DEEL DRIE: WALIBI HOLLAND
Woensdag 28 juli 2021. Wanneer ik die ochtend wakker word in mijn tentje, weet ik het meteen. Vandaag ga ik eindelijk naar Walibi Holland. Ik neem mijn ontbijt in het informatielokaal van de camping waar ook een stopcontact is om mijn smartphone op te laden, want ik kan niet zo goed inschatten hoeveel die virtuele wachtrij zal vragen van mijn batterij. Geen risico nemen dus. Ik ben enkel tevreden met een lading van honderd procent. Rond een uur of negen stap ik in de auto om het laatste stukje naar Walibi te rijden. Gelukkig zijn dat slechts acht kilometers over rustige wegen en ik draai dan ook ruim op tijd de parking op. Vooraf hoopte ik dat het kopen van een parkeerticket niet te ingewikkeld zou zijn, want ik heb weinig of geen ervaring met grote betaalparkings. Al snel blijkt dat ik nu gewoon kan binnenrijden en in het park zelf mijn parkeerbewijs moet afhalen. Ik probeer zo dicht mogelijk bij de parkingang te geraken en word door een parkeerwachter naar de juiste plaats gedirigeerd. En dan is het zover. Het gloriemoment van de reis. De auto van mijn ouders die zonder één deukje of krasje op de parking van Walibi Holland staat! Daar moet ik echt even een foto van maken zodat het goed tot mij kan doordringen. Het is gelukt!
Ondanks het te vroege uur staat er al heel wat volk te wachten aan de ingang en die rij wordt steeds langer. Even later komt er leven in de zaak: de parkdirectie besluit wat muziek op te zetten en iemand naar buiten te sturen die ons via een microfoon welkom heet. We krijgen de vraag om per groep netjes anderhalve meter afstand te houden en bij de woorden "Lekker hoor" moet ik onvermijdelijk aan Ruben Koet van Xtremerides denken. Rond tien uur gaan de poorten open en kunnen we het park betreden. We kunnen hier dankzij LekkerGaan ook blijven tot 23u00 's avonds.
Op internet heb ik al vaak genoeg foto's van de mainstreet gezien. Ik herinner me nog de eerste previews toen dit gedeelte van het park een opknapbeurt kreeg en de controverse die daaruit volgde. Het oordeel op internet en sociale media was hard. Lelijk. Veel te schreeuwerig. Een verfbom. Maar daarna volgden de berichten dat het er in het echt veel beter uitzag dan op de foto's. En die mening deel ik volledig. Want nu ik zelf doorheen deze mainstreet wandel vind ik het allemaal best mooi gedaan. Het is grappig om alle details die ik van internet kende nu zelf één voor één te gaan zoeken en ze ook te vinden. Het veelkleurige vrouwengezicht, de met gras begroeide auto, de "toren van Pisa" op één van de zuilen rechts. Mij hoor je niet klagen over het uitzicht van deze mainstreet. Maar laten we eerlijk zijn: zelfs als ze hier de inhoud van tien volle GFT-containers hadden neergestort had ik het nog steeds prachtig gevonden. Ik ben gewoon veel te blij dat ik vandaag eindelijk in Walibi Holland sta.
In de Guest Service word ik vlot aan een parkeerticket geholpen en ook het opstarten van de virtuele wachtrij is geen probleem. Dan besluit ik één van de ongeschreven regels onder pretparkfans te overtreden: 's ochtends vroeg meteen naar één van de populairste atracties van het park gaan, waarvan ik ook nog eens gehoord heb dat hij warmgereden eigenlijk beter is. Maar er zit wel degelijk een weloverwogen strategie achter. Speciaal voor deze attractie heb ik tweehonderdachtenzestig kilometer met de auto gereden en drie nachten op de camping geboekt. Als hij nu in langdurige storing valt – en Lost Gravity heeft hem dat recent nog voorgedaan – dan breek ik de boel af. Het is dus beter om geen enkel risico te nemen. Ik open de virtuele wachtrij en reserveer zonder aarzelen een rit voor Untamed.
Ongeveer dertien minuten wachten. Ruim genoeg tijd om naar Wilderness te wandelen, maar toch besluit ik om niet te veel te treuzelen. Ik moet achteraan in het park zijn en ik ben hier nog nooit eerder geweest. Gelukkig heb ik daar rekening mee gehouden en thuis een plattegrond afgeprint. Die komt nu van pas. Zonder veel problemen bereik ik de ingang van Untamed. Nu moet ik nog één ding regelen. Ik heb één keer eerder een achtbaan met scheenbeugels bereden (Raik) en ik vond het één van de slechtste uitvindingen ooit. Helaas doet RMC volop mee aan deze zonde en heb ik mijn honderzesentachtig centimeters vooral aan mijn beenlengte te danken. Dat moeten we dus even uitproberen. Mijn virtuele wachttijd is nog niet voorbij, maar het vriendelijke personeel maakt er geen probleem van dat ik in de teststoel wil plaatsnemen. En die test slaagt. Ik krijg letterlijk en figuurlijk groen licht om Untamed te mogen berijden.
Nadat mijn QR-code verschenen en gescand is, kan ik de wachtrij betreden. Ik ben iets te zenuwachtig om deze echt goed te bekijken (een euvel dat ik later deze dag nog zou verhelpen). Ten eerste sta ik nu voor een achtbaan die ik al drie jaar wil doen en ten tweede is het al lang geleden dat ik nog in welke achtbaan dan ook heb gezeten. Mijn laatste achtbaanrit dateert van oktober 2019. Meer dan zeshonderd dagen. Om jullie echt een idee te geven hoe lang geleden dat is: op de dag dat ik voor het laatst in een achtbaan zat, had niemand in Europa ooit van Corona gehoord, waren mondmaskers iets voor carnaval en stond anderhalve meter hooguit bekend als een lengte waarmee kinderen eindelijk de grotemensenattracties kunnen doen zonder altijd tegen een meetlat gezet te worden. En nu ga ik meteen voor een coaster die tot de beste in de Benelux gerekend wordt. Een beetje gezonde spanning is dus wel normaal denk ik.
