Na een lange tijd veel tripreports en dergelijken gelezen te hebben op dit forum, besloot ik toch eens een account aan te maken. Ik ben dol op schrijven én op themaparken, dus hierbij mijn eerste van (hopelijk) vele tripreports.
Wat een geluk heb je als parkliefhebber wanneer je in een dorp nabij Venlo woont. Parken als Toverland, de Efteling, Movie Park, Bobbejaanland en niet te vergeten Phantasialand liggen allen op een uurtje/anderhalf uurtje rijden, zo niet korter. Phantasialand is daarvan in mijn ogen het beste park. Hoog tijd om onze navigatie richting Brühl te sturen.
Het 'gedoe' omtrent het binnenkomen stelt niet bijster veel voor. Wij (mijn vriendin en ik) zijn beiden gevaccineerd, en gewapend met onze ID-kaart en de CoronaCheck-app is het zo gepiept. We zijn aan de vroege kant en maken onze weg naar onze grote favoriet Taron. Door het prachtige Klugheim slingert al een flinke wachtrij, en met nog een halfuur op de teller kan ik mijn enthousiasme eigenlijk niet meer onder stoelen of banken steken. Gelukkig kunnen we al genieten van de testritjes.
Als ik dan eindelijk met mijn bips op de backrow zit, rest mij alleen nog maar te genieten. De regen is irritant, maar dit mag de pret niet drukken. Wat blijft dit toch een bizar goede baan, en dan is dit pas in de ochtend. Elke keer weer vergis ik me in hoe fantastisch die tweede launch is. Echt briljant.
Omdat het een pak harder begint te regenen besluiten we een indoor-attractie te doen. Mystery Castle blijft stiekem een van mijn toppers van het park. Als tiener scheet ik destijds nog net geen zeven kleuren, nu als eind-twintiger is dit nog steeds de attractie die mij het meest de stuipen op het lijf jaagt. In de wachtrij wil nog wel eens een scare-actor staan, maar gelukkig was dit niet het geval. Na tien minuutjes mogen we aantreden en eenmaal in de stoel bekruipt me toch weer dat nerveuze gevoel van 'vroeger.' Dit heb ik in deze attractie en nog een andere topper van het park, maar daarover later meer.
Omdat we in Duitsland zijn besluiten we als echte Duitsers de ochtend te beginnen met een frietje. En kip. Dit eten we op in het China Town-gedeelte. Een bijna tot antiek verworden stukje Phantasialand wat nostalgie ademt. Enfin, nadat onze buiken gevuld zijn, besluiten we in een gekke bui naar Chiapas te gaan. Nat zijn we toch al en we houden van deze boomstamattractie.
Hoewel Chiapas prachtig is, stoot me iets toch tegen het zere been. Letterlijk, kan ik jullie vertellen. Die beugels... Mijn vriendin neemt plaats in het voorste zitje en ik denk gezellig net daarachter te gaan zitten. Probleempje, deze beugel is niet helemaal opengegaan, waardoor ik de hele rit in een zeer onnatuurlijke houding heb gezeten. Ik kan het als beste uitleggen als de houding die je in F.L.Y. aanneemt. Ik wil niet teveel klagen, maar ik heb me daar toch een paar kreten uitgeslagen van de pijn. Nu ben ik misschien een beetje dramatisch in die optiek, maar ik heb echt geen moment kunnen genieten van de ride. In het station vraag ik om hulp en de operator krijgt met flinke kracht enigszins beweging in de beugel, waarbij het me toch lukt om uit het boomstammetje te geraken. Met ietwat pijn loop ik weg. En ohja, wat is er erger dan alle pijn in de wereld? Juist ja, natte sokken. En dan moeten we nog de hele dag!
Tot zover mijn klaagzang. We gaan direct door naar Talocan. Dit is de attractie waar ik naar hintte tijdens het praatje over Mystery Castle. Ik blijf het ongekend vinden wat Phantasialand in 2007 met een topspin gedaan heeft. Immer staan er mensen te kijken als ware het een show. En dat is het misschien ook gewoon. Met dat prachtige Azteekse aangezicht, de bombastische muziek en de filmische vuur en waterelementen moet dit wel de best aangeklede topspin ter wereld zijn. (Lijkt me leuk als iemand een voorbeeld heeft van een plek waar ze het ook zo goed gedaan hebben?) De attractie zelf geeft me wederom dat nostalgische gevoel van een adrenaline-kick tegemoet gaan. Enkel is het allemaal niet meer zo soepeltjes en merk ik dat ik zulke flatrides met het jaar slechter trek.
