Ook vandaag stond ik weer aardig vroeg op. Deze dag was namelijk vergelijkbaar met de vorige: twee parken die een eindje van Osaka weg liggen. Na een comfortabel ritje met de Shinkansen was ik in Hamamatsu aanbeland. Bij het park was ik echter nog niet, want ik moest eerst nog een stukje met de bus. Aangekomen op het busperron, wat er overigens net als het treinstation zeer verzorgd en praktisch bij lag en een voorbeeld is voor hoe openbaar vervoer zou kunnen worden vormgegeven met een cirkelvormig busstation verbonden met het treinstation via een tunnel, vertrok de bus recht voor mijn neus. Gelukkig hoefde ik niet al te lang te wachten voor de volgende bus. Overigens merkte ik tijdens het wachten dat ik een koudje begon op te lopen. De te zwaar gekoelde, enorme hostelkamer wijs ik hiervoor nog steeds als schuldige aan.
Ik had ergens gelezen dat de busrit ongeveer 45 minuten zou moeten duren. Dit was echter eerder dichtbij een uur. Maakt niet uit, het gaat erom dat ik bij het park aanbelandde. Het was best druk; ik moest ongeveer een tien minuten wachten om een entreekaartje met bijbehorend polsbandje te bemachtigen. Deze drukte verspreidde zich echter goed over het park en het bijbehorende waterpark, wat ervoor zorgde dat er geen rijen waren, iets wat ik inmiddels al gewend was in Japanse parken.
Aangezien hier drie achtbanen stonden en ik nog twee achtbanen nodig had voor achtbaan nummer vijfhonderd, besloot ik tegen mijn normale methode in bij de kleinere achtbanen te beginnen. Mini Coaster zou de eerste achtbaan worden, maar de baan was gesloten. Ik heb geen flauw idee wat de precieze reden hiervan was, maar de baan lag er in ieder geval qua verf strak bij.
Of ik hierna de grootste achtbaan van het park deed ligt niet meer fris in het geheugen, maar de kans is groot dat ik eerste naar Jungle Mouse liep, aan de andere kant van het park. Ook deze baan, welke een Aziatische variant is op een Wild Mouse en vooral in China te vinden in vele parken, stond strak in de verf. Het andere wat deze baan met Mini Coaster gemeen had was dat deze baan ook gesloten was. Van de drie achtbanen in dit park waren er dus twee gesloten. Balen natuurlijk, maar liever deze twee banen gesloten dan de derde, grootste achtbaan van het park.
Eindelijk werd het dus tijd voor een achtbaan. Ik was terug in het eerdere parkgedeelte om Mega Coaster, zoals deze baan op originele wijze heet, een ritje te geven. Deze Togo looper heeft iets weg van de Big Apple Coaster in Las Vegas, maar dan in het klein. De meest in het oog springende elementen van deze baan zijn een dive loop met een bizarre support structuur en heartline roll met de supporting van een Ultra Twister. Interessant!
De rit was verrassenderwijs best wel goed. De baan is niet 100% soepel, maar het wordt nergens ook maar een beetje pijnlijk. Er is wat airtime en zeker in de laatste helix aardig wat g-krachten. De inversies zijn aan de lompe kant, maar ook zeker niet slecht. Al met al toch wel een goede baan, zoals eigenlijk vrijwel alle Togo’s in Japan.
In hetzelfde gebiedje pakte ik ook even de Ice House mee, een attractie die in meerdere Japanse parken te vinden is. Het concept is simpel, het is koud, blauw is de hoofdkleur en er is in het koude rondje door het huis ook wat thema te vinden. Zeer simpel, maar op warme dagen zoals vandaag zeer welkom.
Gelukkig zijn een paar achtbanen niet de enige attracties hier. Mijn rondje gaat verder bij de Paratrooper die over de kop gaat. Deze ben ik in een aantal Japanse parken al eerder tegengekomen, maar ook hier pak ik een rondje mee. Prima flatrides, voor mij als doorgewinterde fan niet te heftig maar gewoon een lekker ritje.
