Wat vooraf ging:
Japan: eeuwenoud én hypermodern
Tokyo DisneySea: Expeditie Pretparkperfectie
Tokyo Disneyland: prachtig jaren tachtig!
Universal Studios Japan: in stijl in your face!
Maandag 4 november 2019
Japan wordt gekenmerkt door geraffineerde subtiliteiten. Vanuit de brandschone straten en sterrenkookkunsten in Tokyo en de sublieme pretparkervaringen in het bijbehorende Disney Resort trekken we westwaarts. We reizen per boot over de meren aan de voet van Mount Fuji, per kogeltrein naar eeuwenoude houten tempels in Nara en per fiets door het legendarisch geheimzinnige geishadistrict in Kyoto. Tegen het einde van ons Japans avontuur belanden we ten slotte in een pretpark… dat al die verfijnde indrukken in duigen slaat, door elkaar rammelt en op de kop zet. Welkom in Universal Studios Japan!
Na de iconische studiopoort en de beeldbepalende draaiende globe komen we op Hollywood Boulevard terecht. Net als in de Japanse versie van Disneyland is deze main street overdekt tegen weer en wind, wat de uitstraling niet ten goede komt en in de zonneschijn van vandaag absoluut overbodig is. Anders dan in de Japanse versie van Disneyland, echter, genieten we hier niet van een rustig begin van de dag. Neen! Universal begint de aanval op onze zintuigen full force frontal: het halfronde dakgewelf wordt omzoomd door twee zoetzachtroze bogen achtbaantrack waar onafgebroken opzichtig glitterende B&M-treinen overheen razen. Goeiemorgen!
Achtbaan achtbaan achtbaan! Maar ho wacht halt stop! We hebben namelijk een Universal Express Pass in onze knapzak, waarmee we de wachtrij van de sterattracties af kunnen knippen. Dat is meteen ook het enige lichtpuntje van dit priority-systeem, want voor de rest is het niets minder dan gedrochtig. De pas is behoorlijk aan de prijs en raakt op de dag zelf vaak uitverkocht, wat betekent dat je ruim voor je bezoek op hopeloos verouderde websites duizenden yen aan het uitgeven bent voor een papiertje dat je zelf moet uitprinten. Een slecht begin is pas het halve werk, want eenmaal in het park zijn er allerlei regels en restricties over welke topattractie je wanneer moet doen en tussen welke subtoppers je moet kiezen.
Hollywood Dream - The Ride staat later op de dag pas op het programma, maar laat ik vast verklappen dat deze achtbaan in de middag precies blijkt te doen wat een mens in de ochtend van een B&M minimegacoaster verwacht. Het thema is ondoorgrondelijk en het station nagenoeg onbestaand, maar vanaf het moment dat ik instap biedt Hollywood Dream niets anders dan puur plezier. In de beugel zit een rijtje knoppen verscholen waarmee iedereen zijn of haar eigen soundtrack kan kiezen en niet veel later dender ik op de bombastische klanken van Taylor Swifts Shake It Off langs de skyline van Osaka. Heerlijke hysterie!
We lopen zoals gezegd in de ochtend deze gekkigheid voorbij, maar gelukkig staat er een andere topattractie op de agenda van onze Express Pass. Langs het centrale meer van het park, via een druïderuïne en over een slingerend bospad bereiken we de wereldberoemde stadspoort van Hogsmeade. De bezoekersmenigte flitst er op los op zijn of haar telefototoestel en ik bubbel van enthousiasme. De ansichtwaardige aanblik op The Wizarding World of Harry Potter ontvouwt zich filmisch en voor het eerst in m’n leven stap ik zo de boeken uit mijn jeugd binnen. For the first time in forevvv - wacht, dat is de concurrent.
Aan Hogsmeades horizon prijkt Hogwarts, het beginpunt van Harry Potter and the Forbidden Journey. De wachtrij leidt door de catacomben, de kassen en de kamers van het kasteel, alvorens ik in een betoverde bank door het dak naar buiten barsten. Ik zwengel als Potter-protégé van de ene hachelijke toestand naar de andere en heb eigenlijk pas bij het uitstappen weer tijd om op adem te komen. The Forbidden Journey is een dark ride op steroïden! Tussen de draken en dementors schuilen net te veel schoonheidsfoutjes en onlogische overgangen, maar midden in de duistere sfeer en de XXL actie vind ik weinig tijd om me daar al te druk over te maken. ’t Is lang geleden dat ik zo overrompeld uitstapte.