Dan bereik ik het station. Ik hoop ergens achteraan in de trein te kunnen zitten, want dat is bij zo goed als alle achtbanen mijn favoriete plaats. Tot mijn verbazing vraagt de grouper rechtstreeks waar ik wil zitten. Ik heb meermaals meegemaakt dat mijn verzoek voor backseat verhoord werd, maar ik ben nog nooit een operator tegengekomen die het spontaan zelf voorstelt. Dit is dus alvast een pluspunt voor het personeel! Rechtstreeks aan je bezoekers vragen waar ze willen zitten ... dat vind ik wel heel vriendelijk en dat mag zeker ook gezegd worden in dit TR. Mijn rugzak zet ik gewoon neer op het perron, want de bagagebakken worden niet gebruikt vandaag (dat bleek overal in het park zo te zijn, ligt dat aan Corona?) Instappen, riempje vastklikken en wachten totdat het personeel mijn beugel dicht komt duwen. Die zit een stuk comfortabeler dan ik vooraf gevreesd had, ik heb eigenlijk niet het gevoel dat mijn benen klem zitten.
Dan is het zover. Het geluid wanneer de trein uit het station vertrekt, heb ik op internet al vaak genoeg gehoord. Maar het is best wel bijzonder om het nu rechtstreeks met mijn eigen oren te horen, en het past ook goed bij de sfeer die ze hier willen weergeven. We rijden traag het station uit en nemen die rare binnestebuiten gedraaide bocht die ik al vaak genoeg op foto's gezien heb (hoe komen ingenieurs eigenlijk op dit soort originele en leuke ideeën?) Ik weet dat achtbanen soms in storing vallen op de lifthill. Maar zelf heb ik dat nog nooit meegemaakt en ook deze keer gebeurt het niet. Zonder problemen halen we de top en dan ... krijg ik mijn eerste achtbaanrit sinds meer dan zeshonderd dagen.
Ik vind het altijd lastig om een achtbaanrit te omschrijven, en in dit tripreport vind ik het ook niet zo nuttig omdat bijna iedereen hier al eerder in Untamed heeft gezeten. Maar ik kan jullie wel zeggen dat Untamed datgene deed waar ik op hoopte. Ik vond het echt wel een goede achtbaan, desoriënterend ook (dat zie ik altijd als een pluspunt) en bij die laatste inversie had ik het gevoel dat we wel erg dicht bij de grond kwamen. Op internet wordt RMC vaak geprezen en wat mij betreft is dat terecht! Wanneer ik uitstap, ben ik dan ook zeker tevreden. Ik heb een heleboel hindernissen moeten overwinnen om Untamed te kunnen berijden. Hinderissen zo klein als een virusdeeltje, zo groot als een vrachtwagen van tien ton, zo algemeen als een lockdown die een hele bevolking in zijn kot hield en zo persoonlijk als mijn eigen jarenlange angst voor autostrades. Maar daarnet is het wel degelijk gebeurd. Ik heb mijn veertigste credit gehaald en mijn RMC-ontmaagding gekregen. Drie jaar anticipatie eindelijk vervuld.
Als ik ooit een onridefoto heb willen kopen, dan is het uiteraard deze wel. Ik geef toe dat ik er nogal raar op sta maar dat vind ik niet erg. Integendeel zelfs. Ik vind stiekem dat een achtbaanfoto pas echt geslaagd is als je er met een gek gezicht op staat (wie een deftige foto van zichzelf wil moet niet in een achtbaan kruipen). Die vreemde blik in mijn ogen, die verkrampte houding, mijn haar dat bijna verticaal staat ... dit is een meesterwerk om in te lijsten.
Het belangrijkste doel van de reis is gehaald, en vanavond kom ik zeker nog eens terug want ik heb me laten vertellen dat Untamed warmgereden beter is. Maar uiteraard zijn er vandaag nog vijf andere credits te scoren. De puristen zullen mij er nu ongetwijfeld op wijzen dat Walibi Holland zeven credits telt en ik er dus nog zes te gaan heb. Maar ik ben vandaag alleen hier en voel als volwassene toch iets te veel schaamte om in mijn eentje een kiddie te berijden (in groep ligt dat anders). Drako tel ik deze keer dus niet mee.
Met het risico op storing in gedachten reseveer ik die tweede grote achtbaan waar Walibi Holland bekend om is en die ik dus absoluut wil doen: Goliath. De virtuele wachttijden zijn intussen al flink opgelopen. Maar omdat ik nog nooit eerder in dit park was, weet ik hoe ik mijn tijd kan vullen. Ik besluit om op mijn gemak doorheen het hele park te wandelen en de omgeving eens rustig te bekijken. De sociale media zijn soms erg kritisch als het over de visuele stijl van Walibi Holland gaat. En toegegeven, op foto's vind ik het er vaak ook nogal vreemd uit zien. Maar in het echt valt het allemaal reuze mee. Dit is geen lelijk of schreeuwerig park, integendeel zelfs. Ik vind het hier best gezellig. Zelfs de – volgens Looopings – ongekende grafbende van Exotic vind ik in de praktijk wel geslaagd. Mijn eerlijke mening? Als je het mij vraagt, ligt al die negatieve kritiek vooral aan het feit dat Walibi Holland qua visuele stijl iets helemaal anders doet dan wat de meeste pretparkfans gewend zijn. Ik heb al een hele tijd het gevoel dat veel pretparkfans nogal conservatief zijn. Als een constructeur met een nieuw achtbaanontwerp komt dan lees je in eerste instantie ook veel sceptische reacties (bijvoorbeeld met Pulsar in het Belgische Walibi viel me dit heel erg op). En achteraf blijkt dan dat die kritiek vaak grotendeels onterecht was. Eigenlijk vind ik het jammer dat alles wat van de platgetreden paden afwijkt zo snel de grond ingeboord wordt. Nu ik zelf door Walibi Holland wandel vind ik het echt wel een gezellig park. Zeker omdat ze er ook aan gedacht hebben om flink wat bomen, struiken en bloemen te laten groeien. Van het "rare volk" waar je soms over leest is momenteel ook niet veel te merken. En het is altijd leuk om op somige details te letten, zoals beschilderde bomen of subtiele boodschappen die tussen de rest van het decor verstopt zijn.