Na tussendoor nog een keertje Taron hoog tijd om terug te keren naar Rookburgh. Vorig jaar waren we er met dom geluk bij op de tweede dag van de soft-opening van het gebied. F.L.Y. hadden we dus al afgestreept, maar een echte mening hebben we er toen niet echt over kunnen vormen. Ik wil beginnen met het gebied an sich. China Town is mooi, Deep in Africa zorgt voor een geweldige sfeer, Mexico met haar Chiapas is mogelijk het meest Instagrammable zoals men dat met een niet bijster mooi woord noemt, Klugheim is uiterst indrukwekkend, maar Rookburgh... Ik ben nog niet in de Amerikaanse Disney-parken geweest, en heb überhaupt nog echt niet zoveel parken bezocht, maar dit moet toch een van de meest immersieve gebieden van Europa, of zelfs de wereld zijn?
Hoewel ik een jaar geleden al alles goed in me opgenomen dacht te hebben, is er nog zoveel meer te ontdekken. In elk hoekje en gaatje is er wel iets gaande. Op gegeven moment zie ik twee kinderen met een paraplu boven zo'n put waar rook uit komt. Dit levert een erg leuk plaatje op. De snoepwinkel Emilie's Chocoladen & Candy Werkstatt is ook zo'n mooi voorbeeld van hoe een klein winkeltje helemaal bij de beleving past. Een beleving waarbij je een snoepzak en wat chocolade rijker bent, en 40 euro armer, maar dat terzijde!
F.L.Y. zelf dan. De achtbaan is esthetisch wonderschoon en werkelijk overal te zien. Vanuit de wachtrij heb je voldoende kijkgaten om een glimp op te vangen van al dat achtbaangeweld. Die eindeloze wachtrij is ook degelijk aangekleed, maar wordt pas echt mooi wanneer je het laatste gedeelte betreed. Op slimme wijze vertellen ze je, geheel in thema uiteraard, via een aantal beeldschermen hoe je vlucht eruit gaat zien. Dat je spullen in een locker moeten en hoe dat dan in zijn werk gaat.
Van het daadwerkelijke station kon ik me nog weinig herinneren en ik word weer van mijn sokken geblazen. Het is zo groots en zo knap wat Phantasialand heeft neergezet. In stijl ga je door een scanpoortje zoals je die van het vliegveld kent en er gaat nog even een personeelslid met een bodyscanner over je heen. Nog luttele minuten tot vertrek.
Technisch zijn de karretjes subliem. Hoe je instapt dat is hier vast al duizenden keren verteld, maar de manier waarop je van zitstand naar 'fly-stand' gaat is zo soepel. Voor dat we hierbij aankomen eerst nog het vertrek. Met de puike muziek ga je langs wat darkride-scènes. Dit vind ik misschien het beste van de hele rit, enkel jammer dat het zo snel gaat. Dan draai je en weet je dat er zo een launch op je wacht.
Net als de vorige keer ben ik niet echt onder de indruk. De launches zijn medium (Vekoma kon wel harder, maar daar wilde Phantasialand niet aan) en de rit duurt echt veel en veel te lang. Daar zijn ze nogal goed in daar in Brühl, alles moet maar lang zijn. En waar dat voor bijvoorbeeld Taron goed werkt, daar slaan ze hierbij de plank mis. Ik wil niet zeggen dat ik het een slechte achtbaan vind, maar de verwachtingen worden niet ingelost. Tijdens deze bewuste rit speelt het ook niet lekker mee dat het water weer met bakken uit de lucht komt. Al met al: prachtig gebied, prachtige themabeleving; iets mindere ritbeleving.
Tussen alle achtbanen door wordt het hoog tijd om weer in een achtbaan te gaan. De wachtrij van Winja's Fear & Winja's Force loopt buitenom en dat is maar goed ook, want in het stukje binnen krijg ik normaliter claustrofobische gevoelens. Ik hoop op Fear, maar ik krijg Force, fors balen, maar we doen het ermee. Ik blijf het echt een geweldig baantje vinden. De elementjes in deze baan maken het een uniek geheel, en waar sommige mensen niet zo dol zijn op Wuze Town, blijf ik het cartooneske karakter leuk vinden.