We slenteren vervolgens met 'n verfrissend Butter Beer door het pittoreske dorpje, we botsen op metersmuurhoge kasten vol literair verantwoord snoepgoed en we lopen belezen geesten bijkans tegen het spreekwoordelijke lijf. De magie van The Wizarding World ligt precies in die gelaagdheid: muggles genieten ongetwijfeld zorgeloos van de fantastische sfeer, terwijl wizarding boekenlezers achter elke hoek en in elke nok een verwijzing ontdekken. Later op de dag zullen we drinken en dineren in The Three Broomsticks om het avontuur te besluiten: dit is potterverdorie pretparkperfect!
Naast Hogsmeade ligt een ander wereldberoemd dorp: Amity Village. We spenderen er eigenlijk niet zoveel tijd en dat is misschien wel jammer, want er hangt een fijne sfeer. Bovendien was de meest fameuze inwoner veertig jaar geleden wellicht net zo beroemd als Hogsmeade Harry nu, maar ’t is heden ten dage toch een wat belegen horroricoon. Jaws trakteert ons op een klassieke rondvaart, omlijst door een paar plastieken haaienkoppen, enkele enorme vuurballen en een boot vol gillende Japanners. Kunst of kitsch? De scheidslijn blijkt bijzonder dun.
Universal Studios heeft nog drie themazones zonder interessante attracties, wilde de geëerde gast daar niet meer lastigvallen en verstopte ze daarom elk op hun eigen doodlopende afslag. Waterworld en de bijbehorende schroothoopstuntshow zegt ons in ’t Engels al niks en dat zal in het Japans vast niet verbeteren. Kitsch! Universal Wonderland bestaat uit primaire kleuren en een stapel kindermolens gegroepeerd rond Hello Kitty, Sesamstraat en Snoopy. Hoewel laatstgenoemde een visueel best kekke achtbaan herbergt, laten we dit themagebied zonder morren aan de doelgroep. Kitsch! Minion Park is tot de nok toe gevuld met de overbekende en overgewaardeerde “hilarische” en “schattige" gele mormels en is alleen daarom al het overslaan waard. Kitsch!
Tussen deze bergen kitsch heeft Universal gelukkig een groene oase voorzien waar we even kunnen ontsnappen aan de onafgebroken aanval op onze zintuigen. Of wacht… Sinds het neerpoten van 'n megalomane achtbaan is ook hier geen moment rust meer te vinden. Sterker nog, Jurassic Park is met twee tegen elkaar gestapelde topattracties één van de drukkere delen van deze Studios.
De eerste, Jurassic Park - The Ride, is een pretparkklassieker zoals we die doorgaans enkel van de concurrent kennen. De vaartocht begint met kippenvel als de befaamde poort opent, maar al gauw gaat er van alles mis en bouwt de spanning gestaag op, tot aan en over het indrukwekkende hoogtepunt. De animatronics overtuigen niet allemaal en het relatief simpele concept valt tussen de high-tech-heisa wat uit de toon, maar de ijzersterke ervaring komt die tekortkomingen ruimschoots te boven. Gaaf!
De tweede, The Flying Dinosaur, is tegen het vallen van de avond de laatste van de af te vinken serie attracties op onze Express Pass. ’s Werelds langste B&M flying coaster is aan het centrale meer gelegen en ziet er van ver adembenemend tof uit, maar van dichtbij blijkt de track wat al te lukraak door het themagebied getrokken te zijn. Daardoor is Jurassic Park helaas gevuld met talloze supports en evenzoveel vangnetten. Naast deze weinig fijnzinnige plaatsing is ook de rit zonder enige subtiliteit - maar nu is dat eerder een compliment dan kritiek. The Flying Dinosaur vliegt vol souplesse van de ene intense inversie naar de andere en is heftig/heftiger/heftigst, de overtreffende trap waar Universal zo verzot op blijkt.
