Wie in 2019 over Disney-themaparken praat, praat eigenlijk over Galaxy’s Edge. De langverwachte themazone van Star Wars opent dit jaar zowel in Disneyland Anaheim als in Walt Disney World. Totale hectiek en bomvolle wachtrijen zijn tijdens de komende maanden dus dagelijkse kost in de Amerikaanse Disney-parken. Maar nu de gekte rondom Galaxy’s Edge een hoogtepunt bereikt, zou men haast vergeten dat er nog andere Disney-resorts in de wereld zijn. En dat ook die resorts hard aan de toekomst werken. In Shanghai tekent men bijvoorbeeld aan een gloednieuwe zone rond animatiefilm Zootopia en in Europa doet men eindelijk moeite om Walt Disney Studios tot een volwaardig park om te toveren. Verder krijgen zowel Tokyo Disneyland als het legendarische DisneySea binnenkort een mega-expansie. En dan is er nog Hong Kong Disneyland. Dit resort op Lantau Island werd lang beschouwd als ’s werelds minst boeiende Disney-bestemming, maar ook hier is inmiddels aanzienlijk geïnvesteerd. En hoewel het masterplan nog volop in uitvoering is, leek 2019 me alweer een ideaal jaar om Hong Kong Disneyland te bezoeken. En dat doe ik, voor de verandering, met twee first-timers!
Hjälmar en Niek vergezellen me op deze trip naar het Verre Oosten en ze komen hier allebei voor ’t eerst. Dat wordt gevierd met feestelijke avondjes in cocktailbar Petticoat Lane, maar ook (en vooral) met een bezoek aan Hong Kong Disneyland. Niek beleeft tijdens deze reis zelfs z’n ultieme ontmaagding, want hij zal voor de allereerste keer een Disney-themapark betreden. Da’s een plechtig moment, dus we kiezen meteen voor een full option pakket. Dat pakket bevat het gezelschap van overtuigde Disney-fans, de ontdekking van een fonkelnieuwe attractie en het verblijf in een van Disney’s eigen parkhotels. En als we de ervaring helemaal compleet willen maken, moeten we uiteraard ook die wondermooie Disney-metrolijn aanvinken.
Vorig jaar verbleven we in Explorers Lodge, een recent gebouwd hotel met een koloniaal en avontuurlijk thema. Het blijft me bij als een van de mooiste Disney-accommodaties die ik ooit zag. Toch gaan we dit jaar voor het aangrenzende Hollywood Hotel. Het thema is wat strakker en de sfeer wat koeler, maar ook dit is een prima plek om te slapen. En hoewel dit de goedkoopste optie is om in Hong Kong Disneyland te verblijven, hoef je geen budgethotel te verwachten. Hollywood Hotel bevat zowat alle elementen van de Moderate en Deluxe Resorts in Walt Disney World, inclusief een fijne cocktailbar op het gelijkvloers. Voordelen van het verblijf in een Disney-hotel zijn gratis busvervoer, een aparte kaartcontrole aan de parkingang en één aangeboden Fastpass per dag. Extra parktijd (zoals de Magic Hours in de andere resorts) bestaat in Hong Kong echter niet, al is het hier vaak zo kalm dat ik zoiets helemaal niet mis. Een uurtje langer slapen is ook welkom.
Ik zei hierboven dat shuttlebussen inbegrepen zijn, maar doe me alsjeblieft een plezier: loop gewoon naar het park. Vanuit Hollywood Hotel kost dat nog geen twintig minuten en de route brengt ons langs een van de mooiste plekjes binnen het resort. Het wandelpad is omringd door tropisch groen, er spelen vrolijke Disney-liedjes en meestal is er geen mens te bespeuren. Het is telkens weer bijzonder om alleen door een Disney-resort te wandelen. Van zodra we een reusachtige fontein met Mickey zien opdoemen, is er plots meer volk te bespeuren. Deze fontein markeert immers de toegangspoort van Hong Kong Disneyland, die zich aan de voet van een iconisch treinstation bevindt.