Na ruim een uur geduld is het eindelijk tijd om naar Goliath te gaan. Hier geef ik toch een kleine opmerking over de inrichting van het park: dat doodlopende pad is niet echt handig. Jammer dat ze geen extra doorgang gemaakt hebben onder Condor om dat pad rechtstreeks met het plein bij Hacienda te verbinden. Maar misschien was dat om technische redenen gewoon niet mogelijk? Hoe dan ook, uiteindelijk sta ik voor Goliath en mag ik na het scannen van de QR-code de wachtrij betreden. De grouper in het station zet mij in het voorste deel van de trein, maar daar doe ik niet moeilijk over. Ik wil niet te opdringerig zijn met mijn backseat-verzoeken en vraag dat dus zeker niet elke keer! Wanneer we de lifthill beklimmen, valt het mij nogmaals op: veel achtbanen lijken vanaf de grond gezien lager dan ze echt zijn, pas als je effectief in de trein zit merk je hoe hoog zo'n lifthill eigenlijk echt is. En deze lifthill had voor mij nog een verrassing in petto. Halverwege de klim versnelde de trein opeens. Ik weet niet goed wat hier de bedoeling van is en of het bij Goliath elke keer gebeurt, maar ik vond het wel een leuk effect geven. De rit zelf? Die was goed en gaf de nodige airtime, maar was toch niet helemaal wat ik er van verwacht had. Misschien lagen mijn verwachtingen te hoog, misschien had ik de pech om niet ergens achterin te zitten. Maar nu ben ik aan het muggenziften want Goliath blijft een prima achtbaan en een waardige éénenveertigste credit.
Hoewel ik twee dagen de tijd heb, zou ik op dag één alle zes de grote achtbanen willen doen zodat alle gewenste credits zeker binnen zijn. Na Goliath boek ik meteen de volgende. De virtuele wachttijden zijn overal vergelijkbaar - en lang – dus het maakt weinig uit waar ik ga aanschuiven. Ik merk dat ik na meer dan zeshonderd dagen nog eens zin heb in een lancering, dus valt de keuze op Xpress Platform 13. Stiekem ben ik vooral benieuwd naar de wachtrij. Ik heb gelezen dat deze iets bijzonders zou zijn al ken ik geen details. Wanneer ik met mijn QR-code aan de ingang verschijn, is er even een onophoud. Een groep bezoekers heeft blijkbaar een probleem en staat volop te discussiëren met het persoonelslid dat moet scannen. Gelukkig duikt er even later een tweede personeelslid op dat de andere bezoekers verder helpt terwijl de discussie met de groep doorgaat. Enerzijds is het vervelend, een groep die de anderen ophoudt. Anderzijds mag je niet oordelen zonder te weten wat er aan de hand is. Als die mensen - net zoals ikzelf - anderhalf uur geduld moesten oefenen in een virtuele rij en dan gaat er iets mis, dan is het logisch dat ze gefrustreerd reageren. Misschien waren het ambetanterikken, misschien hadden ze gewoon pech. We zullen het nooit weten.
Gelukkig geraak ik wel probleemloos binnen. In eerste instantie volgt er een teleurstellling. Enkele grote zalen die (dankzij Corona en de virtuele rij?) leeg zijn en nogal kaal aanvoelen. Moet dat nu die fameuze wachtrij voorstellen? Wat een anticlimax. Maar halfweg kom ik opeens een personeelslid tegen dat vraagt of ik hier al eerder geweest ben. Ik zeg van niet en hij antwoordt iets dat ik door te veel achtergrondlawaai niet helemaal kan verstaan maar dat als een soort waarschuwing klinkt. Zou het dan nu gaan gebeuren? En inderdaad! Na deze plek verandert de wachtrij in een doorloopspookhuis. Donkere gangen, gebonk tegen de muren, een lugubere sfeer. Het lijkt wel alsof ik met Halloween een pretpark aan het bezoeken ben terwijl het toch echt 28 juli is. Ik bied nederig mijn excuses aan en neem mijn woorden terug. Deze wachtrij is één van de meest geniale die ik ben tegengekomen.
Wanneer ik het station bereik, krijg ik van de grouper opnieuw een plaats redelijk voorin toegewezen. Ook deze keer ga ik gewoon daar staan waar ze het vragen. Met verzoeken moet je zuinig zijn, meestal hebben personeelsleden al genoeg te doen. Bovendien heb ik deze coaster eigenlijk al eens gedaan, in het Disney Studio Park van Parijs. In mijn herinneringen is dit niet de meest intense achtbaan en ook op internet lees ik soms dat de rit niet zo spannend is als Vekoma waarschijnlijk had gewild. Maar op één of andere manier is de lancering hier wel beter dan ik me herinner vanuit Parijs. En achtbanen blijven altijd leuk wat mij betreft. Als een tevreden vrouw kan ik het gebouw van Xpress verlaten.
Wanneer ik op mijn smartphone kijk, besluit ik om mijn oorspronkelijke plan te wijzigen. Ik was van plan om Condor voor het laatst te houden na alle horrorverhalen die ik erover gelezen had. Als de rit echt zo pijnlijk is, dan doe ik liever eerst de andere achtbanen voor het geval deze mij de rest van de dag blauwe plekken zou geven. Maar een goede tijdsindeling is belangrijk en de virtuele wachrij van Condor is een half uur korter dan die van Lost Gravity en Speed of Sound. Dus verander ik toch maar van strategie. In de fysieke wachtrij vind ik het wel jammer dat één muur nu al vol graffiti van bezoekers staat. Naast de obligate penissen - zouden de tekenaars daarvan iets willen compenseren ? - zijn er gelukkig ook wat leukere dingen te zien, zoals een gezicht dat nog redelijk kunstig getekend is, een hondje en een kattensnuit.
