Tussen de laatste en deze TR zit nog een pretparkdag, maar deze sla ik even over omdat dit een dag was met gesloten meepakkertjes, niet heel interessant voor een throwback dus. Verder zitten tussen de eerdere geplaatste TRs en deze TR iets meer dan 2 weken, waarin ik aan een zomerschool deelnam. Geen volle pretparkvakantie dus, maar wel zeer leuk! Goed, door naar de volgende throwback, waarin we teruggaan naar een lokaal Japans familiepretparkje.
Tijdens een zomerschool is een pretparkbezoekje misschien niet het eerste waar je aan denkt. Naast Tohoku University, de universiteit waar ik de zomerschool volgde, ligt in Sendai echter ook Benyland. Als pretparkfan kon ik een park wat zo dichtbij was natuurlijk niet overslaan en dus bezocht ik het park op de zondag twee weken na het beginnen van de zomerschool. Normaal gesproken zou ik met mijn medezomerschoolgenoten op pad gaan naar waar iedereen maar zin in had, maar aangezien het gros van de mensen inmiddels aardig uitgeteld was na een intensief programma en de zondag als rustdag gebruikten om wasjes te draaien en souvenirs te kopen waren er geen grootse plannen voor het leeuwendeel van de dag.
Tussen tien uur en half elf ging ik weg. Met eigenlijk alleen de naam van het metrostation waar ik heen moest vagelijk in mijn hoofd liep ik naar het hoofdstation van Sendai. Toen ik daar aankwam bedacht ik me dat Sendai meer dan één metrolijn heeft, wat betekende dat ik even moest zoeken naar de juiste lijn. Vervolgens kwam ik erachter dat de metrolijn die ik moest hebben vlakbij mijn hotel langs komt, waardoor de wandeling naar het station niet helemaal nodig was geweest, al is er niks mis met een wandelingetje door de stad. Al met al kwam ik rond half twaalf aan bij Benyland.
Nadat ik een wristband had aangeschaft en het park was binnengegaan begon het langzaamaan een beetje te miezeren. Omdat een groot deel van de Japanse parken hun attracties niet in de regen lijkt te laten draaien liep ik maar gauw naar de eerste achtbaan. Dit was de Corkscrew. Een Arrow Corkscrew, wat de naam al gedeeltelijk weggeeft. Ik kon meteen instappen en het ritje was precies zoals verwacht. Niet heel spannend, maar gewoon een prima ritje en aardig soepel voor een dergelijke baan. Wat wel opviel was dat de baan recentelijk een frisse verbeurt had gekregen, maar dat deze niet helemaal was afgemaakt. Misschien was de verf op? Verder was de baan ook mooi gepositioneerd op een heuvel, als de grote blikvanger van het park.
Helemaal aan de achterkant van het park was de hoofdattractie van het park te vinden, de Yagiyama Cyclone, opnieuw een achtbaan van Arrow. Alhoewel de mijntreinbanen van Arrow meestal niet heel spannend zijn, werd ik door deze baan erg verrast. De first drop had namelijk enorme airtime, zoveel dat ik bijna het gevoel had uit het karretje geslingerd te worden. De rest van de baan was dan weer niet het hoogtepunt van spanning maar toch zat het tempo er wel goed en was het bochtenwerk aardig. Een baan die veel beter was dan verwacht, en net als Corkscrew mooi gelegen, op een verhoging in het landschap.
Ik ging verder met mijn achtbaanjacht voordat de regen roet in het eten zou kunnen gooien, wat mij bij Aero 5 bracht, de nieuwste baan van het park. Veel valt over deze baan niet te zeggen. Aero 5 is eens simpele Zamperla kinderbaan. De baan heeft de lay-out van een Fiesta Express maar dan suspended. Meepakken en door dus.
Om de bingo compleet te maken deed ik de Jet Coaster als laatste. Wat opviel was dat deze baan geen beugel had, alleen een autogordel. Dat verklapte al wat over de spanning van het ritje. De baan had een zeer trage lift hill, een first drop met een heel klein beetje airtime en rolde daarna via wat bochtjes met niet heel veel vaart het station in. Wel was het de enige baan waar af en toe een korte rij voor stond, dus blijkbaar werd de baan gewaardeerd onder bezoekers.