We scannen onze tickets en betreden vervolgens Main Street USA. Da’s een herkenbaar gevoel voor het merendeel van onze groep, maar voor Niek is die ervaring nieuw. Z’n eerste kennismaking met Disney’s beroemde inkomzone is helaas niet volmaakt. Hoewel de meeste geveltjes er piekfijn bij liggen, is de ultieme blikvanger van Main Street immers een bouwwerf. Hong Kong Disneyland transformeert z’n piepkleine Sleeping Beauty Castle momenteel tot een veel groter sprookjeskasteel, dus bouwkranen en metalen stellingen domineren het uitzicht. Een perfecte toeristenselfie met het icoon van Disneyland zit er bijgevolg niet in, maar er is ook goed nieuws. Volgens de onderhoudskalender zou er geen enkele attractie gesloten zijn. Bij Disney moet je altijd maar hopen dat er geen toprides gerenoveerd worden tijdens je geplande bezoek. Zeker in het geval van Hong Kong Disneyland, dat z’n kalender amper twee weken op voorhand online gooit, is het altijd een beetje bang afwachten. Een gesloten Mystic Manor of Grizzly Mountain zou me in ieder geval harder storen dan een met bouwhekken omzoomd kasteel. Ik ben dus tevreden.
Het maandagochtendgevoel wegwerken, dat doe ik liefst met een achtbaanrit. We starten onze dag dus bij Hyperspace Mountain in Tomorrowland. De hype rond Star Wars… je ontkomt er duidelijk ook in Azië niet aan. In 2017 werd Space Mountain omgebouwd naar deze versie en dat vond ik jammer. Ik heb altijd gehouden van de bijzondere lichteffecten op die driedelige lifthill en Michael Giacchino’s bijhorende soundtrack was ronduit geniaal. Toch hoef ik niet dramatisch te doen, want ook Hyperspace Mountain levert een prima totaalervaring. Het is cool om met de Imperial March naar boven te takelen en de lichteffecten tijdens de rit zijn zelfs sterker dan die oneindige sterrenhemel van weleer. Verder bleef de lay-out identiek, terwijl de treinen met dezelfde soepelheid en snelheid over de track razen als vroeger. Hyperspace Mountain is daardoor nog steeds een schitterende rollercoaster, maar m’n onbestaande band met Star Wars doet me de originele versie verkiezen.
Toen het park in 2005 z’n poorten opende, draaide Tomorrowland grotendeels rond ruimtevaart. Zowel Space Mountain als Orbitron simuleren een vlucht in een ruimtetuig en ook de nabijgelegen restaurants verwijzen naar de kosmos. Tijdens de voorbije jaren werd de focus echter verlegd: Tomorrowland is vandaag een verzameling van futuristische zaken in het algemeen. De grootste veranderingen zijn te wijten aan Marvel, een van Disney’s huidige paradepaardjes. Ik heb niks met superhelden(films) en Marvel is me daarom nagenoeg onbekend. Toch haat ik het niet en ik ben benieuwd naar de Marvel-attracties die tijdens de komende jaren in aantocht zijn. Hong Kong Disneyland had in januari 2017 zelfs de eer om ’s werelds eerste Marvel-ride te presenteren. Dat werd Iron Man Experience en geloof me: het niveau ligt hoog. De wachtruimte – die een expo vol hoogtechnologische snufjes voorstelt – is schitterend opgebouwd, maar ook de rit overtuigt. Het leuke is dat ’t verhaal achter Iron Man Experience zich effectief in Disneyland en het stadscentrum van Hong Kong afspeelt. Dat zorgt voor een grote herkenbaarheid en ’t maakt deze attractie behoorlijk uniek. Verder werd er een snuifje humor en een leuke soundtrack voorzien, dus deze ride is echt wel oké. De bewegingen zijn wat softer dan die van de quasi gelijkaardige Star Tours, maar onze Aziatische medepassagiers vinden het duidelijk al sensationeel genoeg.