Dan is het tijd voor een rit in de beruchte Condor. De baan zelf ken ik eigenlijk al grotendeels van Vampire in Walibi Belgium (oké puristen, ik weet dat ze niet honderd procent identiek zijn maar ze lijken toch heel erg op elkaar). Ik ben vooral benieuwd naar het andere type beugels en de vraag of het nu echt zo'n pijnlijke achtbaan is. Het antwoord is dubbel. Bij Vampire vind ik alle negatieve kritiek overdreven en dat is ook hier het geval. De rit is wat schokkerig maar niet zo erg dat het onaangenaam wordt. Het enige minpunt is een pijnlijke plek op mijn onderarm omdat deze ergens tegen de beugel gebotst is al weet ik niet waar en hoe ik dat voor elkaar heb gekregen. En later op de dag voelde ik er al niets meer van. Toch blijkt Condor op een andere manier zijn reputatie alle eer aan te doen: wanneer ik op het plein sta, merk ik dat de remsectie luid begint te rammelen en de technische ladder zichtbaar heen en weer gaat schudden ... meerdere seconden voordat de trein eraan komt. Dat kan ik me bij Vampire niet herinneren al heb ik daar nooit de remsectie bestudeerd. Wie Condor een rammelbak noemt heeft dus toch een beetje gelijk :p
Nu ik hier thuis in Leuven dit TR zit te schrijven, moet ik toch iets opbiechten. Er blijkt een kleine blauwe plek op mijn linkerarm te zitten ook al voel ik die niet. Deze plek zit niet zo heel ver van de plek waar ik tegen de beugel gestompt had. Moeten we toch met een beschuldigende vinger richting Condor wijzen?
Nog twee credits te gaan. Ik schrijf me in voor Speed of Sound en moet alweer een tweetal uren wachten. Tijd om eens een attractie te doen waarvoor je niet virtueel moet aanschuiven. Ik kies voor het reuzenrad. Nu ik dit tripreport schrijf, vraag ik me nog steeds af of dit een goed of slecht idee was ... want het werd een memorabele rit! Bij het instappen is er nog niets aan de hand. Tijdens het omhoog gaan geniet ik van het uitzicht over het park en de rest van de Flevopolder, maar merk ik ook dat het begint te druppelen. Die druppels veranderen in regen. En net wanneer mijn bakje stilstaat op het allerhoogste punt van het reuzenrad zodat er beneden mensen kunnen in- en uitstappen ... valt de regen met emmers uit de lucht. En nee, die bakjes zijn niet waterdicht! Op een paar minuten tijd ben ik doorweekt en ook in het bakje naast mij hoor ik heel wat gejoel. We bevinden ons precies op het verkeerde moment precies op de verkeerde plaats. Op het moment zelf kan ik er nog om lachen, want ik weet meteen dat ik een mooi verhaal voor mijn tripreport heb. Maar wanneer ik weer beneden kom en het reuzenrad verlaat, merk ik dat mijn broek en onderbroek kletsnat zijn. Een gevoel dat ik eerlijk gezegd nogal onaangenaam vind. Tot overmaat van ramp blijken er bij de waterattracties géén droogcabines te staan zoals in Walibi Belgium het geval is. Wat nu gedaan? Uit pure ellende ga ik enkele minuten onder een handendroger in de toiletten staan, maar het kruis van mijn broek krijg ik niet helemaal droog geblazen. Er zit niets anders op dan twee of drie uren zo rond te lopen.
Wanneer het mijn beurt is voor Speed of Sound is mijn broek nog steeds nat. Toch besluit ik om gewoon in te stappen, want ik heb lang genoeg moeten wachten op de felbegeerde QR-code. De coaster zelf ken ik natuurlijk al van Cobra in Walibi Belgium, maar ik heb dit altijd een leuk model gevonden en deze heeft met zijn muziek natuurlijk nog een extra toevoeging. De tunnel met lichteffecten is ook goed bedacht, maar doet toch een beetje afbreuk aan het achterwaarts omhoog getakeld worden. Ik mis het typische dieptezicht dat bij een Vekoma Boomerang hoort ... misschien hadden ze die tunnel beter rond de tweede lifthil gebouwd.
Na een geslaagde rit schrijf ik me in voor de laatste credit die ik absoluut wil halen: Lost Gravity.
Opnieuw moet ik ruim een uur wachten. Naast een uitgebreide wandeling doorheen het park en het fameuze ritje reuzenrad dat ik al vermeldde, gebruik ik die uren uiteraard ook om te eten en naar het toilet te gaan. Mijn maaltijden neem ik als verschillende kleinere snacks gespreid over de volledige dag. Dat lijkt mij het handigste als je meermaals anderhalf tot twee uur moet wachten maar ook je afspraak zeker niet mag missen. En horecapunten zijn er meer dan genoeg. Net als toiletgebouwen overigens, al zijn de WC's van Hacienda onovertroffen. Hoewel ik het ooit al gezien had op Looopings, was ik het vergeten totdat ik het nu in het echt zie. Met een druk op de rode knop bij de lavabo's verandert de toiletruimte in een heus feestlokaal met muziek en discolampen. Een functie die erg populair blijkt te zijn bij de toiletbezoekers en ook ik heb regelmatig die knop gebruikt. Dit idee moet ik toch eens voorleggen aan mijn werkgever wanneer ik terug in België ben. Ik wil ook zulke WC's in het postsorteercentrum van Leuven!