Nu de bingo binnen was werd het tijd om de rest van de attracties te bekijken. Daarmee begon ik dicht bij de ingang, waar een aantal flatrides stond. Hier deed ik de Paratrooper. Niet de meeste spannende attractie maar gewoon een heerlijke klassieker welke gewoon leuk is om even mee te pakken.
Vervolgens beklom ik een paar trappen en kwam ik uit bij een soort monorail. Deze had losse karretjes waar in elk vijf personen pasten, waarvan één persoon achter het stuur, inclusief werkend gas- en rempedaal. Zeker weten doe ik het niet, maar de karretjes leken te draaien op brandstof. Best apart dus. Leuk om mee te pakken en ideaal om fotootjes te schieten, aangezien de attractie een rondje om de voorste helft van het park maakte.
Alhoewel ik schommelschepen over het algemeen oversla omdat de verrassing en de thrill na vele schommelschepen er toch al een beetje af is, leek het schommelschip in dit park vrij hoog te gaan, bijna 90 graden. Dat is dan ook waarom ik de attractie hier wel meepakte. In de praktijk bleek het niet zo spannend als het eruit zag en daarnaast was de ritduur ook erg kort, maar een plezante meepakker was het zeker.
Ik ging door naar de achterste helft van het park, onderweg foto’s makend, om vervolgens het reuzenrad mee te pakken. Perfect om fotootjes te schieten, zeker van de fotogenieke Yagiyama Cyclone welke er vlak naast stond.. Deze waren niet zomaar gemaakt, want het raam was nat waardoor ik mijn arm uit het raam moest steken, wat op een kiertje open stond. Met ook nog een lens waar een druppel op kwam bleken honderd procent scherpe foto’s moeilijk met het weer vandaag, maar het was in ieder geval een mooi ritje dankzij een mooi uitzicht.
Ondertussen begon het steeds meer te druppelen. Misschien heb ik de Yagiyama Cyclone meegepakt, maar wat ik zeker heb gedaan is doorgelopen naar de Top Spin. Het ritje was vrij kort maar verder wel prima. Gewoon lekker gemiddeld voor een dergelijke apparaat. De aquafun dankzij de regen was echter minder plezant, zeker omdat ik geen paraplu bij me had.
Ondertussen werd de aquafun me dan ook iets te veel, en moest ik schuilen. Eerst een lange tijd onder een door de bladeren vrij droog picknickbankje, daarna in de tunnel onder het kleine kasteeltje. Ineens kwam er ook een Japanse oudere vrouw naast me staan. Ze begon met me te praten, wat ik zeer verrassend vond aangezien het gemiddelde niveau van Engels in Japan nou niet bepaald hoog ligt. De oudere dame sprak de taal echter vrij goed! We praatten en tijdje en ze vroeg of ik mee kwam naar de show. Na het vinden van de showlocatie bleek het echter al vrij aan de tijd te zijn, zeker aangezien ik met mijn medezomerschoolstudenten ook nog andere plannen had aan het einde van de middag. Ik excuseerde me om daarna nog even een snel rondje door het park te doen.
De show later, toen deze al begonnen was en ik er toevallig langs liep.
Een attractie die, zo ver ik me herinner, nu pas aan de beurt was, was de Megadance. Wat dit apparaat precies kan weet ik niet, maar vandaag zat er niet meer in dan wat ronddraaien waarbij de karretjes mak heen en weer gingen. Een zeer makke familieattractie, die op een Duitse kermis vast en zeker kan worden omgetoverd tot een flinke thrill.
De Yagiyama Cyclone werd ook niet overgeslagen. Deze heb ik in de uurtjes dat ik het park bezocht zo’n 5 á 6 keer bereden. De baan behoort zeker niet tot de top, maar met flinke airtime op de first drop waarna een fijn ritje volgt was het zeker niet erg om deze baan een aantal keren te berijden. Al foto’s makend kwam ik, als afsluiter, aan bij de Corkscrew. Als soepele klassieker zeker een bisnummertje waard.
Na deze afsluiter werd het tijd om te gaan. Benyland is voor een pretparkfan zeker niet het bezoeken waard qua attractieaanbod, want niks wat er staat is zo schokkend of uniek dat je er op je verre reis tijd voor zou moeten maken, al is de Yagiyama Cyclone veel beter dan ik had verwacht. Wel had het park een heerlijk ontspannen, familiaal sfeertje en heb ik me zeer vermaakt met het solide attractieaanbod. Soms is ook dat gewoon genoeg voor een geslaagd pretparkbezoekje, wat het zeker was!
