal anders dan de meeste soortgenoten. Hier bevinden we ons niet in een of andere houtzagerij, maar we nemen plaats in een heuse verjongingsmachine. Leuk idee natuurlijk, al zou de attractie ook zelf best een verjongingskuur kunnen gebruiken. De meeste thema-elementen ogen oubollig en hoewel Flash Back al enkele metamorfoses onderging, is de huidige staat van de attractie eerder bedenkelijk. Jammer natuurlijk, want deze attractie is qua hardware nog steeds erg goed. De baan is lang, de laatste afdaling levert heel wat kriebels en er wordt ook net voldoende verfrissing geleverd voor zo’n dag als deze. Kan er een miljoentje af voor de opknapbeurt waar Flash Back om smeekt? Ik hoop het van harte.
Flash Back werd in 1995 geleverd door het bedrijf Mack Rides en deze Duitsers mochten twintig jaar later nog een waterattractie leveren. In 2016 presenteerde Walibi Belgium namelijk de wereldwijd unieke Pulsar, een zogenaamde Power Splash. Wat deze attractie uniek maakt, is z’n combinatie van voor- en achterwaartse lanceringen met een afkoelende splash. Het vraagt een behoorlijk complexe techniek en strikte timing, maar het resultaat mag gezien worden. Pulsar is zowel voor toeschouwers als voor inzittenden namelijk een heus spektakelstuk, iets wat versterkt wordt door het knappe stationsgebouw en de imposante soundtrack. De uiteindelijk rit is kort, maar verrassend intens. De drie lanceringen voelen veel krachtiger dan ze van op de oever lijken en de afsluitende splash is ronduit gigantisch. Je kan dus ongetwijfeld doorweekt uitstappen na zo’n ritje Pulsar, al ontdekken wij dat het derde rijtje hooguit wat gespetter oplevert. Desalniettemin een knaller van een attractie.
Tijd voor de oudste nog operationele achtbaan van Walibi Belgium: Sirocco Turbine Psyké Underground. Ja… niet alleen het park, maar ook de achtbanen veranderen in Waver regelmatig van naam. En wat opvalt bij dit exemplaar: bij elke naamswijziging werd er een extra stukje van de rails overkapt. Psyké Underground zou volgens die filosofie de laatste naam moeten zijn, want inmiddels bevindt deze klassieker uit 1982 zich volledig indoor. De verbouwingen hebben deze attractie trouwens niet slechter gemaakt, wel integendeel. De duisternis werkt desoriënterend en Walibi voegde bovendien wat leuke lichteffecten toe. Verder bolt Psyké Underground nog steeds lekker vlot en de achterwaartse looping geeft telkens weer een bizarre portie adrenaline. M’n conclusie over deze opvolger van de opvolger van Sirocco is dus positief, maar alsjeblieft Walibi… doe eens wat aan die Tsjernobyl-achtige wachtruimte.
Ik had beloofd om vaktaal uit de pretparkwereld te vermijden, maar sta me toe om de term coaster-bingo toe te lichten. Dit is de verdienste die achtbaanliefhebbers zichzelf toekennen wanneer ze alle (bestaande) rollercoasters van een pretpark bereden hebben. Het aantal keren dat je een bepaalde achtbaan deed is niet van belang en ook de grootte van die coasters doet er niet toe. Je moet dus zelfs de pietluttigste kinderachtbaan afvinken als je een coaster-bingo wil and guess what… Walibi’s nieuwste aanwinst is zo’n kleinschalig achtbaantje. De zogenaamde Fun Pilot opende nauwelijks drie weken geleden en geurt bijgevolg nog heerlijk naar pas aangebrachte verf. Het stationsgebouwtje en de wachtruimte zijn best aantrekkelijk dankzij hun cartooneske decor en doen ons zelfs terugdenken aan de stijl van The Barnstormer in Disney’s Magic Kingdom. De rit op zich is natuurlijk braafjes, maar wel heerlijk soepel en stiekem toch behoorlijk snel voor beginners. Prima uitbreiding voor Walibi, dus. Dankzij de nieuwe looproute rondom Fun Pilot werd het aangrenzende kindergebied Fun World trouwens op slag een stuk beter geïntegreerd bij de rest van het park.