Ook was er een log flume te vinden. In veel Japanse pretparken zonder enig thema, maar hier met wat neprotsen om de baan heen. Verrassend was de korte wachtrij. Aangezien gelijk instappen in Japan bijna de norm was geworden, was het goed om te zien dat ik eindelijk een keer een wachtrij tegenkwam, al was het maar kort. De flume zelf was niet heel bijzonder. De drops waren niet nat en er zaten geen onverwachtse elementen in. Wel lag de baan er zeer verzorgd bij, met zelfs dus wat thema. Gewoon een leuke meepakker dus.
Via de nog steeds gesloten Jungle Mouse en het daarnaast liggende waterpark kwam ik boven op de heuvel uit. Tot 2015 stond hier een Bat Flyer, maar deze was inmiddels weggehaald. Het was duidelijk te zien dat het park hier aan het vernieuwen is geslagen, want alles lag er zeer fris bij, en de attracties, vooral op kinderen gericht, zagen er gloednieuw uit. Een fietsmonorail die het gebied omcirkelde was verder half afgebroken en werd nu als decoratie gebruikt.
Alhoewel de meeste attracties voor kinderen waren wilde ik de kleine parachutetoren wel uitproberen. Deze was vandaag helaas gesloten. Daarom ging ik maar naar de enige grote attractie in dit gebied, het reuzenrad. Een reuzenrad is altijd een leuke meepakker voor het uitzicht vanuit de hoogte, en dit wiel was zelfs nog iets hoger aangezien het dus boven op de berg stond. Hier viel op dat het park, wat er trouwens zeer verzorgd bijlag, op een prachtige locatie lag, naast een groot meer omringd door een heuvelachtig landschap.
Via een theater wat handig gebruik maakte van de helling van de heuvel ging ik naar de tweede etage van het park. Hier waren wat standaardattracties te vinden zoals een schommelschip, een 3D-bios en een klein droptorentje. Ook was hier een darkride te vinden, een interactieve nog wel. Ik weet niet precies meer hoe het werkte, maar het waren zover ik me kan herinneren een aantal simpele spelletjes tegen je medeberijders, bestuurd door middel van een knop voor je zitplaats. Aangezien ik de attractie alleen deed namen computerspelers de lege plekken over, en helaas werd ik verslagen door één van de computerspelers. Wel een zeer leuke en unieke attractie. Interactieve attracties zijn niet nieuw, maar deze soort had ik nog nergens gezien. Meer van dit graag, aangezien het perfecte familie- en groepsattracties zijn.
Na een paar rides te zijn voorbijgelopen kwam ik bij een tweede darkride terecht. Dit was een shooter met de lay-out van een ovaal, waar er wel meerdere van te vinden zijn in Japan. Wat Dragon Fighter, zoals deze shooter heette, precies voor thema had weet ik niet meer, maar de naam doet hevig vermoeden dat het iets met draken te maken had. Verder zal deze shooter, zoals andere, vergelijkbare shooters in Japan, ongetwijfeld zeer degelijk maar niet ongelofelijk hoogstaand gethematiseerd zijn geweest. Prima attracties.
Nieuw dit jaar, of tenminste, nieuw gepresenteerd wat ook zou kunnen betekenen dat de attractie één of twee jaar eerder geopend is, was Pirate’s Plunder, of Pirates’ Adventure. De naam hangt af van het bordje wat je leest.. Dit is één van de vele Desperado’s, een paar jaar geleden vrij populair in Europese attractieparken, maar inmiddels in de vergetelheid geraakt. Ik heb alleen de versie in Bobbejaanland gedaan, en pakte deze dus maar even mee. Niet al te spectaculaire attracties natuurlijk, maar gewoon plezant om tussendoor even te doen en daarnaast wederom perfecte familieattracties.