Ik reisde in het verleden al meerdere keren nét voor de opening van een grootse nieuwigheid naar een Disney-bestemming. In 2012 was ik te vroeg voor Cars Land, in 2013 werd Mystic Manor op een haar na gemist en een jaar later was het ook bij Seven Dwarfs Mine Train een kwestie van dagen. Dat was telkens weer een teleurstelling, maar deze keer hebben we meer geluk. De nieuwste Marvel-ride opende namelijk een week voor ons vertrek naar Hong Kong, dus we mogen vandaag gewoon aanschuiven voor Ant-Man and the Wasp: Nano Battle. Deze attractie hergebruikt de lay-out en het omnimover-systeem van Buzz Lightyear Astro Blasters, een dark ride die slechts twaalf jaar in het aanbod van Hong Kong Disneyland heeft meegedraaid. Het resultaat van de transformatie mag gezien worden. Ik heb nogmaals geen flauw benul van het verhaal rond Ant-Man, maar de attractie zit logisch in elkaar en de wachtruimte is blits gethematiseerd. Tijdens de rit kan een oplettend oog wel wat gelijkenissen met de voorganger ontdekken, maar al bij al heb ik nooit het gevoel dat dit een simpele recyclage was. De voertuigen draaien tegenwoordig automatisch naar de juiste kant (ideaal, want ik vond die joystick altijd onhandig) en het schietspel is wat gemoderniseerd. Kortom: Nano Battle is zeker niet de krachtigste attractie die Disney ooit neergezet heeft, maar ik vind ‘m wel tof en de herhalingswaarde ligt hoog. Een bisnummertje is dankzij de hoge capaciteit trouwens perfect mogelijk. Zelfs op deze relatief drukke maandag gaat de wachttijd niet hoger dan 40 minuten.
We laten Marvel achter ons en Tomorrowland wordt ingeruild voor Fantasyland. Laat me met de deur in huis vallen: dit is de plek waar je heen moet voor ’s werelds beste theatershow in een pretpark. De naam van dit pareltje luidt Mickey and the Wondrous Book en je vindt ‘m in het Storybook Theater. Wat Disney hier op de planken zet, dat is pure magie. De show bevat een tof achtergrondverhaal, de live-zang is ijzersterk en de decors zijn schitterend. Zelfs de tweetaligheid – een pijnpunt bij de meeste voorstellingen in Disneyland Paris – ervaar ik hier niet één seconde als storend. Het gebeurt niet vaak dat ik een theatershow twee maal op een dag wil zien, maar die eer is Mickey and the Wondrous Book wel gegund. We komen vanavond dus terug om dit halfuurtje kippenvel opnieuw te beleven. Waan-zin-nig goed.
Ik zei het in m’n vorige reports en ik herhaal het vandaag zonder schaamte: ik ben fan van It’s a Small World. De gestileerde decors, de schattige poppetjes en dat eeuwig durende liedje maken de kleine jongen in mij gewoonweg intens gelukkig. Dit guilty pleasure komt in Hong Kong Disneyland nog meer tot uiting, want hier staat de mooiste versie van dit klassieke attractieconcept. De scènes ogen fris en een aantal subtiel geïntegreerde Disney-figuren creëren extra herkenbaarheid. Ik weet dat It’s a Small World door velen gehaat wordt, maar voor mij hoort ie gewoonweg bij een dagje Disneyland.
Wist je dat er sinds de sluiting van Astro Blasters geen enkel dark ride-concept meer in elk Disney-resort voor komt? Er zijn echter een aantal concepten die een mooie vijf op zes scoren. Dat zijn It’s a Small World, Peter Pan’s Flight, Pirates of the Caribbean en The Many Adventures of Winnie The Pooh. Winnie's dark ride is in Hong Kong Disneyland helaas niet zo fabelachtig goed als z'n Japanse tegenhanger. We moeten daarentegen genoegen nemen met de standaardversie die vooral uit bordkarton en eenvoudige animatronics bestaat. Een slechte attractie is het niet, maar ’t is bizar dat deze simpele dark ride meestal de langste wachttijden van het hele park genereert. Want 50 minuten aanschuiven voor Winnie The Pooh, dat voelt aan als 30 euro betalen voor een toiletbezoek.