Wanneer het tijd is voor Lost Gravity is mijn broek grotendeels droog. Oef. In de fysieke wachtrij merk ik dat de keuringsdienst hier iets bijzonders gedaan heeft met de lengterestricties. Onlangs heb ik hierover heel wat vragen gesteld aan andere pretparkfans omdat ik een maximumlengte van 1m95cm echt wel te laag vind in het West-Europa van 2021. Constructeurs moeten toch ook weten dat de jeugd alleen maar langer is geworden? En ja, dan vind ik dat ze hun normen aan de realiteit moeten aanpassen ... maak daar 2m05cm of zelfs 2m10cm van en ik zal mijn mond houden. Maar 1m95cm, dat kan vandaag echt niet meer. Gelukkig zie ik dat de constructeur van Lost Gravity er betere ideeën op nahoudt. Mensen langer dan 1m95cm moeten verplicht op één van de vier binnenste stoelen plaatsnemen maar ze mogen wel gewoon mee. Zo hoort het! Applaus voor deze constructeur en ik hoop dat de andere grote achtbaanbouwers hier iets uit leren.
Mijn broek mag dan wel droog zijn, helaas duikt er nu een nog vervelender probleem op. Buikkrampen. Zou ik iets verkeerds gegeten hebben? Ik krijg er steeds meer last van, totdat ik op een hek in de wachtrij ga leunen en de vriendelijke dame achter mij zelfs vraagt of alles wel in orde is. Maar na twee uur wachten kan ik deze credit niet laten schieten. In coronatijd krijg ik als individuele bezoeker een volledige rij van vier stoelen voor mezelf toegewezen, want mij de ideale gelegenheid geef om iets te proberen dat ik op internet las. Blijkbaar zou de first drop van Lost Gravity het best zijn als je uiterst links zit. Omdat ik slechts 1m86cm meet, mag dat ook gewoon dus is mijn plaats snel gekozen. En inderdaad, tijdens de first drop word ik – zoals de fans het omschreven – in een mooie boog en met veel kracht naar beneden gegooid. Ook de rest van de rit is prima, maar mijn buik is nog steeds aan het rommelen. Best wel frustrerend: ik voel dat ik in één van de beste achtbanen van het park zit maar wegens de darmkrampen kan ik er niet helemaal van genieten zoals het hoort. Zonde 🙁 Nu ben ik oprecht blij dat ik twee dagen park geboekt heb en morgen dus gewoon kan terugkomen. Hoewel ik Lost Gravity absoluut een herkansing wil geven, stel ik dat toch uit tot morgen. Want ik ben altijd van plan geweest om tussen 20u00 en 23u00 iets anders te doen. Ik ben speciaal voor Untamed naar hier gekomen en ik heb me laten vertellen dat het één van die achtbanen is waar warmrijden een groot verschil kan maken. Ik heb ook nog nooit een achtbaan doelbewust gekwant ... maar nu wil ik dat toch eens proberen ondanks de lange wachttijden.
Omdat de virtuele wachtrij nu al tegen de twee uur aanzit, boek ik alvast een rit. Hopelijk is mijn buik tegen dan weer in orde. En inderdaad, na een zéér uitgebreid toiletbezoek en een blikje cola voel ik me opvallend veel beter. Wat een opluchting. Het Untamed-feestje kan dan toch doorgaan zoals gepland. Ik keer terug naar Wilderness en kijk met een beetje spijt in het hart naar de mensen in de Skydiver die luid gillend over dit gebied heen vliegen. Eigenlijk had ik deze attractie wel wilen doen en ik had er ook het geld voor. Maar in coronatijd zal ik niet naast vreemden mogen plaatsnemen en ik betwijfel of deze attractie voorzien is op éénpersoonsvluchten ... ik zie alleen duo's en trio's voorbijvliegen. Deze keer zal ik hem overslaan. Maar ik weet nu al dat ik in de toekomst ooit weleens terug naar Walibi Holland kom. Als corona voorbij is en ik hier met een groep vrienden ben, dan zal ik toch eens vragen of er iemand met mij mee in de skydiver wil.
Ik heb daarstraks al geschreven dat er van het zogenaamde "rare volk" waarover je soms leest geen spoor te bekennen viel. De honderden en honderden mensen die ik vandaag (en ook morgen) passeer, gedragen zich allemaal prima. Op één madam na dan ... tijdens mijn avondverblijf in Wilderness stond ze helemaal aan het begin van de wachtrij van Untamed, nog voor de plek waar de QR-codes gescand worden. Opeens krijgt ze een vlammende ruzie met twee andere bezoekers. Ik hoor een paar scheldwoorden die niet in mijn fraaie tripreport thuishoren en hoewel ze een bezoeker is – géén personeelslid – jaagt ze het onfortuinelijke duo eigenhandig uit de wachtrij, met nog een flinke duw erachteraan. Ik heb me er maar niet mee bemoeid ... al vraag ik me wel af wat dat mens gezopen had. Gelukkig is zij letterlijk de enige bezoeker die zich misdragen heeft. Dus als Walibi Holland op dat punt een minder goede repupatie heeft vind ik dat toch overdreven.
Mijn wachttijd zakt langzaam, de avondzon zakt ook langzaam en zorgt voor een mooi schitterend effect op de zijkanten van de treinen van Untamed. Ik merk nu ook dat het woord LOVE op de lifthill eigenlijk uit lampjes bestaat. Wanneer het mijn beurt is, neem ik deze keer wel de tijd om rustig doorheen de wachtrij te wandelen. Ergens in mij heeft altijd een natuurmens gezeten en stiekem kan ik een verwilderde berm veel meer waarderen dan keurig gesnoeide perkjes. Het zal dan ook niemand verbazen dat ik dit echt een mooie wachtrij vind, de mooiste van het hele park zelfs. Die bogen van takken waar je onderdoor loopt, de restanten van Robin Hood die her en der neergezet zijn (net als het woord 'Love') de krekels die steeds luider tsjirpen nu het avond wordt .... zo hoort een wachtrij te zijn. In het station zit de sfeer er ook goed in deze keer. Sommige mensen beginnen ritmisch mee te klappen met het startgeluid. Wanneer mijn trein vertrekt, vraag ik me af of de verhalen waar zullen zijn. De Weerwolf in Walibi Belgium heeft me al geleerd dat een volledig warmgereden achtbaan heel indrukwekkend kan zijn. Kan Untamed dit kunstje ook?