Via het ingangsgebouw, waar zich trouwens nog iets wat een walkthrough leek te zijn bevond, welke ik heb overgeslagen aangezien hij meer op jonger publiek gericht leek te zijn, liep ik weer naar de Mega Coaster. De baan bleef vrij goed, ondanks dat het een Togo is.
Vandaag stond er nog een park op de planning, dus het werd tijd om te gaan. Hamanako Pal Pal was een alleraardigst park om te bezoeken. Ik zou het zelf willen vergelijken met een park als Drievliet of Hellendoorn maar dan met een grotere en vooral in vergelijking met Hellendoorn betere hoofdattractie. Een zeer verzorgd familieparkje met een ruim attractieaanbod, maar zeker niet het puntje van de attractieparkzalm. Het was gewoon een zeer prettig park om te bezoeken. Zeer verzorgd en gelegen op een mooie locatie. Twee gesloten achtbanen is natuurlijk een jammer feitje, maar bij het uitvoeren van de pretparkhobby kan je zoiets altijd tegenkomen.
Goed, ik ging weer terug met dezelfde bus, die er weer een aardig tijdje over deed, om via het spoor en een gratis pendelbus bij het tweede park van vandaag aan te belanden, Lagunasia. Na entree en een polsbandje betaald te hebben, kon ik naar binnen en kwam ik er tegelijk achter dat het een pretpark en waterpark ineen was. Ik had mijn research prima gedaan, maar dacht dat het gescheiden was. Fout gedacht. Het waterpark ligt in het midden van het park, en het pretpark is daar in een cirkel omheen gebouwd. Wat trouwens ook opviel was het mooie thema. Met de bouwstijl leek het park DisneySea een beetje na te willen doen. Laat ik echter maar gelijk duidelijk maken dat dat niveau bij verre niet gehaald werd, wat natuurlijk ook helemaal niet de verwachting is bij een dergelijk park.
De eerste achtbaan die ik deed werd Aqua Wind. Deze baan, wederom wachttijdloos, is een Gerstlauer Bobsled met een lay-out die later ook verkocht is als Spinning Coaster, en in die categorie onder andere te vinden in, als ik het goed heb, een aantal parken van Six Flags. Zoals elke baan van dit type was de rit heerlijk. Niet heel intens of extreem, maar gewoon een fantastisch familiebaantjes die van alles wat heeft en uitblinkt en het genietbare bochtenwerk. Geweldig baantje! Dit was daarnaast ook achtbaan nummer 500 voor mij, tot ik een paar maanden later ontdekte dat Racer in Kennywood als dubbel is geteld op Coaster-Count, een technisch dingetje wat ik persoonlijk anders beschouw.
Dus, blijkbaar werd de volgende baan nummer 500, en dat was Pirates’ Blast. Een bord voor de attractie maakte duidelijk dat de baan de eerste paar uren van de dag normaal draaide, wat nu voorbij was. Na zeker tijdstip kreeg je een prachtige VR-bril op je snuit. Dit maakte de wachtrij van vier personen een wachtrij van tien minuten, omdat ze mensen in kleine groepjes doorlieten voor de uitleg en het opzetten van de VR-bril. Ik had al eerder VR-achtbanen gedaan en wist hoe het werkte, maar het personeel deed zijn best mij duidelijk te maken wat ik precies moest doen, of, in ieder geval, om mij gewoon te helpen zodat ik zelf weinig werk had.
De eerste rit, of laat ik het poging noemen, was zeer interessant. De VR-bril werkte niet, want het scherm bleef stilstaan in het station. In principe deed ik de baan dus gewoon met een slaapmasker op. Gelukkig was de baan niet ruig, anders had ik, en vooral mijn nek, een zwaar ritje gehad aangezien ik me nergens op kon voorbereiden. Overigens hoorde ik op de achtergrond hier en daar wat geluiden, wat me nieuwsgierig maakte hoe het thema van de baan eruit zag. Ook omdat ik in eerdere trip reports heb gelezen dat deze baan best aardig gethematiseerd is. Helaas ben ik er niet achter gekomen.