Bij Mickey and the Wondrous Book mocht ik al meezingen met tijdloze songs, maar er is nog een plek in Fantasyland waar dit kan. Die plek is Mickey’s PhilharMagic. Dit is een 4D-film en het is algemeen geweten dat zulke voorstellingen al jaren op hun retour zijn. Toch weet Disney dit attractietype beter te bewaren dan de meeste andere parken. Met It’s Tough to be a Bug (Disney’s Animal Kingdom) heeft het concern de meest originele 4D-experience in huis, maar mijn topfavoriet blijft deze PhilharMagic. De verhaallijn is grappig, het beeldscherm kan ongekende proporties aannemen en er zit gewoonweg een heel leuke flow in de voorstelling. Deze commentaar geldt overigens niet automatisch voor de versie in Parijs, want in Europa heeft men blijkbaar bespaard op alle zaken die Mickey’s PhilharMagic exact zo knap maken.
Nadat we een kijkje genomen hebben in een überschattig uitgewerkt sprookjesbos, belanden we in de jungle. Adventureland is hier werkelijk enorm en het voelt ook opvallend authentiek aan. Dat is niet enkel aan het tropische groen en de bongo-muziek te danken, maar ook het tropische klimaat en de groene heuvels rondom het park spelen een rol. Toch beperkt de pret zich vooral tot het visuele, want knallend is het attractieaanbod van Adventureland allerminst. Een vaartocht naar Tarzan’s boomhut beschouwen we niet als noodzakelijk en een recent toegevoegde Moana/Vaiana-show lijkt ons wat te kinderlijk.
Adventureland is erg uitgestrekt en werd voor twee derde opgeofferd aan één enkele attractie. Wow, dat moet beslist een topper zijn, denk je dan. We nemen dus verwachtingsvol plaats in een sloep van Jungle River Cruise, maar de rit valt tegen. In Amerika kan dat ook gebeuren, want de Skipper (je begeleider tijdens de vaartocht) speelt een extreem grote rol in de totaalervaring. Als je een hilarische Skipper treft, dan zijn dit de tien leukste minuten van de dag. Als je daarentegen een droogstoppel toegewezen krijgt, kunnen dit de tien meest ongemakkelijke minuten van je bezoek worden. In Hong Kong is er nog een derde mogelijkheid: je loopt hier namelijk het risico om geen woord te verstaan van wat die Skipper uitkraamt. We kozen nochtans de wachtrij voor een Engelstalige rit, maar op het hello en bye bye na, blijft de narratie zo goed als onbegrijpelijk. Jammer dat deze attractie ondanks z’n knappe theming en krachtige finale zo matig presteert.
Het leukste adres van Adventureland is dus niet Jungle River Cruise, maar wel het Theater in the Wild. Dit is de locatie waar Festival of the Lion King opgevoerd wordt. Deze show is een losse (en serieus versnelde) interpretatie van de gelijknamige film, met z’n beroemde muziek als leidraad. De naam en de cirkelvormige theaterzaal doen vermoeden dat ie identiek is aan de versie van Disney’s Animal Kingdom, maar dat is godzijdank niet zo. Ik heb de interactie en de acrobatie van die show altijd geforceerd gevonden, dus ik ben gelukkig dat deze elementen in Hong Kong geschrapt werden. Het resultaat is een heerlijk halfuurtje wegdromen met topmuziek en sterke performances, al wordt het deze keer ietwat overschaduwd door de valse noten van Simba en Nala. Live zang is leuk, maar kwalitatieve live zang is natuurlijk nog beter.
Naast Adventureland bevindt zich een relatief recent aangelegde zone. Noem het gerust de banlieue van Hong Kong Disneyland, want dit gebied ligt net buiten de ringweg (lees: het treinspoor) van Disneyland. Gelukkig is het hier een gezelligere boel dan in de buitenwijken van Parijs of Brussel. Deze hoek bestaat uit drie piepkleine themagebiedjes, die respectievelijk in 2011, 2012 en 2013 gepresenteerd werden. Men deed dat overigens in volgorde van genialiteit. De eerste fase was die van Toy Story Land, een te goedkoop samenraapsel van kermisattracties in een plastic omgeving. Ik begrijp dat ik daarmee exact hetgene beschrijf wat men in deze zone probeert uit te beelden, maar ik hou er niet van. Het is gewoon te simpel, te ongeloofwaardig. We maken hier enkel een vlug rondje op de schommelende RC Racer. Die levert nog steeds behoorlijk wat kriebels en hij brengt de coaster-bingo van beide Nederlanders een stap dichterbij.