Mijn antwoord:
Jawel hoor. 's Ochtends is Weerwolf een leuke achtbaan, 's avonds laat na een extra lange halloweendag verandert deze in een meesterwerk. Mijn rit in Untamed een half uur na parkopening was uitstekend, mijn rit nu in de schemering is geniaal. Ik ga meteen in kwantmodus en schrijf me na het uitstappen direct in voor de volgende rit. Maar de virtuele rij blijft erg lang. Wanneer ik anderalf uur later opnieuw mag instappen is het al helemaal donker geworden. En heb ik wederom het gevoel dat ze nu pas echt het beest losgelaten hebben. Ik weet niet goed welke rit ik beter vind, een volledig warmgereden Weerwolf of een volledig warmgereden Untamed. De waarheid is dat ze in deze toestand allebei briljant zijn en allebei horen bij de beste achtbanen die ik tot nu toe heb gedaan. Deze twee avondritten alleen al waren de lange reis met de auto meer dan waard.
Een derde avondrit zit er helaas niet meer in, de virtuele wachtrij is gesloten. Mijn kwantpoging is gestrand bij twee ritten met ruim een uur pauze ertussen. Dat kan je eigenlijk geen kwanten noemen. Het onderwerp "een achtbaan kwanten" blijft vooralsnog dus op mijn bucketlist staan. Waarschijnlijk is dit enkel mogelijk in parken waar het erg rustig is. Vrioeg of laat lukt dat wel eens, maar niet in het hoogseizoen vrees ik. Nu is het tijd om terug naar de camping te gaan. Ik doe er wat langer over dan gehoopt, want bij het uitrijden van de bezoekersparking neem ik in mijn onervarenheid een verkeerde afslag die mij dwingt om bij de rotonde rechtsaf te slaan terwijl ik naar links moet. Er zit niets anders op dan enkele minuten door te rijden en ergens op een zijweg te draaien. Het is al halféén 's nachts wanneer ik eindelijk in mijn tentje kan kruipen, onder een sterrenhemel die in het dunbevolkte Flevoland veel mooier is dan hij in Leuven ooit zal zijn. Nu is het tijd om te slapen, want morgen wil ik Lost Gravity een herkansing geven. En de andere achtbanen ook natuurlijk.
Donderdag 29 juli. Ik kom op tijd mijn slaapzak uit, want ik wil tijdens het ontbijt mijn telefoon opladen hoewel de batterij nog voor driekwart vol zit. Die virtuele wachtrij is dus zeker geen energievreter. Maar ik ben het type dat nooit risico's wil nemen. Wanneer ik klaar ben met eten staat mijn batterij op meer dan negentig procent. Dat is ruim voldoende. Iets voor tienen rij ik opnieuw de parking van Walibi Holland op. Wanneer de poorten openen en ik mijn parkeerticket voor vandaag beet heb, raadpleeg ik de virtuele wachttijden. Xpress staat op slechts zes minuten, die coaster is vlakbij en ik wou hem hoe dan ook nog eens doen. Dus laten we daar meteen mee beginnen. Geen onophoud bij de ingang deze keer en hoewel de eerste helft niet veel voorstelt blijft de tweede helft van die wachtruimte toch echt wel goed. In het station ga ik gewoon daar staan waar de grouper het vraagt en even laten kan ik in de trein plaatsnemen. De schouderbeugels van Xpress zijn sowieso al aan de krappe kant voor iemand langer dan één meter tachtig ... en bij de beugelcontrole wordt de mijne nog eens extra aangeduwd. Echt comfortabel is het niet maar gelukkig ben ik iemand die daar tijdens de rit zelf weinig van voelt omdat je in een achtbaan genoeg afleiding krijgt. De rit zelf zal nooit de meest spectaculaire worden maar de lancering blijft om één of andere reden wel beter dan ik me vanuit Disneyland Parijs kan herinneren.
Na Xpress is het tijd voor twee herkansingen. Speed of Sound (gisteren last van een natte broek) en Lost Gravity (gisteren last van buikkrampen). Ik weet niet meer in welke volgorde ik ze gedaan heb, maar ik weet wel dat het de tweede en derde achtbaan van vandaag waren. Omdat ze allebei aan dezelfde kant van het park liggen, neem ik tijdens het wachten de tijd om dit gebied nog wat uitgebreider te verkennen en iets te eten in het restaurant vlak bij de sprekende fontein. Ik vraag me af welk personeelslid er achter de micro van dat ding zit, want de antwoorden van de fontein spelen veel te goed in op wat de bezoeker zegt om door artificële intelligentie gegeven te kunnen zijn. Dit is duidelijk mensenwerk. Even overweeg ik om die fontein te vertellen dat ik 260 kilometer gereden heb en mijn angst voor autostrades overwonnen heb om hier te kunnen staan. Maar ik weet dat het hele plein zal meeluisteren dus durf ik toch niet zo goed. En je weet nooit of die fontein zal besluiten om mij nat te spuiten. Eén doorweekte broek is meer dan voldoende.
Een rit Speeds of Sound is toch leuker wanneer je je niet op je ongemak voelt vanwege de toestand van je broek. Deze keer nam ik ook de tijd om een foto te maken van beide lifthills samen. Vanuit dit perspectief lijken ze voor mij altijd net iets hoger te zijn, al gaat het effect hier deels verloren door de aanwezigheid van die tunnel. De klassieke Vekoma Boomerang blijft wat mij betreft een model dat te weinig waardering krijgt van de pretparkfans. Er zijn zeer weinig achtbanen die mij een soort van halve black-out kunnen geven waarbij mijn zicht wazig wordt (gebeurt wel alleen wanneer we achteruit rijden).