Aangekomen in het station besloot de medewerkster haar Engels eens te testen en mij te vragen hoe de rit was. Toen ik haar vertelde dat de VR-bril niet echt werkte stuurde ze me gelijk naar voren om de rit nog een keer te doen, ditmaal met werkende VR-bril. De VR was aardig maar niet van de beste kwaliteit. Gewoon een leuke gimmick welke wat mij betreft niet al te lang blijft hangen. Na de rit had ik nog een kort gesprekje met de medewerkster, welke zeker voor een Japanse zeer degelijk Engels had.
De bingo werd binnengehaald met de laatste nieuw achtbaan voor vandaag, Stellar Coaster. Dit was een achtbaan welke wel een beetje valt te vergelijken met een Vekoma Junior. Kinderbaantjes met een zeer familiaal karakter, welke ik overigens altijd zeer plezant vindt om te doen. Bovendien had deze baan een soundtrack en onboard sound. Themamuziek doet het altijd zeer goed bij mij, zeker als het onboard is, dus dat gaf de baan een extra plusje. Prima baantje.
Wat de volgorde van attracties precies was weet ik eigenlijk niet meer, maar dat zou wel eens de log flume kunnen zijn, welke ik meestal wel even meepak in pretparken. Ik was vergeten mijn tas in een kluisje te doen, dus ik werd de rij in de eerste instantie weer uitgestuurd, welke gelukkig helemaal leeg was. Goed, na dit klein foutje bleek Legend of Labyrinth een zeer degelijke log flume te zijn. De rit was best goed, met wat aardig thema, wat leuke effecten en een achterwaartse drop. Met wat meer effecten en wat overtuigender thema zou het park echt een beest van een flume hebben staan, maar ook nu was de flume al zeer degelijk. Thematisch gezien één van de betere log flumes die ik heb gedaan. Overigens werd ik gewoon nat in deze flume. In vrijwel alle Japanse waterattracties hoef je geen spatje water te verwachten, dus dat was wel een verrassing. Gelukkig was het opnieuw aardig warm vandaag.
Dit park heeft ook een bizarre dark ride, Magical Powder. Deze dark ride gaat over blikken waarin magisch poeder zit, en welke gestolen worden. Via een aantal scenes red je, of naja, de held van het verhaal, het magische poeder uit de handen van een slechterik, met op de achtergrond een aanstekelijke en lichtelijk irritante soundtrack wat past bij een dergelijke dark ride. Geniaal weer, en vooral zo fout!
Net zoals in vele parken was ook in dat park een shooter te vinden, Fire Fire was een shooter zoals alle andere Japanse shooters. Zoals ik me kan herinneren een ovaaltje, met aardig thema en niet al te moeilijk te raken doelen. Gewoon een leuke meepakker zoals in alle Japanse parken. Iets wat zeker niet misstaat in de Nederlandse familieparken, al heeft Avonturenpark Hellendoorn natuurlijk al een shooter die qua ritervaring superieur is.
Naast een aantal herhaalritjes op Aqua Wind, omdat Gerstlauer Bobsleds gewoon toffe coasters zijn, heb ik ook nog twee shows gezien. Op het ingangsplein was een plaatselijke entertainer, Partyboy Kintaro, bezig met wat aardige ballonacts en wat jongleer- en evenwichtstrucjes. Niet het beste wat ik ooit heb gezien, maar zeer vermakelijk. Overigens probeerde hij het publiek bij de show te betrekken, en natuurlijk is het interessant om de enige witte jongen in omstreken proberen iets te laten doen. Hij was de eerste Japanner die geen twijfels had over mijn kennis van het Japans, maar die twijfels zijn er niet voor niks. Ik kan namelijk geen Japans. Ik heb voor een paar minuten een ballon vastgehouden, maar wat nou precies de bedoeling was, geen idee. Oranda kara kimashita!