RC Racer is technisch gezien inderdaad een coaster, al blijkt het in realiteit niks meer dan een veredeld schommelschip. Een echte achtbaan kwam er echter tijdens fase 2: Grizzly Gulch. Dit gebied vormt een speels alternatief voor Frontierland, inclusief westernhuisjes, een indrukwekkend rotsmassief en een aantal borrelende geisers. Grizzly Gulch is – net zoals de rest van Hong Kong Disneyland – eerder kleinschalig, maar er druipt wel een enorme schattigheid af.
Ook honderd procent schattig zijn de beren die de topattractie van Grizzly Gulch bevolken. Die topper is Big Grizzly Mountain Runaway Mine Cars, een moderne Vekoma familieachtbaan en tevens een van ’s werelds meest complete totaalervaringen. We zitten hier niet zomaar in een rollercoaster, maar we stappen in een verhaal. Een verhaal dat een rustig begin, een spannend middenstuk en een behoorlijk heftige finale kent. Bovendien wordt er voor iedere wending een logische oorzaak gegeven. Het is een beer die ons per ongeluk een verkeerde tunnel in stuurt, het is een knappende kabel die het achterwaartse gedeelte veroorzaakt en ’t zijn hongerige grizzly’s die ons met een luide knal voorwaarts katapulteren. Na die lancering wordt Big Grizzly Mountain trouwens opeens verrassend krachtig, iets wat de eerste helft van de baan totaal niet is. Toch erger ik me niet aan dat eerder kalme karakter, want geen enkele coaster tovert zo’n brede glimlach op m’n gezicht als deze. Moet ik nog vertellen dat Big Grizzly Mountain een van m’n favoriete attracties aller tijden is? Dit is het type perfectie dat alleen Disney kan bereiken.
En nu we het toch over perfectie hebben, kan ik meteen doorsteken naar fase 3 van Hong Kong Disneyland’s banlieue. Always save the best for last, zegt men vaak. En Disney heeft die regel glansrijk toegepast: na het matige Toy Story Land en het heerlijke Grizzly Gulch, moest de kers op de taart immers nog komen. Die kers heet Mystic Point, een schitterend gebied met tropisch groen, een mysterieuze wandeltrail en het statige landhuis van Lord Henry Mystic. Het is een zone die rechtstreeks uit een avonturenfilm geplukt lijkt en ondanks z’n geringe oppervlakte is Mystic Point wel gróóts in andere opzichten.
Hoewel ik mezelf een Rollercoaster Traveller noem, zou de term Dark Ride Traveller wellicht beter bij me passen. Want het gevoel dat Disney’s beste dark rides me bezorgen, daar kunnen zelfs tien rondjes op een voortreffelijke B&M niet aan tippen. Je voelt al waar ik heen wil: Mystic Manor, de ultieme attractie van Hong Kong Disneyland en misschien zelfs van Azië of de hele planeet. De grandiositeit van deze trackless dark ride zit in z’n samenspel van sprankelende muziek, toffe scènes en een hoofdrolspeler met een extreem hoge aaibaarheidsfactor. Daarnaast hou ik ook enorm van Mystic Manor z’n intimiteit. Mijn andere favoriete dark rides (met name Indiana Jones Adventure en Battle For The Sunken Treasure) zijn veelal rondom enorme scènes opgebouwd, maar dat is bij Mystic Manor niet het geval. Doordat de scènes hier kleinschalig zijn, valt m’n oog sneller op de fijne details en op een hele resem special effects. Opvallend genoeg lijken de meeste effecten in Mystic Manor niet eens zo wereldschokkend, maar het zijn de combinaties en de ultieme spanningsopbouw die deze attractie zo briljant maken. Het leidt uiteindelijk tot een finale waarin zowel het visuele spektakel als de muziek een monumentaal hoogtepunt bereiken. Je kan tijdens die climax alleen maar respect koesteren voor de Imagineers die Mystic Manor bedachten en vervolgens denken: Ja, dit was de twaalf uur durende vlucht dubbel en dik waard.