Nu is het toch echt tijd om Lost Gravity zijn tweede kans te geven. Nu ik me beter voel kan ik wat meer aandacht geven aan de inrichting van de wachtrij. Ook hier heb ik online heel wat kritiek over gelezen die ik in de praktijk wat overdreven vind. Het is visueel niet de mooiste wachtrij, maar het idee erachter is wel origineel bedacht en al bij al nog redelijk goed uitgewerkt. Mijn buik is allang weer in orde dus deze keer kan ik pijnvrij instappen. Opnieuw heb ik een rij voor mij alleen en opniew kies ik het zitje uiterst links. Die first drop blijft wel heel goed zo, en de rest van Lost Gravity is dat ook. Ik zou hem zelfs de op één na beste achtbaan van Walibi Holland durven noemen (na Untamed). Wat dus ook betekent dat ik Lost Gravity nog boven Goliath plaats, zonder dat ik me iets aantrek van de banbliksems van coasterfans die nu misschien zullen volgen.
Over Goliath gesproken, die wil ik uiteraard ook opnieuw berijden. Deze blijft toch wel één van de grootste achtbanen die ik tot nu toe gedaan heb (bij het schrijven van dit TR heb ik nog niet in Kondaa gezeten). Inschrijven en wachten op de QR-code dus. Alweer een hele lange wachttijd, en ik besluit om intussen Merlins Magic Castle eens met een bezoekje te vereren. Bij het begin van de wachtrij voor het kasteel wijzen bordjes mij erop dat het hier soms lang aanschuiven is en dat je zeker je virtuele wachtrij in het oog moet houden. Na een kort rekensommetje weet ik op welk uur ten laatste ik deze attractie moet betreden om zeker op tijd terug bij Goliath te zijn. Passeren we dit uur voordat ik hier naar binnen mag, dan zal ik de wachtrij van dit kasteel achterwaarts moeten verlaten. Maar zo ver komt het niet. Ik kan ruim op tijd het kasteel betreden. Het attractietype kende ik al van Walibi Belgium en de Efteling en zolang je niet opzij kijkt blijft het een goede optische illusie. Toen die uil woedend uitriep "Dit pik ik niet!" had ik stiekem gehoopt dat het hoogtepunt van de rit zou volgen ... maar helaas betekende dit juist het einde.
Ik arriveer ruim op tijd bij Goliath, al blijkt Goliath deze keer niet zo stipt op mij te wachten. Terwijl ik in de fysieke rij sta, valt hij namelijk in storing. Ik heb tweemaal eerder in een wachtrij moeten toekijken hoe de coaster in kwestie in storing ging en beide keren was het probleem relatief snel opgelost dus ik weet dat ik beter gewoon blijf staan. Ook hier duurt het gelukig niet lang. Beide treinen worden leeg weggestuurd voor een testrit en daarna kan de achtbaan weer open. Vlak voordat ik het station binnenga, sluit de grouper de ingang af met een metalen ketting. Ik weet wat dit betekent: ze hebben net een trein gevuld en bij de volgende trein zal ik de allereerste zijn die een plaats krijgt toegewezen. Dit is het ideale moment om een verzoekje voor backseat te doen. Omdat ik zometeen als allereerste naar binnen moet zal ik het de operator niet al te moeilijk maken met mijn vraag, waardoor het aanvaardbaar is om deze te stellen en de slaagkans ook groter is. Zo'n kans krijg ik geen tweede keer. En hoera, mijn verzoek wordt verhoord! Dit stoeltje is om twee redenen beter dan het vorige. Ten eerste zit ik helemaal achteraan in de trein en ten tweede ziet de gordel er wat gezonder uit dan het pluizige geval van gisteren (niet dat ik me daardoor liet afschrikken, ze zullen nooit iemand een defecte gordel aansmeren). Tijdens de rit lukt het me zelfs om met gestrekte armen op de actiefoto te staan. Omdat zoiets me niet elke keer lukt heb ik deze keer de foto gekocht.
Condor heb ik op mijn tweede dag overgeslagen. Niet omdat ik deze achtbaan niet graag doe – hij is niet de soepelste maar de haatcampagne is overdreven – wel omdat de ervaring vrijwel identiek is aan Vampire in Walibi Belgium en ik mijn tijd verstandig wil indelen. Voordat ik terug naar huis ga, wil ik nog enkele ritten maken op de achtbaan waarvoor ik deze reis gemaakt heb en die we voorlopig nog nergens in België tegenkomen (al hoop ik stiekem dat RMC ooit eens zijn gang zal mogen gaan op de oude locatie van Tornado in Walibi Belgium). Toch heb ik een goede reden om naar Exotic terug te keren. Na al die snacks wil ik eens een wat uitgebreidere maaltijd eten en de middagpiek in Hacienda is voorbij. Maar de enige ware reden is natuurlijk ... die toiletten. Ik kan er niets aan doen maar ik blijf die feestknop hilarisch vinden. Ik ben hier zelfs eens naar de WC gegaan terwijl ik niet eens dringend moest.
Vandaag is het park slechts tot 20u00 geopend. Het einde komt stilaan in zicht. Als ik nogmaals een poging wil doen om Untamed te kwanten, dan moet ik nu beginnen. Ik schrijf me in voor de virtuele rij en besluit dat ik toch nog een gewone attractie wil doen tussendoor. Uiteindelijk kies ik voor de parktrein. In een voor mij nieuw park wil ik alles zo veel mogelijk gezien hebben en dit treintje zal me brengen op enkele plaatsen waar je te voet niet komt. Zo krijg ik de boomstamattractie en een rondritje met auto's toch nog van dichtbij te zien hoewel ik zelf in geen van beide heb gezeten. Doel bereikt dus, al vind ik het wel een beetje jammer dat het traject van deze parktrein slechts door een deel van het park heen gaat en ik in de buurt van Xpress, Goliath, Condor en Untamed dus nooit de backstagezones zal zien. De rest van het park heb ik gewoon op eige benen verkend. En hoewel Walibi Holland onder pretparkfans stilaan de reputatie van graffitipark krijgt, vind ik het hier best gezellig. Sommige details zijn echt leuk en creatief gedaan.