Weet je wat een mad house is? Wie Villa Volta in de Efteling kent, weet wellicht waarover ik het heb: zo’n attractie die de illusie wekt dat de hele kamer begint te draaien. Villa Volta was de eerste en blijft vandaag gelden als een van de beste exemplaren wereldwijd, maar ook Walibi heeft een geslaagde versie in het aanbod. Het Paleis Van De Geest sluit sinds dit jaar weliswaar niet meer aan bij de bestaande themagebieden van Walibi, maar ik ben fan. De voorshow is visueel vermakelijk, terwijl de eigenlijke attractie pronkt met fantastische muziek en geloofwaardige draaibewegingen. Het enige nadeel in dit Oosterse potje misleiding is de geforceerde tweetaligheid. Leuk dat men zowel de Vlaamse als Waalse bezoekers wil plezieren, maar het resulteert helaas in een chaotisch gebrabbel tijdens de hele rit.
En zo belanden we in Karma World, het nieuwste gedeelte van Walibi Belgium. In realiteit is dit een ombouw van een bestaande zone, maar wel een verdomd goeie. Karma World baseert zich op de spirit en de exotiek van Bollywood en recycleert daarvoor het vroegere Ali Baba Land. Het hele gebied oogt fris en fruitig, met een lichte toets van curry. De populairste attractie van het gebied kreeg slechts een bescheiden opknapbeurt. Radja River doet het met een nieuwe ingang, maar is daarnaast nog steeds z’n oude vertrouwde zelve. De rit is lang, de golven reiken soms gevaarlijk hoog en er is een – letterlijk – spetterende finale voorzien. Vlak voor ’t einde passeren de boten namelijk achtereenvolgens langs venijnig afgestelde fonteinen, een tunnel van water en een vloedgolf waar de gemiddelde rampenfilm een puntje aan mag zuigen. Na driekwart van de rit was ik nog droog, maar deze reeks watereffecten zorgt ervoor dat ik (net zoals m’n elf medepassagiers) alsnog doorweekt uitstap. Een straf is dat bij dit hete weer gelukkig niet.
Voor een goeie waterattractie is Karma World the place to be, maar naar een legendarische achtbaan hoef je hier niet te zoeken. Cobra, een standaard rollercoaster van het Boomerang-type, is namelijk alles behalve speciaal. Ooit was er een veel grotere versie van deze attractie gepland, maar die werd uiteindelijk (helaas voor ons) in het Spaanse Parque Warner neergezet. Toch ook een positieve noot voor deze Cobra: het nieuwe kleurschema ziet er stralend uit en de ingang is leuker vormgegeven dan vroeger.
Fun Pilot is niet de enige nieuwe attractie in 2019. De grootste toevoeging moeten we immers zoeken in Karma World, op de locatie van het vroegere Paleis Van Ali Baba. Deze in 2001 gesloten bootvaart stond lang leeg of werd gebruikt voor tijdelijke Halloween-spookhuizen, maar sinds dit jaar is er eindelijk een nieuwe en definitieve invulling. Die invulling heet Popcorn Revenge, een interactieve rondrit met laserpistolen. Maar ehm, wacht eens even… Is dat niet ongeveer hetzelfde als Challenge of Tutankhamon? Ja, dat is het inderdaad. Zelfs de ronde voertuigen en het ritsysteem zonder rail zijn identiek. Bij Popcorn Revenge schiet je weliswaar op schermen en het verhaal heeft niets met Egypte te maken, maar de toegevoegde waarde van deze nieuwigheid is toch beperkt. Begrijp me vooral niet verkeerd: het is een prima attractie met een hoog fungehalte. Bovendien ben ik fan van het originele, grappig uitgewerkte bioscoopthema. Maar of deze Popcorn Revenge echt de attractie was die Walibi nodig had? Neen, ik vind van niet.
Na een wafel van Belgische makelij is het tijd voor een achtbaan van Nederlandse makelij: Vampire. Deze hangende achtbaan staat op ’t einde van een doodlopend wandelpad in een verscholen uithoek van het park. Ondanks deze afgelegen locatie slaagt Vampire er in om een vast cliënteel aan te trekken. Voor de gemiddelde pretparkbezoeker blijft dit namelijk een rollercoaster van indrukwekkende proporties: hij haalt 80 kilometer per uur en er zijn vijf inversies. Toch is het een baan die mij niet imponeert en dat ligt voornamelijk aan het brute ritverloop. De treinen rammelen behoorlijk hard wanneer ze door het bochtige parcours bollen en m’n hoofd knalt meer dan eens tegen de veiligheidsbeugel. Vampire is niet ’s werelds pijnlijkste achtbaan (daarvoor gaan m’n nominaties naar Trombi en Time Warp) maar topmateriaal is het ook weer niet.
