Hokkaido, het meest noordelijke eiland van Japan’s vier grote eilanden, heeft slechts twee parken van degelijke grootte. Hokkaido Greenland is één daarvan. Op de vrijdag voordat , zover ik wist, de schoolvakantie zou beginnen bezocht ik dit park. Iwamizawa, de stad waarin het park lag, was met slechts een halfuurtje in de trein niet al te ver verwijderd van Sapporo, waar ik verbleef.
Het park zelf ligt echter buiten de stad. Aangekomen bij het busstation had ik een vaag vermoeden welke bus ik moest nemen. Toch vroeg ik het voor de zekerheid, met het tijdens de zomerschool aangeleerde Japans. Een simpel Japans zinnetje spreken is één stap, maar een Japans antwoord van enkele volzinnen verstaan is een tweede stap waarin ik niet succesvol was, al had ik met het verstaan van één woord wel een idee wat de mevrouw aan de balie me probeerde te vertellen. Toen ze alles vertaalde naar het Engels omdat het Japans mij niet geheel duidelijk was, bleek dat de bus alleen in het weekend naar het park rijdt, en dat ik dus moest uitstappen bij een bushalte daarvoor.
Een busritje later stond ik bij een bushalte aan de rand van de stad, simpel gezegd in de middle of nowhere. Gelukkig hielpen een bordje en zover ik me herinner ook het topje van een reuzenrad me om het park te vinden, en na iets meer dan 20 minuten wandelen stond ik voor de ingang.
Toen ik voor de ingang stond twijfelde ik of het park open was. Op de hele parkeerplaats stonden maar zes auto’s en medewerkers waren aan het timmeren bij de ticketbalies. Ik liep maar richting de ingang zonder kaartje, waar ik nog een ticketbalie ontdekte waar entree snel geregeld was. Ook kon ik een all-you-can-ride wristband ophalen bij de souvenirshop, waar de mevrouw achter de balie me zelfs naartoe begeleidde. Het park was dus open en zonder veel moeite had ik alles wat ik nodig had om de attracties te doen.
Meteen liep ik wel tegen een gesloten attractie aan. In dit park staat een Zamperla Roto Shake, welke niet heel veel voorkomen. Dit was aan attractie waar ik best naar uitkeek, maar helaas was de ride vandaag gesloten. Overigens was dat niet echt een verrassing, want in het handjevol trip reports wat van dit park bestaat, is de attractie meestal gesloten, en bovendien was bij de attractie ook geen naambord, geen ingangsbord en geen uitgangsbord meer te vinden en is deze ook van de parkkaart gehaald. Waarschijnlijk dus definitief gesloten, maar gewoon nog niet weggehaald.
De eerste attractie die ik deed was Wani Wani Coaster. Over dit kinderachtbaantje, wat een uitgestrekt achtfiguur was, valt niet heel veel te vertellen. Niet heel snel, niet heel spannend, maar gewoon prima voor de kinderen en voor mij leuk als bingomateriaal.
De volgende attractie was Dragon King, een standaard loopingcoaster van Japanse makelij met één looping en twee corkscrews, waarbij opviel dat de drop niet steil was, maar uitgestrekt. Erg soepel was de baan niet, zoals vaker bij dit soort banen, maar het was nou ook weer niet dramatisch. Gewoon een prima meepakker. De locatie, boven op een heuvel, was trouwens wel goed gedaan. Een dergelijke looping coaster op een voor de rest lege heuvel is een mooi aangezicht.
Waar de loopingcoaster een uitgestrekte first drop had, had de jet coaster van het park juist een steile first drop. Per ongeluk omgewisseld? Aangekomen bij GO-ON, zoals de jet coaster heet, zat ik voor het eerst in dit park in een attractie met andere bezoekers. De operator was zo vrolijk en overenthousiast, dat ik me een beetje afvroeg of hij wel helemaal mentaal wel helemaal goed was. Afgezien van dat, was GO-ON tijdens dit eerste ritje een degelijke jet coaster. Niet heel bijzonder maar gewoon een lekker ritje met wat niet al te extreme heuvels, uitgestrekte bochten en een lange rit. Een special elementje waren overigens de remmen, welke slechts uit autobanden bestonden. Als het werkt, dan werkt het!
