Happiness is not out there, it’s inside you!
De wekker zoemt op dit onmogelijke tijdstip. Sinds de pandemie is begonnen kan ik de momenten dat ik wakker was op dit tijdstip om iets te gaan doen op een enkele hand tellen. Ik steek voorzichtig een been onder de lakens vandaan en voel dat het een koude nacht is geweest. Ik krijg een por in de rug en verdwijn uit mijn warme bed. Ik wrijf nog eens in mijn ogen en zie het toch echt goed, de wekker staat nog te loeien en het zes uur. Tijd om op te staan.
Alsof ik elke dag niks anders doe op dit tijdstip begint het ritueel van douchen, aankleden, omeletjes bakken en de hond uitlaten. Dan is het inmiddels iets voor acht uur en hoog tijd om de auto in te stappen. We typen de eindbestemming in de navigatie en terwijl het ding nog aan het rekenen is rijden we straat uit. De navigatie heeft er ook zin in, want optimistisch als hij geprogrammeerd is geeft die een aankomsttijd van tien voor elf aan. Mooi op tijd denken we nog terwijl we de snelweg opdraaien richting de Nederlandse grens. En net zoals de tijd op de navigatie langzaam oploopt zijn het ook onze blazen die zich langzaamaan vullen. Dus bij Hazeldonk een sanitaire stop en daarna vlug de grens over met België. We zijn op de helft van de rit terwijl we kletsen over de dinges des levens, onderweg naar onze eindbestemming van de dag. We laten Antwerpen, Gent en Brugge links liggen en draaien door op de E40, waar menig verkeerscamera staat te controleren of je controle hebt over je gaspedaal.
Dan eindelijk de afrit naar de kust, terwijl we Frankrijk al bijna kunnen zien. We arriveren in het drukbezochte stadje De Panne, waar twintig jaar geleden een man met zijn hond ook zijn gearriveerd en het stadje hebben verbouwd tot een toeristische hotspot van Belgie. Of het klopt, ik heb geen idee, maar gezien de drukte op de toegangswegen lijkt de aanname vrij veilig. Het is bijna half twaalf en we arriveren achteraan op de laatste parkeerplaats. Nog een klein stukje en we zijn er; Plopsaland de Panne!
Mijn laatste bezoek dateert alweer van 2009 en dus is er veel veranderd in de afgelopen twaalf jaar. Dat is direct zichtbaar bij aankomst, waar de entree inmiddels is volgebouwd met een zwembad, een theater, een indoor speelhal en ook recentelijk een groot hotel. Toegegeven, het ziet er aan de binnenkant van het park allemaal fraai uit, de buitenkant vind ik op soms wat te makkelijk gedaan. Het is vandaag ook halloween in het park en het is te merken. Het park puilt uit van de mensen. Sinds een week of twee lijken de extra maatregelen m.b.t. de bestrijding van de pandemie ook hier losgelaten en dus staat ons niks in de weg voor een onbezorgde dag. Uiteraard wandelen we als eerste richting de laatste uitbreiding van het park, Ride to Happiness. Na een wachtrij van een minuut of vijftien, wat enorm meeviel gelukkig, zijn we aan de beurt. Een bijzonder beugelsysteem dat je eerst aanduwt, dan een tikkie vrij geeft, om weer aan te trekken en bij vertrek weer een tikkie los te laten. Ik vind een strakke beugel altijd wel een fijn gevoel dat ik duw mijn beugel zelf ook nog wat aan. Gelukkig maar, want direct bij vertrek uit station krijgen we flink wat hang time te verduren. Dan komen we op de launch aan en lanceren we direct door. Ik heb geen idee meer wat onder of boven was, of dat ik achterwaarts of vooruitging. Maar die smile op mijn gezicht moet tot in Nederland te zien zijn geweest. Dit was een fantastische achtbaan, met gave aankleding en heerlijke muziek. Dit is helemaal mijn ding gewoon. Insanity op een lekkere manier.