Geen idee wat er met de mensheid scheelt, maar Mystic Manor heeft eigenlijk constant een wachttijd van vijf minuten. Het is naar de normen van Hong Kong Disneyland nochtans best druk. Bezoekers staan bijna een uur in de rij voor Winnie The Pooh en ze wachten ruim 30 minuten voor die sobere Jungle River Cruise of de Dumbo-molen. In deze tijden van klimaatopwarming, hongersnood en politieke instabiliteit wil ik dus nóg een maatschappelijk probleem aankaarten: het feit dat ’s werelds beste dark ride ondergewaardeerd wordt. Zwaar ondergewaardeerd, zelfs. We voelen ons daardoor mentaal verplicht om drie ritjes extra te maken, ter compensatie.
Ik repte geen woord over de dagparade en dat is vreemd. We zongen vanmiddag namelijk vrolijk mee toen Flights of Fantasy begon. Toch waren die catchy themasong en de bijhorende danspasjes meteen de leukste elementen van de hele parade. De meeste praalwagens zijn immers nogal kleinschalig en Flights of Fantasy duurt bovendien niet lang. Gelukkig is er later op de avond een herkansing, want vlak voor parksluiting schuift de Paint The Night Parade voorbij. En van zodra de themesong door de speakers knalt, weet je dat er een kwartiertje zuivere Disney-grandeur aan komt. Paint The Night is met vijf levensjaren nog jong en dat merk je: de floats ogen hip en men haalde z’n inspiratie zowel bij klassieke als bij recente animatiefilms. Succesverhaal Cars levert het indrukwekkendste stuk van de parade, maar ook de overige praalwagens overtuigen. Het refreintje van de Paint The Night-soundtrack vat m’n overheersende gevoel eigenlijk heel mooi samen: When can we do this again?
When can we do Paint The Night again? When can we do Big Grizzly Mountain again? When can we do Mystic Manor again? And again? And again? Weet je… ik lees zelf niet graag overdreven positieve reisverslagen. Ik vind het belangrijk om te nuanceren en beide voetjes op de grond te houden. Woorden als 'magie' of 'betovering' geven me doorgaans zelfs kotsneigingen. Maar heel soms zijn dat toch de beste termen om mijn gevoel uit te drukken. Want Hong Kong Disneyland, dat ís magie. Van het moment waarop je het resort binnenrijdt tot het moment waarop je met tegenzin weer vertrekt; pure magie. Het zou best kunnen dat je mijn mening niet begrijpt. Hong Kong Disneyland is en blijft immers dat kleinschalige resort waar één middelgroot park de klus moet klaren. Ik wil ook niet beweren dat dit het beste themapark aller tijden is, want mijn voorkeur blijft bij Tokyo DisneySea en Disney California Adventure. Maar toch doet Hong Kong Disneyland iets dat geen enkel ander Disney-resort met me doet. Ik bekijk het als een soort verliefdheid waar ik maar niet van verlost geraak.
De frequentie van m’n reisjes is de beste manier om reclame te maken voor Hong Kong Disneyland. Ik kwam hier voor ’t eerst in 2013 en ging er toen van uit dat het een once-in-a-lifetime experience was. Maar nu, zes jaar later, ben ik er al voor de vierde keer. Was dit het laatste bezoek? Neen. Zal ik hier snel opnieuw staan? Ik denk eerlijk gezegd van wel. En zal ik de volgende keer met hetzelfde kinderlijke verlangen de dagen aftellen? Oh ja, wees daar maar zeker van.
Dus ehm… wat zei je daar? Galaxy’s Edge? Wat is dat?
Glenneke