Ondanks de lange wachttijden heb ik nog twee latenamiddagritten op Untamed kunnen maken. Stiekem had ik gehoopt dat de baan even goed zou zijn als gisterenavond laat, maar dat niveau haalde hij deze keer net niet. Begrijp me niet verkeerd, ook nu bleef Untamed voor mij de beste achtbaan van het park en reden de treinen met een hoge snelheid doorheen de baan. Misschien lag het ook een beetje aan het feit dat ik na twee relatief korte nachten in een tentje toch vermoeid begon te geraken? Of zouden die twee à drie uren extra warmrijden tijdens LekkerGaan toch een wezenlijk verschil gemaakt hebben? Het ultieme niveau halen we dus net niet deze keer, maar ik ben meer dan tevreden over de twee ritten die ik vandaag nog kan doen. Een derde rit zit er helaas niet meer in. Over een dik halfuur sluit het park en alle virtuele wachtrijen zijn reeds volgeboekt. Hier eindigt het dan. Dit was mijn bezoek aan Walibi Holland in de zomer van 2021. Bij de uitgang kan ik het niet laten om een selfie van mezelf te maken met de tekst "It was all a dream" op de achtergrond. Met deze selfie zal ik later kunnen bewijzen dat het géén droom was. Ik heb echt zonder hulp tweehonderdzestig kilometer met de auto gereden, ik ben echt in Walibi Holland geweest en ik heb echt in een coaster gezeten van een fabrikant die op slechts enkele jaren tijd beroemd geworden is. Een coaster die door veel fans als één van de beste in de wijde omgeving beschouwd wordt. Dit was helemaal geen droom. Het is echt gebeurd. En om dat te vieren, trek ik eenmaal terug op de camping een tweede fles Kidibul open.
DEEL VIER: DE CONCLUSIE
Ik zal jullie niet vervelen met al te veel details over mijn terugreis naar België. Uit voorzorg had ik een hele dag voorzien voor de terugtocht, dus op vrijdag 30 juli heb ik ruim de tijd om mijn kamp op te breken, de uitbaters van de camping te betalen, de auto in te laden en 260 kilometer zuidwaarts te rijden. Toch is er één ding dat ik hier zeker moet neerschrijven. Iets heel belangrijks. Iets essentieels zelfs.
Tijdens de heenrit op dinsdag was ik bij momenten oprecht zenuwachtig en gespannen, maar tijdens de terugrit op vrijdag eigenlijk niet meer! Toch zijn er een paar dingen gebeurd die ik vroeger als chauffeur ongetwijfeld eng had gevonden: files op onbekende autostrades, kletterende regenbuien, het gezelschap van onze vrienden de vrachtwagens, een heeeele lange bocht van 360 graden op het knooppunt Galder, een auto die naar dezelfde rijstrook als ik wil gaan waardoor we elkaar moeten ontwijken. Maar deze keer ... merkte ik dat het me weinig of niets deed. Het kon me allemaal niet veel schelen. Ik had dinsdag al bewezen dat ik een autorit als deze tot een goed einde kon brengen en ik wist dus dat het deze keer ook zou lukken. Ik moet eerlijk opbiechten dat ik na drie nachten in een tentje wel naar mijn eigen comfortabele slaapkamer verlangde en dat ik te moe was om me ergens over op te winden. Maar volgens mij betekent dit toch ook iets anders. Volgens mij betekent het dat ik mijn autostrade-angsten voor een belangrijk deel overwonnen heb. Ik denk niet dat ik deze angst ooit echt volledig achter mij zal kunnen laten. Maar deze reis was toch wel een grote stap voorwaarts.
En daaruit besluit ik dat mijn project volledig geslaagd is. Ik heb er wel erg veel moeite in moeten steken: de auto van mijn ouders lenen, de route uit het hoofd leren, een camping zoeken en boeken, één jaar uitstel dankzij corona en een hoop extra paperassenwerk om in orde te zijn mocht iemand mijn coronastatus wilen controleren. Maar het maakt niks meer uit. Het project is na drie jaar voorbij, de herinneringen blijven voor eeuwig bestaan. Ik heb alles samengevat in één fotomontage. Een fotomontage voorzien van een citaat dat door niemand minder dan Nelson Mandela werd uitgesproken. Toen ik deze woorden van Nelson Mandela las, moest ik onmiddellijk denken aan mijn wens om vele jaren na het behalen van mijn rijbewijs eindelijk zonder hulp 260 kilometer autosnelweg te bedwingen en Untamed te berijden:
Bedankt voor het lezen!
PS: Verreweg de meeste foto's in dit TR heb ik uiteraard zelf gemaakt. Enkel de foto van de Ring Rond Antwerpen, de eik in Ulvenhout en de afbeeldingen die naar Corona verwijzen komen van het internet. Ik weet niet exact wat de regels zijn voor het plaatsen van niet-zelfgemaakte foto's. Maar voor de volledigheid staat hieronder de bronnenlijst van de foto's die ik niet zelf met mijn telefoon gemaakt heb:
https://drumsonly.be/drumlessen-worden-tijdelijk-afgelast-door-corona-virus/
https://www.monumentaltrees.com/nl/nld/noordbrabant/breda/2650_middenbermvandea58/
https://radio2.be/antwerpen/125-miljard-voor-overkapping-antwerpse-ring
https://ec.europa.eu/education/news/coronavirus-eit-health-innovation_lv
https://www.oudenaarde.be/nl/corona/mondmaskers