Iedereen is hyped voor de baan en na de nodige ervaringen te hebben uitgewisseld tijd voor de volgende; Heidi! Maar Heidi blijkt een populaire meid te zijn die beperkt beschikbaar is, dus de wachtrij heeft de hele dag boven de 90 minuten gelegen. We vinden dat we de tijd beter kunnen besteden, dus gaan we wat anders doen. En dan val je al snel in de volgende achtbaan. De powered coaster in het drakenthema. Een fijne powered, maar de enkele rit die we krijgen voelt teleurstellend. Ook wordt het tijd voor de inwendige mens en we vinden die in de vorm van een BBQ Joint onder het station waar ze worsten verkopen. Voor het schamele bedrag van 8,50 euro krijg je een braadworst op een broodje inclusief een blikje frisdrank (of een half flesje water). Ik wist dat de horeca duur was, maar het serveren van blikjes i.p.v. petflesjes vind ik een vervelende zaak. Je wordt min of meer gedwongen het blikje leeg te drinken en je kan het niet makkelijk meer even opbergen om later wat meer te drinken. En vijf euro betalen voor een petfles met bronwater voelt alsof ik beter mijn euro’s wat verderop direct de zee in kan gooien. De mannen achter de BBQ hadden te laat door dat de kolen aan uitgaan waren, dus we hebben zeker twintig minuten staan wachten voor de worsten op de BBQ klaar waren om te nuttigen. Desondanks kregen we een prima broodje en vriendelijke service.
Na het broodje zwerven we wat verder door het park, waar we niet veel verder de rest van de groep weer tegenkomen. Terwijl wij een broodje hebben genuttigd, inclusief de wachttijd, heeft de rest een uur lang staan aanschuiven voor de K3-rollerskatercoaster. De operations gingen niet bepaald soepel wat ik begreep, iets dat we nog wel vaker zouden aantreffen in het park. We vervolgen na de achtbaan verder onze weg en komen uit bij Anubis. Terwijl de beugels sluiten vraagt mijn vriendin wat voor achtbaan dit eigenlijk is. Terwijl ik beantwoord dat we worden gelanceerd en wegrijden hoor ik nog net “daar hou ik niet zo vaaaaaa” en weg zijn we. Een gil van enthousiasme volgt! Happy stappen we allemaal uit. Anubis was 12 jaar geleden een vreemde eend in de Plopsa bijt qua intensiteit en heeft nu gezelschap gekregen van Ride to Happiness. Gelukkig maar, want beide banen zouden in menig park niet misstaan.
We werven wat verder door het park en komen terecht bij het bos van Plop. Als liefhebber van darkrides is dit voor mij wel een must do. We wandelen naar binnen met de aanname dat het dertig minuten wachten is volgens de app. Eenmaal binnen komen we in een ouderwets pre pandemie veehok terecht waar iedereen op elkaar staat en ook voor drie kwart gevuld. De sceptici in onze groep zeggen al snel dat dit wel een uurtje gaat duren, terwijl positief als andere zijn zeggen dat het mee gaat vallen. We zijn twintig minuten verder en hebben een derde van de wachtrij afgelegd en de operations lijken tergend langzaam te gaan. Met de kleine kinderen die mee zijn wordt toch besloten om de escape halverwege de wachtrij te nemen. Zonde van de tijd, maar een uur wachten voor het bos van plop is het ook niet waard. Terwijl we de rij uitlopen zien we waarom het allemaal lang duurt. Waar het in de wachtrij geen enkel probleem is om honderden vreemde in je inner circle te laten passeren worden de bootjes wel bankje voor bankje ontsmet. Het voelt zowel tegenstrijdig als idioot met de kennis van nu. Met half vijf op de klok lopen we opnieuw door naar Ride to Happiness voor een tweede rit van de dag. De wachtrij is iets langer, maar opnieuw worden we beloond met een schitterende rit. Deze keer stoppen we echter op de eerste launch, wat ik persoonlijk jammer vind. Maar het spinnen komt beter tot zijn recht als je even stopt.