Duistere creaturen doen het goed in Walibi Belgium. Naast de Egyptische Seth en een vampier kan je hier immers ook op de koffie bij meneer Weerwolf. Alhoewel… koffie is misschien niet ideaal. Een glaasje water met een Dafalgan-bruistablet is daarentegen een betere optie. Want hoewel de houten Weerwolf in geen enkel opzicht te vergelijken valt met een achtbaan als Vampire, is ie qua ruwheid (minstens) identiek. Het is een feit dat houten achtbanen gerust een beetje shaky mogen zijn, maar hier gaat het te ver. Bovendien sluit de beugel zo nauw aan dat ik ’t grootste deel van de rit in een behoorlijk oncomfortabele positie moet beleven. En alsof dat nog niet genoeg is, valt nog meer slecht nieuws te melden: sinds de afbraak van Walibi’s grote reuzenrad is het verdomd lastig geworden om leuke foto’s van deze rollercoaster te maken. Weerwolf blijft een publiekslieveling met vaak lange wachtrijen, maar ik vind ‘m in z’n huidige staat helaas waardeloos. Een grondige renovatie is gewenst.
Wist je dat Walibi ooit de thuishaven was van verschillende Belgische striphelden? Bollie en Billie leenden hun naam aan de oldtimer-rondrit, terwijl Suske en Wiske zich rond de autoscooters nestelden. Een groot succes was het niet – na een paar jaar verdwenen de figuren alweer – al is er één uitzondering: het populaire Lucky Luke City. Ook deze licentie is Walibi ondertussen kwijt, maar de topattracties van deze zone herinneren ons nog aan hun vroegere naamgever. Dat zijn Dalton Terror (een 80 meter hoge vrijevaltoren die vandaag een hele dag in storing ligt) en Calamity Mine. Deze mijntreinachtbaan is duidelijk geïnspireerd door Disney’s Big Thunder Mountain, al is het een duidelijk kleinere versie. Hij is net geen 800 meter lang en de topsnelheid ligt op zowat 50 kilometer per uur. Ondanks die beperkte statistieken is Calamity Mine een uitstekende familieachtbaan met een breed doelpubliek. Net zoals bij Vampire en Weerwolf krijgen we hier ook hier geen al te soepele rit, maar storend vind ik het niet. Fijn detail: de trein telt zesentwintig plaatsen, maar tijdens onze rit zijn er slechts vier plekken gevuld. Lang leve het laagseizoen.
We gaan nog ‘ns exotisch racen met Tiki-Waka en we brengen Tutankhamon nog een tweede bezoek, maar besluiten vervolgens dat het mooi geweest is. Het was een ontzettend rustige dag, waardoor je automatisch vlug voldaan geraakt. En voldaan is de juiste term, want ik heb me vandaag reuze geamuseerd. Sterker nog: dit was m’n beste Walibi-bezoek ooit. Ik heb Walibi tijdens de afgelopen twee decennia regelmatig bezocht en het park leverde zelden een ijzersterke indruk. Qua attracties is dit altijd m’n favoriete Belgische park geweest, maar de algemene sfeer was soms triest (soms zelfs vijandig) en de thema’s waren niet altijd even sterk uitgewerkt. De laatste jaren lijkt Walibi Belgium echter exact op die twee zaken in te spelen. Nieuwe themazones als Karma World en Exotic World liggen er bijvoorbeeld oogstrelend bij en de Walibi-crew presteert fantastisch. Mag ik bij deze een virtueel applausje schenken aan het personeel? Ik kwam vandaag in contact met mensen die qua vriendelijkheid niet moeten onderdoen voor de Amerikaanse en Japanse Disney-staff. Zowel qua klantgerichtheid als qua talenkennis mag de oranje kangoeroe dan ook apetrots zijn op z’n huidige personeelsbestand.
Natuurlijk speelt de onbestaande drukte mee in m’n positieve eindoordeel, maar ik heb de indruk dat je hier ook tijdens de drukke zomermaanden een prima ervaring voorgeschoteld zal krijgen. Dat gevoel zal dankzij de komst van die nieuwe spectaculaire mega-achtbaan wellicht alleen maar sterker worden. Wat ik dus wil zeggen, is: ga naar Walibi Belgium. Na een periode van half geslaagde naams- en koerswijzigingen is dit Waverse park immers helemaal back on track. Het Walibi van vandaag, dat is in mijn ogen het sterkste Walibi sinds die bewuste zaterdag in de zomer van 1975.
Glenneke
