Een aantal jaren geleden heb ik een serie trip reports gemaakt over de parken die ik heb bezocht tijdens mijn reis in Japan in 2017. Deze heb ik destijds geplaatst op Themepark, maar dat is nu verdwenen. Als lockdownlees- en kijkvoer dacht ik dat het wel leuk zou zijn om ze opnieuw online te gooien, aangezien ze niet meer online staan buiten de grote hopen content van het Themepark archief. Mocht dit als spam worden gezien dan hoor ik het graag, mocht dit zeer welkom zijn, dan hoor ik het ook graag!
Deze eerste TR gaat over Tokyo Joypolis. Dit park had ik in 2016 ook al bezocht, maar toen was de achtbaan dicht. Daarom heb ik had ik het park een jaar later opnieuw bezocht. Het parkje is niet groot en de TR is dus ook kort, maar het is wellicht een mooi testje voor een throwback TR.
In 2017 kwam er een vervolg op mijn eerste reis naar Japan in 2016. Ik had niet verwacht dat dit zo snel zou gebeuren, maar dat de mogelijkheid er was is natuurlijk fantastisch. Dit jaar gooide ik er een weekje bij op, wat betekende dat ik zo’n vijf weken van huis was. Dit betekende niet vijf weken lang pretparken en sightseeing. De helft van de tijd zat ik in Sendai om een zomerschool te volgen aan Tohoku University.
Op de dag dat ik aankwam, 29 juni, zocht ik eerst mijn hostel op. Ik rustte even uit, maakte mijn bed alvast klaar maar omdat ik nog vrij fit was besloot ik al gauw om de namiddag en avond na de vlucht nog op pad te gaan. De bestemming was Tokyo Joypolis. Een jaar eerder was ik er al geweest, maar de achtbaan onderging een verbouwing tijdens dat bezoek. Na een metroritje dat dankzij het uitblijven van storingen soepeler verliep dan vorig jaar kwam ik aan in het district waarin Joypolis lag. Odaiba, een kunstmatig eiland met een aantal shopping malls en andere soorten entertainment. Ik wachtte even totdat het vijf uur was zodat de avondkorting in was ingegaan om, na met extra paspoortkorting eigenlijk gewoon een dubbele korting te hebben gekregen als ik het goed heb gezien, erachter te komen dat Veil of Dark dit jaar wel geopend was.
De naam was echter niet meer. Als Geki-On Live Coaster gaat de baan nu door het leven. Ik sloot aan in de korte rij, om vervolgens uitgebreide veiligheidsinstructies te ontvangen. Daarna dumpte ik mijn spullen in het kluisje, wat een zeer praktisch iets was. Dump je spullen in een kluisje, loop door naar het station waar steeds genoeg mensen staan om de treintjes te vullen, om na het ritje met de sleutel welke aan een bandje zit je spullen er aan de andere kant weer uit te halen. Kunnen parken met betaalkluisjes nog wat van leren.
Geki-On Live Coaster bleek als achtbaan niet heel bijzonder, maar als totaalervaring een zeer leuk geheel. Het begon met een ritmespel. Met knoppen moest je op het juiste moment “meedrummen” met de liedjes. Hierin waren twee combinaties, de eerste combinatie was Sonic op het eerste en derde spelscherm, Lopit – wat geloof ik één van de mascottes van het park is – op het tweede en vierde spelscherm om af te sluiten met Sonic als licht- en geluidshow in de eindscène. De tweede combinatie was precies het omgekeerde. Dankzij de opzwepende J-pop prefereerde ik de scènes met Lopit, maar ook de scènes met Sonic waren geslaagd. Het achtbaangedeelte – de launch, inversie en het bochtenwerk in de eindscène – was op zichzelf niet heel spectaculair maar paste zeer mooi in het geheel en was gewoon leuk om te doen. Daarnaast vond ik het zelf ook wel een mooie gimmick dat sommige schermen meebewogen met de trein of langzaam naar achteren gingen totdat de trein door kon gaan. Al met al een fantastische totaalervaring wat mij betreft, welke ik dankzij een korte rij een mooi aantal keer heb kunnen doen tijdens mijn bezoek.
Veel nieuws was er verder niet te doen in het parkje ten opzichte. De schietsimulator met Transformers, de halfpipe, een bootsimulator en bobsleesimulator die over de kop konden gaan – meebewegend met hoe je zelf stuurt – pakte ik allemaal nog mee aangezien ze gewoon zeer leuk waren om te doen, net als zoals gezegd een aantal keer Geki-On Live Coaster en daarnaast nog een normale autoracesimulator met echter wel echte auto’s die ook nog eens meebewegen. De halfpipe en één van de achtbaanritjes deed ik bovendien met een Australiër die het park ook solo bezocht aangezien zijn vrienden geen zin hadden, ook op vakantie zijnde. Leuk om te hebben ontmoet en om de halfpipe mee te doen aangezien het met twee personen makkelijker lijkt te zijn om het karretje te laten spinnen. Ik raakte hem echter wel ineens kwijt aangezien hij een attractie gethematiseerd naar Biohazard wilde doen, welke ik lekker oversloeg omdat het op een soort spookhuis leek. Waar ik dacht dat ik hem daarna weer zou zijn, was dat niet het geval. Oeps?
Na mijn laatste ritje schoot ik nog even wat foto’s. Toen ik verder wilde lopen liep de medewerker bij de ingang van Geki-On Live Coaster op me af om te vragen of ik op foto wilde met het ingangsbord, wat ik niet afsloeg. Door de rust in het parkje stond er niemand te wachten en omdat ik al meerdere ritjes had gemaakt begon hij me te herkennen. Zeer vriendelijk!
Net als het vorige jaar was het bezoekje aan Tokyo Joypolis weer geslaagd. Er staan een aantal zeer toffe simulators, waarbij het helpt dat het rustig is aangezien de simulators allemaal een lage capaciteit hebben. Met daarnaast Geki-On Live Coaster als hoofdattractie en zeer vriendelijk personeel is Tokyo Joypolis een zeer fijne plek om wat uurtjes door te brengen. Opnieuw een geslaagd bezoekje dus! Na het bezoekje at ik nog even wat in Odaiba, om vervolgens naar mijn hostel te gaan en te gaan slapen, beginnend aan opnieuw een avontuur in Japan.
Nogmaals, ik hoor graag of dit soort trip reports als leuk leesvoer wordt gezien, en ook als dat niet het geval is, aangezien ik me ook kan voorstellen dat sommigen hier ze al hebben gelezen op Themepark. Maar zoals ik al zei, ik dacht dat dit soort lees- en kijkvoer van verre bestemmingen misschien leuk tijdverdrijf is in een tijd waar weinig kan.