Aangezien het reuzenrad praktisch naast GO-ON stond, besloot ik even van het uitzicht te genieten en even een rondje in deze attractie te pakken. Inmiddels was ik al gewend aan de megalomane reuzenraden in Japan, maar ook dit exemplaar was weer genieten dankzij het uitzicht. Het was echter wel een vreemd aanzicht dat de parkeerplaats bijna leeg was. Wat wel leuk gedaan was, was dat in het park een meer te vinden was, met een eilandje in de vorm van Japan erin gelegen. Leuk gedaan.
Een stukje door het park gelopen was de vierde en laatste nieuwe baan van vandaag aan de beurt. Torokko Coaster was qua rit niet heel spannend met twee heuvels en wat bochtjes, allemaal vrij lomp genomen. Wat echter bizar was, was dat de lift hill en de remmen binnen en buiten het station bestonden uit een transportband, vergelijkbaar met de lift hill van een log flume. Of dit nou het meest duurzame systeem is voor de lift hill en remmen van een achtbaan betwijfel ik, maar het werkte in ieder geval. Gelukkig regende het vandaag niet!
Vier achtbanen en een reuzenrad is natuurlijk niet het enige wat het park te bieden had. Achterin het park, vlakbij Torokko Coaster, stond bijvoorbeeld een karretjesrit welke rond het meer ging. Ook hier kon je de autootjes zelf besturen, inclusief gas en remmen, maar het blijven familieattracties, dus erg hard ging het niet. De locatie rond het meer was echter wel mooi, en omdat het zo rustig was hielden hele groepen kraaien de baan bezet, al gingen ze wel op tijd aan de kant. Interactief element!
In deze hoek van het park stonden meer attracties, zoals trapbootjes en trapzwaantjes in het meer en een interactieve attractie die ik al in een aantal andere parken had gezien. Ik ging echter door met mijn rondje, om na wat fotootjes geschoten en wat eten gegeten te hebben weer uit te komen bij GO-ON. Ik deed hem opnieuw, ditmaal achterin, waar de baan veel beter was. Op een aantal heuvels was er flinke airtime die er voorin niet was. Dit maakte de baan heel veel beter. Verrassing!
Hierna deed ik, zover ik me herinner, een tweede kartbaan, ook met autootjes zonder veel snelheid. Deze liep onder GO-ON door, wat een paar mooi uitzichten op de baan gaf. Overigens waren er twee verschillende banen bij deze attractie, één voor eenpersoons- en één voor tweepersoonskarretjes.
Waarschijnlijk deed ik tussendoor GO-ON nog een of twee keer, maar dat ligt helemaal fris meer in mijn geheugen. Ik liep in ieder geval de heuvel af om in het ingangsgebiedje terecht te komen, waar de Flash Dance stond. Deze attractie is vergelijkbaar met de Snow Jet op de kermis, alleen erg spannend was het ritje niet. Er zijn snellere versies van dit type attractie. Toch gewoon prima, leuk om mee te pakken.
Hetzelfde gold ook voor het spookhuis. Leuk om mee te pakken, maar aangezien ik me niks meer herinner van het ritje, heeft het vast niet heel veel voorgesteld. Ik herinner me er niet meer van dan van het loopspookhuis wat iets verderop stond, en die heb ik niet eens gedaan omdat ik het niet echt op spookhuizen heb.
Een attractie waarvan ik dacht dat deze gesloten was, maar inmiddels toch bemand, was een soort star flyer, maar dan een prehistorisch model met drie raketten als zitjes in plaats van individuele zitjes of tweezitters. Erg snel ging het niet, maar het was mooi voor het uitzicht en zulk soort oudere attracties vind ik altijd fascinerend om te zien en te berijden.