Aan de oever van het centrale meer liggen naast Jurassic Park drie Amerikaanse metropolen zij aan zij. San Francisco is een beperkte maar flatteuze recreatie van het origineel en bestaat op een suffe show na vooral uit eetgelegenheden. Dat schikt, want met een ijsje in de hand is het uitzonderlijk goed toeven aan de waterkant, genietend van de mooiste vergezichten over het ganse park.
Hollywood doet dubbel dienst als main street slash thuishaven van zowel de B&M minimegacoaster als 'n Mack spinning coaster. Helaas treffen we het park in de nadagen van het Halloweenseizoen en is Space Fantasy - The Ride daarom niet in zijn originele incarnatie beschikbaar. In plaats daarvan slenteren we in het park onder de helix van Hollywood Dream, van waaruit de vistas over het park bijna net zo tof zijn als die vanuit San Fran.
New York City, ten slotte, ligt tegen de achterkant van het park en incorporeert zonder problemen de bouwwerken en bruggen van Osaka in het decor. NYC wordt gevuld door een gezellige Ierse pub waar we een knalgroene cocktail drinken, wat korte steegjes die bij gebrek aan beter door moeten gaan als slenterstraatjes en twee helden van het witte doek. Terminator 2: 3D schotelt ons een nogal langdradige voorshow voor die vooral in het Japans een lange zit is. De hoofdshow, daarentegen, is een best aardige combinatie van live action en 3D film, al wordt de truc om íéts (wat maakt niet uit, wat dan ook!) in de richting van het publiek te kegelen/keilen/kwakken/slingeren/smijten/smakken wel héél vaak misbruikt. Uiteindelijk verslaan we een gigantische spin van vloeibaar metaal, hoera.
Hoofdheld van dienst is nochtans zonder twijfel your friendly neighbor. The Amazing Adventures of Spider-Man is een kopie van de geruchtmakende superster in Amerika en vervult in Japan al net zo’n divarol. Het blijkt wederom een voorbeeld van het type attractie waar Universal zo van houdt - het type stap-in-en-word-door-elkaar-geschuddeld… maar niemand doet dat zo ongelooflijk goed als Spider-Man! We volgen de held in zijn strijd tegen een bende sinistere schurken op 'n avontuur waarin de grenzen tussen virtual en reality naadloos in elkaar overlopen. De techniek is verbluffend maar treedt gelukkig nooit op de voorgrond. Bovendien werken het ritme van het verhaal en de elegante scene-overgangen perfect samen om je moeiteloos in de sensatie te zuigen. Spider-Man combineert spektakel met stijl in een wervelende attractie van ongekende klasse en is volledig terecht het bejubelde en bezongen hoogtepunt van Universal Studios Japan.
Zoals ik al zei valt ons het ongeluk ten deel dat we dit park tijdens Halloween treffen. Ik heb een hartgrondige hekel aan horrorhuizen, maar de Japanse bezoekers wachten er zonder klagen of kniezen meer dan twee uur voor. Dat geeft ons de kans om wat bisnummertjes te pakken (© Glenneke) en andermaal erop uit te trekken met Spider-Man en Harry Potter. Na het zakken van de zon explodeert Hogwarts in een lichtshow en vergezellen zombies, mummies, aliens en meer van dat soort gespuis ons op de paden en de lanen. Verwacht desalniettemin geen serieuze horrorervaring: uitgedost in pompeuze neonoutfits die net zo extravagant zijn als het park waarin ze rondwaren zetten de groepen monsters om de zoveel minuten een kneuterig kitscherig pretparkdansje in. Pfieuw, we komen met de schrik vrij!
Universal Studios Japan is een park dat eigenlijk in het geheel niet past in het land waarin het ligt. Universal fluistert niet. Universal is niet stil, schuw of subtiel. Universal biedt geen gezapig kabbelende boten, rustig tuffende treinen of oneindig lange rijen trage omnimovers. Niks van dat al!
Universal serveert bonkende robotarmen, bombastische dark rides en blitse achtbanen van absoluut wereldniveau. Universal schotelt supersized spektakel voor in de maten XL, XXL en XXXL. En hoewel ik net te vaak ’n randje raffinement mis, geniet ik ontegenzeggelijk met volle teugen van de tomeloze ambitie, de grensverleggende inslag en de overtreffende trap die Universal voor het voetlicht brengt. In stijl in your face!