Ik heb een zomer en een kerstvakantie in Parijs in Disney gewerkt, beide keren als caissière in de winkel in Frontier Land. Super tijd gehad, vooral in de zomer. Hele leuke kamergenote, leuke mensen leren kennen, prima collega’s... In de winter lag er veel sneeuw en daar kunnen ze in Parijs echt niet mee omgaan (zowel het park, als de gemeentes, als de bezoekers) en had ik veel minder leuke huis- en kamergenoten.
Het Frans vond ik in het begin wel pittig. Frans was echt de voertaal in de winkel, zowel met gasten als met collega’s. Het aan-het-werk-Frans had ik vrij snel redelijk onder de knie (met hallo, fijne dag nog, doei en tot honderd tellen kom je een eind achter de kassa 😉 ) maar met collega’s was het lastiger. Zij spraken natuurlijk niet het nette school-Frans... Maar ze waren ontzettend geduldig met me en ik pik het zelf ook snel op, dat laatst lijkt me wel een vereiste als je in een buitenlands park gaat werken en je de taal nog niet vloeiend spreekt. Later hoorde ik dat ze in het begin dachten dat ik heel stil en verlegen was omdat ik niet zoveel zei... Ik begreep gewoon weinig van het gesprek om me heen, haha. 😅 Mijn collega’s waren echt heel leuk, daar had ik het echt mee getroffen! Al werkend wisselde ik trouwens de hele dag van taal, bij elke bezoeker die niet Frans sprak probeerde ik me aan te passen (want dat was dan meestal voor mezelf ook prettiger 😉 ). Ik merk wel dat dat in het begin ontzettend vermoeiend is, in je hoofd spring je steeds heen en weer van Engels naar Frans naar Nederlands naar Duits naar Spaans. Pfff. Na een tijdje begon ik ook te denken en te dromen in een mengeling van Frans (voertaal werk), Engels (voertaal prive, m’n roomie was een Britse en met vrienden spraken we ook veel Engels - na twee maanden deden we wel steeds meer in het Frans overigens) en natuurlijk Nederlands voor contact met mensen in NL.
Qua werkcultuur viel me wel op dat het slechtste van twee werelden hebt: de Franse en de Amerikaanse. Dat uitte zich bijvoorbeeld in op de minuut nauwkeurig moeten inklokken (zowel te vroeg als te laat kon ECHT niet), tig keer per dag een handtekening zetten voor de inhoud van je kassa-lade, slecht eten in de personeelskantine (ik eet nog steeds nauwelijks friet omdat ik dat in Parijs bijna elke dag at), etc. Maar omdat ik er maar 2,5 maand mee te maken heb gehad, vond ik dat al met al niet heel storend. Wat ik een onverwachte meevaller vond, was dat je af en toe ook opeens op een heel andere plek kon werken: ik heb een dag magazijnwerk gedaan in een van de hotels (inclusief andere outfit etc), we werden soms ingezet om foto’s te verkopen in Big Thunder Mountain, enzovoort. Dat maakte het wel wat afwisselender.
Al met al zou ik het iedereen aanraden. Ik heb echt een supertijd gehad, veel geleerd en vooral ontzettend veel plezier gehad. En Parijs (de stad) voelt nog steeds als thuis: ik kwam er elk ‘weekend’ (oh ja, hou er rekening mee dat je weekend niet op zaterdag en zondag hoeft te zijn...) en dat vond ik heerlijk.
Mocht je meer willen weten over mijn ervaringen: ik heb vrij uitgebreid mijn avonturen beschreven op https://danielleindisney.waarbenjij.nu/reisverslagen/272582/mijn-eerste-reis/1.