Na deze ride to happiness is het tijd voor wat inwendige happiness. Omdat de meeste van ons gezelschap overnachten in het Plopsahotel, alleen deze centenschraper rijdt op en neer, dineren we bij het Grande Buffet van het Plopsahotel. We lopen de lobby van het hotel binnen, welke er schitterend uit ziet. Om half zes openen de deuren van het buffet, waar op dat moment al wat mensen staan te staren naar een op het oog gesloten deur. Ik begijp niet helemaal waar we op wachten en spreek dat schijnbaar hardop uit. Daarop word ik door een handvol mensen vragend aangekeken en krijg de vraag van iemand vooraan of ze al kunnen lopen. Alsof de manager van het hotel zou zijn. Maar goed, ik ben de beroerdste niet dus ik zeg dat we allemaal mogen lopen en de massa komt in beweging. Bij de volgende deuren schrikt het restaurantpersoneel dat we al aangekomen lopen komen, dus misschien moet ik nog even oefenen op mijn hotelmanagerskills.
We worden geparkeerd aan een lange tafel voor ons hele gezelschap en zodra de drankjes opgenomen zijn mag je ook naar het buffet. Hoewel het personeel echt zijn best deed sprak een groot deel alleen Frans. En hoe zeer wij ook ons best doen, wij spreken alleen Nederlands. Dat werd dus af en toe knap lastig, maar met een vriendelijke glimlach kwam alles altijd weer goed. Het nadeel van een heel hotel om dezelfde tijd naar het buffet laten gaan is dat de rij nogal lang wordt initieel. Dus het duurde even voor je vrij soepeltjes een tweede maal in de rij kon aansluiten zonder te wachten. Het buffet was trouwens van prima kwaliteit, ruim aanbod en variatie, veel groen ook, wat ook wel eens anders is. Ook verse bereiding van vlees en vis en een uitgebreid toetjes buffet. Ik heb weinig mensen horen klagen. De bespaartip hier is trouwens om een grote fles Spa rood te bestellen i.p.v. de kleine variant. Behalve dat je dan gewoon kan doordrinken betaal je grofweg drie spa rood en krijg je het volume voor vijf spa rood. En met de prijzen van Plopsa is dat een vijfde van je volgende bezoek aan entree. Of omgerekend een half uur slapen in het plopsahotel.
Na het buffet wandelen we weer het park in, waar halloween ook is begonnen. Onze eerst prioriteit was echter Ride to Happiness voor een nachtrit. Inmiddels is de horeca in het gebied veranderd in een mini tomorrowland, wat een goede vibe in het gebied brengt. Ook de bezoekers zijn aanmerkelijk jonger geworden sinds ons bezoek aan het buffet. Ook de nachtrit stelt wederom niet teleur, hoewel de nacht weinig toegevoegde waard heeft in mijn optiek.
Omdat we nog een lange rit te gaan hebben besluiten mijn vriendin en ondergetekende de boel de boel te laten en gaan we weer richting Nederland. Maar uiteraard, exit through the giftshop. Dus met wat spullen die aan de handen bleven kleven naar huis gegaan. De sweater van Ride to Happiness had instant in mijn mandje kunnen eindigen, maar vijfenzeventig euro voor een pretpark kledingstuk gaat echt niet gebeuren.
Het is iets over negen uur als de motor weer gestart wordt, we het inmiddels halflege parkeerterrein weer verlaten en de E40 opdraaien. Een lange weg staat ons te wachten. En terwijl Brugge, Gent, Antwerpen en Eindhoven aan ons voorbij zoeven rijden we wee de straat in waar we zestien uur eerder uitreden. Kwispelend achter de deur staat onze viervoeter weer te zwaaien met zijn staart. Ook hij heeft vandaag met de oppas een fijne dag gehad. Zijn laatste rondje uitlatend kletsen we de heerlijke dag nog even na. Terug het afgekoelde bed in en terwijl de ogen dichtrollen van de slaap realiseer me iets belangrijks; Happiness is not out there, it’s inside you!