Ik heb niets met cakewalks en sla deze attracties het liefst over. Mijn wederhelft is het daar niet mee eens en daarom wagen we ons aan Hotel Tartüff. Dit is nog enigszins geslaagd. Er hangt een geinig thema aan en dit levert vrolijke gezichten op. Ik word er minder vrolijk van, zeker als je op hol geslagen kinderen hebt die menen dat ze door je heen kunnen en al van dat. Niet helemaal mijn ding, maar beter dan bijvoorbeeld Villa Fiasko in Toverland.
Iets verderop vinden we Maus au Chocolat, een leuke shooter. De wachtrij is verrukkelijk en de ride zelf is ook leuk. Met chocoladebollen schiet je zoveel mogelijk muizen aan gort. Dit is leuk voor ongeveer vier keer. Echter zijn er zeven (?) gedeeltes waarin je je spierballen mag gebruiken. Elke keer weer levert een ritje Maus au Chocolat spierpijn op. Wederom een attractie in Phantasialand die veel te lang is.
De laatste resterende topper is Black Mamba. Deze B&M blijft ijzersterk. Het gebied Deep in Africa is mooi afgewerkt en met alle muziek en sound-effects creëren ze direct een gezellige sfeer. De weeral ellenlange wachtrij is niet erg. Overal valt wel iets te zien en je waant je echt in Afrika. En dan is er ook nog dat bakbeest dat constant rondraast.
De frontrow zit er helaas niet in en omdat je normaal gesproken dan enkel tegen het karretje voor je kijkt, kijk ik de gehele rit naar de zijkant; beetje raar misschien, maar dan krijg je in elk geval nog wat mee van de majestueuze omgeving. Ietwat ruw is ie inmiddels, maar nog steeds een beest van een achtbaan. Het feit dat je terugkomt in de duisternis - aangezien je net gebeten bent door de zwarte mamba en het gif ervoor zorgt dat je zwart ziet - maakt de belevenis af.
Colorado Adventure pakken we nog even mee; valt ietwat tegen ten opzichte van de vorige keer. Het blijft desalniettemin impressionant hoeveel kracht deze voor het oog schuwe achtbaan weggeeft. Let wel: deze moet je meepakken tijdens een tripje Phantasialand!
Met nog anderhalf uur te gaan, blijft er nog maar een ding over om te doen: Taron reriden. De wachttijd staat op ongeveer 25 tot 35 minuten, prima te doen dus. Bij ons laatste ritje maken we in de wachtrij nog een vreemde situatie mee. Je hebt mensen die voorkruipen en je hebt mensen die voorkruipen. In de eerste categorie vind je te jonge kinderen die niet beter weten. In de tweede categorie bevinden zich de vier jongeren die de wachtrij werkelijk terroriseren.
In het grote zigzag-gedeelte buiten, vlak voor de entree, daar gebeurt het. Een meisje van pakweg 15 jaar steekt even voor en wordt aangesproken door de meneer voor ons. In plaats van netjes achteraan te sluiten, staat ze juist te wuiven naar vrienden dat ze naar haar toe moeten komen. Een meisje doet dit dan ook, en dat levert uiteraard vele boze gezichten op. De beveiliging in de wachtrij krijgt er lucht van en gaat er iets van zeggen om vervolgens spoorloos te verdwijnen (hopelijk naar het station om ze er uit te pikken en weg te sturen). De tieners krijgen vrij spel en ook twee jongens sluiten aan. Ik zie gewoon gebeuren hoe ze van de achterkant van de rij (waar wij netjes staan te wachten) helemaal oversteken naar de voorkant, zonder dat ook iemand er iets van zegt. Ik kan me er nu nog boos over maken: waar is je respect naar andere mensen die wél netjes wachten? Voorkruipen op deze manier had ik nog niet eerder gezien.
Ach, laten we positief afsluiten: na een vierde en laatste ronde op Taron gaan we naar een attractie die we allebei nog niet eerder gedaan hebben. Uiteraard heb ik het over Feng Ju Palace. Het was meer teleurstellend dan verwacht. Nu weet ik in elk geval dat ik deze nooit meer hoef te doen.
Al met al een lekkere dag gehad, waarbij de regen niet al teveel roet in het eten gooide. Elk nadeel heeft zijn voordeel, want door die regen viel de drukte in het park tijdens het hoogseizoen me enorm mee. Dat is echt wel eens anders geweest in Phantasialand. Attracties als Geister Rikscha, Crazy Bats en River Quest heb ik met plezier links laten liggen. Ik kan niet wachten om in een van de wintermaanden weer terug te keren naar dit overweldigende park!
't is je verregende boy voor zijn favoriete coaster