Ik was weer dichtbij Dragon King en ondanks dat de baan niet echt fantastisch was, deed ik toch een bisnummertje. De baan verbleekt natuurlijk bij al het moderne geweld, maar om een of andere reden heeft zo een meer dan dertig jaar oude looper ook wel weer wat.
Ik maakte weer een rondje en passeerde een hoop rides, zoals Torokko Coaster en ook een handjevol flatrides. Daarbij viel het wel op dat er qua kwantiteit in dit park geen gebrek is. Dit park heeft best veel attracties. Een ride die ik van het hele rijtje aan flatrides wel meepakte was de polyp. De attractie deed onder aan de versies van Schwarzkopf, was vrij traag en in spinnen ben ik best een amateur, maar – en het wordt onderhand een beetje cliché dat ik dit zeg – het was een leuke meepakker.
Ondertussen kwam ik wel tot de conclusie dat ondanks dat dit park een groot attractieaanbod heeft, vernieuwing daarbij ontbreekt. Op de interactieve ride achterin het park en wat kiddierides na leken de meeste attracties in dit park al minstens twintig jaar oud te zijn.
Achter de polyp was een fietsmonorail te vinden. Fietsen vind ik opzich best een plezante bezigheid, en omdat de baan een lift hill en helling had, pakte ik hem mee. Wie weet welke gek dit soort attracties over een paar jaar mee gaat tellen als achtbaan, al tel ik deze zeker niet mee.
Om Torokko Coaster heen was een log flume te vinden. Omdat het vandaag een prima temperatuur was, maar niet heel heet, was ik niet van plan deze mee te pakken. Uiteindelijk kon ik het, als liefhebber van log flumes, toch niet laten. Heel nat werd ik er gelukkig niet in, wat overigens valt te verwachten van een Japanse waterattractie, en het ritje was gewoon prima.
In eerdere trip reports had ik gelezen dat één van de twee spiegelhuisjes twee versies heeft, een normale, en, na het overhalen van een hendel, een iets moeilijkere. Ik deed ze dus allebei – beiden stonden in het ingangsgebiedje – maar ze waren heel simpel te doorlopen en de operator bood helaas niet aan om de lay-out te veranderen. Of het verhaal van het spiegelhuisje echt waar was, of de operator had gewoon was vergeten of dat het inmiddels was weggehaald, weet ik niet, maar het was dus een kleine anticlimax. Overigens was het tweede spiegelhuisje best mooi, met wat simpele sfeerverlichting en wat simpel thema.
Als laatste ging ik, zover ik weet, nog twee keer in GO-ON, wat achterin toch best wel een goede baan was. Toch altijd weer verrassend, hoe die Japanse jet coasters uitpakken. Na deze twee ritjes ging ik het park uit, waar ik zag dat er inmiddels maar liefst rond de tien of vijftien auto’s op de parkeerplaats stonden, om daarna weer bij de bushalte te komen na een eindje lopen. Ik moest iets minder dan een halfuurtje wachten op de bus, maar ik was al blij dat de bus überhaupt arriveerde, bij zo’n desolate bushalte als degene waar ik stond te wachten.
Na een treinrit terug naar Sapporo liep ik nog wat door de een park en andere delen van de stad aangezien het nog niet zo laat was, en ook omdat Sapporo een erg prettige stad was om te bezoeken en doorheen te wandelen. Ik at wat om vervolgens niet al te laat naar het hostel te gaan. Ik plande de komende dagen nog wat en ging daarna slapen.
Hokkaido Greenland was niet bepaald de top der pretparken, maar toch was een leuk pretparkdagje. GO-ON bleek veel beter te zijn dan ik van tevoren had verwacht en ook de rest van het attractieaanbod is gewoon solide, al mist er wel een stevige thrillride. Het was echter wel vreemd om in een dergelijk leeg park rond te lopen waarbij elke operator als het ware op je let. Ook was het wel bijzonder om eigenlijk een beetje terug in de tijd te gaan, aangezien bijna het gehele attractieaanbod niet heel jong meer is, maar waarbij het park wel schoon, verzorgd en prima onderhouden lijkt, met hier en daar frisse verfbeurtjes.