De tweede, of qua tijdstip gezien eerste show was een groot WTF-moment. De verhaallijn van LaGrille was een groot mysterie voor mij. In die 15 minuten die ik van de show heb meegepakt, wat het grootste deel van de show was. zag ik een combinatie van Frozen, Assepoester, Aladin en RuPaul’s Drag Race. Zeer vreemd en eigenlijk gewoon hilarisch. Ik wist niet waar ik naar zat te kijken. Misschien dat het verhaal me helemaal duidelijk was geworden als ik vanaf het begin van de show aanwezig was geweest.
Na en tussen al deze dingen door viel in het park ook nog op dat het eigenlijk gewoon een klein resort is. Naast het water- en pretpark was in het park ook nog een kleine tuin en ik geloof een galerij te vinden, en buiten het park kon je zover ik weet nog een rondje maken met de Thousand Sunny, de boot van de hoofdkarakters uit de populaire anime One Piece. Het zou me ook niks verbazen als het park accommodatie heeft. Overigens ook wel grappig, terwijl ik foto’s aan het maken was, bleek de medewerker van Pirates’ Blast, mijn succesvolle VR-ervaring, net klaar te zijn met haar shift. We hadden nog een kort gesprekje en ze maakte wat foto’s van mij. Zeer vriendelijk, in haar pauze- of zelfs vrije tijd!
Toen ik het park bijna zou verlaten zou net de eindshow beginnen, in het donker, waarbij ik ook nog even wil zeggen dat het park best mooi verlicht was ‘s avonds. De eindshow was een fonteinshow. Het was geen Aquanura, maar best mooi om te zien. Een kleine versie van Aquanura is waarschijnlijk een goede beschrijving. Dubai, Las Vegas, Gamagori? Of de fonteinshow een opstapje was naar iets groter, zoals vuurwerk, kan ik niet zeggen, want ik had weinig zin om te wachten op de volgende bus, dus ik haastte me naar de bus. Interessant trouwens om te zien dat er ondertussen best veel mensen nu pas het park binnenkwamen, omdat het park een evenement organiseerde waarbij het zwemgedeelte ’s avonds open was. Het trok aardig wat stelletjes en qua geslacht gelijk verdeelde groepjes, die ook overdag al in aardig grote mate aanwezig waren.
Lagunasia was een zeer fijn park. Dat water- en themapark dwars door elkaar heenliepen vond ik iets minder, aangezien het thema daardoor een beetje teniet werd gedaan door de meer algemene sfeer van een waterpark. Ook de extra foodtrucks voor de drukte hielpen hierbij niet echt. Qua thema lijkt het nu een beetje op een rip-off van de betere themaparken, maar toch heeft dit park best veel potentie om nog verder te groeien tot een nog beter resort. Het ziet er nu al zeer goed uit in sommige gebieden, waarbij andere gebieden zoals het kindergebiedje iets minder tot niet gethematiseerd zijn. Potentie is er in ieder geval zeker, maar dat betekent niet dat het nu een slecht park is. Het attractiegedeelte is misschien wat te klein als autonoom gedeelte, wat ook verklaard waarom water- en themapark door elkaar heenlopen, toch had ik een zeer toffe dag in dit parkje, met een aantal interessante en zeer degelijke attracties. Het personeel noem ik tegenwoordig al niet meer wanneer ik Japanse parken bespreek, maar ook dat was over het algemeen, zoals in heel Japan, zeer vriendelijk – of misschien eerder vriendelijk. Al met al lijk ik vrij kritisch af te sluiten in tegenstelling tot eerder besproken parken, maar dat komt vooral omdat ik in dit park aardig wat potentie zie, vooral door de drukte in met name het waterparkgedeelte vandaag en de aanwezigheid van degelijke thematisering. Een interessant park!
